Η Τρίπολη είναι μία όμορφη για πολλούς πόλη, μια πόλη ήρεμη που μπορείς εύκολα να βγεις να περπατήσεις, να συναντήσεις φίλους και γνωστούς, να σταθείς να κουβεντιάσεις μαζί τους, να απολαύσεις  ένα καφέ, να ψωνίσεις στα μαγαζιά, να πας στην τράπεζα.

Η Τρίπολη όμως δεν είναι μία όμορφη για πολλούς πόλη, δεν είναι ήρεμη και δεν μπορείς εύκολα να βγεις να περπατήσεις, δεν μπορείς να συναντήσεις φίλους και γνωστούς, να σταθείς να κουβεντιάσεις μαζί τους, να απολαύσεις ένα καφέ, δεν μπορείς να ψωνίσεις στα μαγαζιά, ούτε να πας στην τράπεζα. Γιατί; Ή μάλλον, για ποιους;

Επειδή δεν σου το επιτρέπουν οι άλλοι, επειδή σου βάζουν εμπόδια, επειδή παρκάρουν το όχημά τους παράνομα, σταθμεύουν το ποδήλατό τους στη μέση του δρόμου, κάθονται στην καρέκλα που πατάει στον οδηγός όδευσης τυφλών, αυτός που σε οδηγεί με ασφάλεια όταν η όρασή σου δεν είναι ικανή να το κάνει.

Η καθημερινότητα δεν είναι εύκολη για κάποιους συμπολίτες μας που κουβαλάνε μια «αόρατη» αναπηρία, μια αναπηρία που περιορίζει την όρασή τους και έχουν ως μοναδικό τους βοηθό τον οδηγό όδευσης στα πεζοδρόμια.

Ο οδηγός όδευσης τυφλών είναι ειδική λωρίδα του δαπέδου από πλάκες διαφορετικής υφής και χρώματος από το υπόλοιπο δάπεδο, που αποσκοπεί στην καθοδήγηση και ασφαλή διακίνηση των ατόμων με προβλήματα όρασης.

Έχετε άραγε αναρωτηθεί πόσοι είναι οι συμπολίτες μας που έχουν προβλήματα όρασης, πόσοι είναι αυτοί που σκοντάφτουν πάνω στα εμπόδια που συναντούν στην πορεία τους και στην προσπάθειά τους να κινούνται μόνοι, ανεξάρτητοι και με ασφάλεια;

Δοκίμασα να κάνω τη διαδρομή από πλατεία Κολοκοτρώνη, έως την πλατεία Αγίου Βασιλείου και έπειτα στην Άρεως πατώντας πάνω στον οδηγό όδευσης. Διαπίστωσα ότι σε ελάχιστα κομμάτια της διαδρομής υπάρχουν οι ράγες τυφλών και όπου υπάρχουν στην συντριπτική τους πλειονότητα ήταν ακατάλληλες.

Πάνω σε αυτές τις ράγες όδευσης, βρήκα οχήματα, κολώνες, γλάστρες, μηχανάκια, ποδήλατα, καρέκλες , τραπέζια, ταμπέλες, φρεάτια, αδιέξοδα, κάδους ανακυκλώσιμων υλικών κ.ά.

Δεν έχουμε τυφλούς εδώ, δεν τους έχω δει ποτέ, θα πείτε, αλλά μήπως πρέπει να αναρωτηθείτε, γιατί δεν τους βλέπουμε, γιατί δεν περπατάμε δίπλα-δίπλα μαζί τους γιατί δεν τους συναντάμε στο φούρνο ή το περίπτερο; Πάντως ψωμί τρώνε... 

Συνάντησα έναν φίλο, που έχει μία πάθηση των ματιών και έχει μειωμένη όραση. Μίλησα μαζί του, με αφορμή και την παγκόσμια μέρα λευκού μπαστουνιού που εορτάζεται σήμερα 15 Οκτωβρίου και του ζήτησα να μου επισημάνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει όταν περπατά στην πόλη.

Αν και ο ίδιος δεν κρατά λευκό μπαστούνι, κινείται συνήθως από γνώριμους δρόμους ή με την συνοδεία ενός φίλου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το λευκό μπαστούνι, είναι το τεχνικό βοήθημα που χρησιμοποιούν τα άτομα με πρόβλημα όρασης για να εντοπίζουν και να αποφεύγουν τα εμπόδια στην πορεία τους, στην προσπάθεια τους να κινούνται μόνοι, ανεξάρτητοι και με ασφάλεια.

Μου ανέφερε μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει όταν περπατά στην ιεραρχώντας μου ως πρώτο το ζήτημα της προσβασιμότητας. Δεν μπορεί να πάει στα ΚΤΕΛ, δεν μπορεί να φτάσει στο νοσοκομείο, δεν μπορεί να πάει σε υπηρεσίες εκτός του κέντρου.

Οι οδηγοί όδευσης, όπου υπάρχουν,  είναι πάντα κατειλημμένοι, ο φωτισμός δεν είναι αρκετός, πρόσθεσε με αποτέλεσμα στους περισσότερους δρόμους να κινείται με το ένστικτό του.

Τα κομμένα πορτοκαλί κολωνάκια είναι παγίδες, ενώ τα πεζοδρόμια που δεν έχουν την κίτρινη γραμμή, τον έχουν οδηγήσει ουκ ολίγες φορές στο κάτω οδόστρωμα.

Η «αόρατη αναπηρία» που δεν είναι άλλη από τη μειωμένη όρασή του, δεν γίνεται αντιληπτή έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που έχει γνωρίσει την αγένεια από συμπολίτες του, που του φωνάζουν και του επιδεικνύουν τι πρέπει να κάνει και πού να πάει, τη στιγμή που δεν βλέπει.

Η Τρίπολη είναι θεοσκότεινη, τόνισε, τα φανάρια δεν έχουν ηχητική ένδειξη, το δάπεδο σε δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες δεν έχει αυτή την αντιολισθητική μαύρη ταινία για να τον καθοδηγεί.

Μην αμελούμε ότι η τύφλωση ή τα σοβαρά προβλήματα όρασης μπορούν να οφείλονται σε πολλούς παράγοντες, όπως σε κάποιον τραυματισμό ή ασθένεια.

Άτομα που χάνουν εντελώς την όρασή τους ή μεγάλο μέρος της βιώνουν συχνά άρνηση, θλίψη και φόβο.

Σήμερα, 15 Οκτωβρίου Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού ο Βαγγέλης Αυγουλάς δικηγόρος και πρόεδρος ΑΜΚΕ «Με Άλλα Μάτια» στέλνει το δικό του μήνυμα για τους τυφλούς και πιστεύει ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Στην Ελλάδα των πάνω από 1.000.000 ΑμεΑ, που όμως δε μας βλέπετε συχνά γύρω σας, διότι οι δυσκολίες της καθημερινότητας είναι τόσες, που δεν αντέχουν όλοι να τις αντιπαλέψουν και εγκλωβίζονται σπίτια τους ή σε ιδρύματα. Οι αλλαγές όμως, δεν έρχονται με δάκρυα και διαπιστώσεις, αλλά με διάρκεια και πολιτική ευθύνη, συλλογική και ατομική. Τάδε έφη ένας νεαρός, ανάπηρος επιστήμονας που πρόσφατα κόπηκε από γνωστό ΜΜΕ για να μάθει να σχολιάζει υπουργούς που δεν πρέπει.

Έφη Καστραντά