Και πάμε τώρα σε μια ενότητα που μου αρέσει πολύ γιατί μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου και συνάμα σας καταθέτω όλα όσα είδα από ένα πολύ ωραίο παιχνίδι μεταξύ δύο εκ των κορυφαίων ομάδων της Α’ Αρκαδίας. Στην ανάλυση του ντέρμπι της Δημητσάνας με τον Ερμή.

Και επειδή ίσως κάποιοι να βιάστηκαν να με κριτικάρουν στα σχόλια τους εδώ είμαι για να σας πως όλα όσα εγώ είδα για τον τρόπο με τον οποίο ο Ερμής Μελιγούς πήρε την μεγάλη νίκη κόντρα στην Δημητσάνα στο φινάλε του πρώτου γύρου του πρωταθλήματος της Α’ Αρκαδίας.

Για εμένα η κεντρική ιδέα της νίκης του Ερμή έρχεται ως «ταχύτητα στην ταχύτητα» με την ομάδα της Μελιγούς να κερδίζει τους Γορτύνιους με έναν τρόπο που γνωρίζουν πολύ καλά και έχει να κάνει με την σπιρτάδα του ανοιχτού γηπέδου βάζοντας ωστόσο ο Ερμής και κάποια ακόμα βασικά και σημαντικά στοιχεία στο παιχνίδι του.

Ο Ερμής για να μπορέσει να φτάσει στην νίκη χρειάστηκε να βγάλει από τα καλούπια της την Δημητσάνα, μη αφήνοντας της για σχεδόν 94’ λεπτά (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) σπιθαμή ανοιχτού γηπέδου, χαλώντας της σε μεγάλα διαστήματα την κυκλοφορία και το παιχνίδι της και εξουδετερώνοντας στο μέγιστο τα ατού της. Αφού έγιναν αυτά η ποιότητα της επίθεσης μετά ανέλαβε την κατάσταση καθαρίζοντας το ματσάκι.

Οι χώροι από πλευράς Ερμή έκλεισαν, τα ντουμπλαρίσματα ήταν σωστά, τα πόδια πήγαιναν γρήγορα στη μπάλα με τους παίχτες του Θεόδωρου Παχατουρίδη να βγάζουν συγκέντρωση, aggressive χαρακτήρα για τα δεδομένα αυτού του αγώνα, μεγάλη μαχητικότητα, ψυχραιμία και καθαρό μυαλό στον τρόπο με τον οποίο στήθηκε το πλάνο για να έρθει το διπλό.

Οι γραμμές κοντά έκαναν τους χώρους κίνησης να μοιάζουν χαραμάδα την ίδια στιγμή που ήταν ξεκάθαρη η επιλογή του άμεσου τρόπου παιχνιδιού με σκοπό με μεγάλες μπάλες να φύγει στην πλάτη της Γορτυνιακής άμυνας ο εξαιρετικός Κόκε Χίμπα την ίδια στιγμή που σταδιακά η ομάδα έβγαλε και φάσεις από συνεργασίες κυρίως χωρίς κουβάλημα της μπάλας αλλά με σβελτάδα και μια επαφή.

Από κει και πέρα η αναμέτρηση χωρίζεται και στο ατομικό επίπεδο σε τρεις βασικές παραμέτρους που αφορούν πρόσωπα «κλειδιά» που με την παρουσία τους πάνω στο χορτάρι καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το ρου της ιστορίας και το τελικό αποτέλεσμα για να γραφτεί αυτό το 0-3.

Ο παίχτης που έκανε την διαφορά ήταν δίχως αμφιβολία ο Κόκε Χίμπα που πέραν των δύο γκολ ήταν ασταμάτητος, που δεν υπήρχε αντίδοτο για να αντιμετωπιστεί, που αποτελούσε μια μόνιμη πηγή κινδύνων για την αντίπαλη άμυνα, που κρατούσε παίχτες πίσω, που δυνητικά δημιουργούσε με την παρουσία του και μόνο μια αναστάτωση και μια ανισορροπία στους γηπεδούχους αμυντικούς με τον ίδιο είτε με κάθετο τρόπο, είτε μπαίνοντας κάποιες στιγμές από το πλάι να είναι… Άλλο πράγμα.

Οι καθοριστικοί στην νίκη αυτή είναι οι δύο ακραίοι επιθετικοί της ομάδας με τους Βασίλη Κατσίρη και Βαγγέλη Αντωνάκη να έχουν πολύ καλή αγωνιστική παρουσία αφού και έφτιαξαν φάσεις (και μάλιστα με δικές τους συνεργασίες) και δημιούργησαν ρήγματα, και ήταν just στις αμυντικές τους ενέργειες δίνοντας βοήθειες στα μπακ και μάλιστα ήρθε και γκολ από το πλάι με το άψογο πλασέ του Βασίλη Κατσίρη κάνοντας μια πολύ εκρηκτική τριπλέτα στο μπροστά μέρος μαζί με τον Κόκε Χίμπα.

Οι κομβικοί του διπλού ήταν οι δύο του κεντρικού άξονα με τους Γιάννηδες να κάνουν πραγματικά σπουδαία δουλειά. Ο Γιάννης Αδάμης ήρθε στο 20λεπτο από τον πάγκο στην θέση του τραυματία Γιώργου Αρδάμη δίνοντας ηρεμία, σιγουριά, ασφάλεια και σκληράδα στις μονομαχίες της μεσαίας γραμμής και ο Γιάννης Κοντογιαννόπουλος από την άλλη δεν σταμάτησε να τρέχει, να καλύπτει χώρους, να δίνει βοήθειες και να βάζει τα πόδια του στην φωτιά.

Κάπως έτσι ο Ερμής Μελιγούς ήταν ο νικητής του ντέρμπι πιάνοντας την Δημητσάνα στην δεύτερη θέση του βαθμολογικού πίνακα του πρωταθλήματος της Α’ Αρκαδίας σε ένα παιχνίδι που το τσουχτερό κρύο στο γήπεδο της Επισκοπής στην Τεγέα δεν επηρέασε αυτές τις δύο ομάδες να δώσουν ρυθμό και να μας χαρίσουν ένα γεμάτο Κυριακάτικο ποδοσφαιρικό δίωρο.

Πιστεύω πως οι δύο ομάδες αυτές έχουν κοινά σημεία αν όχι τόσο στον τρόπο παιχνιδιού τους τα έχουν πάνω σε βασικά δομικά θέματα όπως είναι η ταχύτητα, η ένταση και ο ρυθμός που μπορούν να δώσουν μέσα από τα παιχνίδια τους και για αυτό είναι μαζί στην δεύτερη θέση της βαθμολογίας.

Θέλω να επισημάνω ακόμα κάτι που το διάβασα, απόρησα και εμπεριέχει κάμποση δόση υπερβολής κατά την άποψη μου και αφορά τους Γορτύνιους. Η Δημητσάνα είναι μια πολύ ωραία, πολύ δουλεμένη και θελκτική στο μάτι ομάδα, ένα σύνολο που ξέρει να διαβάζει, να βγάζει πράγματα στο γήπεδο και να προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο πάνω στις αρχές και την φιλοσοφία της. Επίσης, η Δημητσάνα είναι μια ομάδα που φέτος βγάζει στον «αφρό» με ρόλους και εμπιστοσύνη και κάποια νέα ταλέντα.

Βαδίζοντας προς το τέλος του κείμενου μου θα πω πως ο Ερμής είναι και αυτός μια ομάδα που σου βγάζει (εμένα σίγουρα) ποδοσφαιρικά γούστα κυρίως με την ταχύτητα του και τις στιγμές που βρίσκει μομέντουμ δίνοντας πολύ ξέφρενο ρυθμό με μεγάλα διαστήματα έντασης έχοντας βεβαίως και τις αδυναμίες του στο ρόστερ που ίσως αυτό αδικεί τα πράγματα στην βαθμολογική του συγκομιδή αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Μάλιστα νομίζω πως αυτό το ντέρμπι κόντρα στον Παναρκαδικό με τον αέρα και την βροχή να το στοιχειώνουν της περασμένης εβδομάδας άφησε τον Ερμή με ένα παράξενο και σίγουρα με δίκαιο παράπονο για το πόσο αλλιώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα. Αλλά η ιστορία δεν γράφεται με «αν».

Κλείνω λέγοντας σας με τιμιότητα πως ξερόλας δεν το έπαιξα ποτέ και πως ο καθένας μας έχει μια δική του προσέγγιση που αυτή μας κάνει να συμφωνούμε και να διαφωνούμε ποδοσφαιρικά, όχι όμως να ρίχνουμε χολή (που κατά καιρούς έχει συμβεί) σε παίχτες, ομάδες, προπονητές παράγοντες (και αναφέρομαι γενικά) και το λέω καλοπροαίρετα.

ΥΓ Πριν λοιδορήσουμε ας σκεφτούμε… Έχουμε δει μερικά πολύ ωραία και με στοιχεία που αποτελούν τροφή για σκέψη παιχνίδια φέτος στο τοπικό μας πρωτάθλημα. Δεν γίναμε Premier αλλά ας μην υποτιμάμε τόσο το προϊών μας. Στήριξη χρειάζεται παιδιά.

Αντώνης Χρονάκης