Δεν υπάρχει θερινός κινηματογράφος στην Τρίπολη... Θα μου πεις, κι όταν είχαμε -προσπάθειες Δήμου Τρίπολης στο Πάρκο Παιδ. Χαράς- πηγαίναμε; Όχι• όμως, είχαμε... Μήπως, τώρα, που, η λέξη “διακοπές” δεν ακούγεται... μήπως επανακάμψουμε στο “στραγάλια, πασατέμπο, γκαζόζες παγωμένες, ρε παιδιά...”...

Πού ξέρεις• ίσως... Όχι• ούτε ο “ΑΠΟΛΛΩΝ” του Απάτη, ούτε ο “ΕΣΠΕΡΟΣ” του Μαλλίρη, ούτε η “ΑΥΡΑ” των Μαυρογιανναίων υπάρχουν... ούτε θα υπάρξουν, δυστυχώς... Πόσο έχω επιθυμήσει εκείνο, το νυχτερινό, ολόδροσο περιβάλλον, με τ' αγιόκλημα και το ευώνυμο, τις τριανταφυλλιές και τα τσιμισίρια... Μπορεί να 'τανε ξύλινες οι καρέκλες ή μισοσχισμένες πάνινες... όμως ήτανε ωραία... “Ο τσάκα τσούκα σας για να περνάει η ώρα, ρε μαχαλόμαγκες...” έλεγε ο Κωτσαρίκος... ενώ ο ψευδός Ζαφείρης “φουντθούκια παθατέμπο...” κι ανοιγόκλεινε τη χούφτα του παίζοντας μονά-ζυγά... Δινόντουσαν δυο παραστάσεις: 8-10 και 10-12... Οι πελώριες ταμπέλες με τις ασπρόμαυρες μεγάλες φωτογραφίες... Τζων Γουέιν, Κλαρκ Γκέιμπλ, Βίβιαν Λη, Σοφία Λόρεν, Φρανκ Σινάτρα, Ντιν Μάρτιν... και στα διαλείμματα τραγούδια “Λάτιν”... Ωραία χρόνια... που, όμως, δεν ξαναγυρίζουν... διότι, αν ξαναγυρίσουν, πρέπει να 'χουμε ανατροπές... τ' άσπρα μαλλιά να γίνουνε μαύρα, το πλαδαρό σώμα να γίνει σφιχτό, ως δια μαγείας να 'ρθει η Ρηνούλα δίπλα μου και να κάτσει στη διπλανή καρέκλα κι εγώ να της πιάνω το μπουτάκι... που, τώρα είναι στα προτελευταία ...ήντα της... μ' άλλα τόσα κι εγώ... οπότε “βράσε όρυζαν”... Κι αυτό καταγράφεται ως “όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας”...

Πηγή:Οδός Αρκαδίας