Βανδαλισμοί σε προτομές της Τρίπολης...

Τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Οπλαρχηγού του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, Γιάννη Αποστολόπουλου ή "Καπετάν Γιάννακας", όπως έμεινε γνωστός θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 7 Ιουλίου στις 11 το πρωί στη Βλαχοκερασιά της ΔΕ Σκιρίτιδας του Δήμου Τρίπολης.

Μάλιστα για το σκοπό αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο Τρίπολης ψήφισε πίστωση 2610 ευρώ για τη συμμετοχή του στην εκδήλωση (προσφορά γεύματος). Να σημειώσουμε πως η προτομή έγινε με δαπάνη του Συλλόγου της Βλαχοκερασιάς και σύμφωνα με πληροφορίες έχουν κληθεί να παραστούν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας και ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης.

Βανδαλίζονται οι προτομές της Πλατείας Άρεως

Μάλιστα με αφορμή την συζήτηση που έγινε στο Δημοτικό Συμβούλιο για την εκδήλωση ο Δημοτικός Σύμβουλος της μείζονος μειοψηφίας Τάσος Κακλαμάνος ανέφερε πως οι προτομές που υπάρχουν στην Πλατεία Άρεως κοντά στον προφήτη Ηλία βανδαλίζονται και ζήτησε αν είναι δυνατόν να μεταφερθούν σε κάποια αποθήκη μέχρι να ολοκληρωθούν τα έργα της πλατείας...

ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΒΛΑΧΟΚΕΡΑΣΙΑΣ-2010

Η συμβολή του Βλαχοκερασιώτη οπλαρχηγού Γιάννη Αποστολόπουλου (καπετάν Γιάννακα) στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, στο πλευρό του Κολοκοτρώνη

Καπετάν Γιάννακας

Τιμάμε τη μνήμη ενός σημαντικού αγωνιστή του μεγάλου ξεσηκωμού του 21 ο οποίος αποτέλεσε  την ενσάρκωση της αδούλωτης Ελληνικής ψυχής που, όταν ήρθε η ώρα της εξέγερσης, άρπαξε τα όπλα για το μεγάλο λυτρωμό από την τυραννία.

Τιμάμε αυτόν που μπήκε μπροστά από τους Βλαχοκερασιώτες κι άλλους Έλληνες πατριώτες και μαζί με τους υπόλοιπους άξιους οπλαρχηγούς  αποτελέσανε τις ηρωικές μαχητικές δυνάμεις των Ελλήνων επαναστατών κάτω από τη μεγάλη ηγετική φυσιογνωμία  του Γέρου του Μωριά, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Και μαζί του, δώσανε φτερά στους φτωχούς και ταπεινωμένους ραγιάδες, για να ορθωθούν απέναντι στις στρατιές  και τα κάστρα της πανίσχυρης και αήττητης Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Mε την τόλμη τους και την αυταπάρνησή τους ξεσηκώσανε τους αγράμματους, ανεκπαίδευτους στρατιωτικά,  άοπλους και τρομοκρατημένους Έλληνες να νιώσουν τη δύναμή τους και  να σταθούν με αυτοπεποίθηση. Να νιώσουν ότι μπορούν. Ότι μπορούν να πραγματώσουν το ακατόρθωτο! Ότι μπορούν όχι μόνο να οραματιστούν τη Λευτεριά αλλά  και να τσακίσουν τους πάνοπλους δυνάστες.

Tιμάμε τον αγωνιστή Γιάννη Αποστολόπουλο, τον καπετάν Γιάννακα  από τη Βλαχοκερασιά. Και κοντά σ’ αυτόν  όλους τους γνωστούς και άγνωστους αγωνιστές του  τόπου μας, επώνυμους και ανώνυμους ήρωες και μάρτυρες του Απελευθερωτικού Αγώνα.  Αυτούς που προστρέξανε είτε σαν ένοπλοι μαχητές, είτε συμβάλλανε με οποιονδήποτε τρόπο, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους ή  διαθέτοντας τα υπάρχοντά τους για τον ιερό σκοπό. Αυτούς για τους οποίους μπορούμε να αισθανόμαστε περήφανοι γιατί άφησαν τιμητική παρακαταθήκη στη Βλαχοκερασιά και γενικότερα στην πατρίδα, την εθελοντική  συμμετοχή τους στην κορυφαία στιγμή του σύγχρονου Ελληνισμού, στην Επανάσταση του 1821.

     Αυτός ο άθλος χρειάστηκε όμως μεγάλο κουράγιο,  για να προετοιμαστεί και να ξεκινήσει. Απαιτούσε όχι μόνο γιγαντιαία  ιδεολογική και ηθική προπαρασκευή  και φλογερούς  και αποφασισμένους αγωνιστές όπως τον πρωτομάρτυρα Ρήγα Φεραίο, όχι μόνο συντονισμό των καταδιωκόμενων κλεφτοκαπεταναίων κι άλλων Ελλήνων της διασποράς αλλά  χρειαζόταν και μεγάλη μυστικότητα και ηγετικό κέντρο. Χρειαζόταν ανθρώπους έμπιστους που θα κράταγαν εφτασφράγιστο στην ψυχή τους το παράτολμο εγχείρημα, αφού  μόνο «τρελοί»  θα αποφάσιζαν να εξεγερθούν   κατά του Σουλτάνου του οποίου η σπάθα θα κατέπνιγε και πάλι  στο αίμα όσους θα αμφισβητούσαν τη βασιλεία και τα χαρέμια του. Αυτούς που θα αποφάσιζαν να γκρεμίσουν θρόνους και να σπάσουν αλυσίδες.

     Αυτή η γρανιτένια θέληση, η ατσάλινη αποφασιστικότητα και το ήθος  φαίνεται  πως χαρακτήριζαν  και το Γιάννη Αποστολόπουλο, αρετές  δηλαδή που χρειάζονταν οι απόστολοι της Φιλικής Εταιρείας για να στηριχτούν εδώ στο Μωριά.. Έτσι ο άξιος αυτός πατριώτης  μυήθηκε μάλλον από τους πρώτους στο μεγάλο εκείνο μυστικό και έδωσε τον ιερό όρκο. Ένωσε έτσι τις δυνάμεις του με πολλούς άλλους έμπιστους και άξιους πατριώτες και δημιούργησαν το μεγάλο δίκτυο  που απλωνόταν από τη Ρωσία μέχρι το Παρίσι και το Λονδίνο, από τη Βιέννη μέχρι την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου,  από τη Σμύρνη, τα παράλια της Μικράς Ασίας και  την Κύπρο  μέχρι τη Μακεδονία και την Ήπειρο, από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες μέχρι το Μωριά και τα νησιά, από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη Θεσσαλία και τη Ρούμελη.

     Και δεν θα ήταν τίποτα κατορθωτό, άμα δεν προστρέχανε  στο κάλεσμά των πρώτων φτωχών ιδρυτών της Εταιρείας (Σκουφά, Ξάνθου,  Τσακάλωφ και Αναγνωστόπουλου)  και μεγάλοι πατριώτες  σαν το φλογερό Τριπολιτσιώτη Παναγιώτη Σέκερη ο οποίος  έθεσε στη διάθεση του αγώνα όλη την τεράστια περιουσία του και έγινε το πρώτο δυναμικό στήριγμά της. Αυτοί οι μεγάλοι  πατριώτες σαν τον γενναίο Σέκερη (και τα αδέρφια του Αθανάσιο και Γεώργιο)  εξασφαλίσανε έτσι το χρήμα και  τα πρώτα υλικά μέσα, για να κινηθούν οι απόστολοι της Εταιρείας για το μεγάλο και ιερό σκοπό. Ο Γιάννης Αποστολόπουλος συνδέθηκε   έτσι και με το Σέκερη, τον  αναντικατάστατο αυτό Αρκάδα πατριώτη ο οποίος έγινε ο μεγάλος στυλοβάτης του Αγώνα.

     Και με τον ξεσηκωμό το Μάρτη του 21 ο καπετάν Γιάννακας μαζεύει και στρατολογεί παλληκάρια, φροντίζει να εξασφαλιστούν όπλα,  τροφές, μεταγωγικά ζώα  και πολεμοφόδια. Εκπαιδεύει  και εμψυχώνει τους Έλληνες και τους κάνει να πιστέψουν στις δυνάμεις τους. Δίνει κουράγιο, για να ξεπεράσουν τον τρόμο μετά τις πρώτες αποτυχίες  όπως εδώ στη Βλαχοκερασιά όπου  μετά από προδοσία αιφνιδιάστηκαν και  σκοτώθηκαν  τη Λαμπρή  κάμποσοι στρατοπεδευμένοι  επαναστάτες, ανάμεσά τους κι ο καπετάν Νικολόπουλος από τη Λογγάστρα του Ταϋγέτου.

      Πιστεύει στον Κολοκοτρώνη και μαζί με άλλους Αρκάδες οπλαρχηγούς, όπως το Λάμπρο Ριζιώτη από την Τεγέα, το Μπαμπανικολό από τη Μπερτζοβά, το Διαμαντόπουλο από τα Αγιωργήτικα,   γίνεται γερό στήριγμα του Γέρου του Μωριά.  Έτσι δεν αργούν να έρθουν και οι  πρώτες μεγάλες επιτυχίες  που κατατροπώνουν  τα τούρκικα ασκέρια στο Βαλτέτσι και τα Δολιανά.

     Ακολουθούν κι άλλες πολλές μάχες περισφίγγοντας την Τριπολιτσά  μέχρι που στις 23 Σεπτέμβρη του 21  οι Έλληνες  ορμούν θριαμβευτικά μέσα από τα τείχη της πόλης,  ξεπατώνουν το οχυρωμένο διοικητικό κέντρο του εχθρού  στο Μωριά και πετυχαίνουν την πρώτη στρατηγικής σημασίας νίκη του Αγώνα. Παντού παρών ο καπετάν Γιάννακας με τα παλληκάρια του.

     Έτσι δεν απουσιάζει  και από το δεύτερο μεγάλο θρίαμβο  της Επανάστασης το 1822 συμβάλλοντας στην καταστροφή της μεγάλης στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια της Κορινθίας. Τρέχει παντού αλωνίζοντας  το Μωριά κι αργότερα το 1824 συμμετέχει στην πολιορκία της Πάτρας. Την Άνοιξη του 1825 κι ενώ η κυβέρνηση του Κουντουριώτη έχει φυλακίσει τον Κολοκοτρώνη βοηθάει στην εκστρατεία του Παπαφλέσσα ο οποίος τελικά πέφτει ηρωικά στο Μανιάκι της Μεσσηνίας.

     Κι όταν  ο μεγαλοκαραβοκύρης Κουντουριώτης αναγκάζεται να απελευθερώσει τον Κολοκοτρώνη, για να περισώσει την Επανάσταση  από την καταστροφή, ο Γιάννης Αποστολόπουλος  προσαρμόζεται στη νέα αντάρτικη τακτική του Γέρου του Μωριά απέναντι στις άρτια εξοπλισμένες, πολυπληθείς και  καλοεκπαιδευμένες ορδές των αραπάδων κι άλλων στρατιωτών του Ιμπραήμ πασά που καίγανε και ρημάζανε την Πελοπόννησο. Διακρίνεται στην τακτική του αιφνιδιασμού και στις βαθιές διεισδύσεις τη νύχτα μέσα στα στρατοπεδευμένα  τμήματα του εχθρού προκαλώντας του πανικό και μεγάλες απώλειες. Εφαρμόζει άριστα και την τακτική των ενεδρών, τις λεγόμενες «χωσιές». Σε μια τέτοια ενέδρα διαλύει και ξεπατώνει κοντά στην Αράχωβα του Πάρνωνα ένα μεγάλο εχθρικό τμήμα εξοντώνοντας πολλούς στρατιώτες, ενώ εξασφαλίζει και πολλά λάφυρά σε όπλα, εφόδια  αλλά και πολλά άλογα που ήταν ιδιαίτερα πολύτιμα για τον αγώνα.

    Ταυτόχρονα όμως, είναι  αυστηρός απέναντι σε όσους δεν συντρέχουν στον αγώνα. Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η επιστολή του Κολοκοτρώνη που στις 12 Ιουλίου 1825  απευθύνεται από τον Άγιο Πέτρο μέσω του καπετάν Γιάννακα στους Έλληνες χωρικούς της περιοχής μας:

«…Εις σε λόγου σας χωρία  Αρβανιτοκερασιά, Βλαχοκερασιά, Ζέλι, Καπαρέλι, Βούρβουρα, και Αλουποχώρι: «…στέλνω τον Αναγνώστην Αποστολόπουλον και βλέποντας το παρόν μου (σ.σ. δηλαδή το γράμμα του  με τη σφραγίδα και την υπογραφή του), την ιδίαν ώρα να πάρετε  όλοι τα άρματά σας και να έλθετε εις τα Βέρβενα χωρίς να μείνει κανένας οπίσω. Μην προφασιστείτε ή αργοπορήσετε, διότι έχω δομένην την άδειαν εις τον Αναγνώστην να σας παίρνη όπου κι αν έχετε τα πράγματά σας και όλα τα ζωντανά σας και να τα στέλνη εις το στρατόπεδον και όποιον ενατιώνεται να σας  σκοτώνη. Αύριον Δευτέρα σας προσμένω χωρίς άλλο και μην παρανοήσετε διότι θα μετανοήστετε».

       Πολύ περισσότερο είναι αμείλικτος κατά των προδοτών  εφαρμόζοντας κατά γράμμα τη διαταγή του μεγάλου Έλληνα στρατηγού: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»!

   Έτσι με τη νέα αυτή τακτική  που  εφαρμόζει ο Γέρος του Μωριά  οι Έλληνες κρατάνε αναμμένη τη φλόγα της Επανάστασης μέχρι τη ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827 όπου καταβυθίζεται ο τουργοαιγυπτιακός στόλος κι αργότερα ακολουθεί ο διπλωματικός θρίαμβός της με τη διεθνή της αναγνώριση  που  τα επόμενα χρόνια καταλήγει επιτέλους στην ίδρυση του πρώτου νεοελληνικού κράτους.

     Σε αυτόν τον «υπέρ πάντων» αγώνα έδωσε το μεγάλο παρών ο Γιάννης Αποστολόπουλος. Αυτός ήταν ο καπετάν Γιάννακας, που μας άφησε παρακαταθήκη και κληρονομιά τους αγώνες του για την πατρίδα.

     Και ίσως τώρα είναι κατάλληλη ώρα να τον θυμηθούμε. Τώρα ακριβώς που έχουν ξεχαστεί οι  αξίες  του ανθρώπου για τις οποίες  υπήρξανε μεγάλες θυσίες. Τώρα που έχει κυριαρχήσει η ματαιοδοξία κι ένας ρηχός ευδαιμονισμός και που στην κοινωνία  έχει ξεχαστεί  το «εμείς» της αλληλεγγύης.  Τώρα που ο ανόητος και άνομος πλουτισμός ανίκανων για το σύνολο και διεφθαρμένων πολιτικάντηδων βυθίζει στο τέλμα και την απογοήτευση τη χώρα μας.

     Τώρα ακριβώς πρέπει να θυμηθούμε αυτούς που υπήρξανε γίγαντες σε ήθος και πνευματικό ανάστημα, έστω κι αν οι   περισσότεροι δεν ξέρανε πολλά γράμματα  ή δεν ευτύχησαν να φοιτήσουν σε ξακουστά κολέγια ή πανάκριβα Πανεπιστήμια. Να θυμηθούμε αυτούς που έδωσαν τα πάντα, θυσιάστηκαν στον αγώνα ή καταλήξανε πάμφτωχοι και παραμερισμένοι από αξιώματα και τιμές. Να θυμηθούμε  το Ρήγα,  τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, το Σέκερη, τον Κολοκοτρώνη, το Νικηταρά, τη Μαντώ Μαυρογένους και βεβαίως να θυμηθούμε τον καπετάν Γιάννακα και τους ανώνυμους Βλαχοκερασιώτες αγωνιστές. Αυτοί δείξανε το δρόμο του χρέους και του καθήκοντος.