Ω, παίδες Έλληνες, τι συνέβη; Αλλάξαμε αρχηγό κράτους, πρωθυπουργό και κυβέρνηση; Μήπως ο Β. Μαρινάκης έγινε ταξίαρχος, ταγματάρχης, αττικάρχης και το έχασα;

Απορώ και εξίσταμαι.

Αναπαύθηκε προχθές ο Σάββας Θεοδωρίδης εν τόπω χλοερώ, σαν τον χλοοτάπητα του «Καραϊσκάκη». Αιωνία του η μνήμη και τα συναφή. Ο άρχων Πειραιώς, Ολυμπιακού και κάμποσων ΜΜΕ παρέστη στην κηδεία και εκφώνησε επικήδειο -μεταξύ μας, όχι και τόσο συγκινητικό, εξάλλου το λέγειν δεν είναι το δυνατό του σημείο, αλλά όσοι ήταν εκεί ένα δάκρυ όφειλαν να το εκβιάσουν να κυλήσει στο μάγουλο διότι αλλιώς τι γνώμη θα σχημάτιζε ο άρχων για το τομάρι τους...

Το στιγμιότυπο, από την κηδεία: Αστυνομικός χαιρετά τον Μαρινάκη όπως θα χαιρετούσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τον προϊστάμενό του.

«Ο ραβδούχος και ο άρχων». Τρομερή εικόνα.

Ραβδούχοι ήταν οι τηρητές της τάξης στην υπηρεσία διάφορων αρχόντων που φρόντιζαν να γίνεται το θέλημά τους. Με τις ράβδους που κρατούσαν στα χέρια τους ως σύμβολο εξουσίας.

Ειρωνεία, το επάγγελμα του ραβδούχου ξεκίνησε από το θέατρο. Ήταν κάτι σαν τους ταξιθέτες.

Έθεταν την τάξη, δηλαδή.

Τώρα που το σκέφτομαι, θα προτιμούσα τον τίτλο «Ο κόπανος και ο άρχων».

(Σκέφτηκα και έναν ακόμα, αλλά φοβούμαι μήπως χαλάσουν τα καινούρια μου σανδάλια μέσα στο τσιμέντο.)

Δημοκρατία ή κοπανοκρατία; Ιδού το φιλοσοφικόν ερώτημα...