Τις προηγούμενες ημέρες οι πολυφωτογραφιζόμενες κυρίες της διεθνούς και της ελληνικής ευρύτερης καλλιτεχνικής σκηνής κάτι βρήκαν να πουν ή να ανεβάσουν για την Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας των γυναικών. Δυο στίχοι, δυο μαρτυρίες, δυο φωτογραφίες συμπαράστασης στα ανώνυμα θύματα όλων όσοι αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως «πράγματα» βρήκαν τη θέση τους στις αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούν για να ενημερώνουν τους φαν πού βρίσκονται, τι τρώνε και τι κάνουν.

Το σύστημα όμως, το σύστημα των κλικ που φέρνουν χρήμα, των κλικ που φέρνουν δουλειές στα μοντέλα και στα πρακτορεία τους, στους ατζέντηδες των αποκαλούμενων σταρ, την ίδια κιόλας ημέρα και ασφαλώς τις επόμενες, θέλει οπίσθια, θέλει στήθη και ντεκολτέ αποκαλυπτικά, θέλει φωτογραφίες από «ατυχήματα» με σουτιέν. Θέλει την Λόρενς να λέει ότι παρολίγον να σκοτώσει άνθρωπο με τα οπίσθιά της, την Άνιστον να παραδέχεται ότι έκανε σεξ σε αεροπλάνο με τον κυβερνήτη και τον συγκυβερνήτη, την Ιρίνα Σάικ στην πασαρέλα με ζαρτιέρες να περιφέρει κορμί και καρπόν κοιλίας, τη Μαράια Κάρεϊ με τη ρώγα έξω «κατά λάθος», μια Ιταλίδα πάνω σε άλλη (έξυπνο, επρόκειτο για γυναίκα πάνω σε ιταλικό αυτοκίνητο, αλλά τα αρσενικά έκαναν κλικ νομίζοντας ότι θα δουν λεσβιακές περιπτύξεις). Θέλει πρωτοσέλιδα εφημερίδων ελληνικών και ξένων γεμάτα πισινούς, μπούστα και γάμπες, σκανδαλιστικές λεπτομέρειες από τις ζωές πανίσχυρων γυναικών (μην μου πείτε ότι θα τολμήσουν να χαρακτηρίσουν την Άνιστον παρτουζιάρα! Την Αννούλα από το Παγκράτι, όμως, ποιος θα την σεβαστεί όταν, μιμούμενη την Άνιστον, ξεστομίσει τα κατορθώματά της;) που βλέπουν το κασέ τους να ανεβαίνει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δουν στον «τοίχο» τους τις λέξεις «βρωμιάρα» ή «τσούλα».

Τα κοριτσάκια 15 και κάτω χρόνων μιμούνται τα πρότυπα των γυναικών-«πράγματα» που πουλάνε το κορμί τους στον φακό για να αυξήσουν το κασέ τους. Και αυτό που εισπράττουν τα κοριτσάκια ανεβάζοντας τις φωτογραφίες τους στους λογαριασμούς τους είναι «άπειρα like» για τις ονειρώξεις που προκαλούν σε συμμαθητές και φίλους τους. Κατεβαίνοντας ένα σκαλί παρακάτω, όμως, κάθε φορά που προβάλλουν τα κάλλη τους, στην εκτίμηση των αρσενικών. Κακώς, θα πείτε. Ναι, ο Κωστάκης στη Γ' Λυκείου θα έπρεπε να έχει εκπαιδευτεί καλύτερα επάνω στη γυναικεία αξιοπρέπεια και βλέποντας τη φωτογραφία της Αννούλας να σκεφτεί «τι ωραία καλλιτεχνική φωτογραφία!» και όχι «τα θέλει ο πισινός της»...

Έλα, όμως, που ο Κωστάκης βλέπει πεδίον δόξης λαμπρόν και μια «εύκολη» συμμαθήτρια. Και σε αυτό εκπαιδεύται, όπως η Αννούλα εκπαιδεύεται στην αποδοχή της μέσω του γδυσίματος.

Αν οι γυναίκες-πρότυπα της εποχής μας έδιναν μία έστω δεκάρα για την άνιση μεταχείριση των γυναικών, αν οι ίδιες δεν θεωρούσαν εαυτούς εμπορεύματα, θα θεωρούσα τις δηλώσεις συμπαράστασης στα θύματα της βίας ειλικρινείς. Στη χώρα μας, με εξαίρεση το in.gr, «Το Βήμα» και την «Καθημερινή» και κάποια ενημερωτικά sites όπως το news247.gr, το protagon.gr, από τις μεγάλες σε κυκλοφορία εφημερίδες, οι διαδικτυακές εκδόσεις βρίθουν καθημερινά από βαθιά προσβλητικές γα τις γυναίκες φωτογραφίσεις και αναρτήσεις που έρχονται σε ευθεία αντίθεση και μετατρέπουν σε κροκοδείλια τα δάκρυα που χύνονται για τις γυναίκες και την έλλειψη εκτίμησης με την οποία έρχονται αντιμέτωπες.

Η γυναίκα - πράγμα το 2016 κυριαρχεί. Αυτό το πρότυπο προβάλλεται, αυτό καταναλώνεται, αυτό αναπαράγεται. Ό,τι και να λέμε, η αγοραία αντίληψη του γυναικείου σώματος έχει επικρατήσει και εξαπλώνεται στους εφήβους. Με αποτελέσματα οδυνηρά για μικρά κορίτσια που θέλουν να μοιάσουν σε μια Καρντάσιαν -και αυτό είναι απόλυτα λογικό. Η σόου μπιζ μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ο Τύπος εκτός από τα κλικ οφείλει να σκεφτεί τι μήνυμα στέλνει προς τα έξω. Στο κάτω-κάτω, τι κόπτονται όλοι για τον σεξισμό όταν προβάλλουν καθαρά σεξιστικά πρότυπα; Και πόσο υποκριτικά είναι τα πρωτοσέλιδα για τις Παγκόσμιες Ημέρες όταν στα περισσότερα άρθρα τους πλασάρονται οι γυναίκες ως αντικείμενα...

Στη φωτογραφία, η Όντρεϊ Χέπμπορν, η οποία αμφιβάλλω αν ποτέ έδειξε κάτι παραπάνω από το γόνατό της, την εποχή που οι γυναίκες στο star system αγωνίζονταν να ανεβούν σκαλιά στην εκτίμηση κοινού και ανδρών συναδέλφων τους και αποτελούσαν πρότυπα ασφαλώς πιο υγιή, πριν από πενήντα χρόνια.

Γαλανιάδη Εύα