Η μουσική έχει το "θεϊκό" χάρισμα να καθηλώνει τους ανθρώπους, απλώνοντας στο πεντάγραμμο τα λεγόμενα (στη μουσική) "σημεία αλλοίωσης". Με μια δίεση ή μια ύφεση μπροστά από μια νότα μπορείς να αλλοιώσεις το φυσικό της άκουσμα, φτιάχνοντας με αυτό τον τρόπο χαρούμενες (ματζόρε) και μελαγχολικές (μινόρε) μελωδίες.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην πολιτική. Οι "μαέστροι" του αστικού κράτους φρόντισαν να αλλοιώσουν τη συνείδηση του λαού, παρουσιάζοντας ως "φυσικό άκουσμα" την εφαρμογή μιας πολιτικής, η οποία δε διστάζει να θυσιάζει ακόμα και τις βασικές ανάγκες των παιδιών που έχουν στερηθεί τις οικογένειές τους. Έφτασαν στο σημείο να κόβουν σε μικρά κομμάτια την αναντικατάστατη κρατική ευθύνη της παιδικής προστασίας και να τη μοιράζουν απλόχερα, δεξιά κι αριστερά σαν αντίδωρο σε ΜΚΟ, "φιλάνθρωπους" επιχειρηματίες και εκκλησιαστικές οργανώσεις.

Όσα παρακολουθούμε αυτές τις μέρες (αληθινά ή μη) δεν μπορούν να κρύψουν το μεγάλο σκάνδαλο της εξόφθαλμης και προκλητικής απουσίας του κράτους στην προστασία της ανθρώπινης ζωής. Ένα σκάνδαλο που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, αν αναλογιστούμε ότι αφορά ανυπεράσπιστες παιδικές ψυχές. Απέναντι στην κρατική πολιτική των ΜΚΟ, των ιδιωτών επιχειρηματιών και των χορηγών, θα έπρεπε ήδη να έχουμε αντιτάξει σύγχρονες κρατικές δομές βραχύχρονης φιλοξενίας, με πλήρη στελέχωση όλων των δημόσιων υπηρεσιών που εμπλέκονται στο ευαίσθητο ζήτημα της παιδικής προστασίας.

Η κρατική Πρόνοια από τη φύση της δεν παίρνει "αλλοιώσεις", επικοινωνιακές διέσεις και υφέσεις, προκειμένου να παιχτεί εφήμερα μια όμορφη μελωδία, η οποία θα αποσπάσει τις θετικές γνώμες του ακροατηρίου. Πριν λίγες μέρες διαβάσαμε σε ανακοίνωση της αντιδημάρχου Παιδείας ότι ο δήμος Γορτυνίας πρωτοπορεί και δημιουργεί "Διαδικτυακή Σχολή Γονέων" (άραγε αυτή η Σχολή θα δίνει και πτυχία;) σε συνεργασία με το Κέντρο Πρόληψης και Ψυχοκοινωνικής Υγείας Αρκαδίας. Η διαδικτυακή ομάδα μέσα σε δέκα δίωρες συναντήσεις θα ασχοληθεί με θέματα ψυχικής υγείας των μαθητών και ενδυνάμωσης των γονέων, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα που προκύπτουν εντός της οικογένειας.
Μακάρι να αρκούσαν δέκα δίωρες συνεδρίες και μάλιστα διαδικτυακές για να αντιμετωπιστούν τέτοιου είδους προβλήματα και καταστάσεις. Δεν πρόκειται όμως να συμβεί κάτι τέτοιο, όσο απουσιάζει η συνεχής κρατική μέριμνα και φροντίδα εντός και εκτός σχολείου, οι αναγκαίες μόνιμες ειδικότητες των κοινωνικών λειτουργών, ψυχολόγων, παιδαγωγών κλπ, στους οποίους θα μπορούν να απευθύνονται κάθε στιγμή όσοι αισθάνονται την ανάγκη. Ιδίως στην επαρχία, όπου οι κοινωνίες είναι κλειστές, πιο συντηρητικές και δεν έχουν ξεπεραστεί τα ταμπού σε τέτοιου είδους θέματα.

Σήμερα λοιπόν, που η ελληνική κοινωνία βλέπει να ξετυλίγεται στους δέκτες της το πολιτικό σκάνδαλο της εκχώρησης της παιδικής προστασίας σε τρίτους, εμείς δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε και να σιγοτραγουδήσουμε τον εύστοχο στίχο της αγαπημένης Λίνας Νικολακοπούλου "δι' ευχών των αγίων ημών, στους ναούς των μεγάλων λυγμών". Γιατί ξέρουμε ότι οι σύγχρονοι "άγιοι" είναι οι άνθρωποι του μόχθου, που σηκώνουν καθημερινά το δικό τους σταυρό του μαρτυρίου, ενώ οι ναοί των μεγάλων λυγμών είναι τα σπίτια τους, τα οποία ενίοτε παραβιάζονται ξημερώματα από τα "κοράκια" των τραπεζών.
Είναι όμως στο χέρι αυτών των "αγίων", του ίδιου του λαού, να μετατρέψουν τους λυγμούς σε χαρά και το θλιμμένο μινόρε σε ξέφρενο και ανεβαστικό ματζόρε.

Δρ. Βασίλης Σιοκορέλης
Σάββατο, 26/11/22