Το ιστορικό της ύδρευσης της Βυτίνας

Το ιστορικό της ύδρευσης της Βυτίνας

Νοέμβριος 08, 2020 - 21:05
0 σχόλια

ΓΡΑΦΕΙ : Ο Αθανάσιος Λαμπρόπουλος (Μαινάλιος).

(απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο του «Ιστορία της Βυτίνας»)

Η Βυτίνα, μέχρι που άρχισαν οι συστηματικές προσπάθειες μεταφοράς νερού και δημιουργίας συστήματος ύδρευσης, υδρεύετο από φυσικές πηγές (πολλές υπάρχουν και σήμερα) μεταξύ των οποίων η Νυμφασία πηγή («Πηγάδι» ή «Μεγάλη βρύση») ο Αρτότσης, η Παλαιά βρύση (Παλιόβρυση), το Γούπατο, το Κακούτσι, του αγίου Αθανασίου στη Δαμασκηνιά (ΒΑ του εξωκλησιού, σε αχρησία από το 1930)) και του αγίου Γεωργίου (στην ομώνυμη τοποθεσία) με αλκαλικά νερά (θεραπευτικά παθήσεων ήπατος, χολής, κύστεως και νεφρών).

Επίσης από το 1850 υδρεύετο από πολλά δημοτικά και ιδιωτικά πηγάδια (περισσότερα από 35) και η άρδευση γινόταν από έντεκα ιδιωτικές δεξαμενές, υπαίθριες η σε υπόγεια οικιών (Γ. Χριστόπουλου στην «Μαύρη Πέτρα» στα Βεδούχια, του Δασαρχείου στην είσοδο του περιβόλου του Τριανταφυλλιδείου κτήματος, του Ε. Πανταζοπούλου στα «Χαλιανικα» - απέναντι από το Δασάκι, του Β. Παπαντωνίου στο υπόγειο του σπιτιού του, στην Αλογόβρυση για πότισμα των θρεμμάτων, στο πάρκο Φαρμάκη και στον άγιο - Λια του υδραγωγείου κ.α.

Δημοτικά φρέατα υπήρχαν δυο στο προαύλιο της Ελληνικής Σχολής, ένα στην κεντρική πλατεία (ΝΔ γωνία), τέσσερα στην κάτω Βυτίνα (κοντά στους αγίους Αποστόλους) και από ένα σε κεντρικά σημεία της κωμόπολης (έξω από τις ιδιοκτησίες των Δημ. Θεοφιλοπούλου, Ν. Γιαβή, Λιαντζιβίρη κ.λπ.).

Πηγάδια ιδιωτικά υπήρχαν στις αυλές πολλών οικιών, μεταξύ των οποίων του Δημ. Θεοφιλοπούλου, Ιωαν. Θεοφιλόπουλου, Βέρροιου, Χατζηγιάννη, Πανάρετου, Ζ. Θαλασσινού, Κ. Καραντζίνα, Ι. Μερκούρη Γ. Μπέλμπα, Φαρμάκη, Κοτσίρη και Παπαντωνίου στην Κάτω Βυτίνα, Δημέα στο Κακούτσι κλπ.

Κατά τον Παπαζαφειρόπουλο «οι της ετέρας συνοικίας κάτοικοι (κάτω Βυτίνα) τοιαύτην ύδατος έχουσιν έλλειψιν κατά το θέρος μάλιστα, ώστε υδρευόμενοι εκ του παραρρέοντος Μυλάοντος ποταμού ανέρχονται την δεξιάν βραχώδη όχθην αυτού και αναβιβάζωσιν το ύδωρ εκείθεν μετά πολλής αγωνίας. Πολλοί έτεροι της συνοικίας εκείνης κατασβένουσι την εαυτών δίψαν από της πηγής Μούσγας».

Από το 1863 είχε συσταθεί Επιτροπή για τη μεταφορά του νερού από τις πηγές των «Ποριών» και της «Περδικόβρυσης» με χρήματα από εκποιήσεις ακινήτων της Ελληνικής Σχολής, του αγίου Τρύφωνος, του Δ. Παπαρρηγοπούλου, της Παναγίας («πισωμαχαλίτισσας») και του μεγάλου ευεργέτη Π. Δ. Τριανταφυλλίδη. (πρακτικό Δήμου Νυμφασίας 12/1 - 6 - 1863).

Επειδή όμως η μεταφορά από τα Ποριά ήταν πολυδάπανη και το νερό της πηγής όχι καλής ποιότητας, συστήθηκε άλλη Επιτροπή για τη μεταφορά του νερού των πηγών αγίου Γεωργίου και Μπούρτζι με δαπάνη 13.600 δραχμών, ποσό το οποίο θα συγκεντρώνετο από την πώληση των εν λόγω κτημάτων. Χάρις, όμως στη διάθεση 20. 000 δραχμών από τον Παν. Θ. Ταμπακόπουλο (ομογενή του εξωτερικού) διοχετεύθη στη Βυτίνα το νερό των Ποριών και της Περδικόβρυσης μέσω υδραγωγείου (εμφανούς σε πολλά σημεία) με διαδρομή, Ποριά - Αγιος Δημήτρης («νταμάρι» όπου δεξαμενή) –Σκιαδού (κάτω από το Σανατόριο) - υπώρειες Κατσικορυφής (πλησίον της εισόδου του δρόμου προς το Σανατόριο όπου είχαν κατασκευαστεί «Καμαρες») - Λαγέϊκα χωράφια –Λαιμοί (όπου η δεύτερη και η τρίτη «Καμάρα» του υδραγωγείου) και κατέληγε «εις σχήμα πηγής» - στα «Αλώνια» όπου είχε κατασκευασθεί Δεξαμενή.

Το Κοινοτικό συμβούλιο σε ένδειξη ευγνωμοσύνης διατύπωσε ευχή «υπέρ της υγείας και μακροβιότητος του συμπολίτου μας Π.Ταμπακοπούλου» (πρακτ. της 10ης και 25ης Μαιου του 1872). Όμως ο αγωγός – αυλάκι ήταν από ευτελή υλικά (κονίαμα με τριμμένο κεραμίδι, το λεγόμενο «κουρασάνι») διαστάσεων 30Χ30 εκατοστών ή πήλινων σωλήνων και εκαλύπτετο με πλακόπετρες από ντόπιο ασβεστόλιθο . «Κακώς αρξάμενον και κακώς διεξαχθέν κατεστράφη» (Π.Παπαζαφειρόπουλος, Μεθυδριάς σελ.61) Την 1 - 10 - 1878 το δημοτικό συμβούλιο «λαβόν υπ' όψιν του τα από 10 Σεπτεμβρίου 1875 διάφορα έγγραφα του μηχανικού Α. Αποστόλου, δι ων εμφαίνηται ότι προς αποπεράτωσίν του έργου γίνει διοχέτευσις του ύδατος εκ της θέσεως «Γυφτοπανάγου Αλώνι» μέχρι της κωμοπόλεως Βυτίνης δια σίδηρών σωλήνων μη καταστάσης εφικτής της διοχετεύσεως δια πηλίνων σωλήνων, ων διπλή χρήσις εγένετο, απαιτούνται δε ικαναί δραχμαί προς μεταφοράν του ύδατος και εις λοιπάς συνοικίας της Βυτίνης, το όλον της δαπάνης ανέρχεται εις δραχμάς τριάκοντα τέσσερες χιλιάδας. Προς τούτο δε παρακαλεί την Σ. Βουλήν των Ελλήνων, όπως εκ του κληροδοτήματος του αειμνήστου συμπολίτου μας Παναγιώτη Τριανταφυλλίδου, ψηφίση υπέρ της κοινότητος Βυτίνης, την μερικήν Πατρίδα αυτού, το ποσόν των 34 χιλιάδων δραχμών, όπως δι αυτών περατωθή το υδραγωγείον Βυτίνης, εξ ου αρδευόμεναι 5 χιλιάδες ψυχαί θέλουσιν ευλογή τους τε ευεργέτας Παναγιώτην Ταμπακόπουλον και Παναγιώτην Τριανταφυλλίδην προς δε και το Έθνος δια την μεγάλην αυτήν αγαθοεργίαν του». Η Βουλή δεν ικανοποίησε το δίκαιο αίτημα της Κοινότητας για δικούς της λόγους.

Από το πρακτικό ΣΜΔ της 14 - 10 - 1878 του δημοτικού,συμβουλίου και την μελέτη του νομομηχανικού Αρκαδίας, τα,έσοδα για τη διοχέτευση του νερού ήταν 31.387 από τα οποία,οι 19. 810 δραχμές ήταν από την δωρεά του Π. Ταμπακοπούλου και τα υπόλοιπα 11.577 προήρχοντο από εκκλησιαστικά,κτήματα του αγίου Τρύφωνος (5.551 από την ενοικίαση του,κοινοτικού λιβαδιού και 6.426 από εκποιηθέντα εκκλησιαστικά κτήματα). Η μελέτη προέβλεπε την μεταφορά του νερού από το «Αλώνι του Γυφτοπανάγου» μέχρι την πλατεία του αγίου Τρύφωνος με 355 σιδηροσωλήνες μήκους 2,5 μέτρων η καθεμία, δηλαδή σε απόσταση περίπου 900 μέτρων και την κατασκευή «κρήνης εκ λοξών λίθων και μιας μικράς δεξαμενής εις την λάκα Γυφτοπανάγου» Όμως, λόγω του ορεινού,  πετρώδους και επικλινούς εδάφους, της μικρής ποσότητας του ύδατος, της κακής κατασκευής παρά «την διάτορον φωνήν» του τότε συνταξιούχου δημοδιδασκάλου Αθαν. Παπαγεωργοπούλου και άλλων για τις απώλειες κατά τη διαδρομή, τις επιχώσεις σε κάποια σημεία, τις συχνές καταστροφές (από το πρώτο έτος 1873 και κατά τα ετη1884, 1886) και τις πρόχειρες επιδιορθώσεις, επιπλέον δε της έλλειψης χρημάτων για επισκευές και συντήρηση του δικτύου η όλη προσπάθεια «απέτυχε οικτρώς» πριν ολοκληρωθεί.

Τα έργα ξεπέρασαν τις 100.000 δραχμές. Είχε δε επιβληθεί και υποχρεωτική εργασία στους Βυτιναίους για 5 ημέρες. Η εξαγορά γινόταν με αποζημίωση 3 δραχμών ανά ημερομίσθιο (πρακτικά δήμου Ξ/15 - 8 - 1872, ΙΓ/212 - 6 - 1874 κ.ά.).

Στο πρακτικό του δημοτικού συμβουλίου της συνεδρίασης της 22. 9. 1885 αναφέρεται στην επισκευή του υδραγωγείου «λίαν κατεπείγουσα, καθ' ο κατεστραμμένον εις πολλά μέρη αυτού και καθισταμένης βραδύτερον δυσκόλου ταύτης (επισκευής) επερχόμενου του χειμώνος και μεγάλων ποσοτήτων χιόνος πιπτουσών, άνευ δε αυτής καταστραφήσεται εντελώς το υδραγωγείον και βραδύτερον καθίσταται αδύνατος η επιδιόρθωσις, ενώ δια την κατασκευήν του εδαπανήθησαν περί τις 35 χιλιάδες δραχμές.» Εργολάβοι αναφέρονται οι Γεώργιος

Πετρόπουλος και Αναστάσιος Σουλιώτης, μηχανικοί οι Η. Αποστόλου και Σολωμός. Ύστερα από τα παραπάνω το Δημοτικό Συμβούλιο απευθύνει έκκληση το 1889 προς τους απανταχού Βυτιναίους να συνδράμουν στην μεταφορά του νερού από τη θέση «Κεφαλόβρυσο» (όρια Βυτίνας και Νεμνίτσας, μέσα στο χωράφι του Νικ. Τσίγκανου, κατοίκου Νεμνίτσας) με τα γάργαρα, διαυγή, ιαματικά, αλκαλικά νερά, θερμοκρασίας 10 – 11 βαθμών.

Το 1890 ο νομοδιδάσκαλος Β. Τ. Οικονομίδης γνωστοποιεί στον δήμο Νυμφασίας ότι ο διαμένων στο Κάιρο Βυτιναίος Τρύφων Σταμ. Ζαχαρόπουλος του έστειλε δυο συναλλαγματικές από 725 φράγκα, για την κατασκευή του υδραγωγείου του «Κεφαλόβρυσου» (πρακτικό 54/18 - 5- 1890). Επίσης, ο Ζαχαρόπουλος απευθύνθηκε στον πρωθυπουργό Θεοδ. Δεληγιάννη, ο οποίος έστειλε τον μηχανικό Μαζαράκη να κάνει επιτόπιο σχεδιάγραμμα και «συγγραφήν υποχρεώσεων». Η δαπάνη υπολογίσθηκε σε 75.000 δραχμές και η μελέτη γνωστοποιήθηκε στον αείμνη-στο Ζαχαρόπουλο, που κατέβαλε το ποσό σε γαλλικά φράγκα στην Τράπεζα Ανατολής. Δεύτερη μελέτη, που ο Θεοδ. Δεληγιάννης ανέθεσε στο μηχανικό Σούλη υπολόγισε τη δαπάνη στο ποσό των 4.800 χρυσών λιρών η 120.000 δραχμών. Ο ευπατρίδης Ζαχαρόπουλος κατέθεσε και το υπόλοιπο ποσό και η «Εταιρία Ζαχαρίου και Σία» ανέλαβε την εκτέλεση του έργου αντί 120.000 δραχμών. Η δεύτερη μελέτη εκρίθη αναγκαία, γιατί κατά την εκτέλεση των έργων ο Χρ. Μερκούρης, συγγενής του δωρητή και ο ιατρός Γεώργιος Παπαγεωργόπουλος «διαπίστωσαν την σαβούραν με την οποίαν εκτίζετο τούτο και δια κωδωνοκρουσίας εκάλεσαν άπαντας τους κατοίκους να διαμαρτυρηθώσιν. Είτα, μεταβάς ο Μερκούρης εις Αθήνας παρέστησε δια ζώσης προς τον επί των δημοσίων έργων κ. Σκλάβον την κατάστασιν και διαταχθείς μηχανικός εκ Τριπόλεως εύρεν αληθή τα καταγγελλόμενα. Εν τέλει το Υπουργείον διέταξεν πρόσφατα (1911) να κατεδαφισθή ολόκληρον το κατασκευασθέν έργον. Ούτω εματαιώθη το δεύτερον τούτο πραξικόπημα κατά της κωμοπόλεως.» (εφημ. ΓΟΡΤΥΝΙΑ φ. 515 Της 20 - 11 - 1911). Το 1891 οι Μαγουλιανίτες έμποροι Γιάννης Μπούκουρας και Οικονόμου προσέφεραν 1.000 δρχ για την «διοχέτευση ποσίμου ύδατος από το Κεφαλόβρυσον Νεμνίτσης με το διαυγέστατον και άφθονον ύδωρ» (πρακτ δήμου Νυμφασίας 46/17 - 12 - 1889).

Η διαχειριστική Επιτροπή κατασκευής του υδραγωγείου αποτελούμενη από τους εγκρίτους Βυτιναίους Ι. Κ. Λαμπρινόπουλο, Κ. Λ. Λαμπρινόπουλο (κομματικοί φίλοι και υποστηριχτές του Θ. Δεληγιάννη) Γ. Πόταγα, Δημ. Θεοφιλόπουλο και Κ. Κόντο, διευθυντή της Δασοκομικής Σχολής Βυτίνας, παρουσίασε περίσσευμα 6.500 γαλλικών φράγκων! Η εφημερίδα «Γορτυνία» τον Μάιο του 1911 έγραφε «Εδέησε τέλος πάντων όπως κατόπιν των πολλών και δικαίων διαμαρτυριών των Βυτιναίων, η εταιρεία Ζαχαρίου και Σία, η αναλαβούσα την ύδρευσιν της ευάνδρου κωμοπόλεως Βυτίνης δια της μεταφοράς εις αυτήν ύδατος από τινων παρά το Πυργάκι αφθόνων και κρυσταλλωδών πηγών, αντί 120.000 περίπου δρχ εκ του κληροδοτήματος του αειμνήστου Ζαχαροπούλου, όπως επιληφθεί της ενάρξεως του έργου τούτου, αποστείλασα κατ' αυτάς εις Βυτίναν δυο ειδικούς υπαλλήλους δια τας προκαταρκτικάς εργασίας».

Για την αποπεράτωση και συντήρηση του υδραγωγείου, της δεξαμενής, των χαντακιών υδρεύσεως, την αγορά υδροσωλήνων (τύπου Manesman) την κατ’ οίκον διανομή του νερού, τον διορισμό υδρονομέων κλπ, έγιναν έρανοι, εκποίηση τίτλων αναγκαστικών δανείων, διετέθη μέρος από τα αποθεματικά της Κοινότητας, επεβλήθησαν τέλη αρδεύσεως και υδρεύσεως, προσωπική εργασία των κατοίκων κλπ. Το 1922 το κοινοτικό συμβούλιο ορίζει πληρεξούσιο τον πρόεδρο Σπ. Μερκούρη «ίνα συγκεντρώσει τα χρηματικά ποσά τα εν τη Τραπέζη Ανατολής εν Αθήναις (υπόλοιπον δωρεάς ευεργέτου Τρ. Ζαχαροπούλου) στο Ταμείον Γόρτυνος (υπόλοιπον δωρεάς Ταμπακοπούλου), τα πλεονάζοντα έσοδα κοινότητος και παν άλλο έσοδον και δαπανήσει ταύτα εις την διανομήν και συντήρησίν του υδραγωγείου, υπό την επίβλεψιν επιτροπής ελέγχου από τους Πέτρον Στρουσόπουλο, Παν. Καραντζίνα, Γ. Σουλακιώτη και Κ. Σ. Μαίμο». Για την κατασκευή της Δεξαμενής του υδραγωγείου το 1926 διετέθησαν σίδερο 66 οκάδες ( η οκά 9 δρχ) και ασβέστη 195 οκάδες ( η οκά 1 δραχμή), απασχολήθηκαν δε 8 τεχνίτες επί 8 ημέρες (με ημερομίσθιο 20 δρχ.) Σε εράνους υπέρ της ύδρευσης μεταξύ Βυτιναίων μεταναστών στις Η. Π. Α κατά τα έτη 1923 και 1924. Συγκεντρωθήκαν 3.427 δολάρια (ή δρχ 201. 575). Η ερανική επιτροπή στις Η. Π. Α. είχε ορίσει επιτροπή «εν Βυτίνη, όπως πρωτοστατήσει εις το έργον τους Ανδρέαν Θεοδ. Σεβδαλήν, Ιωάννην Διαμαντόπουλον, τον νυν δημογέροντα Βυτίνης και τον εν Chicago κ. Τρ. Γ. Κωτσόβελον, όστις θα έλθη να αντιπροσωπεύση τους εν Αμερική Βυτιναίους. Έχομεν απόλυτόν εμπιστοσύνην προς την εν Βυτίνη Επιτροπήν δια την χρήσιν του ιερού χρήματος...».

Ο Σύνδεσμος φιλοπροόδων σε επιστολή του προέδρου, αειμνήστου Ανδρέα Θ. Σεβδαλή (1888 - 1924), της 21 - 1 - 1924 προς τους Τρ. Γ. Κωτσόβελον και Αναστ. Νικολόπουλον, οι οποίοι αποτελούσαν την ερανική επιτροπή των Βυτιναίων των ΗΠΑ για συγκέντρωση χρημάτων υπέρ του υδραγωγείου., αναφέρεται σε κάποιες αιτιάσεις, στα εκκρεμή ζητήματα κλπ και γράφει: «Δεν είναι, Κύριοι, η μεταφορά και διανομή μόνον ζήτημα χρημάτων και εργατών, είναι ζήτημα σπουδαίας αναλόγου προπαρασκευής του εδάφους, των τύπων και εγκρίσεων και γνωμοδοτήσεων και εγκαίρων του νομομηχανικού και του υπουργείου ενεργειών και καθορισμού δικαιωμάτων επί τούτου του Δημοσίου, της Κοινότητος κλπ» Τέλος ο υπουργός των Εσωτερικών Θ. Σοφούλης ενέκρινε την εκτέλεση του έργου (εγγρ. 4927/15 - 2 - 1924).

Για την ολοκλήρωση του έργου απασχολήθηκαν δεκάδες εργάτες και ξοδευθήκαν εκατοντάδες χιλιάδες δραχμές, πέραν της προσωπικής εργασίας των Βυτιναίων.

Η συνολική δαπάνη δεν αναφέρεται σε κανένα έγγραφο, ούτε είναι δυνατός ο ακριβής υπολογισμός ελλείψει των προς τούτο στοιχείων. Πάντως διετέθησαν δυσανάλογα ποσά σε σχέση με το όλον έργο. Ας σημειωθεί ότι το 1926 το Κοινοτικό Συμβούλιο αποφάσισε την προμήθεια ανεμόμυλου και άλλων χρειωδών για επέκταση του υδραγωγείου στο λόφο του Προφ. Ηλία, στα «Πετράλωνα», ώστε να καταστεί δυνατή η κατ’ οίκον διανομή του ποσίμου νερού (πρακτικό 38/18 – 7 - 1926). Όμως η εν λόγω απόφαση δεν εκτελέστηκε, γιατί εν τω μεταξύ αποφασίσθηκε η ανύψωση του ύδατος του υδραγωγείου να γίνει με «υδραυλικούς κριούς» αξίας 120.000 δραχμών, μεγέθους 60 γαλονιών πτώσεως, ανυψωτικής ικανότητας 115 κυβικών μέτρων ύδατος ανά εικοσιτετράωρο και ανύψωση κατά 70 μέτρα. Η συνολική δαπάνη αγοράς καλύφθηκε με 40.000 από την Κοινότητα και το υπόλοιπο από τον Σύνδεσμο Φιλοπροόδων. (συνεδριάσεις Κοιν. Συμβουλίου 25/8 και 10/12 του 1933.)

Το Συμβούλιο της Κοινότητας είχε ζητήσει από το υπουργείο Εσωτερικών ατέλεια για την εισαγωγή των υδραυλικών μηχανήματων και τη χορήγηση συναλλάγματος από την Εκδοτική τράπεζα για την αγορά τους (Αρκ. Τυπος φ. 73/3 - 9 - 1933).

Οι υδραυλικοί κριοί εγκαταστάθηκαν στα Χαλιάνικα τον Μάιο του 1935 και λειτουργούσαν με πτώση του ύδατος από ύψος 7 μέτρων, είχαν δε ανυψωτική δύναμη 40 μέτρων και παροχή ύδατος στην δεξαμενή 100 κυβικών μέτρων ημερησίως. Το σύστημα λειτουργούσε χωρίς επίβλεψη και υδρονόμους.

Η εγκατάσταση και η εκτέλεση έγινε από τον Κ. Γιάμαλη, ειδικό μηχανικό και κόστισε 400.000 δρχ. (ΑΡΚΑΔΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ, Αύγουστος 1935,ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ φ106/26-6-1935)

Το 1934 κατασκευάσθηκε στο λόφο του προφήτη Ηλία, δεξαμενή όπου με την βοήθεια των κριών έφτανε εκεί το νερό και με υδροσωλήνες γινόταν η διανομή του στα σπίτια.

Για τον οικίσκο, από τον οποίον ανυψώνετο το νερό στον λόφο του Προφήτη Ηλία είχαν προσφέρει ο Π. Ξηρός 200 δολάρια και ο Ανδρέας Κ. Καψάλης 1.000 δρχ. Το 1939 αγοράσθηκαν και τα πρώτα υγρόμετρα τύπου Bopp - Reuthern. (πρακτ. Κοιν. 68/20 - 6 - 1939). Επίσης κατασκευάσθηκαν ή επισκευάσθηκαν οι δημοτικές κρήνες (του Μηνά, Σακελλαρίου, Γούπατου, Νυμφασίας, Κακούτσι, Ποριών, Περδικόβρυσης κ. α.) . Ενδεικτικώς, το κατ’ οίκον τέλος του ποσίμου νερού μέσα στη Βυτίνα τα έτη 1933 – 1935 είχε καθορισθεί στο ποσό των 200 δρχ ετησίως, ενώ για τις οικίες εκτός οικισμού σε 500 δρχ. Κατά τα εν λόγω έτη η Κοινότητα είχε εισπράξει συνολικά περισσότερες από 30.000 δρχ από περίπου 50 οικιακές παροχές. Το τέλος άρδευσης υπέρ του Κοινοτικού ταμείου Βυτίνας ήταν το 1934 και για κάθε ώρα 7 δρχ κατά την ημέρα και 5 δρχ κατά τη νύχτα, και 600 δραχμές την ώρα το 1947.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ «ΒΥΤΙΝΑΣ »: Έκτοτε μέχρι σήμερα έγιναν πολλές παρεμβάσεις στην ύδρευση της Βυτίνας. Κατασκευάσθηκαν νέες δεξαμενές, το αρχικό νερό του κεφαλόβρυσου ενισχύθηκε με αυτό του Πυργακίου και οι περίφημοι «κριοί» αντικαταστάθηκαν με ηλεκτροκίνητα μηχανήματα. Η εφημερίδα ΒΥΤΙΝΑ στο φύλλο 203 του Ιουλίου- Αυγούστου 2013 είχε αναφερθεί στους περίφημους «κριούς», τους είχε περιγράψει λεπτομερώς και είχε διαμαρτυρηθεί, διότι η τότε δημοτική αρχή τους είχε αφήσει εκτεθειμένους (κυριολεκτικά πεταμένους) στο χώρο των κατασκηνώσεων, ενώ έπρεπε να διαφυλαχθούν ως ιστορικά κειμήλια του τόπου μας. Δυστυχώς η έκκληση της εφημερίδας δεν εισακούστηκε και οι περίφημοι κριοί, μοναδικό τεχνολογικό κατασκεύασμα, εκλάπησαν από κάποιους διερχόμενους. Αντιγράφουμε από το τότε φύλλο της ΒΥΤΙΝΑΣ την περιγραφή των «κριών» και λεπτομέρειες κατασκευής. «Το 1797 ένας μηχανικός, που το όνομά του ήταν Montgolfier, από τη γαλλική πόλη Saint-Cloud, κοντά στο Παρίσι, επινόησε και κατασκεύασε μια συσκευή, που ήταν αντλία και δε χρειάζοταν εξωτερική ενέργεια. Ολόκληρη η λίστα των κινητών στοιχείων αυτής της αντλίας περιορίζονταν σε ένα ζευγάρι βαλβίδες. Το σύστημα είχε ονομαστεί υδροέμβολο και πρακτικά μπορούσε να λειτουργεί μεγάλο διάστημα χωρίς φθορές και χωρίς ανάγκη επιτήρησης. Για πολλά χρόνια το όλο σχέδιο διάφοροι μηχανικοί προσπάθησαν να το εξελίξουν και να το μετατρέψουν από μία αντλία υδραυλικού «πλήγματος» και μεταφοράς νερού από ένα σημείο σε ένα άλλο με μεγαλύτερο υψόμετρο, σε ένα σύστημα παραγωγής ενέργειας ελέγχοντας την κινητική ενέργεια του νερού, που αναπτύσσεται σε κλειστό κύκλωμα και παρεμβάλλοντας σε αυτό μία υδροτουρμπίνα με γεννήτρια ηλεκτρικού ρεύματος». Δυστυχώς η αδιαφορία της τότε δημοτικής αρχής οδήγησε στην απώλεια ενός σημαντικού μνημείου του τόπου μας και χαρακτηριστικό δείγμα της τεχνολογίας του 19ου αιώνα!

Από την εφημερίδα "Η Βυτίνα"

Ειδήσεις: 

Προσθήκη νέου σχολίου

Το ArcadiaPortal.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά, συκοφαντικά σχόλια και διαφημίσεις. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.