«Έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες» (Τάσος Λειβαδίτης).
Είμαι υποψήφιος με τη Δημοκρατική Αριστερά. Σ΄ αυτόν τον πολιτικό χώρο, δηλ. της σύγχρονης – μεταρρυθμιστικής – ευρωπαϊκής αριστεράς βρίσκομαι και δεν μπορούσα να αρνηθώ την τιμητική πρόταση που μου έγινε και την όποια συμβολή μου στις δύσκολες αυτές στιγμές για τη χώρα.

Οι ερχόμενες βουλευτικές εκλογές είναι πράγματι κρίσιμες. Τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν, με αυτοδύναμες κυβερνήσεις, τον τόπο για 38 τώρα χρόνια, οικοδόμησαν ένα απαράδεκτο πολιτικό σύστημα, διαφθοράς, αναξιοκρατίας και πελατειακών σχέσεων. Για να ελέγχουν την πολιτική ζωή της χώρας στο διηνεκές, έτσι νόμιζαν. Εγκληματικές οι ευθύνες τους και πρέπει να τους αποδοθούν. Κι αν έγινε ένα τμήμα του λαού μας επιρρεπές σε «λαμογιές», οι ίδιοι το έκαναν, συνειδητά. Δεν αρκεί καμιά συγγνώμη όπως προσχηματικά εμφανίζονται να ζητούν από το λαό. Συγγνώμη θα είχε ένα κάποιο νόημα αν δεν γνώριζαν (που όφειλαν να γνωρίζουν, γι  αυτό τους εξέλεγε ο λαός μας), όμως ήξεραν πολύ καλά. Από ένα σημείο και ύστερα (αφού φαινόταν χρόνια τώρα ότι θα σκάσει η φούσκα) εξήγγειλαν συνεχώς αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, επανιδρύσεις. Λόγια -  λόγια – λόγια. Κι αν δεν ήξεραν οι ίδιοι, όφειλαν να ακούσουν φωνές σαν του Κύρκου, του Κουβέλη, του Παπαγιαννάκη και άλλων πολλών και από άλλους πολιτικούς χώρους, που μίλαγαν για ηθική στην πολιτική, για αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, για πάταξη της διαφθοράς, για μείωση των τεράστιων κρατικών δαπανών (σύμβουλοι, παρασύμβουλοι,  προνόμια κλπ). Όχι μόνο δεν άκουγαν αλλά τους ειρωνεύονταν κιόλας, τους αποκαλούσαν θεσμολάγνους, κουλτουριάρηδες και γενικά (Λούζερς) ηττοπαθείς. Αλλά καλαμοκαβαλημένοι με τα δανεικά «έδιναν απλόχερα», κρατώντας όμως οι ίδιοι τη μερίδα του λέοντος, κότερα, βίλες κλπ, την ίδια στιγμή που η τοπική παραγωγή πρωτογενής και δευτερογενής χανόταν. Αλήθεια!! πότε ρώτησαν το λαό μας αν ήθελε μια τέτοιου είδους «ανάπτυξη»;.
Δεν είναι μόνο τα τελευταία δύο χρόνια του ΠΑΣΟΚ, είναι όλα τα χρόνια και είναι και η θητεία της ΝΔ από το 2004 μέχρι το 2009.
Σαν λαός έχουμε ασφαλώς και ελαττώματα αλλά έχουμε και σημαντικές αρετές. Την έντονη φιλοπατρία και την προσωπική θυσία για την πατρίδα, το φιλότιμο. Ο λαός μας θα μπορούσε να δεχθεί ακόμα και μια δίκαιη λιτότητα, αν: 1) Γινόταν μια καθαρή κουβέντα για το τι ήταν εκείνο που μας οδήγησε ως εδώ και έβγαιναν τα αναγκαία συμπεράσματα (πρέπει επιτέλους να γίνει)  2) ΄Αλλαζε ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών, χωρίς τα κόλπα της παραγραφής (πρέπει επιτέλους να αλλάξει) 3) Γινόταν ένας έλεγχος «πόθεν έσχες» όσων διατέλεσαν Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Γραμματείς και γενικά κατείχαν καίριες θέσεις στη Διοίκηση και επιβάλλονταν τα μέτρα που έπρεπε π.χ. κατάσχεσης παρανόμως αποκτηθέντων περιουσιών, φορολόγησης, ποινικών ευθυνών (πρέπει επιτέλους να γίνει). Να επερχόταν δηλ. μια κάποια «κάθαρση» των αρχαίων θεατρικών κειμένων. Αλλά, πού!!! Ούτε στις κρίσιμες ώρες κάτι τέτοιο!!! Με τον ίδιο συνήθη τρόπο, μέχρι την τελευταία στιγμή, για να περισώσουν το πολιτικό τους σύστημα και τα πρόσωπα – φίλους που το δημιούργησαν, το εκκόλαψαν, το ανέχτηκαν.
Και στο παρά πέντε κάθε φορά, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς άλλες μεταρρυθμίσεις, κατέφευγαν στην εύκολη λύση, σε περικοπή μισθών, συντάξεων, έκτακτες εισφορές, χαράτσια κλπ.
Ο λαός μας δικαιολογημένα είναι θυμωμένος, οργισμένος. Τα δύο κόμματα, λοιπόν, που κυβέρνησαν πρέπει να ηττηθούν και θα ηττηθούν.
Πρέπει όμως ταυτόχρονα να χαράξουμε το μέλλον. Δεν φτάνει η αντίσταση που οδηγεί μαθηματικά στην ακινησία και στην αδράνεια. Χρειάζεται και η ελπίδα και η δημιουργία. Και αυτό θα πρέπει να το διεκπεραιώσουν κάποιες πολιτικές δυνάμεις. Η Δημοκρατική Αριστερά, πιστεύω ακράδαντα,  μπορεί να είναι καταλύτης θετικών εξελίξεων. Δυνάμεις της σύγχρονης αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας, ενός σοβαρού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, αλλά κυρίως δυνάμεις νέες που ασφυκτιούν όλα αυτά τα χρόνια, νέων επιστημόνων, νέων επαγγελματιών, σοβαρών επιχειρηματιών, ανθρώπων του πολιτισμού, πρέπει να συναντηθούν στο άμεσο μέλλον και με ευθύνη, όραμα και προγραμματισμό, να αναλάβουν τις τύχες της χώρας.
Η συζήτηση στη χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί στο μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Αλλά να επεκταθεί στις αλλαγές και στις μεταρρυθμίσεις που έτσι – αλλιώς πρέπει να γίνουν. Για μια ευνομούμενη πολιτεία, που θα τιμωρεί τη διαφθορά, που θα σέβεται τον πολίτη, για μια πολιτεία με δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών,  για μια πολιτεία οικονομικής, πνευματικής, πολιτιστικής δημιουργίας.  Για μια ανοικτή κοινωνία, δράσης και πρωτοβουλίας και όχι του ασφυκτικού εναγκαλισμού του κράτους. Πάντως εγώ, που θεωρούσα ότι δεν έπρεπε να ψηφιστούν τα δύο μνημόνια, δηλώνω ότι δεν μπορώ να έχω καμία σχέση με το «αντιμνημονιακό» της χρυσής αυγής, του Λαος και άλλων.
Η Δημοκρατική Αριστερά είναι και πρέπει ολοένα να εξελίσσεται σε ένα χώρο της σύγχρονης – μεταρρυθμιστικής – ευρωπαϊκής αριστεράς. Με ευθύνη, μέτρο, αλλά και αλήθειες (επιτέλους) δεν στέκεται στη γωνία του πολιτικού γίγνεσθαι και να «πυροβολεί – αντιστέκεται» εκ του ασφαλούς (όπως έχουμε συνηθίσει την αριστερά στην Ελλάδα). ΄Εχει έντονο ενδιαφέρον για συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας που θα είναι σε προοδευτική κατεύθυνση. ΄Ετσι – αλλιώς οι μονοκομματικές κυβερνήσεις μας τελείωσαν και θα ισχύει τούτο για πολλά χρόνια ακόμα.
Αρκάδες συμπατριώτες. Γνωριζόμαστε. Είμαι εδώ χρόνια στον τόπο μου, στα μαθητικά θρανία, στις γειτονιές που έζησα, στο επάγγελμά μου, στις συναλλαγές μου, στις υποχρεώσεις μου, στις οικονομικές, κοινωνικές και φιλικές σχέσεις, στα τοπικά δημόσια πράγματα. Υπερασπιζόμουν πάντα αυτό που πιστεύω.  Θάταν τιμή μου η υποστήριξή σας με όποιον τρόπο ο καθένας κρίνει.
Καλό «βόλι».
Νίκος Δελφάκης.