Η πλατεία Δροσοπούλου ήταν από τις πρώτες που δημιουργήθηκαν κατά την ανοικοδόμηση της Τριπολιτσάς. Βρισκόταν στο ανατολικό μέρος της σημερινής  Πλ. Πετρινού. Το όνομα το πήρε από τον Ιωάννη Δροσόπουλο, διοικητή της Εθνικής Τράπεζας. Ο Ιωάννης ∆ροσόπουλος γεννήθηκε στη Σουρπή του Νοµού Μαγνησίας το 1870. Ήταν τραπεζικός  στο επάγγελµα. Πήρε µετάθεση στην Τρίπολη και παντρεύτηκε το 1897 την Ερασµία Γεωργιάδη, κόρη του µεγαλοδικηγόρου Νικολάου Γεωργιάδη, γόνου  αριστοκρατικής οικογένειας της εποχής εκείνης. Αργότερα πήρε µετάθεση στην Αθήνα και µεγαλούργησε. Έγινε υπουργός Επισιτισµού µε την κυβέρνηση Ζαΐµη και υπουργός Οικονοµικών µε την κυβέρνηση Κονδύλη. Στην συνέχεια το 1929 έγινε ∆ιοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος. Ο Ιωάννης ∆ροσόπουλος θεωρείται ο τραπεζίτης που έφτιαξε την ελληνική Βιοµηχανία. Πέθανε αιφνίδια το 1939. Έτσι, στην Τρίπολη προς τιµήν του, έδωσαν το όνοµά του στην πλατεία.

Επί Τουρκοκρατίας, στον χώρο της πλατείας υπήρχε τμήμα από το Χάνι του Μπεκίρ Πασά και το Τζαμί της Ώρας, στη θέση που βρίσκεται σήμερα το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο. Το γνωστό ρολόι βρισκόταν στη βορειοανατολική πλευρά της πλατείας,  απέναντι από το σημερινό ζαχαροπλαστείο «Αφροδίτη». Όταν απελευθερώθηκε η Τριπολιτσά, όλα αυτά ήταν ερείπια. Στο μέρος όπου βρισκόταν το Τζαμί της Ώρας, με χρήματα του Καποδίστρια  οικοδομήθηκε το λεγόμενο Καποδιστριακό Σχολείο. Έπειτα από τη μεγάλη φωτιά το 1855 στην κεντρική πλατεία μεταφέρθηκαν όλοι όσοι είχαν παράγκες στα ερείπια του Τζαμιού της Ώρας απέναντι από το σημερινό Μαλλιαροπούλειο και δημιούργησαν μια υπαίθρια αγορά. 

Πρώτη απόφαση, για να γίνει η αγορά, ελήφθη το 1866. Ο Δήμαρχος Αλ. Νικολόπουλος και το τότε Δημοτικό Συμβούλιο έλαβαν την απόφαση να γίνει μια αγορά και να συγκεντρώσει όλους τους επαγγελματίες, ώστε να σταματήσουν να στεγάζονται  σε άθλιες παράγκες. Το 1881 ο Δήμαρχος της Τρίπολης Γεώργιος Πετρόπουλος και το Δημοτικό Συμβούλιο  αποφάσισαν να φτιαχτεί μια Νέα Αγορά της Τρίπολης, αφού είχαν συγκεντρωθεί τα χρήματα. Στο μέρος που θα φτιαχνόταν η αγορά, ήταν τα ερείπια του Τζαμιού της  Ώρας και υπήρχαν παραπήγματα και παράγκες. Ο κόσμος δεν έφευγε, για να γίνει το έργο. Νύχτα, και έχοντας επιστρατεύσει πολλούς εργάτες, κατεδάφισαν τα ερείπια του τζαμιού και τα παραπήγματα και την άλλη μέρα άρχισαν οι εργασίες κατασκευής.  

Η αγορά ουσιαστικά αποτελείτο από δύο πετρόχτιστα παραλληλόγραμμα κτίρια, με σκέπαστρο, με τέσσερις εξόδους σε σχήμα σταυρού, με καμάρες και μωσαϊκό κάτω στο κέντρο, ενώ δυο ωραίες πετρόχτιστες βρύσες εξυπηρετούσαν την αγορά. Είσοδοι υπήρχαν  από την πλευρά του Μαλλιαροπουλείου, από την οδό Μαντινείας (Κένεντυ), από τη πλευρά των οδών Μαλλιαροπούλου και Σπετσεροπούλου. Το κτίριο είχε εμβαδόν 1.649 τετραγωνικά μέτρα. Η Παλιά Αγορά στέγαζε 35 μαγαζιά, μανάβικα ψαράδικα, κρεοπωλεία και άλλα εμπορικά. Στο νοτιοανατολικό μέρος της πλατείας ο χώρος ονομάστηκε πλατεία Δροσοπούλου (από τον πρώτο πρόεδρο της Εθνικής  Τράπεζας της Ελλάδος). 

Ο ιατρός Ιωάννης Μαλλιαρόπουλος αποφάσισε να κάνει δωρεά, για  να κατασκευαστεί θέατρο στην Τρίπολη,  με τον όρο να κατασκευαστεί στο μέρος,  όπου ήταν το Καποδιστριακό Σχολείο. Το 1905 μπαίνει ο θεμέλιος λίθος για το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο. 

Το κτίριο της Παλιάς Αγοράς λειτούργησε ως το 1963, όταν  το Δημοτικό  Συμβούλιο, επί Δημαρχίας  Τάσου  Σεχιώτη αποφάσισε να το κατεδαφίσει, να καθαρίσει τον χώρο και να μεταφέρει τα κρεοπωλεία και τα  ιχθυοπωλεία  στη Νέα Αγορά,  πίσω από το (παλιό) Δημαρχείο. Ο χώρος έμεινε χέρσος και το 1970 άρχισε να γίνεται η ανάπλασή του με ένα σιντριβάνι στο κέντρο της πλατείας. Η τροφοδοσία του νερού θα γινόταν με τις υδροφόρες του Δήμου. Ο αρχικηπουρός του Δήμου Βαγγέλης Φραδέλος ανέλαβε δράση και μεταμόρφωσε τον άγονο χώρο σε έναν παράδεισο με γκαζόν και πολλά λουλούδια, κρίνους, πανσέδες αλλά κυρίως τριανταφυλλιές. 

Η πλατεία έχει αλλάξει πολλά ονόματα,  όπως Πλατεία Τζαμιού της Ώρας (από το ομώνυμο Τζαμί), έπειτα Δροσοπούλου (το ανατολικό μέρος απέναντι από την παλιά Αγορά), Ερμού και τέλος το 1954 ονομάστηκε από τον Δήμαρχο Γεώργιο Μουντζουρόπουλο σε Πλατεία Πετρινού, προς τιμήν του Θεόδωρου Πετρινού, πρώην Δημάρχου της Τρίπολης την δεκαετία  του '30. 
Στην πλατεία γύρω δημιουργήθηκαν πολλά μαγαζιά. Πληροφορίες για τα μαγαζιά του 19ου αιώνα δεν έχουμε. Αλλά από τον 20ό αιώνα τα μαγαζιά που υπήρχαν ήταν ως εξής: Από την οδό Μαλλιαροπούλου,  που αρχίζει από τη γωνία με την οδό Νικηταρά , ήταν ιδιοκτησία Άγγελου Μπίσιλα. Κολλητά ήταν το ραφείο του Μάντη,  το οποίο μετά, όταν κτίστηκε πολυκατοικία, έγινε το καφενείο του Φώτη Τσιουμπρή. Έπειτα ήταν το εστιατόριο  « Παράδεισος»  του Δημήτρη Διαμαντάκου. Κολλητά, το καφενείο του Λυκούργου Χριστακόπουλου,  που αργότερα έγινε η ψησταριά το Όραμα του Μποσμή. Στο υπόγειο ήταν η ταβέρνα των Αφών Γ. και Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Δίπλα ήταν το κουρείο του Γ. Γαμπρούλη και Γ. Γαβρίλου (Φρούλα). Στη γωνία με την οδό Ανακτόρων ήταν το εμπορικό «Βιεννέζικο» των Αφών Νικολόπουλου,  όπου έπειτα από χρόνια έγινε το εμπορικό του Βερβαινιώτη και, τέλος, τα υποδήματα των Αφών Γκλίνου.

Η απέναντι γωνία ήταν ιδιοκτησία Περεντέ. Στον Α’ όροφο ήταν το μικροβιολογικό εργαστήριο του Κωνσταντίνου Πετρόπουλου και στο ισόγειο ήταν το υαλοπωλείο του Χρυσανθακόπουλου. Κολλητά ήταν το μανάβικο του Πέτρου Δημόπουλου, το οποίο διαδέχθηκε το καθαριστήριο ρούχων των Κορδοπίτουλα - Παπαδημητρίου. Μετά υπάρχει το δρομάκι (πεζόδρομος) Αρχιμανδρίτη Αλεξάνδρου και επόμενη γωνία ήταν το Πετροπούλειο.  Στο ισόγειο ήταν το εμπορικό «Αθηναϊκή Αγορά» των Αφών Β. Λούτη, οι οποίοι συνεταιρίστηκαν έπειτα με τους αδελφούς Μαντζώρη. Κολλητά και γωνία με την οδό Μαντινείας (Κέννεντυ) ήταν οι το κατάστημα με κλωστές και νήματα του Γεωργίου Τούντα, το οποίο κράτησαν έπειτα οι Ευάγγελος Καρούντζος και Κωνσταντίνος Κατσαφάνας. Απέναντι ήταν η πλατεία Δροσοπούλου ή Σιταροπάζαρο, όσο υπήρχε η Παλιά Δημοτική Αγορά. Σιταροπάζαρο ή Γενημματοπάζαρο λεγόταν,  γιατί τα παλιά χρόνια εκεί γινόταν το εμπόριο των σιτηρών. 

Στη γωνία με την οδό Μαντινείας/Κέννεντυ  ήταν το μπακάλικο του Αλέκου Ζυγομαλά,  που όταν έκλεισε το πήρε ο Αθανάσιος Νικολαΐδης και τέλος  ο Παρασκευάς Δημόπουλος για μανάβικο. Δίπλα ήταν το κατάστημα γενικού εμπορίου Προύντζου και έπειτα του Πίτου, ενώ στη συνέχεια ήταν η είσοδος της άνω οικίας. Για κάποια χρόνια εκεί στεγαζόταν το φροντιστήριο του Παύλου Μονάντερου.
Μετά, κάνει «Γ» η πλατεία και συναντάµε την οικία του ∆ηµήτρη ∆ιαµαντάκου. Στο ισόγειο υπήρχε  ένα κατάστηµα. Στη συγκεκριµένη οικία είχε µείνει ο Ιωάννης Βουγιουκλάκης (πατέρας της Αλίκης) που στα χρόνια της Κατοχής και μετέπειτα είχε διατελέσει Νοµάρχης Αρκαδίας. Εδώ η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε ζήσει τα παιδικά της χρόνια.

Στο ισόγειο στεγαζόταν το καφενείο του Δημητρίου Διαμαντάκου,  που αργότερα το πήρε ο Κ. Αθανασούλιας και τέλος ο Γ. Τούντας. Κολλητά ήταν το ιδιόκτητο καφενείο των Β. Σπίγκου (Χαούνη) και Γιάννη Σταθόπουλου. Το καφενείο στο πίσω μέρος έκανε «Γ» και έβγαινε και στην οδό Νεομάρτυρος Δημητρίου. Μάλιστα, μέσα το καφενείο είχε και κουρείο του Γιώργη και Σάββα Πετρόχειλου (Τσίπουγλη,1950).  Όταν έκλεισε το καφενείο, άνοιξε  το ψητοπωλείο «Ο Βλάσης», το οποίο είχαν ο  Βλάσης Παπαδόπουλος µαζί µε τον αδερφό του Γεώργιο. Κλείνοντας το ψητοπωλείο έγινε το λαδάδικο του Τσόπελα και στη συνέχεια το λαδάδικο του Βεργάκη. Στο υπόγειο του καταστήµατος υπήρχε το οινοµαγειρείο του Χαϊδά.

Κολλητά µε τη γωνία Νεοµάρτυρος ∆ηµητρίου ήταν το κρεοπωλείο των Στέφανου Βάγια και Ιωάννη Αρσενόπουλου (Καρακαντήλα). Κλείνοντας το κρεοπωλείο, έγινε το ζαχαροπλαστείο «Ο Χελµός» του Γ. Τσιουµπρή. Απέναντι γωνία ήταν το µπακάλικο του Βασίλειου Ντέµου. Για λίγα χρόνια στο ίδιο μέρος είχε ανοίξει το κατάστημα παιχνιδιών «Παιδικός Κόσμος» των Αφών Πανούση (προτού μεταφερθούν στο γνωστό μέρος που προείπαμε). Κολλητά ήταν το καφενείο του Μιχάλη Ζαραβίνου «Άνεσις», το οποίο διέθετε για τους πελάτες του ναργιλέδες. 

Στο επόµενο κτίριο, στον πάνω όροφο, ήταν η οικία του Ζάχου και στο ισόγειο του καταστήματος στεγαζόταν η εφηµερίδα του Φάνη Τζαβέλα «Η Αλήθεια». Το κτίριο ήρθε στην κατοχή των Αφών Μαντζώρη (με καταστήματα ρούχων πολυτελείας στην Τρίπολη και στην Αθήνα). Έχτισαν οικοδομή με δύο ορόφους και μαγαζιά στο ισόγειο τα οποία ήταν το εστιατόριο του Βασίλη Σταυρόπουλου, το οποίο διαδέχτηκε κατάστημα κατεψυγµένων  «Η Ευαγγελίστρια» του Χρήστου Καραµήτου, το οποίο συνέχισαν να λειτουργούν τα ανίψια του, Αφοί Φώτης και Κώστας Μαρινόπουλοι. Αμέσως μετά ήταν το τυροπωλείο των Αφών Ασσιούρα ,το οποίο στη συνέχεια το πήραν οι Αφοί Γ. και Η. Θεοφανόγιαννη. 

Κολλητά άνοιξε το ψητοπωλείο του Γιάννη Βασιλακόπουλου ή Φουντίτσα, το οποίο συνέχισαν ως ψητοπωλείο κατά σειρά ο Νικόλαος Παφύλιας και έπειτα άνοιξαν πάλι ψητοπωλείο τα ξαδέρφια Παναγιώτης και Νικόλαος Κρεμπενιός,  µε την ονοµασία «Αρκαδία». Συνέχεια είναι η είσοδος του σπιτιού του Ανδρέα Μαντζώρη.  Στο σηµείο αυτό κάνει πάλι «Γ» η πλατεία, συνεχίζει  και συναντά  την οδό Κέννεντυ. Στο µέρος αυτό συναντάµε το µέγαρο του Μαλλούχου, µεγάλου εµπόρου στα τέλη του 19ου και αρχές 20ού αιώνα. Τον καιρό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο άνω όροφο ήταν τα γραφεία της Γερμανικού Στρατού και της μυστικής αστυνομίας. Το κτίριο ήρθε στην κατοχή των Ρέβελα και Λάζαρη, οι οποίοι στον άνω όροφο λειτούργησαν Ιδιωτικό Σχολείο.

Στο ισόγειο ήταν δύο καταστήµατα, το πρώτο ήταν το καφενείο του Μάνθου Λαζαρόπουλου. Μετά από χρόνια το πήραν οι Γ. Φωτόπουλος και Τάκης Σταθόπουλος. Μετά ήταν η είσοδος της οικίας και μετέπειτα του ιδιωτικού σχολείου. Στη συνέχεια ακολουθεί το δεύτερο κατάστημα μέχρι τη γωνία, όπου  ήταν το λαδάδικο του Τάσου Καρύδη, το οποίο έγινε μετά το φαρμακείο της Αικατερίνης (Καίτης) Δημητρακοπούλου. 
Απέναντι γωνία με την οδό Μαντινείας (Κέννεντυ) και Σπετσεροπούλου ήταν το φαρμακείο του Λαμπράκη,  το οποίο πήρε ο Θεόδωρος Σεχιώτης. Μετά εκεί στεγάστηκε το καπελάδικο Σμυρνή – Μωρογιάννη και τέλος το ραφείο Ορφανού.

Εδώ τελειώνει  η νοσταλγική περιήγηση στην πλατεία Ιωάννου ∆ροσοπούλου και προχωρούμε στη συνέχεια της οδού Μαντινείας ή Κέννεντυ ή Σεχιώτη  Αξίζει να  αναφέρουµε ότι  το 1963, όταν γκρέµισαν τα κτίρια της Παλιάς Αγοράς, δημιουργήθηκε µια τετράγωνη πλατεία µε ωραία λουλούδια µε γκαζόν, δέντρα και ένα σιντριβάνι στο κέντρο. Στην ανατολική πλευρά επί της παλιάς πλατείας Ιωάννου ∆ροσοπούλου είχαν δηµιουργηθεί στάσεις αστικών λεωφορείων για τα χωριά Νεστάνη, Μηλιά, Λουκά, Πικέρνι, Αρτεµίσιο (Κακούρι).

Ξεκινώντας την περιήγηση από την γωνία με την οδό Κέννεντυ στην γωνία ήταν το φαρμακείο της Λαμπράκη, το οποίο μετά συνέχισε ως φαρμακείο ο Θεόδωρος Σεχιώτης. Όταν μεταφέρθηκε το φαρμακείο,  άνοιξαν κατά σειρά το καπελάδικο Σμυρλή και Μωρογιάννη και το ραφείο του Ορφανού. Κολλητά, το ραφείο των Βαγγέλη Βυτόγιαννη και Βασίλη Τζαφαρίδη. Έπειτα ήταν η ψησταριά του Γιάννη Βασιλακόπουλου (Φουντίτσας),  που αργότερα έγινε το καφενείο του Χ. Καραθανάση και τέλος μανάβικο του Δήμου Περδίου. Στη συνέχεια ήταν το καφενείο Παπατσιώνη. Ύστερα από χρόνια το πήραν οι Δήμος Παπαδόπουλος και Σάββας Βαρβέρης. Στο υπόγειο λειτουργούσε εστιατόριο του Χ. Βλασσόπουλου (Τούρκου – Πλακιά) και Στέφανου Αργυρόπουλου.

Κολλητά ήταν το φανοποιείο του Χρ. Αγγελόπουλου, ύστερα από χρόνια το πήρε ο Σωτήρος Τσαντίλης και το έκανε μαγαζί με κατεψυγμένα είδη, που ύστερα  έγινε συνεταίρος του ο Ταξιάρχης Φράγκος. Στο υπόγειο ήταν η ταβέρνα του Σωτήρου Κλίκα (Βρόντου). Κολλητά μέχρι τη γωνία με την οδό Ανακτόρων (Κωνσταντίνου ΙΒ’) ήταν το τυπογραφείο - βιβλιοπωλείο «Η Αθηνά» του Διονύση Αντωνόπουλου (το κτίριο είναι ιδιοκτησίας Ασσιούρα). Μετά το βιβλιοπωλείο, άνοιξαν οι Αφοί Ασσιούρα το ζαχαροπλαστείο «Αστόρια», το οποίο διαδέχτηκε το κατάστημα πώλησης τσαντών του Πέτρου Βενετσανόπουλου.Απέναντι γωνία ήταν το μεγαλομπακάλικο «Η Κυψέλη»,  του Τσουτσάνη. Κολλητά ήταν το κουρείο του Μαρίνου (Πούλου) Δελή και του γιου του Αναστάσιου, όπου αργότερα έγινε το κουρείο πάλι του Χρήστου Κωνσταντόπουλου. Όταν κτίστηκε από τους Αφούς Γιαννιά και έγινε πολυκατοικία, στο ίδιο μέρος στεγάστηκε το χρυσοχοείο του Σταυρίδη. Κολλητά ήταν ένα τυπογραφείο. Στη συνέχεια ήταν το καφενείο του Νίκου Σβάρνα.  Στη συνέχεια ήταν το κατάστημα αντιπροσωπείες του Γεωργίου Τσουτσάνη. 

Αυτή ηταν η νοσταλγική ιστορική αναδρομή της πλατείας Δροσοπούλου η πλατείας Πετρινού.

Το παραπάνω άρθρο είναι προδημοσίευση από το βιβλίο μου για τη ζωή στην παλιά Τρίπολη. Άθελά μου οπωσδήποτε θα έχουν γίνει κάποια λάθη στα ονόματα, χωρίς κακό σκοπό και δόλο. Γι’ αυτό  ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για τον όγκο των ονομάτων που παραθέτω. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς,  γιατί δεν θα ήθελα να ξεχάσω κανέναν, γι’ αυτό περιέλαβα στο βιβλίο όλα τα ονόματα που μου έχουν αναφέρει ή έχω βρει από διάφορους εμπορικούς καταλόγους της εποχής εκείνης. Ενδεχομένως για κάποιους να είναι βαρετή η ανάγνωσή τους, αλλά για πολλούς άλλους θα είναι συγκινητικό να δουν το όνομα του παππού, του θείου, του πατέρα τους. Εξάλλου, όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τα δικά τους χέρια έχτισαν την πόλη μας. 

Φωτογραφικά αρχεία είναι του Τάσου Μπιρμπίλη, Αντωνίου Πετρόπουλου και προσωπικά μου αρχεία.

ΧΡΗΣΤΟΣ Η. ΜΗΤΣΙΑΣ
Για να επικοινωνήσετε με τον κ. Μήτσια στείλτε του email στο xristoshmitsias@hotmail.com