Στο διάβα των εποχών , η ανάμειξη των ιστορικών στοιχείων  με τα αντίστοιχα μυθολογικά , σε πολλές περιπτώσεις κληροδότησε τοπικές  δοξασίες και θρύλους με σκοπό  τη συντήρηση της λαογραφίας του κάθε τόπου ξεχωριστά,  ταυτόχρονα  όμως  διατηρούν  την  διαχρονική ιστορικότητα των καταβολών που χαρακτηρίζουν τον  ίδιο τόπο.

Στα πλαίσια της ελληνικής  μυθιστορίας , έχουν καταγραφεί στον ελλαδικό χώρο,  κατά τους περισσότερους μελετητές,  τρεις κατακλυσμοί που επηρέασαν τα ιστορικά δεδομένα. Πιο συγκεκριμένα, ιστορικοί και αρχαιολόγοι μίλησαν για κατακλυσμούς που συνδέθηκαν με τα μυθολογικά  πρόσωπα του Ώγυγου, του Δευκαλίωνος και τέλος του Αρκάδα Δαρδάνου, ενώ άλλες πηγές αναγνωρίζουν και αυτόν του Κέκροπα. Αρκετές πληροφορίες , με θέματα σχετικά με τους κατακλυσμούς στον ελληνικό χώρο, μας δίνει τόσο ο Πλάτωνας όσο και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, όσο και ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, ενισχύοντας ολοένα και περισσότερο τους προβληματισμούς , σχετικά με το υπαρκτό των ανωτέρω φυσικών φαινομένων.     

Μετά την καταστροφή που  συντελέστηκε από τον κατακλυσμό έλαβε χώρα περίπου το 10.000 π.Χ ενώ κατά άλλους αποδίδεται γύρω στο 7.000 π.Χ (στον οποίο η ελληνική παράδοση απέδωσε το μύθο του Δευκαλίωνα) κατά τους ιστορικούς , η Αρκαδία αποτέλεσε έναν από τους καταλληλότερους τόπους, όπου  δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την επανέναρξη της ανθρώπινης παρουσίας και δράσης στον τότε ελλαδικό ηπειρωτικό χώρο. Βασικός παράγοντας αποτέλεσε η ύπαρξη των Ζερέθρων, των βαράθρων δηλαδή κατά την αρχαία αρκαδική διάλεκτο, μέσω των οποίων  έφευγαν τα νερά του Κατακλυσμού προς την Αργολίδα, και που σε αντίθετη περίπτωση θα μπορούσαν να  μετατρέψουν τα αρκαδικά  οροπέδια της  της  σε βαλτώδεις  λίμνες  και θα στερούσαν κάθε πόρο ζωής των κατοίκων των περιοχών αυτών.

Πελασγικά αρκαδικά φύλα

Εξαιτίας της καταστροφής  της Αιγηίδος , του βυθίσματος της  ηπειρωτικής γης , ένωνε την Ελλάδα με την Μικρά Ασία, το Πελασγικό  Αρκαδικό φύλο, που επέζησε λόγω των ορεινών όγκων της Αρκαδίας, εξαπλώθηκε με το πέρασμα του χρόνου, στο χώρο της μεσογείου , όπου σιγά σιγά η κάθε κοινότητα έλαβε το δικό της όνομα

Τα πελασγικά γένη που  βρέθηκαν συγκεντρωμένα στη μέση Πελοπόννησο, την εποχή του Κατακλυσμού , θα αναπτυχθούν  μετά  το τέλος του, για να επικαλύψουν , όπως περιγράφεται από τον Στράβωνα , (Γεωγρ.Ε.221) «άπασαν την Ελλάδα» , η οποία  από την εποίκισή της από τα πελασγικά  γένη,  ανάμεσα στα οποία ήταν και το γένος των Αρκάδων , θα ονομαστεί Πελασγία.

Ποια η σχέση των  Πελασγών με τους Αρκάδες;

Η αλήθεια  αυτή επικυρώνεται από τον Ηρόδοτο  , ο οποίος  θα αποφανθεί με κατηγορηματικότητα: «

«Της νυν Ελλάδος πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης»

Δηλαδή ο τόπος που τώρα λέγεται Ελλάδα , αποκαλούνταν κάποτε Πελασγία

Οι Αρκάδες  αποτέλεσαν λοιπόν  κατεξοχήν πελασγικό λαό και γι΄ αυτό και η πρώτη ονομασία της Αρκαδίας ήταν Πελασγία από τον πρώτο βασιλιά της, τον Πελασγό.

«Πελασγού βασιλεύοντος γενέσθαι και τη χώρα Πελασγίαν φασίν  όνομα (Παυσανίας 1,5)

Κατά τον Θουκυδίδη, «το  Πελασγικό φύλο επικράτησε κάποτε στην Ελλάδα όχι ως όνομα κάποιου άλλου έθνους , αλλά αυτού τούτου του Ελληνικού»

Σχετικά με την πελασγική  φυλετική προέλευση των αρχαίων  Αρκάδων , Ο Διονύσιος από την  Αλικαρνασσό γράφει ότι  «Ην γαρ  και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν , εκ Πελοποννήσου το αρχαίο»

Αρκάδες, οι αυτόχθονες κάτοικοι της γης τους

Αυτόχθονες , γεννημένοι από την ίδια τους τη γη,  κατά τους αρχαίους ιστορικούς, οι πελασγοί Αρκάδες, κάτοικοι από τα πανάρχαια προϊστορικά χρόνια της Αρκαδικής γης, ταυτίζονται μέσα στους  αρχικούς μύθους της Αρκαδίας,  γεγονός που φανερώνει ότι άνηκαν στην πελασγική φυλετική ομάδα και αποτελούσαν μαζί με τα άλλα πελασγικά γένη του Αρκαδικού τόπου , τους πρώτους κατοίκους της μέσης Πελοποννήσου.

Η αναφορά   για την καταγωγή των Αρκάδων πως ο γενάρχης τους Πελασγός γεννήθηκε από την ίδια  τη γη τους, ταυτόχρονα όμως με άλλους ανθρώπους, σημειώνεται από τον Παυσανία  (Αρκαδικά 1,4) δείχνει πως το φύλο των Πελασγών  εξακολουθούσε να υπάρχει μετά το τέλος του Κατακλυσμού.

Ο Ηρόδοτος  θεωρεί τους Αρκάδες του αρχαιότερους κατοίκους της Πελοποννήσου και  κατά τον ποιητή Αίσιο , οι Πελασγοί θεωρούνται αυτόχθονες. 
«Αντίθεον δε Πελασγόν εν εν υψικόμοισιν όρεσσι , γαία μελαιν΄ ανέδωκεν ίνα θνητών γένος  είη» 
(Πάνω στις ψηλές δασώδεις κορυφές των βουνών, η μαύρη γη γέννησε το ισόθεο πελασγικό φύλο για να γίνει θνητό γένος των ανθρώπων), ενώ Στράβωνας βεβαιώνει ότι :

  «Δοκεί δε παλαιότατα έθνη  των Ελλήνων είναι τα Αρκαδικά»

Η παράδοση κληροδοτεί στους Αρκάδες το προσωνύμιο Προσέληνες ,  (που θα πει πριν την σελήνη), εξαιτίας της απροσδιόριστα παλαιάς παρουσίας στη γη τους,   ακόμα και πριν την εμφάνιση της σελήνης , σε σημείο μάλιστα που συγγραφείς όπως  Ίππις ο Ρηγίνος και ο Λυκόφρονας αποκαλούν την Αρκαδία « Γη των αυτόχθονων Προσελήνων» (Χθών=γη , το έδαφος , η γη αυτοί που κρατούν ως τόπο διαμονής τους  τον ίδιο τόπο προέλευσής)

Σημαντική πηγή που ενισχύει τις θέσεις περί της  προέλευσης του αρκαδικού φύλου αποτελεί ο ισχυρισμός του Ηροδότου ότι:

«Οικούσι δε την  Πελοπόννησον ενθέα επτά τούτων δε τα μεν  δύο αυτόχθονες έοντα κατά χώρην ιδρυταί νυν τη και το πάλαι οίκησι , Αρκάδες τε και Κυνούριοι» 
Δηλαδή ότι

 κατοικούν δε την  Πελοπόννησο επτά έθνη, Από αυτά  με τα δύο είναι αυτόχθονες, Είχαν ιδρυθεί εκεί όπου κατοικούσαν από παλιά οι Αρκάδες και οι Κυνούριοι.

Η αρκαδική αυτοχθονία έγινε  αντικείμενο παραδοχής και από  τον αθηναίο ρήτορα  Δημοσθένη, ο οποίος υπήρξε γνωστός  για το  αντιμακεδονικό μένος του  και  είχε εκφραστεί με υποτιμητικά λόγια κατά των Αρκάδων εξαιτίας της συμμαχίας τους  με το Φιλίππο το Β΄ της Μακεδονίας και ο οποίος (Δημοσθένης)  παραδέχεται ότι:

 «Πρέπει  στους Αρκάδες να μεγαλοφρονούν καθόσον μόνο αυτοί και οι Αθηναίοι εξ΄όλων των Ελλήνων είναι αυτόχθονες».

Ο Παυσανίας στο  πέμπτο βιβλίο του περί «Ηλειακών» , ισχυρίζεται ότι

 « Γένη δε οικεί  Πελοπόννησον Αρκάδες μεν αυτόχθονες  και Αχαιοί και οι μεν υπό  Δωριέων εκ σφετέρας ανέστησαν  , ου μέντοι Πελοποννήσου γε  εξεχώρησαν εκβαλλόντες Ίωνας  νέμονται τον Αιγιαλόν το αρχαίον, νυν δε από των Αχαιών τούτων καλούμενον. Οι δε Αρκάδες διατελούσι εξ΄αρχής και ες τόδε την εαυτών έχοντες. Τα δε λοιπά επηλύδων έστι ανθρώπων. 

Δηλαδή: 
Από τα γένη που είναι εγκατεστημένα στην Πελοπόννησο , οι Αρκάδες και οι Αχαιοί είναι αυτόχθονες. Οι Αχαιοί εκτοπίστηκαν από τη χώρα τους όταν κατέβηκαν οι Δωριείς αλλά δεν αποχώρησαν από την Πελοπόννησο. Έδιωξαν τους Ίωνες από τον αρχαίο Αιγιαλό και έκτοτε τον κατέχουν αυτοί και τον ονόμασαν Αχαϊα από το όνομά τους. Οι Αρκάδες εξ΄ άλλου ανέκαθεν και μέχρι σήμερα κατέχουν τη χώρα τους. Οι υπόλοιποι Πελοποννήσιοι είναι μετανάστες 

Τέλος ο  Ξενοφώντας στα Ελληνικά του , εκθειάζοντας ταυτόχρονα τα δυναμικά σωματικά  χαρακτηριστικά των πρώιμων Αρκάδων, αναφέρει :

 «Μόνοι γαρ αυτόχθονες εν αυτή (την Αρκαδία) οίκοιεν, πλείστον δε των Ελληνικών φύλων , το Αρκαδικό είη και σώματα εγκρατέστατα έχοι και αλκιμώτατους δε αυτούς απεδείκνυε» 

Γορτύνιος 79