Πριν από λίγες ημέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες ενός άνδρα ο οποίος προέβη σε άσεμνες πράξεις δίπλα ακριβώς από παιδική χαρά όπου έπαιζαν παιδιά.

Το θέμα αναπαρήγαγε και το arcadiaportal.gr, ενώ επικοινωνήσαμε με την Αστυνομία για να διαπιστώσουμε αν έχει γίνει κάποια καταγγελία.

Καμία καταγγελία.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι είμαστε αρκετά τυχεροί που στην πόλη μας ασχολούμαστε με κάτι τέτοια -σχολιάζοντας κυρίως, ανώνυμα προπαντός, προστατευμένοι, κατά κάποιον τρόπο, αλλά για πόσο;..- και όχι με χειρότερα.

Επειδή στη χώρα μας συμβαίνουν πολύ χειρότερα.

Τις τελευταίες ημέρες έχουν αποκαλυφθεί εγκλήματα που έκαναν τους περισσότερους από εμάς να πέσουν από τα σύννεφα για ακόμα μία φορά, λες και δεν γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα.

Σε γηροκομείο στα Χανιά ερευνώνται πάνω από 200 θάνατοι ηλικιωμένων από ασιτία και κακομεταχείριση. 

Οι ιδιοκτήτριες δηλώνουν άγνοια, τι κι αν βρέθηκαν κοσμήματα, βέρες και πολλά χρήματα στα σπίτια τους.

Όπως άγνοια θα δηλώσουν και οι ελεγκτές του Δήμου και της Περιφέρειας οι οποίοι πήγαιναν για έλεγχο και τα έβρισκαν όλα καλά, επειδή οι ίδιοι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ειδοποιούσαν για τον έλεγχο και η ιδιοκτησία έκρυβε τους μισοπεθαμένους γέροντες πίσω από γυψοσανίδες.

Οι γέροντες ναρκώνονταν με βαριά χάπια που κάποιος γιατρός συνταγογραφούσε, κάποιος φαρμακοποιός τα ενέκρινε.

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι, στο τέλος - τέλος, το να βγάλει κάποιος λίγο ή πολύ έξτρα παραδάκι κάνοντας τα στραβά μάτια ή βάζοντας μια υπογραφή δεν είναι τόσο κακό. 

Στο κάτω-κάτω δεν άφησε εκείνος τους γέροντες να κοιμούνται μέσα στα ίδια τους τα κόπρανα ούτε ήταν εκείνος που τους σέρβιρε ληγμένα γάλατα, δεν τους χτύπησε εκείνος και δεν ήταν υποχρεωμένος να ακούει τα κλάματά τους εκείνος.

Όχι, βέβαια. 

Εκείνος μια υπογραφή έβαζε σε ένα χαρτί...

Χωρίς τη δική του πολύτιμη σιωπή, όμως, την εξαγορασμένη, τίποτε από αυτά δεν θα συνέβαινε.

Στην Αθήνα χθες αποκαλύφθηκε ένα φρικτό έγκλημα. Ένα επτάχρονο παιδί βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα χέρια του συντρόφου της μάνας του πριν από πέντε χρόνια. Το παιδί το έθαψαν μέσα σε έναν αυτοσχέδιο τσιμεντένιο τάφο στο διαμέρισμα όπου ζούσαν και, όταν μετακόμισαν, ο άνδρας έβαλε τα οστά του παιδιού σε μια εργαλειοθήκη και τα μετέφερε παντού μαζί του. Το αδερφάκι του παιδιού ήταν πιο... τυχερό, αφού χρόνια νωρίτερα, όταν αντιλήφθηκε η δασκάλα στο σχολείο ότι το παιδί ήταν χτυπημένο, επενέβη η Πρόνοια και το παιδί πήγε σε ανάδοχη οικογένεια.

Το έγκλημα συγκλόνισε την Κυψέλη. 

Και οι γείτονες είπαν, τόσα χρόνια μετά, ότι συχνά άκουγαν φωνές από το σπίτι. 

Θυμήθηκαν τις φωνές και τα κλάματα άμα τη εμφανίσει των τηλεοπτικών συνεργείων, μετά την αποκάλυψη του εγκλήματος.

Διότι οι καλοί γείτονες ξέρουν μόνο να σιωπούν και μετά να σοκάρονται. 

Διότι πολύ λυπάσαι, αλλά πού να μπλέξεις τώρα! Έχεις τα δικά σου παιδιά να κοιτάξεις. 

Πού να φανταστείς, εξάλλου, ότι κατέβαζες το παιδί σου για το σχολικό με το ασανσέρ κάθε πρωί και δίπλα σας ένας άνδρας κουβαλούσε σε μια εργαλειοθήκη κάθε μέρα τα κόκαλα ενός παιδιού.

Πού να φανταστούν και οι κοινωνικές υπηρεσίες που απομάκρυναν το κορίτσι από την οικογένεια ότι το αγόρι που έμενε πίσω ενδεχομένως να υπέφερε κι αυτό από το ζευγάρι...

Το κορίτσι χρωστάει τη ζωή του στη δασκάλα που κατήγγειλε τον ξυλοδαρμό του.

Οι γέροντες που βγήκαν από το κολαστήριο χρωστάνε τη ζωή τους στους ανθρώπους που εδώ και έναν χρόνο καταγγέλλουν τη βία και την κακομεταχείριση και μόνο έναν χρόνο μετά έγιναν οι συλλήψεις και οδηγήθηκαν στη φυλακή οι κατά κύριο λόγο υπεύθυνες αυτού του εγκλήματος.

Και για να έρθουμε στα τοπικά μας: Όταν βλέπουμε έναν άνδρα να αυνανίζεται σε παιδική χαρά, στο πάρκο, στον δρόμο, σε πιλοτή πολυκατοικίας ή σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο, το καταγγέλλουμε. Όταν βλέπουμε κάτι ύποπτο στη συμπεριφορά ενός ενηλίκου σε παιδιά, το καταγγέλλουμε. Όταν ένα παιδί είναι υποσιτισμένο, βρώμικο και λυπημένο, ασχολούμαστε μαζί του. 

Δεν περιμένουμε από άλλους να το κάνουν. 

Δεν κρατάμε το στόμα μας κλειστό επειδή «έχουμε παιδιά». Ακριβώς επειδή έχουμε παιδιά πρέπει να κάνουμε καταγγελία. 

Διότι αν κάτι κακό συμβεί στο δικό σου το παιδί, κι εσύ θα ψάχνεις σαν τρελός να μάθεις ποιος το έβλαψε, ο εντοπισμός και η τιμωρία των ενόχων θα εξαρτάται από ανθρώπους που σου μοιάζουν.

Που δεν μιλούν όταν κάτι κακό συμβαίνει στον διπλανό τους.

Η Αστυνομία είναι παρούσα και απούσα, το βλέπουμε. 

Για παράδειγμα, μπορεί να υπάρχουν δύο περιπολικά στην Πετρινού την Παρασκευή το βράδυ μην τύχει και βγάλει τη μύτη του έξω κάποιος περαστικός -τι θα κάνουμε, Παναγία μου, ο κορωνοϊός θα μας αφανίσει όλους!..- και όχι στα πάρκα, που είναι υποφωτισμένα και όπου γίνονται διάφορα, από πορνεία ως ναρκωτικά -έχουμε δει τέτοιες υποθέσεις στο παρελθόν.

Αλλά δεν μπορεί ένας αστυνομικός να είναι παρών σε κάθε μέρος, σε κάθε περιστατικό. 

Οι πολίτες έχουμε ευθύνες. 

Και πρέπει να τις αναλαμβάνουμε και να απαιτούμε με κάθε τρόπο να αναλάβει η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη και κάθε αρμόδια αρχή τις δικές της.

Και θα πρέπει, κάποτε, οι επίορκοι υπάλληλοι δήμων και περιφερειών, δημόσιων δομών που βάζουν την υπογραφή τους σε ό,τι τους ζητηθεί «από ψηλά» ή με κάποιο αντίτιμο και που αποδεδειγμένα εμπλέκονται σε εγκλήματα, όπως αυτό στο γηροκομείο στα Χανιά, να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Διότι αυτό που διαπιστώνουμε μέχρι σήμερα, είναι ότι μπορείς να καταχραστείς δεκάδες χιλιάδες ευρώ και να μην απομακρύνεσαι από τη θέση σου ή να υποχρεώνεσαι να επιστρέψεις τα χρήματα στο ταμείο.

Πριν από λίγους μήνες ένα κορίτσι βρήκε μαρτυρικό θάνατο από ασφυξία στην πόρτα μιας βιομηχανικής μονάδας. Εργαζόμενοι το περιεργάζονταν για ώρα, κλωτσώντας το να δουν αν είναι ζωντανό, αλλά δεν ήταν δουλειά τους να το βοηθήσουν ή να καλέσουν το ΕΚΑΒ.

Δεν είσαι σαν αυτά τα κτήνη, λες από μέσα σου.

Αν δεν είσαι κτήνος, όπως λες, μίλα.

Γιατί η αποκτήνωση γιγαντώνεται με τη σιωπή σου.

Φωτογραφία:  EUROKINISSI/ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣ

Γαλανιάδη Εύα