Όταν γυρνώ δειλά, πίσω στα ασπρόμαυρα καρέ της παιδικής μου ηλικίας, με στοιχειώνει πάντοτε η ίδια μυρωδιά. Η μυρωδιά της βενζίνης. Τότε που πήγαινα και γέμιζα ένα μικρό στρατιωτικό μπιτόνι με ανάγλυφο χιαστί σχέδιο στο πλάι του, πιτσιλισμένο με ντουκόχρωμα παντού. Έμπαινα τότε, παιδί ακόμη στον κινηματογράφο Αρκαδία, διέσχιζα το φουαγιέ, έφτανα στο μπαρ και έβγαινα στο ανοιχτό πίσω μέρος του κινηματογράφου. Ανέβαινα στην ταράτσα. Εκεί που ήταν το ατελιέ του πατέρα μου. Και ξεκινούσα δουλειά. Άπλωνα τις τεράστιες πινακίδες από λαδωμένη λαμαρίνα, με οξυγονοκολλημένο πλαίσιο. Μούσκευα το στουπί με βενζίνη και τις καθάριζα. Τόσο που να μπορέσω μετά να τις ασταρώσω. Κι έπειτα περνούσα το ντουκόχρωμα. Πρώτο και μετά δεύτερο χέρι. Το μυστικό μιας καλής βαφής. Να σταυρώνεις συνέχεια το πινέλο. Για να μην αφήνει για ίχνη γραμμές. Κι όταν τέλειωνα γινόμουν χαμάλης. Έπαιρνα στα χέρια τις πινακίδες τις ζωγραφισμένες από τον πατέρα μου, κι έφτανα κεντρικά στην πόλη. Άλλοτε με τα πόδια. Άλλοτε με ποδήλατο στηρίζοντας τες στο πεντάλ. Φτιαγμένες από πανί κάμποτ, τελαρωμένο σε τέσσερα καδρόνια. Πάνω τους γράμματα, τίτλοι, λέξεις, χρώματα. Αυτές ήταν το διαδίκτυο της εποχής. Εκδηλώσεις , χοροί, αγώνες ποδοσφαίρου, πολιτικές συγκεντρώσεις, όλα ζωγραφισμένα πάνω σε ένα πανί κάμποτ. Τις έστηνα και τις έδενα με σύρμα στους ιστούς σημαιών απέναντι από το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο, στο πολυσύχναστο κομμάτι της μικρής μας πόλης. Ήταν μια δουλειά που ποτέ δεν τελείωνε. Τις γυρνούσα πίσω στο ατελιέ του σινεμά, για να βαφτούν ξανά και να ζωγραφιστούν επάνω τους ξανά οι νέες εκδηλώσεις. Και όσο περνούσε ο καιρός. Όσο βαφόταν ξανά και ξανά το πανί, γινόταν τέλος η πινακίδα βαριά. Ασήκωτη. Και τότε με το κοφτάκι γύρω γύρω στα καδρόνια, το αφαιρούσα, τελάρωνα καινούριο πανί και πάλι από την αρχή. Κι έπειτα καταπιανόμουν με τις λαμαρίνες και το μουσκεμένο στουπί από βενζίνη. Και συνέχιζα. Ως το βραδύ. Τότε που γυρνούσα κατάκοπος στο παιδικό μου κρεββάτι. Και ονειρευόμουν αυτό που ήθελα. Αυτό που ποθούσα. Να ήμουν λέει υιοθετημένος. Να είναι κάποιοι άλλοι οι πραγματικοί μου γονείς. Να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Και να έρθουν να με πάρουν μια μέρα. Να λευτερώσω. Να γίνω παιδί ξανά. Να παίζω. Να μη βάφω. Να μην κουβαλώ. Να νιώσω αργότερα την ευθύνη. Που δε μπορούσα από πάνω μου να πετάξω. Την πειθαρχία. Κι όμως. Ακόμη κι έτσι. Κάτι ακόμη ένιωθα να με περιμένει. Το άλλο. Κείνο που ακόμη δεν είχα ζήσει. Αυτό που τώρα έγινε μνήμη. Και μύθος. Και ανώδυνη αφήγηση. Δίχως παράπονο. Δίχως πόνο. Μονάχα ευγνωμοσύνη. Να είμαι πια γενναιόδωρος. Με τα πόδια να πατούν στη γη. Ακούσιος θνητός θεός. Γύρω από τον βωμό της ματαιοδοξίας που οι άλλοι γύρω μου χτίζουν ακόμα. Μα δίχως ανασφάλεια. Δίχως το ανικανοποίητο να με πληγώνει. Να είμαι όμορφα εγκιβωτισμένος στο δικό μου σενάριο. Στη δική μου ζωή. Να μένω. Να παρατηρώ τις ζωές των άλλων. Να γράφω. Όπως τώρα. Να παγώσω για πάντα τον καταρράκτη. Να σταθώ μέσα του ακίνητος. Ασάλευτος. Να αφηγούμαι. Να κρατώ ζωντανή τη ζωή μου με μελάνι. Κομμάτι κομμάτι μια ζωή που ποτέ δεν είναι αρκετή. Κι έπειτα, όταν πια θα σας λείπω, κάποιες κιτρινισμένες σελίδες, ίσως να θυμίζουν το μονοπάτι μου. Το αχαρτογράφητο. Της ζωής μου απολειφάδι. Της ανάσας. Του ρίγους στην πλάτη μου. Τα κλειστά βλέφαρά της, που από παιδί ονειρευόμουν. Της φωλιάς της. Των φτερών που με σκέπασαν. Της αγάπης που για πάντα φυλούσα. Για εκείνη. Για σένα.

Γ. Δ. Αναγνώστου
Φωτογραφία: Γ. Δ. Αναγνώστου

Ο Γ.Δ. Αναγνώστου γεννήθηκε στην Τρίπολη το έτος 1969. Έχει εκδώσει  τις ποιητικές συλλογές, Τα λάματα της πρώτης νιότης (Όστρια,2017)  Μέσα στα όμικρον του ονείρου (Γαβριηλίδης,2018), Η πολυθρόνα της λύπης (Ιωλκός, 2021) , και συμμετείχε στο συλλογικό έργο, Τα ποιήματα του 2018 (Κοινωνία των (δε)κάτων , 2019). Έχει δημοσιεύσει μικρό-διηγήματα στα έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά, δε|κατα και ΑΠΙΚΟ, και δημοσιεύει άρθρα του, στο arcadia portal, και στην εφημερίδα Αρκαδικά Νέα.