Ονομάζομαι Ηλίας Μπόρας. Κατάγομαι από το γειτονικό χωριό Σέρβου. Υπήρξα τα σχολικά έτη 1955/56 – 1959/60 (1. – 5. Τάξη) μαθητής στο γυμνάσιο Λαγκαδίων. Για την 6. Τάξη (σχολικό έτος 1960/61) πήρα μεταγραφή για το γυμνάσιο Δημητσάνας. Σπούδασα πολιτικός μηχανικός αρχικά στην Ειδική Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Αμβούργου (Fachhochschule Hamburg) και στην συνέχεια στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο Βερολίνου (Technische Universität Berlin). Εργάστηκα σαν πολιτικός μηχανικός αποκλειστικά σε φίρμες του Βερολίνου. Απαριθμώ το 54-ο έτος του μετανάστη στην Γερμανία. Αναπολώ με ευχαρίστηση την μαθητική μου ζωή στα Λαγκάδια.

Το όνειρο στην μαθητική μου ηλικία ήταν να ασχοληθώ επαγγελματικά κάπως με την τέχνη των προγόνων μου (ήταν όλοι χτίστες πέτρας). Η σωματική μου όμως διάπλαση (ήμουν μικρόσωμος, λεπτός και αδύνατος) με απότρεπαν να ακολουθήσω το επάγγελμα του χτίστη διότι απαιτούσε σκληρή χειρωνακτική εργασία. Επιθυμία μου αργότερα ήταν να σπουδάσω Πολιτικός Μηχανικός.

Στην Ελλάδα, την περίοδο εκείνη, η σπουδή στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ή την πολυτεχνική σχολή Θεσσαλονίκης (δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα), απαιτούσε πολύ καλές γραμματικές γνώσεις (και επιδόσεις) στα θετικά κυρίως μαθήματα, πολύ ανώτερες αυτών που προσφέρονταν σε ένα επαρχιακό γυμνάσιο όπως αυτό των Λαγκαδίων ή της Δημητσάνας. Χωρίς απόκτηση συμπληρωματικών γνώσεων σε ένα πολυέξοδο φροντιστήριο ήταν αδύνατο. Σήμερα νομίζω πως είναι πολύ χειρότερα όσον αφορά την παράεκπαίδευση. Τα έξοδα αυτά δεν ήταν δυνατό να καλυφτούν από την οικογένειά μου. Δεν γνωρίζω πως πριν από εμένα κατάφεραν να εισαχθούν μαθητές του Γυμνάσιου Λαγκαδίων (Γείτονας, Παναγόπουλος, πιθανώς και μερικοί άλλοι) στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο με τις γνώσεις που προσέφεραν τότε επαρχιακά γυμνάσια.

Όσον αφορά την προσφερόμενη γυμνασιακή ύλη: Θυμάμαι π.χ. στην Άλγεβρα η διδασκομένη ύλη στο Γυμνάσιο έφτανε μέχρι την λύση διτετράγωνων εξισώσεων (παιχνιδάκι για τους σημερινούς μαθητές γυμνάσιου). Στην Γεωμετρία οι προσφερόμενες γνώσεις, (θυμάμαι το περίφημο «όπερ έδει δείξε») επιδρούσαν μεν θετικά στην ανάπτυξη ικανοτήτων λογικής σκέψης και έκφρασης για επίλυση προβλημάτων γενικά, ήταν όμως σχεδόν αχρείαστες για μια επιτυχή δυνατότητα εισαγωγής σε μια ανώτατη πολυτεχνική σχολή.

Η λύση λοιπόν δεν ήταν άλλη από μια σπουδή για απόκτηση πτυχίου Πολιτικού Μηχανικού στο εξωτερικό. Αποφάσισα, υστέρα από ενδελεχή ενημέρωση για τις δυνατότητες ζωής και σπουδών, να εκπληρώσω το όνειρό μου στην Γερμανία.

Οι εισαγωγικές εξετάσεις στην πολυτεχνική σχολή της Fachhochschule Hamburg για αλλοδαπούς υποψήφιους φοιτητές (για τους Γερμανούς υποψήφιους δεν απαιτούνταν εξετάσεις αρκούσε, όπως και σήμερα, ο βαθμός του Γυμνασιακού απολυτηρίου) είχαν δυο σκέλη:

1) Γραπτά: στα Γερμανικά, τα μαθηματικά την φυσική και την χημεία. Αν οι βαθμοί του υποψηφίου στα γραπτά ήταν στα πλαίσια του προβλεπόμενου αριθμού εισακτέων προσκαλείτο ο υποψήφιος για

2) Προφορικά: Η εξέταση αυτή περιλάμβανε αρχικά, για ψυχολογικούς λογούς (χαλάρωση του εξεταζόμενου) μια σύντομη αναφορά στο βιογραφικό του.

Μόλις ανάφερα ότι υπήρξα ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΛΑΓΚΑΔΙΩΝ, η εξέταση για εμένα είχε ουσιαστικά τελειώσει! Τον λόγο έλαβε ένα μέλος της επιτροπής (Γερμανός, καθηγητής Αρχιτεκτονικής και αργότερα δάσκαλος μου) ο οποίος γνώριζε την περιοχή, θαύμαζε την τέχνη των Λαγκαδινών χτιστών, και με μια εκτενή περιγραφή ενημέρωσε τα άλλα μέλη της επιτροπής για τα έργα και τις ικανότητες των κάτοικων της περιοχής μας. Ακολουθήσαν λίγες απλές ερωτήσεις περισσότερο για το πρωτόκολλο πάρα για την διαπίστωση των γνώσεων μου και η εξέταση τέλειωσε με θετικό αποτέλεσμα.

Ήμουν ο μοναδικός υποψήφιος στον οποίο η επιτροπή ανακοίνωσε το αποτέλεσμα στο τέλος της εξέτασης. Στους υπολοίπους υποψήφιους που δεν είχαν την τύχη να έχουν προγόνους σαν τους δικούς μου (ο πατέρας μου ήταν χτίστης) ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα στο τέλος της συνεδρίασης από τον γραμματέα πρακτικών της επιτροπής.

Το επώνυμο του καθηγητού αυτού ήταν Pfenningsdorf. Προσπάθησα να θυμηθώ ή να διαπιστώσω από παλιούς μου συμφοιτητές το όνομα του δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Έχουν περάσει από τότε 48 χρόνια. Υπήρξε, όπως έλεγε, συμφοιτητής στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (TU-Berlin) με τον παγκοσμίως γνωστό Έλληνα αρχιτέκτονα και πολεοδόμο Κωσταντίνο Δοξιάδη. Γνώριζε πολύ καλά την Ελλάδα. Στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών δίδασκε στο προδίπλωμα Entwurf im Hochbau (σχεδιασμό/διαρρύθμιση κτηρίων).

Στο πρόγραμμα του τελευταίου ή προτελευταίου εξαμήνου προβλεπόταν ένα μορφωτικό ταξίδι στο εξωτερικό. Τα έξοδα τα αναλάμβανε η πόλη του Αμβούργου. Οι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής προτιμούσαν συνήθως να επισκεφτούν μια χώρα της κλασικής (αρχιτεκτονικής) περιόδου (Ελλάδα, Ιταλία. Αίγυπτο κ.λπ.). Η Ελλάδα ήταν η χώρα προτίμησης του κου. Pfenningsdorf ως συνοδού. Για εμάς τους πολιτικούς μηχανικούς προβλέπονταν άλλοι Ευρωπαϊκοί προορισμοί.

Αυτός ήταν ίσως ο μοναδικός συνοδός καθηγητής για την Ελλάδα ο οποίος την διαδρομή από τη Αρχαία Ολυμπία για Επίδαυρο/Μυκήνες την έκανε μέσω Λαγκαδίων. Σκοπός του ήταν να δείξει στους φοιτητές την τέχνη των Λαγκαδινών μαστορών. Ειδικά θυμάμαι πως θαύμαζε τους με εξάγωνες πελεκητές πέτρες χτισμένους μαντρότοιχους του κεντρικού δρόμου. Είχε επισκεφτεί και την Δημητσάνα. Άλλοι συνοδοί καθηγητές, με τους οποίους είχα τότε μιλήσει απόφευγαν την διαδρομή λόγω της μορφολογίας του εδάφους και της κακής κατάστασης του δρόμου. Συνέχιζαν το ταξίδι μέσω Πάτρας.

Αυτή η εξέταση υπήρξε ο πρώτος και βασικότερος σταθμός για την μετέπειτα εξέλιξη μου ως πολίτης και επαγγελματίας.

Τα υπόλοιπα: η Ολοκλήρωση των σπουδών μου στην Fachhochschule Hamburg και στην συνέχεια στο TU-Berlin ήταν θέμα χρόνου.

Συγχαίρω την προσπάθεια του συλλόγου «Άνθη της Πέτρας» και του συλλόγου των Λαγκαδινών για την μετάδοση στους νεότερους και μεταγενέστερους της πατρογονικής κληρονομίας.

anthitispetras.gr