Δε ξέρω τι συμβαίνει με τις ζωές των άλλων. Να ναι απλά διαφορετικές απ’ τις δικές μας; Να ναι μονάχα οι ζωές των άλλων; Να ναι ένα ατέρμονο – ανώφελο παιχνίδι ρόλων που φοράμε σαν ρούχο καθημερινό; Αργόσυρτη μπαλάντα η ζωή μας. Δάκρυ χαρμολύπης. Κρυστάλλινο. Αφερέγγυο. Παραπλανητικό. Μόνο για τους άλλους. Για μας βάσανο κι αγώνας. Μοναξιά ανείπωτη που δακρύζει μονάχη. Στίχος που δε θέλει να γραφτεί. Και κρύβεται. Τραγούδι στο viber. Εξομολόγηση ερωτική σε σειριακά 01 01 001 00001 111111. Κλαδιά σπασμένα τα χέρια μας αναζητούν τον έρωτα. Να μη φτάνουν. Να μην αγγίζουν. Μόνο να νιώθουν. Την ερήμωση. Το κρύο. Μέσα σε καύσωνα οργασμών που ποτέ δεν ήρθαν. Σε αθέμιτες υποχωρήσεις. Σε ακυβέρνητες σχέσεις. Σε έρωτες. Σε φιλίες ανάγκης. Που εύκολα σβήνουν. Γιατί ποτέ δεν υπήρξαν. Κανείς μας δε γέννησε. Θάνατος μόνο κι ερημιά τα πάθη μας. Τα εύκολα. Και τύψεις. Χωρίς μεταμέλεια καμιά. Μόνο να περνά η στιγμή. Να την αφήνουμε. Να χάνεται. Να μην επιστρέφει. Κι εγώ. Τώρα. Μόνος να μένω. Ν’ ακούω το τραγούδι μου. Κι αυτό να τελειώνει. Κι ακόμη ν’ ακούγονται πάνω του τα πλήκτρα που τώρα σου ψιθυρίζουν σ’ αγαπώ κι ας μην το βλέπεις. Μόνο τ’ ακούς.
Αχ! Πόσο μοιάζουν οι άνθρωποι σαν είναι μόνοι.

Γ. Δ. Αναγνώστου, Παρασκευή 3 Ιουνίου 2022, ώρες: 9: 42 μ.μ.
*γράφτηκε ακούγοντας τους Madrugada και το τραγούδι Εlectric στη διαπασών

Ο Γ.Δ. Αναγνώστου έχει εκδώσει  τις ποιητικές συλλογές, Τα λάματα της πρώτης νιότης (Όστρια,2017) Μέσα στα όμικρον του ονείρου (Γαβριηλίδης,2018),Η πολυθρόνα της λύπης (Ιωλκός, 2021), και συμμετείχε στο συλλογικό έργο, Τα ποιήματα του 2018 (Κοινωνία των (δε)κάτων , 2019). Έχει δημοσιεύσει μικρο-διηγήματα στα έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά, δε|κατα και ΑΠΙΚΟ, στην εφημερίδα Πεζόδρομος και στα Αρκαδικά Νέα.