Στο προηγούμενο ντέρμπι που βρέθηκα στη Μελιγού που ήταν κόντρα στον Πανθυρεατικό είπα και έγραψα πως ήταν ότι καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια στο τοπικό πρωτάθλημα ωστόσο θα ήθελα να ευχαριστήσω Ερμή και Λεωνίδιο που με διέψευσαν χαρίζοντας σε εμένα και στους θεατές την απολυτή ματσάρα.

Στη Μελιγού το απόγευμα του Σαββάτου 25 Νοεμβρίου για την 7η αγωνιστική του πρωταθλήματος της Α’ Αρκαδίας οι δύο ομάδες έκαψαν το σενάριο και μαζί τα μυαλά μας σε ένα παιχνίδι που τα όσα συνέβησαν κυρίως στο μυθικό δεύτερο ημίχρονο δεν έχουν από όσο θυμάμαι εγώ συμβεί σε αγώνα πόσο μάλλον δε σε ντέρμπι.

Οι δύο ομάδες έβαλαν τέσσερα γκολ η μία στην άλλη χωρίς να κερδίσουν, προηγήθηκαν επίσης η μία κόντρα στην άλλη με διαφορά δύο τερμάτων η οποία κράτησε για λιγότερο από δέκα λεπτά με τις εναλλαγές συναισθημάτων από το ζενίθ στο ναδίρ και το ανάποδο να περιστρέφονται με ταχύτητα κούρσας του Κεντέρη.

Αν κάτι κρατώ εγώ ως επιστέγασμα των όσων είδα μα περισσότερο των όσων μου άφησε αυτό το παιχνίδι είναι πως η κοινή επιθυμία και θέληση των δύο ομάδων να μη χάσουν δημιούργησαν εκατέρωθεν ξεσπάσματα αντιδράσεων που έμοιαζαν δύσκολο να κοπούν και να περιοριστούν με το παιχνίδι να παίρνει τρελό ρυθμό και η ροή του να παραπέμπει σε ροντέο.

Το παιχνίδι ολοκληρώθηκε μα ουδείς ήξερε τι αίσθηση έχει αφήσει στους πρωταγωνιστές με το Λεωνίδιο έτσι όπως πήγε η δουλειά να νιώθει στο φινάλε μια σχετική ανακούφιση και τον Ερμή να αισθάνεται το παράπονο πως άγγιξε μια δεύτερη ολοκληρωτικά τεράστια ανατροπή που ήρθε κατά το ήμισυ γλιστρώντας η νίκη μέσα από τα χέρια του.

Ανεξάρτητα από το «Χ» και την βαθμολογική μοιρασιά του ενός πόντου οι δύο ομάδες έδειξαν πως διαθέτουν χαρακτήρα, ποδοσφαιρικό εγωισμό, ποιότητα, νοοτροπία νικητή, καλά προπονημένα σύνολα που ξέρουν να τρέχουν το γήπεδο με διάρκεια και σε υψηλό τέμπο, προπονητές που δουλεύουν σωστά και στην εξέλιξη των αγώνων τα ματς τους και παίχτες ικανούς να αλλάξουν τα δεδομένα από την μια στιγμή στην άλλη.

Λάθη προφανώς και έγιναν και σε ατομικό επίπεδο στην αναμέτρηση άλλωστε αν δεν είχαν γίνει δεν θα είχαν μπει και οκτώ γκολ όμως αυτό που μένει από την γενική εικόνα είναι πως τόσο ο Ερμής όσο και το Λεωνίδιο αρνήθηκαν και με αφορμή την εξέλιξη πεισματικά να χάσουν κάνοντας και οι δύο ομάδες κατάθεση ψυχής μέσα στον αγωνιστικό χώρο ως και το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Για δεύτερο συνεχόμενο ντέρμπι στη Μελιγού μένω άναυδος από την αντίδραση του Ερμή μετά το 0-2 που κυριολεκτικά μοιάζει σαν ορμητικό ποτάμι έτοιμο να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του και το κάνει ξανά και αυτή την φορά σε ένα εικοσάλεπτο γυρίζει το παιχνίδι σε 4-2 με τον Κόκε Χίμπα να νιώθεις πως πετάει, με τον Αδάμη ξανά να έρχεται από τον πάγκο και να κυριαρχεί με την παρουσία του στον άξονα, με τους Κολιόπουλο, Αντωνάκη να βγάζουν φτερά και τον Αρδάμη σταθερά να γίνεται και πάλι παράγοντας του αγώνα.

Από την άλλη πλευρά το Λεωνίδιο που είχε ως αρχή του την κατοχή και την κυκλοφορία της μπάλας από τις πίσω γραμμές και πρόθεση να μην βρει ρυθμό ο Ερμής (δεν τα κατάφερε στην επανάληψη) είχε σε μεγάλη μέρα τον Τέο Μαρτίνεζ με τα δύο του γκολ, είδε ξανά τον Λάτση να είναι εξαιρετικός και μια μόνιμη εστία κινδύνων, είχε ξανά όταν χρειάστηκε τις αποκρούσεις του Κώστα Γιαννούση, είχε ένα πολύ καλό Μπακάλη σε όλη την διάρκεια έχοντας και το γκολ της ισοφάρισης στο φινάλε με τον Καζακόπουλο να παίρνει πράγματα σημαντικά και από τις αλλαγές του (δες το γκολ του Μάκρα).

Οι δύο ομάδες το δούλεψαν το παιχνίδι (η κάθε μια με τον δικό της τρόπο) ωστόσο καμία δεν κατάφερε να το πάει εκεί που ήθελε, δεν βρήκε απαντήσεις στους γρίφους που έμπαιναν με πολύ γρήγορο τρόπο με τον ρυθμό να τις παρασέρνει (κυρίως τον Ερμή που δεν κλείδωσε στο 4-2 στα τελευταία λεπτά το παιχνίδι) με την αναμέτρηση να πηγαίνει στο μία σου και μία μου για να κάτσει τελικά στο «Χ».

Η μετατόπιση του Κολιόπουλου στα δεξιά μετά το 60’, έφερε τον Αρδάμη πίσω από τον Χίμπα δίνοντας του λιγότερα μέτρα να μπει κάθετα όπως του αρέσει προς την περιοχή με τον Αδάμη να ελέγχει με την είσοδο του την κυκλοφορία στον άξονα βγάζοντας τους συμπαίχτες του πιο μπροστά και μεταφέροντας η παρουσια του μεγαλύτερη ασφάλεια.

Από την άλλη η παρουσία του Κωνσταντά και του Μπαλαρίνη στις δύο πλευρές έδωσε φρέσκα πόδια στα πλάγια και πιο επιθετικό τόνο έχοντας κομβική σημασία σε μικρές λεπτομέρειες όπως και η παρουσία του Μάκρα που ήρθε από τον πάγκο για να παίξει δίπλα στον Μαρτίνεζ και να γεμίσει την περιοχή στις μεγάλες μπάλες και στις μεταφορές με τον ίδιο να έχει στην πρώτη του επαφή γκολ.

Οι δύο ομάδες και πιο πολύ ο Ερμής έψαξαν και το ανοιχτό γήπεδο με την ομάδα της Μελιγούς να βρίσκει προϋποθέσεις αλλά να σπαταλά ευκαιρίες στο πρώτο μέρος και το Λεωνίδιο στην δεύτερη του γρήγορη επίθεση στον χώρο να είναι πιο εύστοχο βρίσκοντας και το πρώτο του γκολ που του έδωσε το προβάδισμα σε ένα παιχνίδι που οι άξονες είχαν πολύ δουλειά όπως και οι μονομαχίες σε προσωπικό επίπεδο.

Εδώ να τονίσουμε ότι ο Ερμής Μελιγούς βάζει τέσσερα γκολ στην καλύτερα άμυνα της Α’ Αρκαδίας που πήγε με τρία παθητικό στα προηγούμενα έξι της παιχνίδια ενώ και το Λεωνίδιο βάζει για πρώτη φορά επί Καζακόπουλου σε ντέρμπι μάλιστα τέσσερα γκολ σε εκτός έδρας παιχνίδι σε έναν αγώνα που από το 60’ και μετά ήταν κόντρα στην δική του λογική.

Το Λεωνίδιο έμεινε για 33ο παιχνίδι αήττητο στο πρωτάθλημα της Α’ Αρκαδίας και ο Ερμής έδειξε πως διαθέτει πολλά decks ενέργειας στο ρεζερβουάρ του για να τον βάλεις κάτω όντας μια ομάδα που μπορεί να δώσει τρομερό ρυθμό και ένταση στο παιχνίδι του.

Καμπανάκι στα δικά μου μάτια και για τις δύο ομάδες η αμυντική ισορροπία που θα κληθούν να βρουν άμεσα με το Λεωνίδιο να έχει θέμα όπως παραδέχθηκε και ο προπονητής του στις στημένες φάσεις και τον Ερμή σε σημεία του αγώνα με κάποιες τοποθετήσεις.

Ναι, ήταν ακόμα ένα παιχνίδι διαφήμιση για το Αρκαδικό ποδόσφαιρο, μια τρομερή «μονομαχία», το καλύτερο ντέρμπι που έχει παιχτεί σε ρυθμό και ανατροπές τα τελευταία 20 plus χρόνια και ένα από τα καλύτερα κατ’ εμέ παιχνίδια ever στην ιστορία του Αρκαδικού ποδοσφαίρου.

Αυτή η τόσο γεμάτη ποδοσφαιρική πανδαισία του δεύτερου ημιχρόνου με τα οκτώ γκολ στο σύνολο και τις δύο ανατροπές είναι η απόδειξη γιατί το ποδόσφαιρο είναι το πιο συναρπαστικό άθλημα και γιατί το Αρκαδικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από τέτοιες ομάδες και τέτοια παιχνίδια.

Και μιας και είπα αυτό γιατί θέλω και οφείλω να είμαι δίκαιος άνθρωπος αφού κατά καιρούς έχουν ακούσει πολλά κάποιοι άνθρωποι σε διοικητικό επίπεδο ας πούμε ένα ευχαριστώ σε όλους αυτούς που επενδύουν στις ομάδες τους, που ματώνουν οικονομικά και βαστούν όχι απλά όρθια τα σωματεία τους αλλά ανταγωνιστικά και δυνατά με αξιοπρέπεια και με υψηλούς στόχους που ανεβάζουν τον ανταγωνισμό και το επίπεδο.

Ας βγάλουμε λοιπόν τις παρωπίδες και τις αφήσουμε τις δηθενιές και τα ανώνυμα σχόλια που κάθε τόσο έχουν ως σκοπό να δηλητηριάσουν το προϊών μας και ας δούμε την πραγματικότητα που λέει πως όσο ο πήχης πάει ψηλά τόσο το ποδόσφαιρο μας με τις όποιες δυσκολίες και προβλήματα υπάρχουν θα κάνει ένα βήμα εμπρός κάθε φορά και αυτό γίνεται γιατί στον νομό μας υπάρχουν άνθρωποι που σε δύσκολες εποχές βάζουν το χέρι στην τσέπη.

Όμως δεν είναι αυτό το άρθρο που επιχειρώ και προσπαθώ να σας μεταφέρω τι μου άφησε εμένα αυτή η παιχνιδάρα του Ερμή με το Λεωνίδιο για εσωτερική κατανάλωση γενικών σκέψεων του Αρκαδικού ποδοσφαίρου αλλά κάποια πράγματα πρέπει να τα λέμε με το όνομα τους πιστεύω (όσο για τα σχόλια ξέρετε ρίχτε ελεύθερα σε εμένα).

Κλείνω το άρθρο μου τονίζοντας πως το πράγμα μόλις άναψε στο τοπικό μας πρωτάθλημα για τα καλά και πιστεύω πως πάμε (αν δεν με απατούν τα κιτάπια και οι στατιστικοί αριθμοί μου) σε σεζόν θρίλερ και πολύ λεπτών ισορροπιών στην κορυφή.

Αντώνης Χρονακης