To Lemon, η παράσταση-εμπειρία που έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 16.500 θεατές, γιορτάζει φέτος 6 χρόνια ταξιδιών σε όλη την Ελλάδα! Πρόκειται για την ιστορία του πιανίστα 1900, που γεννήθηκε πάνω σε ένα καράβι και δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στη στεριά.
Έτοιμο να ταξιδέψει στο εξωτερικό και προετοιμάζοντας παραστάσεις σε αποκεντρωμένα σημεία της Ελλάδας, το βραβευμένο Lemon έρχεται στην Τρίπολη και το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου. Η ομάδα του Lemon μας προσκαλεί σε αυτή τη γιορτινή βραδιά, όπου η απίστευτη ιστορία του θρυλικού πιανίστα 1900 συναντά τις προσωπικές ιστορίες όλων εμάς κάπου ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα!
 
Ο Μελαχρινός Βελέντζας, εμπνευστής του πρωτότυπου ταξιδιού του Lemon, ερμηνεύει επί σκηνής τον πιανίστα 1900 μαζί με τον ταλαντούχο Γιώργο Δρίβα στο ρόλο του τρομπετίστα Τιμ Τούνυ. Οι δυο τους μας χαρίζουν ένα απολαυστικό two-men show που κυματίζει ανάμεσα στο σωματικό θέατρο, τη live μουσική, το χορό και το τραγούδι.

Έξι χρόνια LEMON. Δεκάδες τόποι, πάνω από 150 παραστάσεις, χιλιάδες άνθρωποι. Μιλήστε μας για αυτό το ταξίδι.

Το ταξίδι του Lemon ξεκίνησε το 2018 κυρίως από εσωτερική ανάγκη. Πιστεύω πως την πορεία μας τη διαμορφώνουμε σε σημαντικό βαθμό εμείς οι ίδιοι. Ή τουλάχιστον έχουμε την επιλογή να προσπαθήσουμε. Οραματιζόμουν εξ αρχής ένα πρωτότυπο ταξίδι ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα. Ήταν τόσο έντονη η ανάγκη μου τότε να αρθρώσω τη δυνατότητα για έναν εναλλακτικό τρόπο να γίνονται τα πράγματα καθώς γύρω μου παρατηρούσα ματαίωση και προσκόλληση σε στερεοτυπικές αντιλήψεις όπως «αν δεν είσαι γνωστός είναι δύσκολα τα πράγματα». Έτσι ξεκίνησε το Lemon και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτή την πορεία του. Συνεχίζουμε με αμείωτη ενέργεια αυτό το ταξίδι και παρουσιάζουμε την ιστορία μας στις τοπικές κοινότητες με την πεποίθηση ότι θέατρο υπάρχει όπου υπάρχουν θεατές!
 
Ποιες οι προκλήσεις μίας τέτοιας παράστασης που αλλάζει συνεχώς τόπους και μορφές;

Στο ταξίδι του Lemon επιλέξαμε και επιλέγουμε οι παραστάσεις να έχουν προκλήσεις. Είναι βασικός στόχος μας να ψάχνουμε συνεχώς τρόπους να εξελίξουμε την εμπειρία του θεατή, από τη στιγμή που θα μπει στο θέατρο μέχρι να αποχωρήσει από αυτό.  Έτσι, έχουμε παρουσιάσει το έργο σε αχαρτογράφητα (θεατρικά) σημεία όπως καρνάγια, ένα κτήμα λεμονιών, ένα καράβι. Όμως, ακόμη και ένα κλειστό θέατρο, το προσεγγίζουμε ως μια πρόκληση, αψηφώντας το δεδομένο σκηνικό χώρο και προσαρμόζοντας την ιστορία ώστε να μεταφερθούμε στο σαλόνι της πρώτης θέσης του ατμόπλοιου Βιρτζίνιαν όπου διαδραματίζεται η ιστορία.
 Η παράσταση έχει λάβει χώρα σε πολλά φεστιβάλ αλλά και ιδιαίτερα «σημεία» μέσα στα χρόνια που παίζεται. Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις ένα μέρος και να μας πεις την ιστορία εκείνης της παράστασης;
Έχουμε ταξιδέψει στη Σαντορίνη τον Ιούλιο του 2018 και παίζουμε εν πλω. Έχουμε κάνει πρόβα με τον καπετάνιο για το τι διαδρομή θα ακολουθήσει –η παράσταση έγινε με φυσικό φως. Κάποια στιγμή μέσα στο έργο, ο 1900 δοκιμάζει να κατέβει από το καράβι. Ο καπετάνιος, ενώ το καράβι προχωρούσε, κατεβάζει την μπουκαπόρτα και μπροστά μας ξεπρόβαλε το ηφαίστειο της Σαντορίνης. Η στεριά, η θάλασσα, ο τόπος, το έργο, οι θεατές, εμείς οι αφηγητές. Όλα ένα.
Μία άλλη φορά παίζουμε σ’ ένα καρνάγιο στο Λαύριο. Στις περιοδείες μας, μου αρέσει να κοιμάμαι τα βράδια έξω, στα σημεία όπου παίζουμε. Το πρωί ξυπνούσα γύρω στις 06:00 από τις ομιλίες των ντόπιων ψαράδων που μαζεύονταν για την πρώτη ψαριά της μέρας. Έπιασα κουβέντα με έναν κύριο γύρω στα 60 που μου είπε: «εμένα αυτός είναι ο τόπος μου. Εδώ έχω μάθει να ζω. Με τα ψάρια και τα φιλαράκια μου». Στα μάτια του και τα λόγια του έβλεπα το έργο που κάνουμε.

 
Τι έχετε αγαπήσει περισσότερο στο χαρακτήρα του έργου μετά από τόσα χρόνια και με ποιόν τρόπο νιώθετε τη «συγγένεια»;

Ο 1900 είναι ένα αερικό. Ένα αλλόκοτο –για τους άλλους– πλάσμα που γεννήθηκε μέσα στην έλλειψη. Ορφανός από τους δύο του γονείς. Μέσα από αυτή την έλλειψη έγινε ο σπουδαιότερος πιανίστας του Ωκεανού. Όσο παίζουμε αυτό το έργο, κάνω διαρκώς την εξής σκέψη: νομίζω πως ο 1900 δε χρειάζεται τα λόγια, τις λέξεις. Υπάρχει μέσω της μουσικής και της φαντασίας του. Αυτά τα δύο στοιχεία είναι που τον κάνουν ξεχωριστό στα δικά μου μάτια. Και που του δίνουν τη δυνατότητα να είναι σε αρμονία με τον εαυτό του μέσα στον περιορισμένο χώρο των 88 του πλήκτρων και απέραντος για τους γύρω του. Άλλωστε αν κατέβαινε στη στεριά, τότε όπως λέει ο ίδιος, σ’ εκείνη την απέραντη πολιτεία που δεν γνώριζε «δεν υπάρχει μουσική που μπορείς να παίξεις. Κάθεσαι σε λάθος σκαμνάκι». Επιλέγει λοιπόν να μείνει για πάντα εκεί όπου νιώθει ζεστά και οικεία. Σ’ εκείνο το «εκεί» που δεν έγινε ποτέ «εδώ» ματαιώνοντας τα σχέδια για μία άλλη ζωή. Μα επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα πως ο τρόπος που θα επιλέξει να ζήσει ο κάθε άνθρωπος είναι κάτι που δεν υπακούει σε νόρμες. Είναι και πρέπει να είναι μια προσωπική επιλογή. Αυτό τελικά μας κάνει ελεύθερους και ανεξάρτητους.
 
Γιατί σας αρέσει να παίζετε εκτός Αθήνας;

Το Lemon είναι μία χειροποίητη καλλιτεχνική πρόταση, που με τον τρόπο τον οποίο γίνεται φέρει και μία πολιτική θέση απέναντι στα πράγματα. Αυτή η συνάντηση με τις τοπικές κοινότητες, ειδικά όταν εντάσσεται σε ένα πλαίσιο αλληλεγγύης δημιουργεί δεσμούς και παράγει μία δυνατότητα να υπάρξουν τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Επίσης, από μικρός γυρνούσα με την οικογένειά μου όλη την Ελλάδα με ένα βαν τα καλοκαίρια. Παρατηρούσα λοιπόν από τη μια πλευρά μία εμφανή εγκατάλειψη και υποτίμηση της επαρχίας και ταυτόχρονα μία δυνατότητα. Ταξιδεύουμε λοιπόν και παίζουμε γι’ αυτή τη δυνατότητα αναζητώντας τους ανθρώπους που πιστεύουν σε κάτι αντίστοιχο.
 
Η συγκεκριμένη παράσταση σας ταξιδεύει από το 2018. Εσείς, φοβάστε να κατέβετε από αυτό το «πλοίο»;

Ο φόβος είναι ένα στοιχείο που επαναδιαπραγματεύομαι μέσα από αυτό το έργο. Φόβος να αποδεχτώ πως όντως η ευτυχία μπορεί να υπάρξει στα λίγα πράγματα που μπορούμε να επιλέξουμε. Μεγαλώνοντας όμως μαλακώνει αυτό το συναίσθημα. Η ζωή ξέρει πολύ περισσότερα από όσα εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε και να ελέγξουμε. Οπότε, αρχίζω να πιστεύω πως είναι βοηθητικό να αφήνεσαι στη ροή όσων έρχονται.
 
Κλείνοντας τη συνέντευξη, ποια είναι τα επόμενα προσωπικά σας σχέδια;

Αυτή την περίοδο ολοκληρώνω τις παραστάσεις του έργου «Αντίο, Ροβινσών» που παρουσιάζεται στο θέατρο Φούρνος της Αθήνας από τη συμπεριληπτική ομάδα ARTimeleia και έχω τη χαρά να συνυπάρχω επί σκηνής με τον ηθοποιό Πάνο Πολυπαθέλη που είναι ανάπηρος. Τον Μάιο θα κάνουμε τη γιορτή του Lemon στη Θεσσαλονίκη για τα 6 χρόνια (Θέατρο Αυλαία), ενώ τον Ιούνιο στην κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά έχοντας ως καλεσμένο τον διεθνούς φήμης πιανίστα και συνθέτη Σταύρο Λάντσια. Θα ακολουθήσουν παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.
 
Πληροφορίες παράστασης
Σάββατο 3 Φεβρουαρίου, 21:00
Μαλλιαροπούλειο Θέατρο
Προπώληση: ΕΔΩ
Music Center | Γεωργίου Α 3 | 2710224545 | ΤΚ 22 100
Εισιτήρια: 18€
Μειωμένο: 15€ (ανέργων, φοιτητικό, ΑμεΑ, πολυτέκνων, άνω των 65, κάτω των 18, ατέλεια ηθοποιού)
Ομαδικό εισιτήριο: 15€ (10 ατόμων και άνω)
Τηλέφωνο ομαδικών κρατήσεων & πληροφορίες: 69 77 77 38 75 | mv@melachrinosvelentzas.com