Από προχθές το βράδυ που ανακοινώθηκε ο θάνατος, ύστερα από πολύμηνη πάλη με τον καρκίνο, του δημοσιογράφου Θέμου Αναστασιάδη, στις μεγάλες ιστοσελίδες, ιδίως δε σε εκείνη του «Πρώτου Θέματος», κατά εκατοντάδες καταφθάνουν τα συλλυπητήρια μηνύματα από τους αναγνώστες.

Ασφαλώς ο αδόκητος θάνατος ενός αγαπητού στο ευρύ κοινό δημοσιογράφου και σόουμαν -με τον δικό το τρόπο- αγγίζει τους πολίτες. Ελάχιστοι δε από αυτούς θυμούνται υποθέσεις στις οποίες είχε εμπλακεί ο ίδιος. Η λάμψη του «Όλα» καίει τα πάντα όπως το φως καίει το φιλμ, τελικά.

Τι σου είναι ο κόσμος, σκέφτομαι. Τις τελευταίες δέκα μέρες τρία παιδιά έπεσαν νεκρά: μια οκτάχρονη στην Κέρκυρα που παρασύρθηκε από ένα αυτοκίνητο και χτυπήθηκε και από ένα άλλο, ένας 15χρονος στη Μεσσηνία ο οποίος χτυπήθηκε από αυτοκίνητο που ντελαπάρισε και έπεσε πάνω του, ενώ το παιδί κινείτο στο πεζοδρόμιο, και ένας δεκαεπτάχρονος στην Αργολίδα έθεσε τέλος στη ζωή του με μια θηλιά.

Τρεις θάνατοι πιο συγκλονιστικοί από του Θέμου. Διότι ο Θάμος αρρώστησε, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Και πάλεψε στα καλύτερα νοσοκομεία του κόσμου. Τραγικό για τον ίδιο και την οικογένειά του το γεγονός ότι έφυγε από τη ζωή. Αλλά τρία δυστυχήματα, τρεις αποτυχίες της κοινωνίας μας δεν συγκλόνισαν το Πανελλήνιο όσο ο θάνατος ενός διάσημου σταρ της τηλεόρασης.

Εκείνος ο δρόμος στην Κέρκυρα όπου η μικρή έχασε τη ζωή της δεν έχει πεζοδρόμια. Έχει μόνο μία διάβαση και κάποια προειδοποιητικά σήματα για τους οδηγούς ότι παιδιά διέρχονται από το σημείο. Ξέρουμε καλά ότι οι οδηγοί στη χώρα μας τις διαβάσεις τις έχουν για προσκύνημα... Ξέρουμε καλά πόσο σέβονται τη σήμανση... Η μικρή σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια της μάνας της, των συμμαθητών της, των δασκάλων της. Θα έπρεπε να έχουν σηκώσει τον κόσμο στον αέρα. Θα έπρεπε να παίζουν ρεπορτάζ στα κανάλια όλη μέρα, όχι με θέμα τον αβάσταχτο πόνο της οικογένειας, αλλά το πόσοι δρόμοι στη χώρα είναι σε αυτό το χάλι. Ψάχνω στα τοπικά νέα για μια σχετική είδηση, για μια διαμαρτυρία ύστερα από τόσες ημέρες. Τίποτα! Ένα ψήφισμα συμπαράστασης σο ΔΣ, λίγα λουλούδια και καμία αλλαγή: παιδιά περνούν από το ίδιο σημείο με κίνδυνο να παρασυρθούν.

(Ας τα βλέπουν αυτά εδώ οι τοπικοί, που κόπτονται να φέρουν πολυτεχνείο στην Τρίπολη ο ένας και κτηνιατρική σχολή στο Λεβίδι ο άλλος -φέρτε και μια νομική στη Μηλιά, έχει άπλα...- που θα έπρεπε καθημερινά να ενοχλούν τους αποπάνω, να επιμένουν, να τρέχουν για να προχωρήσουν, επιτέλους, οι διαδικασίες και να φτιαχτεί ο δρόμος για το πανεπιστήμιο που ΗΔΗ υπάρχει στην πόλη, για τους φοιτητές που ΗΔΗ περπατούν στα σκοτάδια σε μη πεζοδρομημένο δρόμο.)

Στη Μεσσηνία όπου έχασε τη ζωή του ο 15χρονος πραγματοποιήθηκε μια διαμαρτυρία ενάντια στην ανομία γενικότερα που ζει και βασιλεύει στην περιοχή. Το γεγονός ότι ο 27χρονος που οδηγούσε το αυτοκίνητο είναι Ρομά, πυροδότησε τις αντιδράσεις της κοινότητας, αφού οι κάτοικοι εκεί έχουν απηυδήσει από τη δράση της συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας. Μόλις πρόσφατα εξαιτίας μιας βεντέτας μεταξύ Ρομά σημειώθηκε πολύνεκρο τροχαίο στην ίδια περιοχή. Ασφαλώς δεν είναι επικίνδυνοι μόνο οι Ρομά που οδηγούν, αλλά: γίνονται έλεγχοι για διπλώματα, για άδειες κυκλοφορίας, για κάθε λογής παράβαση; Επαγγελματίας οδηγός μου είπε πρόσφατα ότι δεν τον έχουν σταματήσει ούτε μία φορά για έλεγχο και ότι συχνά πίσω από το τιμόνι, και μάλιστα το επαγγελματικό, βρίσκονται άνθρωποι χωρίς άδειες, χωρίς διπλώματα, χωρίς τίποτα.

Ο νεαρός στην Αργολίδα που έδωσε τέλος στη ζωή του, είναι ακόμα μία αποτυχία της ίδιας της κοινωνίας μας, των σχεδόν ανύπαρκτων δομών ψυχικής υγείας, των ακριβών υπηρεσιών ψυχολογικής υποστήριξης που είναι πολυτέλεια για τους περισσότερους. Και ακόμα, όπως και κάθε παιδί που αφαιρεί τη ζωή του, ο νεαρός αυτός είναι θύμα της έλλειψης παιδείας, κατανόησης, αντιληπτικής ικανότητας του γείτονα και του συνανθρώπου ο οποίος πάντοτε ξέρει ότι κάτι είναι στραβό, ξέρει ότι κάτι συμβαίνει στο διπλανό σπίτι, αλλά ποτέ δεν μιλάει εγκαίρως ώσπου να φθάσουν τα κανάλια στην πόρτα του.

Τρεις πιο συγκλονιστικοί θάνατοι από του Θέμου. Τρεις θάνατοι που μας αφορούν ως κοινωνία περνούν στη λήθη ώσπου να έρθει το επόμενο περιστατικό και να πούμε «η κακιά η ώρα φταίει», φτύνοντας τον κόρφο μας.

(Στη φωτογραφία, από το corfunews.gr, ο δρόμος που διασχίζουν καθημερινά δεκάδες μαθητές και γονείς.)

Γαλανιάδη Εύα