Ξεκινώντας να γράψω ετούτες τις γραμμές το μυαλό μου αρχικά γύρισε λίγα χρόνια πίσω στο πρόσφατο παρελθόν, στην χρονιά της κατάκτησης του πρωταθλήματος της Δόξας, στην άνοδο μέσα από τα μπαράζ (μοναδική ομάδα που τα έχει καταφέρει), στην σεζόν της Γ’ Εθνικής ακόμα, ακόμα και σε αυτή πριν από δύο χρόνια στην Α’ Αρκαδίας.

Ταυτόχρονα άρχισαν να μου δημιουργούνται αμέτρητες απορίες ψάχνοντας να βρω απαντήσεις σε μια σειρά από ερωτήματα που στριφογυρνούν στο μυαλό μου και απάντηση ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω παλεύοντας να ερμηνεύσω καταστάσεις.

Επειδή δεν έχω πρόθεση ούτε να σας μπερδέψω με τους δικούς μου εσωτερικούς προβληματισμούς ούτε να σας κουράσω με θεωρητικές αναζητήσεις μπαίνω κατευθείαν στο ψητό που έχει να κάνει με το ποδοσφαιρικό μέλλον της Δόξας και αν δούμε ξανά το μία από τα ίδια της περσινής χρονιάς.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Δύο αποτυχημένες προσπάθειες Σύγκλισης Γενικής Συνέλευσης χωρίς να προκύψει νέα διοίκηση, χωρίς πρόθεση να ασχοληθεί κάποιος με αυτό που λέγεται Δόξα Μεγαλόπολης και ακολουθεί ακόμα μια προσπάθεια έστω να σωθεί η να μαζευτεί αν θέλετε η κατάσταση στο 90’ μιλώντας την ποδοσφαιρική διάλεκτο για το «μη χείρον βέλτιστον»… Δηλαδή για να κατέβει (αν και εφόσον) η ομάδα στην Α’ Αρκαδίας (!).

Συγγνώμη και με όλο το σεβασμό αλλά αυτό δεν τιμά ούτε το ιστορικό σωματείο της Δόξας, ούτε την ίδια την πόλη, ούτε συνολικά το Αρκαδικό ποδόσφαιρο δείχνοντας σε όλους μας γιατί αυτό ίσως αποτελεί και ένα δίδαγμα για πολλούς άλλους στον νομό τις μεγάλες δυσκολίες στις οποίες μπορεί να περιέλθει μια ερασιτεχνική ομάδα από την μια στιγμή στην άλλη (έστω και αν δεν είναι έτσι εδώ στην περίπτωση αυτή).

Θα ζητήσω και πάλι συγγνώμη αλλά παιδιά κάτι δεν πάει καλά και το γράφω γιατί νιώθω και κυρίως αντιλαμβάνομαι πως η Μεγαλόπολη βρίσκεται τα τελευταία δύο επί της ουσίας χρόνια σε έναν ατέρμονο ποδοσφαιρικό λήθαργο που είτε δεν θέλει, είτε δεν μπορεί να βγει από αυτόν και το γεγονός αυτό έχει το δικό του αντίκτυπο σε αθλητικό πλαίσιο στην ίδια την πόλη και την νεολαία της.

Όχι, ούτε μου φταίνε πρόσωπα και άνθρωποι, ούτε έχω πρόθεση να θίξω η να στήσω διαδικτυακό δικαστήριο άλλωστε ούτε πονηρός το παίζω ούτε γράφω αυτά τα λόγια για να σας το παίξω έξυπνος, αντίθετα πιστεύω πως αν δεν υπήρχαν έστω αυτοί οι λίγοι «ήρωες» που τα τελευταία χρόνια βγήκαν μπροστά ίσως να μην υπήρχε καν η ομάδα και το μητρώο της να ήταν κάπου σε ένα ντουλάπι κλειδωμένο τώρα γιατί και αυτό αποτελεί μια ωμή και ρεαλιστική πραγματικότητα καθώς κανείς άλλος δεν ανέλαβε ευθύνες.

Αυτό που θέλω να σας πω και να τονίσω δεν αφορά πρόσωπα αλλά την ίδια την πόλη, όλη την Μεγαλόπολη που ποδοσφαιρικά σε πλήρη αντιδιαστολή με τις αξιοπρεπέστατες και οργανωμένες σε όλα τα επίπεδα και με διακρίσεις μάλιστα ομάδες μπάσκετ και με τις ατομικές επιτυχίες του στίβου στην μπάλα δεν προλαβαίνει να βάζει το ένα αυτογκόλ μετά το άλλο.

Δεν γίνεται μια ολόκληρη πόλη που μέχρι πριν από μερικά χρόνια είχε δύο και τρεις ομάδες ποδοσφαίρου να μην έχει τώρα καμία στην Α’ Αρκαδίας, δεν γίνεται η πόλη να μην δημιουργεί τα κίνητρα στα νέα παιδιά να παίξουν ποδόσφαιρο, δεν γίνεται η πόλη να μην μπορεί να στηρίξει ένα ιστορικό σωματείο όπως η Δόξα, δεν γίνεται να μαθαίνω πως νέα παιδιά 17-18-19 χρονών ξενερώνουν και κόβουν το ποδόσφαιρο. Όχι, παιδιά αυτό δεν γίνεται, δεν μπορεί να συμβαίνει και κανείς να μην ασχολείται.

Εδώ να τονίσω και να επισημάνω πως όταν εννοώ πόλη εννοώ όλους εσάς, εννοώ τον καθένα, εννοώ παίχτες παλιούς και νέους, παράγοντες επίσης παλιούς και νέους, φιλάθλους, γονείς και τον καθένα από εσάς που ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο θέλει(;) και επιθυμεί να αποτελεί κομμάτι της δικής του καθημερινότητας και διέξοδος για τα παιδιά του.

Η Δόξα που πριν δυο χρόνια με Μεγαλοπολίτες και με πολλούς νεαρούς έκανε πρωταθλητισμό και έπεσε στην Β’ Αρκαδίας πέρσι με δική της πρόθεση και πήρε σχεδόν αέρα το πρωτάθλημα ξανά με δικά της παιδιά και με πολλά νέα ταλέντα ψάχνει τώρα να βρει διοικητικό αδιέξοδο και χαραμάδες από φως στο τούνελ απλά και μόνο για να αγωνιστεί στην Α’ Αρκαδίας έχοντας ως μοναδικό στόχο την αξιοπρέπεια της γιατί ούτε για μπάτζετ μιλάμε, ούτε για πρωταθλητισμό, ούτε για φανφάρες παρά μόνο για ότι βαστούν τα πόδια της.

Η Μεγαλόπολη που παραδοσιακά έχει βγάλει, βγάζει ακόμα και είμαι σίγουρος πως θα βγάλει ξανά σπουδαίους ποδοσφαιριστές στο Αρκαδικό ποδόσφαιρο, η Μεγαλόπολη του διεθνή άσου του Παναθηναϊκού Γιάννη Κώτσιρα να μην μπορεί ούτε με ένα πλάνο και με τις όποιες δυσκολίες που ναι είναι φυσιολογικές και σεβαστές σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να παίξει στην Α’ Αρκαδίας αυτό ξεπερνά τα όρια του λογικού πόσο μάλλον για μια πόλη των 5,5 χιλιάδων κατοίκων.

Δεν ξέρω τι φταίει και δεν με νοιάζει στην τελική τι μπορεί να έγινε πέρσι, πρόπερσι και πριν από μερικά χρόνια. Εγώ στέκομαι στο «τώρα» και στο «αύριο» και εδώ χρειάζεται να γίνουν βαθιές τομές σε «πρέπει» και «ίσως» σε «μπορεί» και «μήπως», να γίνουν βήματα προς τα μπροστά, να αλλάξει για το συνολικό καλό των παιδιών σας η όποια φιλοσοφία έχει καλλιεργηθεί και όσοι πραγματικά αγαπούν αυτή την ομάδα να οριοθετήσουν ένα σχέδιο βασισμένο μέχρι εκεί που επιτρέπουν οι συνθήκες δίνοντας ξανά την ευκαιρία στα Μεγαλοπολιτάκια να παίξουν ποδόσφαιρο.

Προς Θεού… Μη στερείται σαν Μεγαλόπολη την δυνατότητα σε κανένα παιδί να παίξει μπάλα, μην του ρημάζεται γιατί δεν μπορεί να υπάρχει μια ομάδα βρε αδερφέ τα όνειρα, δώστε ξανά κίνητρο και επενδύστε στο ταλέντο που υπάρχει και το απέδειξε και πριν από μερικούς μήνες η ομάδα αυτή πως διαθέτει τις προϋποθέσεις. Κάντε την όποια υπέρβαση σας για τα παιδιά σας και τον αθλητισμό στην πόλη σας.

Θέλετε παράδειγμα; Υπάρχει δίπλα σας, μέσα στην πόλη σας... Γίνεται όπως οι ομάδες του μπάσκετ, παλέψτε να μετατραπεί η Δόξα ποδοσφαιρικά σε μια μίξη Πελασγού και Πολύβιου (υποθετικά πάντα και με καλή πρόθεση το παράδειγμα), με τους ανθρώπους εκεί να κάνουν πραγματικά μια καταπληκτική προσπάθεια για τα σωματεία τους και ευρύτερα για τον αθλητισμό της περιοχής.

Εύχομαι ολόψυχα να δοθεί και να υπάρξει η λύση έστω και την ύστατη στιγμή και η Δόξα να βρεθεί εκεί που πραγματικά της αξίζει, να την δούμε στην μεγάλη κατηγορία γιατί το Αρκαδικό ποδόσφαιρο και έχει ανάγκη από ομάδες σαν με το δικό της υπόβαθρο και ο νομό μας οφείλει να έχει συλλόγους από κάθε περιοχή.

Αν αναρωτηθείτε (κάποιοι) γιατί κόπτομαι και γιατί ασχολούμαι η απάντηση μου έχει δύο σκέλη: αφενός γιατί έτσι είμαι σαν χαρακτήρας αισθανόμενος την υποχρέωση να τοποθετηθώ ως ανήσυχο γενικά «ων» και αφετέρου γιατί στην ζωή μου έχω μάθει να εκτιμώ ανθρώπους και στιγμές (γιατί πίσω από κάθε ομάδα υπάρχουν άνθρωποι) και στην Μεγαλόπολη έλαβα ποδοσφαιρικά τις δικές μου όμορφες εικόνες την ίδια στιγμή που παραμένει μέσα μου ακέραιη η άποψη σε ότι έχει να κάνει με νέα παιδιά και αθλητισμό και θα έγραφα τα ίδια για οποιοδήποτε άλλο σωματείο του νομού μας ήταν στην θέση αυτή.

Ελπίζω πως αυτές οι κερκίδες οι γεμάτες από πάθος για την ομάδα και δίψα για το ποδόσφαιρο που έχω στο νου μου θα ζωντανέψουν ξανά στην Μεγαλόπολη γιατί το αξίζει και η πόλη σας και τα παιδιά σας και η Δόξα.

Αντώνης Χρονάκης