«Paroles, paroles, paroles», επί το ελληνικότερον λόγια, λόγια, λόγια. Το θυμάστε το τραγουδάκι, κλασική επιτυχία. Η ιστορία του αφηγείται μια πλανημένη γυναίκα από έναν άνδρα, που κάθε τόσο της πηγαίνει καραμέλες και σοκολατίτσες αλλά από πραγματική αγάπη, τίποτα. Το λέμε αλλιώς, εδώ: όλο μέλι και τηγανίτα τίποτα. Άρρητα ρήματα, κουκιά μαγερεμένα, το λένε οι πιο παλιοί, αλλά, όπως και να το πεις, χορτάσαμε λογάκια...

Την 20ή Μαΐου, λοιπόν, η υπόθεση «Άγιος Βλάσης» θα λάμβανε τέλος, αν δεν απατώμαι, μαζί με την αγωνία τούτης της πόλης που έχει πλανηθεί ως άλλη γυναίκα στο κλασικό τραγουδάκι που μνημονεύσαμε. Επίσης, βγήκε το μπουγιουρντί από την Ευρωπαϊκή Ένωση: 14,5 εκατ. ευρώ πρόστιμο συνολικά ανά εξάμηνο για το 2014, από τους ΧΑΔΑ που εξακολουθούν να λειτουργούν ακόμα. Αλλά:με μειώσεις στα πρόστιμα: 40.000 ευρώ γλιτώνουμε για κάθε ΧΑΔΑ που κλείνουμε με τη βούλα και με χαρτιά, και 80.000 ευρώ για κάθε ΧΑΔΑ που αποκαθιστούμε, πάλι με τη βούλα και με χαρτιά. Κάθε δήμος σε τούτη τη χώρα έχει 15 μέρες για να κλείσει τους μιαρούς ΧΑΔΑ του, ώστε να γλιτώσουμε πρόστιμα και ο χρόνος ξεκινάει από ρουκ-ζουκ! Τρεχάτε ποδαράκια μου! Αλλά, ελλείψει μόνιμων χώρων, όπου κλείνει ένας ΧΑΔΑ, ανοίγει μια χωματερή, διότι, τι θα κάνουμε, θα τα φάμε; Κάπου πρέπει να τα απιθώσουμε τα απορρίμματα -π.χ., στο δάσος του Καϊάφα στον Πύργο, στο Μαίναλο εδώ...
 
Διότι εμείς ως Έλληνες είμαστε της τελευταίας στιγμής και, παρά τη σοφή παροιμία, δεν μαγειρεύουμε προτού πεινάσουμε. Είμαστε οπαδοί μάλλον της άλλης παροιμίας: ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται.

Α! Και την ευθύνη δεν την έχει κανείς, έτσι;

Και τα πρόστιμα; Άντε και τσάτρα-πάτρα κλείνουμε τους ΧΑΔΑ τελευταία ώρα και στιγμή και μειώνονται τα πρόστιμα. Δεν εξαλείφονται όλα τα ποσά, και, κυρίως, δεν έχει δοθεί λύση στο πρόβλημα. Δεν κινδυνεύουμε μέσα στο κατακαλόκαιρο να αντιμετωπίσουμε ξανά το ίδιο χάλι; Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι έχουμε διαφύγει τον κίνδυνο. 
Έτσι, λοιπόν, τόσα χρήματα σε πρόστιμα πάνε μαζί με τα απορρίμματά μας. Ή μάλλον, τα απο-ρήματα που πετάνε κάθε τρεις και λίγο στους κατοίκους αυτής της πόλης, η ευαισθησία των οποίων ξαφνικά μετατοπίστηκε: από εκεί που φώναζαν και απαιτούσαν μια οριστική λύση, επικεντρώθηκαν στο θέμα του Αγίου Βλάση και στις καταστρεπτικές συνέπειές του για την υγεία των περιοίκων, κατοίκων και δέντρων του δάσους του Μαινάλου.

Η μεγάλη εικόνα, για άλλη μία φορά, κρύβεται πίσω από το δέντρο που δείχνουμε όλοι με το δάχτυλο. Το χάσαμε το δάσος, πατριώτες...

Έως σήμερα, πέντε μήνες μετά την επίσκεψη Τσιρώνη, μετά τις εξαγγελίες για μόνιμο χώρο αποθήκευσης και διαχείρισης, μετά τον άγονο διαγωνισμό της Περιφέρειας για την αποκατάσταση των ΧΑΔΑ, σαν να έχει τελματώσει και πάλι το πράγμα, δεν νομίζετε; Δεν θα έπρεπε τώρα να έχει τελειώσει η προσωρινή αποθήκευση στον Άγιο Βλάση; Δεν είχε υποσχεθεί η δημοτική αρχή ότι θα έστρωνε ειδικό τάπητα κάτω από τα απορρίμματα εκεί; Τώρα με τις βροχές, δεν περνάει όλο το υπόλειμμα στον υδροφόρο ορίζοντα; Η μπόχα στο σημείο είναι ασύλληπτη, τσάμπα νομίζουν ότι διαμαρτύρονται οι κάτοικοι; Πενήντα μέτρα αντιπυρική ζώνη στο σημείο είναι έγκλημα -έγκλημα που ξεκινά από το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμα μόνιμο χώρο αποθήκευσης και επεξεργασίας απορριμμάτων.

Θα ξανάρθει, λέει, ο Οικολόγος υπουργός στα μέρη μας. Αλλά, αν είναι να μας ξαναπεί για τη διαλογή στην πηγή, την ανακύκλωση και την κομποστοποίηση και να θεωρητικολογήσουμε πάλι, να μου λείπει. Αν είναι να μας πει περί αλληλεγγύης των όμορων δήμων, πάλι να μας λείπει -διότι, χρυσό μου, τι να κάνει ο κρύος (δήμος) του παγωμένου (δήμου), ε; Χρειάζονται όλα αυτά, και σύμφωνοι, αλλά, εμείς εδώ, πριν από μερικούς μήνες, διαχωρίζαμε στα συμβούλια τις αρμοδιότητες μεταξύ Δήμου και Περιφέρειας, αν θυμάστε. Νηπιακό στάδιο!

Ας ξεκινήσουμε βρίσκοντας χώρο, και βλέπουμε. Ας πιέσουμε την κεντρική κυβέρνηση για μια πιο ολοκληρωμένη νομοθεσία περί τα απορρίμματα, και βλέπουμε. Ας ζητήσουμε όλοι οι πολίτες ξανά μια μόνιμη και βιώσιμη λύση, γιατί αλλιώς θα ξαναζήσουμε σκηνές απείρου κάλλους. Και δεν θα βλέπουμε την τύφλα μας...
 

Γαλανιάδη Εύα