SMS κωδικός 2 και ο χρόνος ξεκινά από τώρα! Έχω δύο ώρες να ψωνίσω και δεν είμαι από εκείνους που πρέπει να τους παροτρύνει ο Σταμπουλίδης να μην σβήσουν τα παλιά μηνύματα στο 13033 και να κάνουν restart του ρολογιού τους. Όχι, δεν τα σβήνω. Εξάλλου, δύο ώρες στην Τρίπολη για τρία πράγματα που χρειάζομαι, όχι που απλώς λαχτάρησα να αγοράσω, είναι αρκετές και με το θερμόμετρο υπό το μηδέν, είναι άθλος να υπομείνω το ξεπάγιασμα για να πάω στα μαγαζιά.

Πόσο να αντέξεις τα μπαλώματα στη φόρμα; Και γιατί να μην ενισχύσεις την τοπική αγορά τώρα που άνοιξε ξανά;

Περιμένοντας επί εικοσάλεπτο έξω από το κατάστημα, στο οποίο εξυπηρετούνται τέσσερις πελάτες, και έξω από την πόρτα του περιμένουμε άλλοι δέκα, πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει το ρολόι: Ένα δεκάλεπτο να φθάσω στο κέντρο, ας όψεται ο πάγος, και είκοσι λεπτά που περιμένω, πάει η μισή ώρα. Η κατάσταση θυμίζει το τηλεπαιχνίδι του Star, με τις πάντοτε αγχωμένες παίκτριες να ρωτούν τις πωλήτριες και τους πωλητές: «Έχω ένα τέταρτο για παπούτσια και αξεσουάρ, τι μου προτείνετε;».

Δεν είμαι άνθρωπος που κοιτάζει τι κάνει ο ένας και ο άλλος. Ούτε κοιτάζω μέσα στο κατάστημα τι ψωνίζει ο ένας και ο άλλος. Το θέαμα, πάντως, προσφέρεται. Θα μου πείτε, πρώτη φορά περιμένεις σε ουρά; Όχι, αλλά ας πούμε στην ουρά της τράπεζας δεν θα ασχοληθείς με τον μπροστινό σου, διότι περιμένει κι αυτός όπως εσύ παίζοντας με το τηλέφωνό του ή κοιτάζοντας αδιάφορα τριγύρω.

Στεκόμενος, όμως, έξω από μια βιτρίνα καταστήματος, μπροστά από μεγάλες διάφανες τζαμαρίες, αναπόφευκτα ίσως, ρίχνεις ένα βλέφαρο μέσα. Ένα βλέφαρο που γίνεται πιο επίμονο καθώς περνάει η ώρα. Στην αρχή, χαζεύεις τη βιτρίνα. Μετά, βλέπεις τον κόσμο να ψωνίζει ρούχα. Να βγαίνουν από το δοκιμαστήριο και να στέκονται μπροστά στον καθρέφτη.

Στιγμές προσωπικές, που τις μοιραζόμαστε με τον πωλητή, ξαφνικά γίνονται ατραξιόν. Δεν σας κρύβω ότι μου ήρθε να πω στην κυρία με το κίτρινο «δεν σας κολακεύει, δοκιμάστε το μπλε, καλύτερα».

Αλλά δεν το είπα. Τρομερό να μπαίνεις απροσκάλεστος στον προσωπικό χώρο του άλλου, ακόμα και σε ένα κατάστημα. Και αγενές. Κατά μία έννοια, όμως, γίναμε όλοι αγενείς, άθελά μας, περιμένοντας στην ουρά.

Μπαίνοντας στο κατάστημα, είδα δύο πράγματα, πήρα το ένα και έφυγα. Σύνολο παραμονής: 9 λεπτά.

Όταν πήγα στο ταμείο αντιλήφθηκα τι κάναμε εμείς οι απ' έξω, ασυναίσθητα, στους από μέσα: Δέκα ζευγάρια μάτια, κοιτούσαν ανυπόμονα πότε θα ξεκουμπιζόμουν επιτέλους για να μπει ο επόμενος. Έβλεπες τα κεφάλια να κουνιούνται νευρικά πέρα - δώθε, άκουγες σχεδόν το «άντε, ξεπαγιάσαμε».

Μέσα σε όλο αυτό το άγχος, μέσα στη νέα πραγματικότητα, δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις τη χαρά των πωλητριών και πωλητών που εξυπηρετούν επιτέλους κόσμο, τη χαρά που άνοιξαν ξανά τα καταστήματα, την ευγένεια και την τήρηση των κανόνων.

Ώσπου να επιστρέψουμε στη ζωή μας -πόσο κανονική θα είναι, δεν το ξέρω- προσαρμοζόμαστε και προχωράμε. Τι άλλο να κάνουμε;

Γαλανιάδη Εύα