Πρώτη, και πρωταθλήτρια η Δόξα Μεγαλόπολης ολοκλήρωσε με απόλυτη επιτυχία την χρονιά αυτή στην Β’ κατηγορία και επιστρέφει (θέλουμε να ελπίζουμε) στην Α’ Αρκαδίας από την νέα ποδοσφαιρική σεζόν.

Το όνομα και η ιστορία αυτής της ομάδας δεσμεύουν ως υπόβαθρο η Δόξα το μίνιμουμ που θα αγωνίζεται θα πρέπει να είναι στην Α’ Αρκαδίας και κατά την δική μου ταπεινή άποψη και συνολικά το Αρκαδικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από την παρουσία της Μεγαλόπολης στην μεγάλη του κατηγορία.

Δεν θα αναφερθώ στο πως και το γιατί και στις αποφάσεις του περασμένου καλοκαιριού η ομάδα να δηλώσει συμμετοχή στην Β’ Αρκαδίας γιατί αφενός αυτό είναι κάτι που αποτελεί κομμάτι εσωτερικής κατανάλωσης απόψεων και αφετέρου διότι πιστεύω μέσα μου ακράδαντα πως κάθε τέλος αποτελεί μια νέα αρχή και στην προκειμένη περίπτωση αυτή η αρχή έγινε με ουσιαστικό τρόπο.

Νέα αρχή βασισμένη σε νέα παιδιά (πολλά νέα παιδιά μάλιστα), νέα αρχή με πλάνο και άξονα το «τώρα» για το «αύριο», νέα αρχή με επίκεντρο τον Μεγαλοπολίτη ποδοσφαιριστή, νέα αρχή με έναν νέο και δικό της παιδί τον Γιώργο Αλεξανδρή στον πάγκο, νέα αρχή σε όλα τα επίπεδα.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για χρονιά επανεκκίνησης πάντως σίγουρα αυτή η περιπέτεια της Β’ Αρκαδίας μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για το τι δεν είχε η Δόξα μέσα στην σεζόν (δες ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και δυνατούς αγώνες), για τα λάθη που (ενδεχομένως) έχουν γίνει σε διάφορες χρονικές περιόδους και δεν πρέπει να γίνουν πάλι ως γενικό δίδαγμα και για το γεγονός πως η περιοχή αξίζει και πρέπει να έχει ομάδα έστω στην μεγάλη κατηγορία.

Η προσπάθεια που έγινε φέτος για να αποδίδουμε τα πράγματα με ειλικρίνεια και απόλυτο ρεαλισμό είναι τίμια, γεμάτη αξιοπρέπεια και με απόλυτα επιτυχημένη όχι μόνο σε ότι έχει να κάνει με τα αποτελέσματα αλλά κυρίως με την αγωνιστική εικόνα και το μοντέλο που θέλει να ακολουθήσει αυτή η ομάδα.

Το γνωρίζω, τους ξέρω και με ξέρουν στην Μεγαλόπολη και πραγματικά είμαι σε θέση να πω πως υπάρχουν άνθρωποι που και αγαπούν πολύ και έχουν δώσει κυριολεκτικά αγώνα μεγάλο για το σωματείο αυτό, για να σταθεί όρθιο και εκεί στηρίζω και επενδύω ετούτες τις γραμμές στο δέσιμο εκείνων που η καρδιά τους λαχταρά για την Δόξα και τώρα χαμογελούν ξανά για την ομάδα τους και αξίζει ένα μπράβο και σε αυτούς.

Στήριξη σε αυτή την προσπάθεια, στήριξη στον Γιώργο Αλεξανδρή που σε μια δύσκολη, ιδιαίτερη και ασυνήθιστη ίσως χρονιά έβγαλε τα κάστανα από την «φου-φου» αναλαμβάνοντας με απόλυτη επιτυχία τον ρόλο του παίχτη-προπονητή, στον Γιώργο Αλεξανδρή που πρέπει να επενδύσει το σωματείο γιατί μιλάμε για δικό του παιδί, για δικό του προπονητή, στήριξη στον Μεγαλοπολίτη ποδοσφαιριστή, συσπείρωση γιατί και η πόλη έχει ανάγκη την Δόξα και η Δόξα την πόλη.

Η σεζόν αυτή δεν ήταν εύκολη και η κατάκτηση του πρωταθλήματος μόνο τυχαία δεν ήρθε καθώς η Δόξα Μεγαλόπολης πέραν των άλλων είχε έναν άξιο, δύσκολο και ανταγωνιστικό αντίπαλο που πρακτικά για ένα γκολ δεν ήταν αυτός στην θέση της. Την Νεστάνη της οποία αξίζουν επίσης συγχαρητήρια.

Στα δικά μου τα μάτια (και νομίζω πολλών άλλων ακόμα) η Δόξα έλειψε από την Α’ Αρκαδίας αυτή την χρονιά όμως η ποδοσφαιρική μοίρα έρχεται να μας υπενθυμίσει πως το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον και για κάποιες ομάδες και κάπως έτσι να που μιλάμε τώρα για επάνοδο.

Τέλος, αξίζει και οφείλω να κλείσω με το επώνυμο σχόλιο συγχαρητηρίων του προέδρου της Νεστάνης Βασίλη Σπέντζου προς την Δόξα Μεγαλόπολης σε μια στιγμή ποδοσφαιρικού πολιτισμού που όλοι αναζητάμε και έχουμε ανάγκη στον νομό μας.

Αντώνης Χρονάκης