Πήγα νωρίς στην πλατεία Άρεως την Καθαρά Δευτέρα. Συννεφιά, ψιλόβροχο, κούραση και μεταπαρτιακή θλίψη από το Κυριακάτικο ξεφάντωμα στα κλαμπ και στα μπαρ της πόλης, αυτό ήταν το σκηνικό του πρωινού της πρώτης ημέρας της μεγάλης νηστείας. Λίγος κόσμος συγκεντρωνόταν κάτω από τις τέντες κρατώντας στα χέρια πλαστικά πιάτα, άλλοι κάθονταν στα τραπέζια. Κάποιοι έπαιρναν καρέκλες από τη «στοίβα» και στριμώχνονταν στο τραπέζι κοντά στους άλλους. Μέσος όρος ηλικίας, άνω των 60. Από τα μεγάφωνα ακούγονταν «λάτιν», λες και γινόταν καρναβάλι.

Πίσω από τους πάγκους, οι αντιδήμαρχοι μοίραζαν τα νηστίσιμα καλούδια. Μπροστά από τους πάγκους Ρομά, κυρίως, με σακούλες στα χέρια πήγαιναν και ξαναπήγαιναν για να γεμίσουν το πιάτο τους. Μπροστά μου κάποιος από τους υπευθύνους ζήτησε σε μερικούς από αυτούς να πάνε και να σταθούν πίσω από τις τέντες. Στα μαρμάρινα παγκάκια ήδη έβλεπες τα πεταμένα κουταλάκια και τα παρατημένα πλαστικά πιάτα από εκείνους που είχαν τελειώσει με το γεύμα τους.

Σεβασμός στον δημόσιο χώρο...

Σε λίγο το ψιλόβροχο σταμάτησε και η ορχήστρα έβγαλε τα καλύμματα από τα όργανα και πήρε τη θέση της, σταμάτησε και η καρναβαλική μουσική. Στις κολόνες οι ελάχιστες πολύχρωμες κορδέλες -κάτι από γαϊτανάκι- αποτελούσαν τον μοναδικό στολισμό της πλατείας. Νεαρές Αθίγγανες άρχισαν να χορεύουν και να τραβούν φωτογραφίες με κινητά και τάμπλετ. Ο κόσμος πύκνωνε στους πάγκους για τον χαλβά, τη λαγάνα και την ταραμοσαλάτα.

Συσσίτιο θύμιζε και όχι γιορτή. Συσσίτιο μετά ζωντανής μουσικής.

Πού πήγε η Καθαρά Δευτέρα, λοιπόν; Πού εξαφανίστηκε η παραδοσιακή λαϊκή γιορτή των γειτόνων, των φίλων και των συγγενών, που σμίγει παρέες πάνω στην ίδια πρόχειρη κουβέρτα; Μήπως φταίει που εφέτος δεν γιορτάσαμε στην Κάρτσοβα; Μήπως φταίει ο Δήμος; Μήπως φταίει το γεγονός ότι σιγά-σιγά από το να γιορτάζουμε φανερά προσφέροντας κι εμείς κάτι στο κοινό τραπέζι προτιμάμε να γιορτάζουμε κρυφά στο σπίτι μας χωρίς να μοιραζόμαστε;

Επιτυχημένη και μέσα στο πνεύμα της ημέρας, της μοιρασιάς και του γλεντιού, σκέφτομαι, θα ήταν μια γιορτή στα πάρκα και στις πλατείες ολόκληρης της πόλης. Φανταστείτε: οι δημότες με τις κουβέρτες του πικ-νικ τους και τα νηστίσιμα καλούδια στα καλάθια να είχαν τη δυνατότητα να στρώσουν υπαίθριο τραπέζι στα πάρκα, ακόμα και στο ΔΑΚ. Ας έστηνε και ο Δήμος μικρούς πάγκους να προσφέρει κάτι. Ούτε τέντες ούτε καρέκλες ούτε τίποτα. Αυτό που χρειάζεται, αυτό που λείπει, είναι η αίσθηση ότι γιορτάζουμε με τον διπλανό μας. Αυτό που λείπει, είναι η «κατοίκηση» και η χρήση, επιτέλους, του δημόσιου πράσινου χώρου. Αυτό που λείπει, δεν είναι η Κάρτσοβα, αφού και εκεί πέρυσι ένα συσσίτιο έγινε. Αυτό που λείπει είναι η αίσθηση της κοινής γιορτής, η συμμετοχή. Ούτε τα χρήματα ούτε κάτι άλλο.

Αλλά τα παραπάνω προϋποθέτουν σχεδιασμό και δουλειά. Καθαρισμό των πάρκων, πρώτα από όλα, και φροντίδα. Και θέληση εκ μέρους των δημοτών να προσφέρουν και να γιορτάσουν, όχι να βολευτούν με μια θέση στην ουρά για το συσσίτιο.

Γι' αυτό, δεν θα σταθώ στην κακή ή στην καλή οργάνωση. Το πνεύμα είναι που λείπει. Και λείπει από όλους.

Γαλανιάδη Εύα