Η Ιστορία της  Δαβιάς

Πίσω από το σημερινό διμερές  χωριό Άνω και Κάτω Δαβιά, που σήμερα είναι γνωστό ως 
«Δαβιές» , στους πρόποδες του Μαινάλου , δεσπόζει η μεσαιωνική πόλη Ταβία, η οποία διαδέχθηκε αρχαία πόλη, (ερευνητές τοποθετούν εδώ τη Μαίναλο και άλλοι τη Διπαία)  και χρησιμοποίησε ως κάστρο την Ακρόπολή της.

Ο συνοικισμός της Ταβίας  έχει υποστηριχθεί ότι συνδέεται  με την εγκατάσταση Αλβανών στην Πελοπόννησο κατά το 14ο αιώνα.

Η ύπαρξη όμως σε γειτονική  θέση , στο σημερινό Ροεινό , της μονής  Πηγαινούσης Ορεινού από τα τέλη του 12ου αιώνα , οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο τόπος κατοικείτο από στους Μεσοβυζαντινούς χρόνους και μάλλον ο πληθυσμός του ενισχύθηκε με Αλβανούς εποίκους.

Η Ταβία, το έτος 1418 , λεηλατήθηκε από από τους Ναβαραίους και τον Γενουήνσιο Κεντηρίωνα από το Ναυαρίνο , που στράφηκε κατά  των δεσποτών του Μυστρά Παλαιολόγων και των Ενετ  ενώ  το κατά  το 1423, , ο Τούρκος Τουραχάν μπέης ,

ακολουθούμενος από  25.000 άνδρες, θα υπεκεράσει το «εξαμίλιον τείχος» γνωστό και ως Ιουστινιάνειο Τείχος  στο Ισθμό  της Πελοποννήσου και θα βάδισει προς την καρδιά της Πελοποννήσου. Λίγο αργότερα, και ενώ ο τουρκικός στρατός περνούσε από ένα στενό και δύσβατο πέρασμα, δέχτηκε την επίθεση ελληνικών δυνάμεων, οι οποίες του προκάλεσαν μεγάλες απώλειες και αποκόμισαν πλούσια λάφυρα.

Λίγο όμως πριν φτάσουν οι Τούρκοι στην Τρίπολη,θα επιτεθούν κατά της Ταβίας  θα «υποχρεωθούν να πολεμήσουν και εναντίον των 800 Αλβανών, οι οποίοι δεν ήθελαν τους Τούρκους κυρίαρχους της νέας πατρίδας τους. Στη μάχη που ακολούθησε ο Τουραχάν θα θανατώσει τους 800 Αλβανούς αιχμαλώτους και με τα κεφάλια τους , θα υψώσει αψίδα.

Αργότερα , μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, κατά το 1454 , ο Τουραχάν θα επιχειρήσει  εκ νέου την καθυπόταξη της Πελοποννήσου , συνεπικουρούμενος με τους δυο γιους του , Αχμέτ και Ομάρ.

Η Ταβία αναφέρεται για τελευταία φορά  σε έγγραφο  του έτους 1718 , όπου αναφέρονται  τα χωριά της εκκλησιαστικής  επαρχίας Δημητσάνας και Αργυροκάστρου.

Καλλιτεχνικό κέντρο

Η Ταβία υπήρξε σπουδαίο καλλιτεχνικό κέντρο κατά την βυζαντινή και μεσαιωνική περίδο.

Μάλιστα λέγεται ότι οι μοναχοί της Πηγαινούσης Ορεινού προσέρχονταν στην μεσαιωνική Ταβία , για να πάρουν μαθήματα ζωγραφικής.

Σε επιστολή που γράφτηκε πιθανόν το 17ο αιώνα από το Θεόδωρο Μετοχίτη, πρωθυπουργό του αυτοκράτορα προς το   Δαβειώτη  ζωγράφο της εποχής Γαστρέα , φαίνεται πως στην πόλη υπήρχε φημισμένο εργαστήριο ζωγραφικής.

Το κάστρο της Ταβίας

Στη μέση του μαινάλιου πεδίου , σε  λόφο ,πάνω από δυτική όχθη του Ελισσώνα , που αποτελούσε πολύτιμη πηγή ζωής για την περιοχή σε ένα φυσικά οχυρό ύψωμα με ομαλή κορυφή, είναι εμφανή τα τμήματα αρχαίου τείχους που έχει υποστεί πολλές μεσαιωνικές πρισθήκες.

Η τειχοδρομία είναι ακανόνιστου τραπεζιόσχημου συστήματος ενώ στις μεταγενέστερες επεμβάσεις , έχουν χρησιμοποιηθεί μικρότερες πέτρες συνδεδεμένες με ασβεστοκονίαμα.

Τα καλύτερα σωζόμενα  τμήματα  των οχυρώσεων  είναι στη μοναδική διαχρονική πύλη της ανατολικής  πλαγιάς  και  στο βορειοδυτικό μέρος του λόφου.

Η πύλη είχε άνοιγμα 2,50 μέτρα και προστατευόταν από δύο πύργους  στη βόρεια και νότια πλευρά της . Στη σχεδόν επίπεδη κορυφή του λόχου έχουν απομείνει θεμέλια αρχαίων κτισμάτων με ογκώδεις πέτρες , μεσαιωνικών με ξερολιθιά , καθώς και στερνών για την συγκέντρωση νερού. Στο υψηλότερο σημείο είχε κτιστεί ο κεντρικός πύργος που εσωτερικά διαιρείτο σε τρεις χώρους. Η μεγάλη έκταση που καταλάμβανε το κάστρο μαζί με την έκταση πολλών κτιρίων , δείχνοουν ότι σε αυτό έμενε μεγάλος αριθμός κατοίκων.

Η συμβολή κατά την Επανάσταση

Σημαντική ήταν η προσφορά της Δαβιάς κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης.

Το «Παλιόκαστρο» , όπως το ονόμασε ο λαός , χρησιμοποίηθηκε από τους Έλληνες ως στρατόπεδο στα χρόνια της Επανάστασης. Στις 18 Απριλίου του 1821 που ήταν κλεισμένοι στο κάστρο , με αρχηγό τον Δαβιώτη οπλαρχηγό Δράκο , επιτέθηκαν στους Τούρκους , που βγήκαν από την Τριπολιτσά για να αλέσουν τους τοπικούς νερόμυλους.

Το καλοκαίρι  του 1825 , πάνω από 1.800 Τούρκοι με επικεφαλής τον Σουλεϊμάν Μπέη , πολιορκήθηκαν  από τους Έλληνες στο «Παλιόκαστρο της Νταβιάς»  κατά το Φωτάκο.

Μια λαθεμένη όμως είδηση ότι πλησιάζουν τα στρατεύματα  του Ιμπραήμ , ανάγκασε τους Έλληνες  να αποσυρθούν  τη στιγμή που οι Τούρκοι  ήταν έτοιμοι να παραδοθούν.

Γορτύνιος79