«Μας έσωσε ο βράχος της Ακρόπολης. Οι εταίροι μας δεν θα άφηναν το λίκνο του πολιτισμού και της Δημοκρατίας να καταρρεύσει. Άλλη χώρα δεν θα είχε την ίδια τύχη.»

Λόγια του Γιάννη Στουρνάρα, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Ο οποίος, μιλώντας περίπου σαν καλόγερος σε μοναστήρι, που έχει βιώσει ένα θαύμα, μακαρίζει τον βράχο της Ακρόπολης, διότι αυτός μας έσωσε από τα δεινά μας. Και μας καλεί να τον μακαρίσουμε κι εμείς, ως σωτήρα μας.

Για τον κεντρικό μας τραπεζίτη, δηλαδή, τα πράγματα δεν είναι κουκιά μετρημένα; Γιατί αυτά είναι που «έσωσαν» τη χώρα. Τα κουκιά τα μετρημένα και τα ακριβοπληρωμένα.

Τα μετρημένα κουκιά των συντάξεων που πετσοκόφτηκαν, των προσλήψεων που δεν έγιναν, των «λουκέτων» στον ιδιωτικό τομέα, των μισθών που έπεσαν στα Τάρταρα. Οι περικοπές στην Υγεία, οι περικοπές στην Παιδεία, η μείωση του βιοτικού μας επιπέδου.

Είναι εντυπωσιακό πώς ο ίδιος άνθρωπος που γνωρίζει πολύ καλά ότι ΔΝΤ, θεσμοί, δανειστές -εταίρους τους λέει ο Στουρνάρας- δεν θα μας άφηναν στη μοίρα μας όχι επειδή «δώσαμε τα φώτα» αλλά επειδή απλώς τούς χρωστάμε και πρέπει να πάρουν τα χρήματά τους πίσω, μοιρολατρικά σχεδόν μάς ζητεί να μακαρίζουμε τον Ιερό Βράχο για τη σωτηρία μας. Δηλαδή το ένδοξο παρελθόν μας που σέβονται οι πάντες στην Εσπερία, ώστε να μας επιτρέψουν να τους ξεπληρώσουμε, για να συνεχίσουμε σε ένα παρόν στο οποίο θα επιβιώνουμε.

Μα, σοβαρά τώρα;

Είναι άλλο πράγμα να ακούς πολιτικό να μιλάει με αυτόν τον τρόπο, και άλλο τον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας σου. Τον μέγα τεχνοκράτη. Όταν υποπίπτει και ο ίδιος σε τέτοιους λαϊκισμούς, αντιλαμβάνεσαι ότι το σανό που θα σε ταΐσουν είναι μπόλικο.

Μας έσωσαν τρία και ένα τέσσερα μνημόνια πληρωμένα με αίμα, μας έσωσαν ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, έρχεται και το νερό όπου να 'ναι, το οποίο, κατά δήλωση κυβερνητικού, είναι «πάρα πολύ φθηνό», μας έσωσε το γεγονός ότι ξεπουλάμε όσο-όσο τη δημόσια περιουσία μας -αξιοποίηση λέγεται αυτό-, ότι δουλεύουμε για να πληρώνουμε φόρους.

Τον λαό, κύριε Στουρνάρα, να μακαρίζετε. Τον λαό.

Εξάλλου, οι δανειστές «έσωσαν» και την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Κύπρο... κι ας μην έχουν Ακρόπολη.

Με μια σημαντική διαφορά: Πρώτον, οι χώρες αυτές ξεμπέρδεψαν γρήγορα με τα χρέη τους, επειδή εφάρμοσαν πρόγραμμα και δεν σύρθηκαν σε εκλογές δώθε-κείθε. Και, δεύτερον, επειδή τιμώρησαν εκείνους τους πολιτικούς που τους έριξαν στα βράχια.

Εδώ, κάποιοι από αυτούς, κουνάνε ακόμα το δάχτυλο και σύντομα θα ζητήσουν εκ νέου την ψήφο μας ή θα κάθονται στον θρόνο του πρώτου πολίτη της χώρας μας.

Γαλανιάδη Εύα