Ο τόπος μας περνά μέσα από μία περίοδο μεγάλων προκλήσεων που οφείλουμε, στο μέτρο των δυνάμεών μας, να τις αντιμετωπίσουμε -αν θέλουμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Άλλωστε η ελπίδα δεν βρίσκεται στα λόγια της θεωρίας. Βρίσκεται στο αποτέλεσμα της μεθοδικής δουλειάς, της συλλογικής προσπάθειας.

Στο Δήμο Τρίπολης, έχουμε ζήσει τα αδιέξοδα των κατεστημένων νοοτροπιών και των μικροκομματικών συμφερόντων που κλόνισαν τη σχέση αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης με τους πολίτες. Και βεβαίως οι κατεστημένες νοοτροπίες δεν ήταν μόνο μέσα στην εξουσία αλλά και γύρω από αυτή. Αυτός ήταν και ο λόγος που νέες ιδέες και πρωτοπόρες, αντισυμβατικές προτάσεις δεν μπορούσαν να βρουν ζωτικό χώρο για να αναπτυχθούν. Έτσι, αργά αλλά σταθερά, διαμορφώθηκε μία στασιμότητα που συντηρείται από αναχρονιστικές αντιλήψεις.

Αυτά τα δεδομένα της στασιμότητας οφείλουμε να τα αλλάξουμε, αν θέλουμε να πάμε μπροστά. Αν κάτι χρειαζόμαστε στον τόπο μας, είναι να σκεφτούμε και να πράξουμε έξω από τα συνηθισμένα και τα αναμενόμενα. Ένα παράδειγμα είναι η πρόταση για περιορισμό της θητείας του Δημάρχου και των δημοτικών συμβούλων, σε δύο και τρεις αντίστοιχα. Με τον τρόπο αυτό υπηρετείται η ανανέωση στο Δήμο και δίνεται η δυνατότητα συμμετοχής πολιτών που μέχρι τώρα αδιαφορούσαν για τα κοινά.

Χωρίς ανανέωση έρχεται ο μαρασμός και η ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων υλικών που φθείρονται μέσα στο χρόνο. Όμως το μέλλον δεν μπορεί να χτισθεί με τα φθαρμένα υλικά του παρελθόντος. Η φρεσκάδα, ο δυναμισμός, η διαφορετική σκέψη, η συνεργασία, η αξιοποίηση της συλλογικής γνώσης και εμπειρίας, αυτές είναι προϋποθέσεις για να τα καταφέρουμε και να κερδίσουμε το στοίχημα της επόμενης μέρας.