Πότε και για ποιο λόγο αφήσατε την Ελλάδας;

To 2008 έκανα ένα ταξίδι με την μοτοσικλέτα μου, από την Αθήνα όπου διέμενα μέχρι την κεντρική Ευρώπη. Το ταξίδι έφτασε μέχρι τη Βόρεια θάλασσα. Μέχρι την Ολλανδία, έκανα διάφορες στάσεις. Επισκέφθηκα το μέρος στο οποίο ζω τώρα και μου άρεσε πολύ. Είχα πει ότι θα επιστρέψω κάποια στιγμή για να κάνω σκι. Και ως οικονομολόγος έβλεπα αυτό που ερχόταν στην Ελλάδα σιγά σιγά ενώ ήθελα να μάθω και μία νέα γλώσσα. Θεώρησα ότι εκείνη η εποχή ήταν η καλύτερη για να ξεκινήσω και ένα δεύτερο ταξίδι, όχι ακριβώς χωρίς επιστροφή, αλλά με την πρόθεση να εξερευνήσω νέες κουλτούρες.

Το 2009, πράγματι ήρθα στην Αυστρία για να κάνω σκι και είπα ότι θα κάτσω μερικές εβδομάδες. Από τότε πέρασαν δέκα χρόνια και έξι μήνες.

Με τι ασχολούσασταν μέχρι τότε;

Έχω αποφοιτήσει από το Τμήμα Οργάνωσης και Διαχείρισης Αθλητισμού, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, με έδρα την Σπάρτη. Από το 2005, είχα ξεκινήσει να κάνω την πρακτική στην Ομοσπονδία του βόλεϊ και είδα ότι το αντικείμενο μου ταιριάζει και ακολούθησα αυτό τον δρόμο. Ήμουν στις διοργανώσεις του beach volley έχοντας διάφορους ρόλους. Ξεκίνησα από την επιμέλεια των γηπέδων μέχρι το ανώτερο επίπεδο όπου ασχολήθηκα με τις εθνικές ομάδες και τα εθνικά πρωταθλήματα. Η οργάνωση και το managment εκδηλώσεων ήταν στις αρμοδιότητές μου.

Γιατί επιλέξατε να μείνετε πόσο την Αυστρία; Τι σας κράτησε εκεί;

Σημαντικό ρόλο έπαιξε το βόλεϊ καθώς έπαιζα από πιο πριν. Όταν πήγα στην Αυστρία και έκαναν σκι, γνώρισα τις κλίκες του βόλεϊ και ξεκίνησα να παίζω βόλεϊ σε μία τοπική ομάδα. Το επίπεδο του αθλήματος στην Ελλάδα ήταν πολύ πιο υψηλό σε σχέση με την Αυστρία. Έγινα γρήγορα αντικείμενο συζήτησης στην περιοχή και άρχισα να γνωρίζω ακόμα περισσότερο κόσμο και ένιωθα καλά. Είχα αποκτήσει κάποια στιγμή πολύ στενούς φίλους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κάπως έτσι αποφάσισα να κάτσω παραπάνω απ' όσο είχα προγραμματίσει. Επειδή είδα ότι η κατάσταση ήταν καλή, ότι είχα ένα καλό εισόδημα και ότι μάθαινα εύκολα τη γλώσσα, και μπορούσα να είμαι κομμάτι της κοινωνίας, έκανα και ένα μεταπτυχιακό πάνω στο sport & event managment.

Όταν το ξεκίνησα ήξερα αυτόματα ότι θα μείνω δύο χρόνια στην Αυστρία. Κάνοντας διάφορες δουλειές «του ποδαριού» είδα ότι κάποια στιγμή μπορώ να ασχοληθώ και με το αντικείμενό μου που είναι η διοργάνωση εκδηλώσεων αθλητικού περιεχομένου, και όχι μόνο.

Τι ακούγατε για τους Έλληνες στην Αυστρία όταν πρωτοπήγατε;

Αυτό είναι μία δύσκολη ευκαιρία. Όταν ήρθα στην Αυστρία η κρίση δεν είχε γιγαντωθεί στην Ελλάδα όπως έγινε τα επόμενα χρόνια. Ο Έλληνας στην Αυστρία τότε ήταν αυτός που ζει στις παραλίες και περνάει πολύ όμορφα έχοντας πίσω του μία φοβερή κουλτούρα και ιστορία και υπήρχε ένας σεβασμός.

Την περίοδο της κρίσης όμως αν ήσουν Έλληνας, σε λοιδορούσαν. Υπήρχαν διαφόρων ειδών ρατσιστικές συμπεριφορές προς τους Έλληνες που ήρθαν στην Αυστρία για να έχουν μία καλύτερη ζωή και ευκαιρίες.

Εγώ βέβαια μπορούσα να μιλήσω την τοπική διάλεκτο λόγω του μεταπτυχιακού αλλά και γιατί ήμουν ενεργός κοινωνικά, οπότε αυτό με βοήθησε πολύ στο να αντιμετωπίσω άσχημα περιστατικά. Κάποια στιγμή μου ζητήθηκε από το Δήμο να είμαι μεταφραστής ελληνικών οικογενειών οπότε κατάλαβα «από πρώτο χέρι» ότι υπήρχε μία προκατάληψη απέναντι στους Έλληνες. Και οι Έλληνες βέβαια ερχόμενοι στην Αυστρία περίμεναν να βρουν άλλα πράγματα. Ότι κάποιος θα τους «προστατέψει» χωρίς να χρειαστεί να κάνουν κάτι το φοβερό.

Υπήρξαν αυτοί που πέρασαν δύσκολα αλλά και κάποιοι τυχοδιώκτες που δημιούργησαν πρόβλημα στην ελληνική κοινότητα. Μετά την κρίση αριθμεί πολλά μέλη αλλά δεν είναι καθόλου οργανωμένη. Ωστόσο, υπάρχουν και πολλοί εποχιακοί εργαζόμενοι οι οποίοι δουλεύουν στην Αυστρία τον χειμώνα και το καλοκαίρι επιστρέφουν στην Ελλάδα, και δουλεύουν σε κάποιο νησί.  

Πότε ήρθατε τελευταία φορά και τι αναμνήσεις έχετε;

Πέρσι ήρθα στην Ελλάδα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Θεωρώ ότι είναι ένα κόσμημα και θέλω όσοι την γνωρίζουν να έχουν γι' αυτήν μία καλή άποψη. Πάντα προτείνω σε φίλους και γνωστούς να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα. Το σημαντικότερο νομίζω που έχω κάνει όμως είναι κάποια project και events στην Ελλάδα που προσελκύουν κυρίως Αυστριακούς, Γερμανούς.

Πέρσι λοιπόν είχαμε οργανώσει μία tour με μοτοσυκλέτα στη Δυτική Ελλάδα. Ξεκινήσαμε από Ηγουμενίτσα - Καστοριά- γυρίσαμε τα βουνά και φτάσαμε μέχρι την Πελοπόννησο, περάσαμε από Πάτρα, Καλαμάτα, ορεινή Γορτυνία που είναι και γενέθλιος τόπος του πατέρα μου. Γυρίσαμε μέρη που οι Αυστριακοί δεν γνωρίζουν. Νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι μόνο θάλασσα, παραλίες και πεδιάδες. Κάναμε μία ξεχωριστή διαδρομή και είδαν τις ομορφιές της Ελλάδας. Ήμουν πολύ περήφανος.

Επίσης στην Καλαμάτα είχαμε κάνει προπονητικό camp beach volley το οποίο ακυρώθηκε λόγω πανδημίας. Όσοι ασχολούμαστε με την μοτοσικλέτα, ταξιδεύουμε με τα καράβια και ξεκινάμε από την Πάτρα αφού έχουμε πιει εκεί τον καφέ μας. Πολλές φορές μένουμε και σε κάποιο ξενοδοχείο.

Θεωρώ την Αχαΐα και την Αρκαδία από τα πιο όμορφα μέρη για διαφόρων ειδών δραστηριότητες, όχι μόνο αθλητικές. Πάντα όλους μου τους καλεσμένους τους περνάω από αυτές τις περιοχές. Οι τόποι στην Πελοπόννησο έχουν και μία «τρομακτική ιστορία» η οποία δεν έχει αναδειχθεί… χαίρομαι πολύ όταν βρισκόμαστε σε αυτά τα μέρη και εξηγώ κάποια πράγματα.

Τώρα, ποια είναι η κατάσταση στη χώρα, σε συνάρτηση και με την πανδημία;

Κάποια στιγμή ο κορωνοίος έφτασε στην Ευρώπη, και μετά από πολλά κρούσματα, όχι στην Αυστρία αλλά σε τουρίστες που είχαν βρεθεί στην Αυστρία και μάλλον μολύνθηκαν σε κάποια χιονοδρομικά κέντρα της περιοχής, η Αυστρία πήρε πάρα πολύ γρήγορα μέτρα, μπήκε σε καραντίνα, πολύ πιο αυστηρή από αυτή της Ελλάδας. Δεν μπορούσαμε να βγούμε από το σπίτι. Χρειάζονταν ειδικές άδειες και γίνονταν πάρα πολύ έλεγχοι. Ήταν μία σοκαριστική στιγμή γιατί η Αυστρία είχε πάρα πολλά χρόνια να ζήσει κάτι τέτοιο. Ίσως η τελευταία φορά ήταν το 1945 με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου πόλεμο. Όμως δε φοβηθήκαμε ούτε στιγμή, ούτε και όταν η πανδημία έφτασε στο πικ της, γιατί ξέραμε ότι ακόμα και αν νοσούσαμε, υπήρχε ένα κοινωνικό και ισχυρό υγειονομικό σύστημα το οποίο μπορούσε να μας στηρίζει.

Πάρθηκαν άμεσα αποφάσεις και μέσα στις πρώτες μέρες, έγιναν παραγγελίες 30 εκατ. σε εξοπλισμούς και φάρμακα.

Ηγείστε ενός εθελοντικού προγράμματος βοήθειας ευπαθών ομάδων, πώς προέκυψε αυτό και ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος σας;

Είμαι περήφανος γι αυτή την ιδέα. Μαθημένος από τα ελληνικά δεδομένα της κρίσης και της ελληνικής κοινωνίας, πρότεινα στο Συμβούλιο Κρίσεων του Δήμου να φτιάξουμε μία εθελοντική ομάδα που θα μοίραζε φάρμακα και φαγητό σε ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες που δεν έπρεπε ή δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι τους. Η περιοχή μας έγινε γνωστή λόγω αυτού του προγράμματος του οποίου είμαι συντονιστής. Βοηθήσαμε με τους εθελοντές μας αρκετό κόσμο που το είχε ανάγκη.

Ποιες ήταν οι δυσκολίες στο εγχείρημα;

Μπορεί να γίναμε γνωστοί και πρωτοσέλιδο σε Αυστριακές εφημερίδα γι΄αυτό που κάναμε, αλλά πίσω από αυτό υπήρχε η προσπάθεια και η επαγρύπνηση πάρα πολλών εθελοντών. Υπήρξαν, σε ένα Δήμο των 11.000 περίπου κατοίκων άμεσα 20 εθελοντές και κάποια στιγμή παρακαλέσαμε τον κόσμο να μην δηλώνει συμμετοχή, τέτοια ήταν η ανταπόκριση.

Υπήρχαν βέβαια δυσκολίες. Για παράδειγμα, για να πάρεις τα φάρμακα ηλικιωμένων έπρεπε να υπάρχει συνταγογράφηση. Βέβαια πρόκειται για μία ανεπτυγμένη χώρα που προσαρμόστηκε γρήγορα στη νέα κατάσταση και πολύ γρήγορα οι γιατροί έστελναν στο συγκεκριμένο φαρμακείο τη συνταγή και οι εθελοντές δεν χρειαζόταν να κάνουν κάτι, παρά μόνο να πουν για ποιον είναι.

Και η προστασία ήταν κάτι σημαντικό γιατί υπήρχε κίνδυνος κι ένας εθελοντής να γίνει φορέας και να βρίσκεται ανάμεσα σε ευπαθείς ομάδες.

Ήταν πολύ σημαντικό για εμένα το γεγονός ότι ο Δήμαρχος, επειδή ο δήμος θα κάλυπτε έξοδα για ανθρώπους που δεν είχαν οικονομική δεινότητα, μου ζήτησε να διαπιστώνω ποιες είναι οι περιπτώσεις που όντως είχαν ανάγκη. Ήταν τιμή μου αυτό και ένιωσα περήφανος γιατί νομίζω ότι τα καταφέραμε πολύ καλά. Υπήρξαν άνθρωποι που θέλησαν να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο ενώ και οι ίδιοι μπορούσαν να κινδυνεύσουν. Ξεπέρασαν το φόβο τους πήγαν βοηθήσουν. Ανέλαβαν το μερίδιο ευθύνης τη στιγμή που άλλοι έμειναν στο σπίτι.

Υπάρχει κάποια συνάντηση που δε θα ξεχάσετε από αυτή την περίοδο;

Κάθε συνάντηση ήταν ξεχωριστή. Και κάθε επικοινωνία με τους εθελοντές.

Θυμάμαι μία νεαρή κοπέλα που ήταν φορέας του ιού και είχε ανάγκη από φαγητό γιατί ο άνθρωπος που τη φρόντιζε πλέον είχε νοσήσει, και αυτός. Δε μπορούσε να βγει από το σπίτι και κάποιος έπρεπε να της δώσει φαγητό, δεν ήταν κάτι που μπορούσε να περιμένει.

Θυμάμαι και κάποια ηλικιωμένη κυρία…κάναμε ανάληψη από το λογαριασμό της (υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτό είναι αδύνατο) και της πήγαμε και κάποια φάρμακα. Μας άφησε μία σοκολάτα… Στην αυστριακή κοινωνία δεν βλέπεις κάτι τέτοιο. Είναι μεγάλη ηθική αμοιβή να βλέπεις έναν ηλικιωμένο να σε ευχαριστεί συγκινημένος.  

Σκοπεύετε να γυρίσετε στην Ελλάδα;

Με τον καιρό, ήρθαν και κάποιες προτάσεις από την Ελλάδα. Όμως έχω συνηθίσει πλέον σε ένα πολύ υψηλό βιοτικό επίπεδο που στην Ελλάδα δε μπορείς να έχεις με κανέναν μισθό. Υπάρχει εδώ ένα επίπεδο ζωής που σε κάνει να νιώθεις όμορφα και παραγωγικά. Όσο κι αν το θέλεις, είναι τρομακτικά δύσκολη η απόφαση να γυρίσεις στην Ελλάδα. Είναι λίγοι εκείνοι που δεν θέλουν να γυρίσουν, ακόμα και αυστριακοί για πολλούς λόγους θα ήθελαν να ζουν στην Ελλάδα, αλλά είναι τόσο δύσκολη η ζωή στην Ελλάδα. Θαυμάζω όλους μου τους φίλους που έφυγαν και γύρισαν.

Ποιο είναι το όνειρο που δεν έχετε πραγματοποιήσει ακόμα;

Είμαι αρκετά ρεαλιστής και προσαρμοστικός άνθρωπος. Ταυτόχρονα προσπαθώ να κρατήσω και την «τρέλα» που είχα στα 24 μου γιατί αυτό με κάνει να προχωράω μπροστά.

Οι γνώσεις από το σχολείο, η φαντασία και η «τρέλα» είναι τα καλά της Ελλάδας που πρέπει να κρατήσει κάποιος, φεύγοντας στο εξωτερικό. Δεν θα πρέπει όσο προσπαθείς να προσαρμοστείς σε άλλη χώρα, να τα χάσεις.

Τα όνειρα μου διαμορφώνονται συνεχώς, δε σταματάω να ονειρεύομαι. Ένα από τα πράγματα που έχω στο μυαλό μου είναι, πέρα από το να συμβάλω στο να γνωρίσουν ξένοι τον τόπο μου και την κουλτούρα και τις ομορφιές του, ένα σχολείο στην Αρκαδία το οποίο θα εξηγεί στα παιδιά ότι δε χρειάζεται να φύγουν από το χωριό τους γιατί η φύση εκεί μας έχει ευλογήσει με την ελιά και όχι μόνο.

Θα ήθελα να καταλάβουν πως αν δώσουν βάση στη φύση και στην ελιά η ζωή και τα χωριά τους θα γίνουν καλύτερα όπως και το επίπεδο της ζωής τους.

Δε θα χρειάζεται τότε να πάνε σε μεγαλουπόλεις, αλλά να φροντίσουν τη φύση που απλόχερα όλα αυτά τα χρόνια μας παρέχει την ελιά και το λάδι.