Για 27ο συνεχόμενο καλοκαίρι περίπου τέτοια εποχή ο Γιάννης Κωνσταντόπουλος φοράει το ποδοσφαιρικό σορτσάκι, παίρνει τα γάντια του και ρίχνεται στην προετοιμασία όντας αυτή η διαδικασία μια αγαπημένη για τον ίδιο συνήθεια.

Και λέμε αγαπημένη διότι η έναρξη της προετοιμασίας σηματοδοτεί ουσιαστικά την αρχή της αγωνιστικής χρονιάς που για έναν άνθρωπο όπως ο Γιάννης Κωνσταντόπουλος που στην ιδιοσυγκρασία του η λέξη «ποδόσφαιρο» έχει την δική της ψυχολογική σημασία αποκτά αυτόματα τεράστια αξία σε προσωπικό επίπεδο.

Ας φανταστούμε λοιπόν γνωρίζοντας «οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ» του Αρκαδικού ποδοσφαίρου τον έμπειρο Τεγεάτη τερματοφύλακα τι σημαίνει για τον ίδιο να είμαι μακριά έξι ολόκληρους μήνες από το ποδόσφαιρο, το δοκάρια και από την αγαπημένη του ομάδα και να πατάει ξανά χορτάρι μετά από τόσο καιρό. Ας μη γελιόμαστε αυτό για όσους πραγματικά τον ξέρουν λέγεται... ατομικό ποδοσφαιρικό οξυγόνο.

Στην πρώτη προπόνηση της ομάδας του ο Γιάννης Κωνσταντόπουλος όχι απλά έδωσε το παρών αλλά ήταν και από τους πρώτους που έφτασαν στο γήπεδο της Κάρτσοβας, μη μπορώντας να κρύψει την χαρά του για την έναρξη των προπονήσεων του Α.Ο. Τεγέας, πρόθυμος, κάνοντας αστεία στους συμπαίχτες του, ορεξάτος και μασκοφόρος (προβλεπόμενος στους υγειονομικούς κανόνες) μονολογώντας χαρακτηριστικά και με αρκετή δόση χιούμορ: «τόσα χρόνια στα γήπεδα το είδες και αυτό ρε Γιάννη να έρχεσαι προπόνηση με μάσκα».

Κάπου εκεί βλέποντας τόσο τις εκφράσεις του προσώπου του που αποτύπωναν ένα μείγμα φοβερών συναισθημάτων όσο και την προσμονή του να μπει στο γήπεδο και να πατήσει και πάλι χορτάρι αλλά και την τεράστια όρεξη που είχε στις ασκήσεις απλά σηκώνεις τα χέρια χτυπάς δυο παλαμάκια και του λες «ε, μπράβο σου ρε βουνό» και το κάνεις για το μήνυμα το οποίο χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει περνάει προς τα έξω και είναι πως όταν κάτι αγαπάς πραγματικά δίνεις όλο σου το είναι γι’ αυτό.

Στα 42 του χρόνια οδεύοντας προς το 43ο του έτος (γεννημένος το 1978 παρακαλώ), είναι στα Αρκαδικά γήπεδα από το 1993 όταν ως παιδάκι για πρώτη φορά αγωνίστηκε με το Στενό για να ακολουθήσει η μεγάλη του καψούρα η Τεγέα αλλά και μια σειρά ομάδων σε Εθνικές κατηγορίες όπως ο Παναρκαδικός, ο Πανθυρεατικός και ο Ηρακλής Βερβένων συνεχίζει με το ίδιο πάθος και με την ίδια τρέλα να παίζει ποδόσφαιρο έχοντας κάνει προετοιμασίες σε ξερά γήπεδα, με φυσικό χορτάρι, με πλαστικό και τώρα πια και με μάσκα (ελπίζει και στο γήπεδο του χωριού του στην Τεγέα).

Για ορισμένους ο Γιάννης Κωνσταντόπουλος είναι αντισυμβατικός, για άλλους ένας απλός ρομαντικός του ποδοσφαίρου για κάποιος άλλους ένας «σταμάτα τώρα να παίξει και κανένας άλλος γιατί μεγάλωσες» για τον εαυτό του θα είναι πάντα ένας τρελαμένος έφηβος που κάθε φορά που φοράει τα γάντια και θα μπαίνει στο γήπεδο θα καταθέτει και την ψυχή του από μια απλή προπόνηση μέχρι έναν αγώνα.

Ασφαλώς και το μέλλον του Αρκαδικού ποδοσφαίρου είναι τα νέα παιδιά, βεβαίως και θα πρέπει να στηριχθούν και να παίξουν, σαφώς και να πάρουν ευκαιρίες και να γίνουν σημαντικοί μέσω του τοπικού ποδοσφαίρου μας όμως υπάρχει και αυτή η ρημάδα η εξαίρεση για κάτι τύπους σαν τον Γιάννη Κωνσταντόπουλο που ακόμα το λέει η ψυχή τους για το άθλημα αυτό και επειδή έχουμε αρκετά τέτοια παιδιά (γιατί παιδιά παραμένουν) στον νομό μας και σε άλλες ομάδες που κάνουν στην άκρη την ηλικία τους για χάρη του ποδοσφαίρου αξίζουν πραγματικά τον σεβασμό μας και ας γίνουν αυτοί το παράδειγμα θέλησης προς τους νεότερους και χωρίς να μιζεριάζουμε για το αν παίζουν ακόμα ας τους αφήσουμε να το χαρούν για όσο βαστάνε τα πόδια τους.

Το ποδόσφαιρο έχει την ιδιότητα να δημιουργεί μικρές ξεχωριστές ιστορίες και μια από αυτές είναι και ο «αειθαλής μασκοφόρος» και «εραστής» των Αρκαδικών γηπέδων Γιάννης Κωνσταντόπουλος με το alter ego του την ομάδα του την Τεγέα.