Από το 1884 μέχρι και το 1925, για 40 ολόκληρα χρόνια υπηρέτησε το σχολείο, την πατρίδα, το έθνος ο Ιωάννης Ρηγόπουλος, δημοδιδάσκαλος από το Ζυγοβίστι.

Το 1934 ο διευθυντής της εφημερίδας «Η Φωνή της Γορτυνίας» Παρ. Ν. Κοντοές τον συνάντησε αποτραβηγμένο στα Μαγούλιανα. Τότε ο Ρηγόπουλος του παρέδωσε τα απομνημονεύματά του.

«Πήρα το πτυχίο μου κατά το τέλος του Ιουνίου 1884 κι’ ήρθα στο χωριό μου τ’ αγαπημένο μου Ζυγοβίστι. Καρτέραγα τώρα τον διορισμό. Θα φρόντιζε ο αδελφός μου ο Γιώργος που ήταν στην Αθήνα. Κατά τις 9 ή 10 Σεπτεμβρίου, έρχεται της αδελφής μου της Αγγελικής το παιδάκι ο Νίκος ως 6 χρονών και μου λέει:

– Μπάρμπα, διορίστηκες στα Μαγούλιανα, μου το είπε ο παππούλης μου (ο Γέρω-Κανέλλος, ο πατέρας του πατέρα του Ιω. Σκαρμέα) να σου πάρω τα συχαρίκια.

– Καλά, βρε το θυμάσαι καλά, στα Μαγούλιανα σού είπε ή στη Βυτίνα;

– Στα Μαγούλιανα. Το θυμάμαι… Ρωτάου τι χωριό είναι τα Μαγούλιανα.

Καλό μου λένε, αλλά λίγος κόσμος. Το χειμώνα λίγες οικογένειες μένουνε, είναι όμως καλοί οι άνθρωποι και φιλότιμοι.

Στις 13 του Σεπτέμβρη 1884 εξεκίνησα με τον γαμπρό μου το Γιάννη κι’ ήρθαμε στα Μαγούλιανα. Επήγαμε ίσια στο σπίτι του Νικόλα του Κάλλα, τον οποίο ήρθα να διαδεχτώ, γιατί αυτός ήταν δάσκαλος ως τότε κι’ εφρόντισε να πάρει τη σύνταξή του. Τον είχα και συγγενή μακρινό, γιατί του πατέρα μου η μάννα ήταν Δημητσανίτισσα και αυτός Δημητσανίτης, αλλά παντρεμένος στα Μαγούλιανα.

Η κυρία του η Θεοφανώ μ’ εδέχτη μετά πάσης χαράς. Με καρτέραγε. Το μεσημέρι μου τοιμάσανε αυγά τηγανητά μάτια, πρώτη φορά έτρωγα τέτοιο φαΐ. Τ’ απόγιομα ήρθε ο γιατρός Κ. Καρπακλής να μου κάνει επίσκεψη και κάποιος άλλος.

Την αυγή «του Σταυρού» επήγα στην εκκλησία κι’ έψαλλα· εγνώριζα μουσική και είχα και καλή φωνή. Εβγήκαμε στην αγορά, με χαιρέτισαν πολλοί άνθρωποι, με τήραγαν με κάποια απορία, με περιέργεια. Δάσκαλος της νέας μεθόδου, πρώτη φορά ερχόταν στα Μαγούλιανα, αλλά και σ’ όλο το κράτος δεν ήσαν περισσότεροι από 200. Δυο – τρία χρόνια είχαν τα Διδασκαλεία κι’ άρχισαν κι’ έβγαιναν.

Επήγα στο σκολειό. Κτίριο ωραίο, το ‘καμε με έξοδά του ο Μαγουλιανίτης Γιαννάκος Μπούκουρας. Ήτανε 15 χρονών που πήγαινε και ζαλωνότανε σαν γυναίκα ξύλα για το σπίτι τους, γιατ’ ήτανε φτωχό, είχε όμως φυσικό μυαλό και η τύχη με πολλά στριφογυρίσματα τον έριξε άνδρα στο Τριέστι, όπου και έγινε εκατομμυριούχος.

Έκανε πολλά καλά στους συγγενείς του, επήρε ένα παιδί της αδελφής του το ‘στειλε στο Μάνζεστερ της Αγγλίας και τώρα διατηρεί μεγάλο εμπορικό κατάστημα στην Αθήνα. Είναι εκατομμυριούχος και λέγεται Παναγιωτάκος Οικονόμου, ο πατέρας αυτού από την Τοπόριστα.

Στο σκολειό μαζωχτήκανε παιδιά σερνικά και κορίτσια, μια ογδονταριά· μου φανήκανε πολύ έξυπνα παιδιά. Τα θάρρεψα, ερώτησα τα ονόματά τους, τά ‘γραψα και τους είπα κι’ ένα τραγούδι. Την πρώτη ημέρα ήρθανε και πολλοί χωρικοί στο σκολειό να ιδούνε τ’ είναι κείνη η Νέα μέθοδος.

Τη δεύτερη ημέρα τους έδωκα τα βιβλία, έβαλα αμέσως τα πράγματα σε τάξη, και ο πρώτος Πάρεδρος Δημαρχικός γέρος σεβαστός ο Νικολός Παπαθανασόπουλος είπε στους υλοτόμους του χωριού (γιατ’ είχε κι’ έχει πολλούς το χωριό) να φέρουνε δυο – τρία σανίδια ο καθένας να φτιάσουμε θρανία. Τα ηφέρνανε μ’ ευχαρίστηση, έδωκα στο μάστορη το σχέδιο και σε τρεις – τέσσεραις ημέρες ήταν έτοιμα.

Έκαμα τ’ ωρολόγιο πρόγραμμα και τα μαθήματα αρχίνησαν ταχτικά. Εφιλοξενήθηκα μια βδομάδα στου συγγενή μου του Ν. Κάλλα και κατόπιν ήρθα κι’ έκατσα στο σκολειό στο απάνου πάτωμα.

Ήμουν όλο φωτιά και ενθουσιασμό στη δουλειά μου, επρώτευαν τα δημοτικά τραγούδια, άλλα ποιήματα, γυμναστική. Ενόμιζα πως άναψα ένα καμίνι τρομερό και κατεργαζόμουνα τα μεγάλα σφυριά που θα’ σπάγαν γλήγορα – γλήγορα τα σίδερα των σκλαβωμένων αδελφών μας.

Όταν εδίδασκα Ελληνική Ιστορία, η ψυχή μου, ο ενθουσιασμός μου έκαμε τα παιδιά να πυροκοκκινίζουν. Άλλου είδους διδασκαλία. Ενόμιζα πως και μόνο το σκολειό το δικό μου μπορούσε ύστερα από 10 χρόνια να βγάλει Νικηταράδες, Διάκους και Μποτσαρέους και να ελευθερώσουν τον Ελληνισμό. Αλλά για την τέτοια μου δουλειά θα κάνω λόγο σ’ άλλο κεφάλαιο.

Τ’ αποτελέσματα στα διάφορα μαθήματα ήσαν ανάλογα με τον ενθουσιασμό προς το έργο μου. Όλα τα Μαγούλιανα μ’ ελάτρευαν. Κατά τα μέσα Μαΐου είχα 120 – 125 μαθητές. Ήρθαν από τα ξεχειμαδιά και πολλά παιδιά έστειλαν οι γονέοι τους στο σκολειό μου από την Ηλεία και μένανε σε συγγενείς τους, γιατί η φήμη μου έφτασε σ’ όλα Μαγουλιανίτικα χωριά της Ηλείας.

Είχα δώρα πολλά και διάφορα. Μ’ έπαιρναν σε πολλά σπίτια και μ’ εφίλευαν ως διδάσκαλο και ως φίλο. Μπουκαουραίοι, Γοντικαίοι, Γ. Παπαζαφειρόπουλος δικολάβος, Ν.Πολυζωϊδης δικολάβος, Ν. Κάλλας ο συγγενείς μου, Κ. Καρπακλής ιατρός, Αγγελής Κοσμόπουλος ή Κουρπέσης, Χαραλ. Ηλ. Λούρης, Παύλος Σωτηρόπουλος ζωγράφος και μουσικός καθώς και ο θετός υιός του Χαράλαμπος, Ανδρέας και Χαράλαμπος Φουκαίοι, Νικολός Παπαγιαννακόπουλος, Κ. Μασούρας από τη Βυτίνα παντρεμένος στα Μαγούλιανα, ελληνοδιδάσκαλος, Βασίλας Λαδόπουλος από τα Λαγκάδια.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο Γορτυνιακό Ημερολόγιο 1948 τεύχος τρίτο, σελ. 27-29

Από την εφημερίδα "Τα Μαγούλιανα"