Μέρες που είναι, χριστουγεννιάτικες, πάμε μια μικρή βόλτα στα ζαχαροπλαστεία και στα εργαστήρια ζαχαροπλαστικής της Τρίπολης, που ξεκίνησαν να δημιουργούνται στα τέλη του 19ου αιώνα και ως σήμερα κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην οικονομία της πόλης μας.

Τα ζαχαροπλαστεία άρχισαν να εμφανίζονται στην Τρίπολη μετά το 1880. 

Υπήρχαν τα ζαχαροπωλεία και τα ζαχαροπλαστεία. Τα ζαχαροπωλεία πωλούσαν γλυκά όπως ο Θ. Ψιμούλης και ο Αναστόπουλος, και κάποια δεν πωλούσαν, όπως του Γεωργαντά στην οδό Φιλελλήνων στο υπόγειο, όπου στεγάζεται σήμερα η Θεατρική Ομάδα Τρίπολης. 

Τα ζαχαροπλαστεία ήταν εργαστήρια ζαχαροπλαστικής και πωλούσαν τα γλυκά συνήθως στο μπροστινό μέρος του καταστήματος. 

Πολλά ζαχαροπλαστεία πωλούσαν και ποτά, όπως του Ι. Βασιλόπουλου και του Όθωνα Αρχιμανδρίτου κ.ά. 

Τα πρώτα ζαχαροπλαστεία που απαντούν στα τέλη του 19ου αιώνα είναι του Αθ. Μιχαλόπουλου και Α. Σιούντρη, του Β. Ι. Σιούντρη, του Γ. Σπυρόπουλου, του Δ. Τσιώλη, του Γ. Χριστόπουλου, του Ι. Βαγγόπουλου.

Το αρχοντικό καφενείο - ζαχαροπλαστείο του Γ. Αναργύρου (1906) κάτω από το κτίριο του Μαλλούχου, στην οδό Μαντινείας γωνία με Κων/νου Παλαιολόγου με την ονομασία «Το άντρον των Νυμφών». Ο Γ. Αναργύρου είχε λευκή γενειάδα και υποδεχόταν τους πελάτες με το φράκο. Τα γκαρσόνια σέρβιραν με μαύρα σακάκια και λευκά γάντια. Το καφέ ήταν προσεκτικά διακοσμημένο: Οι πελάτες αναπαύονταν σε βυσσινί βελούδινους καναπέδες με χρυσαφένιες μπορντούρες, ενώ το καφενείο είχε σύμβολο τις Καρυάτιδες. Μάλιστα, είχε τη διαφήμιση «ο προμηθευτής του Βασιλέως» ή αλλιώς  «προμηθευτής της Αυλής του Διαδόχου». Αργότερα ονομάστηκε «Ιδιωτικόν» επειδή λειτουργούσε εκεί έως το 1930 ιδιωτικό σχολείο το οποίο διέθετε βελούδινες πολυθρόνες και ήταν διακοσμημένο με τις Καρυάτιδες στην όψη, που διατηρούνται έως σήμερα.

Άλλα ζαχαροπλαστεία ήταν του Ν. Καρατσιά ή Καρατζιά, Δημοσθ. Καρλή και του Αθ. Γιαννουλόπουλου. 

Το 1901 ιδρύεται το ζαχαροπλαστείο «Άι Λάιφ» κάτω από το Μέγαρο Ι. Μαλλιαρόπουλου στην πλ. Γεωργίου Β' (Αγ. Βασιλείου)  γωνία με την οδό Αγίου Αθανασίου (Εθνομαρτύρων) των αδερφών Θεοφάνη και Αθανάσιο Τσιώλη, έπειτα άλλαξε διεύθυνση και το πήραν ο Τσερετόπουλος με τους Αφούς Ψαρίδη.

Τα έτη 1925-1930 το ζαχαροπλαστείο του Αναργύρου υπό νέα διεύθυνση ονομάστηκε «Salon Ideal», με ιδιοκτήτες τους Κωνσταντίνο Καλασούντα και Γεώργιο Ανδριανόπουλο έως το 1929. Έπειτα ο Καλασούντας άνοιξε μόνος του στην Επισκόπου Ανθίμου και πήρε τις Καρυάτιδες που ήταν στο Άντρο των Μουσών και στόλισε το ζαχαροπλαστείο του. 

Άλλα ζαχαροπλαστεία ήταν το «Αλήσιον» του Β. Χριστόπουλου κάτω από το ξενοδοχείο «Ανακτορικόν» στη γωνία των οδών Ανακτόρων (Εθν. Αντιστάσεως) και Δεληγιάννη.

Τη δεκαετία του 1930 απαντούν τα ζαχαροπλαστεία των Αφών Αλεξόπουλου, το Κοσμικόν στο κτίριο Γαλανόπουλου με διευθυντές τους Γαντέ και Σόσολη, του Κ. Α. Ιατρού κάτω από το ξενοδοχείο Ανακτορικόν με την ονομασία «Μέγα Ζαχαροπλαστείον Αμερικανικόν», των Αφών Παρασκευόπουλου στην οδό Ανακτόρων (Εθν. Αντιστάσεως), του Χ. Νούτσου, του Ι. Παπαγιαννόπουλου, του Δ. Ριζιώτη ή Ριγκότη, όπως οι Ριζιώτης - Μπούκουρας και Πλατανίτης συνέταιροι στο πρώτο εργαστήριο πριν από το 1940 στην Αγίου Δημητρίου, οι αφοί Περικλής και Φώτης Κατσαούνη (ο «Λάκης») στο εργαστήριο ζαχαροπλαστικής στην οδό Αύγης και επίσης είχαν ζαχαροπλαστείο από το 1936 στην Γρ. Λαμπράκη και Μεταμορφώσεως το οποίο συνέχισε ο Βασίλειος Κατσαούνης.

Ακόμα βλέπουμε των Αφών Τσίτσα στην πλατεία Πετρινού και Ανακτόρων (Εθν. Αντιστάσεως), του Μπούκουρα και Ριζιώτη στην πλατεία βασιλέως Γεωργίου Β' (Αγίου Βασιλείου) στη γωνία με την Αγίου Αθανασίου (Εθνομαρτύρων) όπου βρίσκεται τώρα το Ξενοδοχείο «Γαλαξίας» και έπειτα ο Ριζιώτης άνοιξε δικό του στη τρίτη καμάρα λίγο πιο μέσα, οι Ι. Γεωργαντάς – Ευάγγ. Αλεξόπουλος στην οδό Ουάσιγκτον και Φιλελλήνων γωνία με μάστορα τον Τσερετόπουλο, οι οποίοι, ωστόσο, ύστερα από λίγα χρόνια χώρισαν και ο Γεωργαντάς άνοιξε δικό του, του Κατσίγιαννη στην οδό Κων/νου ΙΒ’ (Εθν. Αντιστάσεως) δίπλα από την Αγία Παρασκευή, το «Άριστον» του Γεωργακόπουλου στην οδό Γορτυνίας, ο «Κρίνος» του Ν. Ι. Γκούνα και του Χ. Λιγκίτσου στην οδό Χατζηχρήστου, ο «Κρίνος» του Ηλία Κολιόπουλου και Μανώλη Μιχαλόπουλου στην οδό Ανακτόρων (Εθν. Αντιστάσεως) στο σημερινό κατάστημα υποδημάτων Σπ. Μποβέτα, οι αφοί Κατσίγιαννη ο «Παράδεισος» στην οδό Κωνσταντίνου ΙΒ (Εθν. Αντιστάσεως), του Α. Μανδηλάρη ή Μαντηλάρης στην οδό Παλαντίου το οποίο λειτούργησε από το 1948 έως το 1969 -μάλιστα υπήρχε και το ρητό «ο καθένας στο είδος του και ο Μανδηλάρης στα γλυκά του». Ακόμα βλέπουμε το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής του Ν. Γκούνα στην οδό Ζαλόγγου.

Στη γωνία πλατεία βασιλέως Γεωργίου Β' (Αγίου Βασιλείου) και Ουάσιγκτον ήταν το ζαχαροπλαστείο με το όνομα «Τέρψις» του Γ. Πλατανίτη και του Σωτ. Κοντόπουλου εκεί όπου είναι τώρα το φαρμακείο Γιαννούλη. Έπειτα ο Γ. Πλατανίτης άνοιξε δικό του με την επωνυμία «Πλατανίτης» το οποίο συνέχισαν τα παιδιά του Βασίλειος και Θεόδωρος.

Επίσης άνοιξε ο Θεοδόσης Ψιμούλης στην οδό Γορτυνίας, απέναντι από την είσοδο του Πολεμικού Μουσείου. Ήταν ένας καλόκαρδος άνθρωπος και έκανε πολλές πλάκες. Το μαγαζί του ήταν σελφ-σέρβις και έπαιρνες όρθιος το γλυκό σου στον πάγκο. Τα γλυκά ήταν πάντα φρέσκα πάστες, μασπέν, κοκ, κανταΐφι, μπακλαβάς και το γνωστό τρίγωνο με ένα πενηνταράκι -με μια δεκάρα σού έβαζε και σιρόπι. Στα βάζα είχε τις καραμέλες με το νούμερο το καθένα. Οι πλάκες του ήταν μεγάλες, όπως σε παρέλαση πέταξε καραμέλες στα παιδιά του 2ου Δημοτικού Σχολείου και έγινε χαμός! Έπειτα, ο γιος του Κώστας το μετέφερε λίγο πιο πάνω στη Νομαρχία απέναντι.

Την τιμητική τους τα ζαχαροπλαστεία την είχαν στις ονομαστικές εορτές αλλά περισσότερο τα Χριστούγεννα που έφτιαχναν παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα γλυκά στολισμένα με τέχνη και μεράκι.

Τα υλικά που χρησιμοποιούσαν οι ζαχαροπλάστες ήταν αγνά και φρέσκα. Εκτός από το γάλα, τα αβγά, τη ζάχαρη και το αλεύρι, που χωρίς αυτά γλυκά δεν γίνονται, προσέθεταν και λίγη «μαγεία»: τις σκόνες για να χρωματίζουν τα γλυκά, οι ζαχαροπλάστες τις έπαιρναν από τα χρωματουργεία τις εποχής εκείνης που ήταν του Κουγιούφα, του Λουκαΐτη και του Γεωργαντά. Τη σημερινή εποχή, όλα αυτά τα καλούδια φτάνουν στον πάγκο του ζαχαροπλάστη σε σκόνες. Τότε, το γάλα το έφερναν οι χωρικοί στην αρχή με τα ζωντανά τους από τα γύρω χωριά της Μαντινείας συνήθως, και αργότερα με τα αυτοκίνητά τους. Οι ζαχαροπλάστες έφτιαχναν γλυκά για λίγες ημέρες, περίπου δυο ή τρεις, καθώς οι πάστες έληγαν επειδή δεν είχαν συντηρητικά. Τα σιροπιαστά διατηρούνταν για πιο πολλές ημέρες. Παλιά το ζύμωμα γινόταν με το χέρι επάνω στους μαρμάρινους πάγκους. Η παρασκευή των γλυκών γινόταν όλη τη νύχτα, ώστε να είναι έτοιμα το πρωί που θα άνοιγαν τα καταστήματα. Τώρα, υπάρχουν έτοιμες κρέμες, ηλεκτρικά μίξερ, τα ζυμωτήρια και ένα σωρό ευκολίες, τότε, όμως, όλα γίνονταν με το χέρι. Πολλά εργαστήρια στην Τρίπολη έφτιαχναν παγωτά κασάτα και τα συντηρούσαν σε τριμμένο πάγο, ώσπου ήρθαν τα ηλεκτρικά ψυγεία. Επίσης, οι πιο πολλοί ζαχαροπλάστες έβγαζαν τα γλυκά τους στο πεζοδρόμιο σε πάγκους για διαφήμιση.  

Μεταπολεμικά, απαντούν του Κολλάρα, του Χρ. Κολλάρα απέναντι από τον φούρνο του Τσουκαλά στην οδό Μαντινείας και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ακόμη, ήταν τα ζαχαροπλαστεία των Ε. Μιχαλόπουλου και Η. Κολιόπουλου.

Οι Βασίλης και Θεόδωρος Πλατανίτης (συνέχισαν από τον πατέρα τους Γεώργιο όπως είπαμε) στην πλ. Βασιλέως Γεωργίου Β' (Αγ. Βασιλείου), ο Χρήστος Κουρέτας στην Γεωργίου Α’, των Αφών Νικόλαου και Φώτη Αγγελίδη στην Εθν. Αντιστάσεως, του Σταυρόπουλου, του Γ. Αναστασόπουλου στην Καλαβρύτων αρχές δεκ. 1950 βλέπουμε του N. Γκούνα μαζί με τον γιο του Παναγιώτη στην πλ. Κολοκοτρώνη και Γεωργίου Α' γωνία κάτω από το ξενοδοχείο «Αρκαδία».

Το 1947 ανοίγουν κάτω από το Ξενοδοχείο Ανακτορικόν τον «Ήλιο» οι Ι. Κατσίγιαννης και ο Γ. Δημητρακάς κάτω από τον Ανακτορικό. έως το 1951,αποχωρεί από την εταιρία ο Γ. Δημητρακάς ανοίγει δικό του δίπλα από την είσοδο του ξενοδοχείου έως το 1983.Βλέπουμε τον Ήλιο να τον συνεχίζει ο Ι. Κατσίγιαννης μαζί με τον αδερφό του Χρήστο και μπαίνει στην εταιρία Κωνσταντίνος Κατσίγιαννης.

Μετά από την στράτευση του Ιωάννου το  έμεινε ο Χρήστος και Κώστας.. Κάποια στιγμή αποχώρησε ο Χρήστος από το ζαχαροπλαστείο Ήλιος και μεταφέρθηκε στην οδό Αρχιμήδους με εργαστήριο ζαχαροπλαστικής χονδρικής πώλησης. Και το ζαχαροπλαστείο «Ήλιος» το κράτησε ο Κωνσταντίνος Κατσιγιάννης.

Οι Αφοί Ιωάννης και Ηρακλής Παπαγεωργάκη είχαν το «REX» στην πλατεία Βασιλέως Γεωργίου ΄Β (Αγίου Βασιλείου) και Πετροπούλου γωνία από το 1952 έως το 1965 το οποίο συνέχισε η Μαρία Παπαγεωργάκη, 

Το 1952 άνοιξαν οι Αφοί Ζούζουλα στην Γεωργίου Α’ 24 το «Ελβετικό» έως το '67. 

Το «Αστόρια» από το 1955 έως το 1970 των αδερφών Ιωάννη και Θεόδωρου Ασσιούρα με λευκή διακόσμηση στην Κωνσταντίνου ΙΒ’ (Εθν. Αντιστάσεως) και Σπετσεροπούλου, απέναντι από το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο,

Το 1956 οι Αφοί Κατσίγιαννη παίρνουν το ζαχαροπλαστείο του Ριζιώτη για δύο χρόνια.

Τη χρονιά εκείνη άνοιξαν δύο νέα ζαχαροπλαστεία στην οδό Αγίας Βαρβάρας: (28ης Οκτωβρίου) στο παλιό ΚΤΕΛ απέναντι ο Δ. Μανωλόπουλος και ο Γιαννάκης Χριστοδουλόπουλος. Ο Γιαννάκης Χριστοδουλόπουλος μετά από δύο χρόνια μεταφέρθηκε στην πλατεία Ανεξαρτησίας απέναντι από ΚΤΕΛ στο σημερινό οίκημα Βράτιμου. 

Στην οδό Ουάσιγκτον ήταν του Β. Γεωργάντα (γωνία με την οδό Φιλελλήνων), του Π. Λέτρου, του Α. Καναβού, του Π. Πετρόγιαννη (γωνία με την οδό Υψούντος ), και απέναντι γωνία του Μανώλη Ψιμούλη και έπειτα το κράτησε η γυναίκα του Ευαγγελία, επίσεις βλέπουμε το ζαχαροπλαστείο του Χ. Μητρόπουλου όπου στο ίδιο μέρος άνοιξε πάλι ζαχαροπλαστείο ο Κυριάκος Ντούμος. 

Ακόμα βλέπουμε τον Αριστείδη Σκαλίδη και έπειτα τον γιο του Αντώνιο στην οδό Ερμού, τον Ηλία Μπάλο στην οδό Ακαδημίας, 

Το 1958 ο Ν. Γκούνας άνοιξε εργαστήριο στο σπίτι του στην οδό Μεταμορφώσεως και μάστορας ήταν ο Πλατανίτης. Μετά από χρόνια το συνέχισε η Αικατερίνη Γκούνα.

Ο Δημήτρης (Μίμης) Παπαντωνόπουλος στην οδό Ταξιαρχών το 1959 και το '65 στο ιδιόκτητο στην πλατεία Αγίου Δημητρίου, ο Γρ. Τσερετόπουλος στην οδό Φιλελλήνων κάτω από το ξενοδοχείο Αβέρωφ και έπειτα στο ιδιόκτητο στην οδό Δεμέστιχα, τον Π. Αρβανίτη στην πλ. Ανεξαρτησίας και έπειτα στην πλ. Κολοκοτρώνη μέσα στο παλιό ΚΤΕΛ και του Ι. Γούναρη στην οδό Πελοπίδα. Ο Ν. Γκούνας νοικιάζει το ζαχαροπλαστείο του Κατσίγιαννη κοντά στην Αγία Παρασκευή, και συνεταιρίζεται με τον κουνιάδο του Γιάννη Μανωλόπουλο. Το ζαχαροπλαστείο ονομάζεται «Παράδεισος». Μέσα σε αυτό δούλευε και ο γιος του Γιάννη Μανωλόπουλου Δημήτρης.

Το 1960 ο Δ. Μανωλόπουλος κράτησε μόνος του το ζαχαροπλαστείο «Παράδεισοςκαι το μετέφερε ακριβώς απέναντι έως το 1993,

Το 1960 ο Δ. Μανωλόπουλος άνοιξε το ζαχαροπλαστείο «Παράδεισος» (που προ είπαμε ) στην οδό Ανακτόρων (Εθν. Αντιστάσεως) έως το 1993, που πήγε στο ιδιόκτητο μαγαζί στην οδό Κένεντι (Τάσου Σεχιώτη), και ακόμα βλέπουμε το «Piccadilly» του Ν. Αναστόπουλου που ήταν στην οδό Ανακτόρων (βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ’) δίπλα από του εμπορικό του Νούτσου που έφερνε γλυκά από το Λουτράκι, τα γνωστά Καζινό, ύστερα από λίγα χρόνια μετακόμισε στην πλατεία Βασιλέως Γεωργίου ΄Β (Αγίου Βασιλείου) δίπλα από το πρακτορείο εφημερίδων Λεμπέκου.

Την δεκαετία του 1970 o Ιωάννης Γκούνας ανοίγει «Εργαστήριο Ζαχαρωδών προϊόντων» σε τμήμα του πατρικού σπιτιού που διαμορφώνει ανάλογα. Παράγει προϊόντα τυποποιημένα (μπακλαβαδάκια, λαϊδες κ.λπ.) κι εφοδιάζει τα στρατόπεδα όλης της Πελοποννήσου.

Οι Αφοί Μαρινάκου αγοράζουν το ζαχαροπλαστείο του Ριζιώτη και το κρατάνε για δύο χρόνια όπου έχτισαν το ξενοδοχείο και έκαναν ένα πρότυπο ζαχαροπλαστείο για εκείνη την εποχή, τον «Γαλαξία», που είχε και ένα μεγάλο πατάρι στο οποίο ανέβαινες από μια μεγάλη στρογγυλή σκάλα.

Επίσης βλέπουμε τον Χ. Μπακόπουλο στο παλιό ΚΤΕΛ στην πλ. Κολοκοτρώνη,βλέπουμε το ζαχαροπλαστείο Κολλάρα το ανέλαβαν τα ανίψια του Γεώργιος και Σωτήριος Σωτηρόπουλοι στην οδό Κένεντι (Τάσου Σεχιώτη),και ονομάζουν Αστόρια και μετά από χρόνια το μεταφέρουν στην Εθνικής Αντιστάσεως κάτω από το ξενοδοχείο Ανακτορικόν πριν ζαχαροπλαστείο Ήλιος.  τον Ι. Γούναρη στην οδό Πελοπίδα, τους Θ. Κωστόπουλο και Κάλλα στην πλ. Αγ. Βασιλείου. Ακόμα, δραστηριοποιούνταν στην πώληση γλυκών οι Αφοί Γεώργιος – Ιωάννης - Χαράλαμπος Τερζής και Ν. Πετρόπουλος «Η Αφροδίτη» στην οδό Παλλαντίου (Ηρ. Πολυτεχνείου) και Φιλελλήνων, με εργαστήριο και ζαχαροπλαστείο. Επίσης βλέπουμε το ζαχαροπλαστείο «Ο Χελμός» του Γ. Τσιουμπρή στην πλατεία Πετρινού και Νεομάρτυρα Δημητρίου γωνία. 
Από τη δεκαετία του ’80 έως το 2000 βλέπουμε να έχει άνθηση το επάγγελμα και ανοίγουν νέα ζαχαροπλαστεία. Μαζί με τα παλιά ζαχαροπλαστεία βλέπουμε και νέα όπως οι Αφοί Σπύρος – Παναγιώτης - Κωνσταντίνος - Μηνάς Σταματόπουλοι στην οδό Ταξιαρχών.

Οι Αφοί Δημήτρης και Χρήστος Στεφανόπουλου στην οδό Ξάνθου, ο Δημοσθένης Ποντίκης στην Γρ. Λαμπράκη, ο Β. Πανούσης στην οδό Ελ. Βενιζέλου, οι Αφοί Χρήστος και Ιωάννης Μπινιάρης στην οδό Ομήρων, ο Νικόλαος Σαραντόπουλος «Νικολακάς» στην οδό Επαμεινώνδα, ο Κ. Παπαντώνης, ο Σωτήριος Μπάρλας, το «Άριστον» στην οδό Χατζηχρήστου. Μετά από χρόνια βλέπουμε το Χρήστο Κατσίγιαννη να μεταφέρει το εργαστήριο σε καινούργια σύγχρονη μονάδα στην ΕΟ Τρίπολης Πύργου στον Άγιο Λευτέρη με τους Ν. Σαραντόπουλο και Χ. Μητρόπουλο. Όταν συνταξιοδοτήθηκε ο Χρήστος Κατσίγιαννης μπήκε στην εταιρεία ο γιος του Νικόλαος.  Επίσης βλέπουμε τα ζαχαροπλαστεία «Ντεγιάννης» των Θεόδωρος Ντεγιάννης, και Αγγελική Πανοπούλου με συνεργάτη για κάποια χρόνια τον Αλέξ. Γεωργακόπουλο, στην οδό Λυκούργου,το ζαχαροπλαστείο «Παράδεισος» του Ιωάννη Μανωλόπουλου στην οδό Κένεντι, το «DozenDonuts» του Θ. Παρασκάκη και έπειτα των Αφών Δημήτρη και Ηλία Χασάπη στην πλ. βασιλέως Γεωργίου ΄Β (Αγ. Βασιλείου), οι Δ. Καλιώρας και Χαρ. Σιακωτός, το «Amaretto» στην οδό Ερυμάνθου, η Παρασκευή Αναργύρου η «Χαρά» στην 28ης Οκτωβρίου, τον Λεων. Χριστόπουλο στην οδό Υψούντος, τον Φώτη Κατσαούνη συνεχίζει το γνωστό ζαχαροπλαστείο «Λάκης» στην οδό Γρ. Λαμπράκη και Μεταμορφώσεως, τη Σοφία Κοράκη «Χρυσές Δίπλες» στην οδό Σεραγίου.  

Αυτή ήταν η γλυκιά ιστορία των ζαχαροπλαστείων και ζαχαροπωλείων από την παλιά Τρίπολη ως τη σύγχρονη.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία και αγάπη.

Κατά την έρευνα, τις πληροφορίες για τα καταστήματα των δρόμων πλατειών η επαγγελμάτων, τις πήρα από ανθρώπους που ζούσαν εκεί η είχαν καταστήματα η αθλούνταν και τους ευχαριστώ πολύ. 

Άθελά μου θα έχουν γίνει κάποια λάθη  στα ονόματα, οπωσδήποτε χωρίς δόλο. Ίσως είναι πολλά τα ονόματα σε κάποια επαγγέλματα και για κάποια άτομα είναι βαρετό. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς γιατί δεν θα ήθελα να ξεχάσω κανέναν, για αυτό γράφω ότι ονόματα μου έχουν πει η έχω βρει από διάφορους εμπορικούς καταλόγους της εποχής εκείνης.

Τα φωτογραφικά αρχείο μου παραχώρησαν -και τους ευχαριστώ πολύ- η οικογένεια Μαντηλάρη, Βασίλειος Αγγελίδης, Βασίλειος (Λάκης) Κατσαούνης,  ακόμα του αείμνηστου Μίμη Παπαντωνόπουλου, Γεωργίου Μπίρη, οικογένειας Πλατανίτη, και από διαφημίσεις από εφημερίδες εποχής.

Το άρθρο αυτό αποτελεί προδημοσίευση από το υπό έκδοση βιβλίο μου για την παλιά Τρίπολη.

ΧΡΗΣΤΟΣ Η. ΜΗΤΣΙΑΣ

Για να επικοινωνήσετε με τον κ. Μήτσια στείλτε του email στο xristoshmitsias@hotmail.com