Είναι το ανομολόγητο και ομολογούμενο ερώτημα των ημερών. Ωστόσο, η ελληνική χρεοκοπία έχει επέλθει ήδη από το 2010. Οι «σωτήρες» που συνέτρεξαν προς... σωτηρίαν, ένθεν κακείθεν, μάλλον δεν έκαναν σωτήριο έργο, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Πάμε να δούμε τι σημαίνει πτώχευση ενός κράτους, λοιπόν.

Η χρεοκοπία ενός κράτους συμβαίνει όταν το κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές της υποχρεώσεις, εσωτερικές και κυρίως εξωτερικές. «Η κατάσταση αυτή δηλώνεται με επίσημη εξαγγελία της ίδιας της κυβέρνησης, με την οποία και καθιστά διεθνώς γνωστή την αδυναμία της αυτή, όπως π.χ. να πληρώσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη της χώρας της (εξ ολοκλήρου, ενός μέρους ή των τόκων τους)».
Αλλά, επειδή ένα κράτος δεν είναι μόνο του στον κόσμο, και έχει συναλλαγές με άλλα κράτη, η χρεοκοπία μιας χώρας αποτελεί αντικείμενο και του Διεθνούς Δικαίου. 
Και: Με τη συνεργασία άλλων κρατών, διεθνών οργανισμών και περιφερειακών οικονομικών οργανώσεων μπορεί να επέλθει κάποια οικονομική στήριξη υπό την επίβλεψη διεθνούς οικονομικής επιτροπής προκειμένου να αποφευχθούν οι δυσμενέστερες των επιπτώσεων. Αυτό συνέβη με τη χώρα μας: εντός της Ευρωζώνης, και με τη στήριξη οργανισμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη σκαπουλάραμε, επί το ελληνικότερον, για κάμποσο.

ΠΟΤΕ ΧΡΕΟΚΟΠΕΙ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ:

1. Όταν οι κρατικές δαπάνες, (μισθοί, συντάξεις, ενοίκια, προμήθειες), είναι πολύ μεγαλύτερες των φορολογικών εσόδων, ενώ ο τυχόν εσωτερικός δανεισμός αδυνατεί να αποδώσει και παράλληλα η προσφυγή σε έκδοση χαρτονομίσματος είναι για διάφορους λόγους αδύνατη.

2. Αν οι δανειστές του ή οι αγοραστές ομολόγων του έχουν βάσιμες υποψίες ότ δεν θα τους αποπληρώσει τα χρέη, μπορεί να απαιτήσουν υψηλότερο επιτόκιο ως αποζημίωση για τον κίνδυνο αθέτησης των υποχρεώσεων του κράτους προς αυτούς. Αν αυξήσουν πολύ το επιτόκιο, βρισκόμαστε σε «κρίση κρατικού χρέους».
Μια κυβέρνηση μπορεί να μην αποπληρώσει το χρέος της. Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση, είναι δυνατόν να εξαιρεθεί από περαιτέρω πίστωση, με αποτέλεσμα κάποια στοιχεία του ενεργητικού της στο εξωτερικό να κατασχεθούν, ενώ παράλληλα να πιεστεί πολιτικά. Υπό αυτό το πρίσμα, οι κυβερνήσεις σπανίως επιλέγουν να μην αποπληρώσουν το σύνολο του χρέους τους, και ξεκινούν διαπραγματεύσεις είτε για καθυστέρηση της αποπληρωμής είτε μείωσης του χρέους, τη γνωστή μας πια «αναδιάρθρωση του χρέους». Και εδώ μπαίνει στην ιστορία το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), με την απόφαση του Γ. Παπανδρέου.

Έως εδώ, είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε χρεοκοπήσει. Το ζήτημα είναι να δούμε πρακτικά τι σημαίνει αυτό για τους πολίτες. Αλλά, πρώτα, ας δούμε τι σημαίνει για τους δανειστές: π.χ., η Γερμανία περιμένει από εμάς να λάβει 90 δισ. ευρώ μέσω των τραπεζών της:

Οι πιστωτές ενός κράτους χάνουν ολόκληρο ή μέρος αυτών που του έχουν δανείσει, καθώς επίσης και τους τόκους. Όμως, συνήθως συμφωνείται η πληρωμή ενός ποσοστού των χρεών. «Για παράδειγμα, στη γνωστή κρίση της Αργεντινής οι πιστωτές έχασαν μέχρι και το 75% των απαιτήσεων τους». Η αποπληρωμή «ρυθμίζεται» διαφορετικά.

Η πτώχευση ενός κράτους σημαίνει περιορισμό των υποχρεώσεών του στους πιστωτές του. Έτσι, ο προϋπολογισμός του «ανακουφίζεται», αλλά το κράτος «βαραίνει» ταυτόχρονα επειδή έχει χάσει την αξιοπιστία του και δεν μπορεί να δανειστεί.

Και μετά, συμβαίνουν τα εξής:
1. Τραπεζική κρίση, επειδή οι τράπεζες είναι αυτές που έχουν το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων του Δημοσίου, που είναι υποχρεωμένες να αποσβέσουν.
2. Εκτεταμένη οικονομική κρίση: Μείωση της εσωτερικής ζήτησης, απόσυρση επενδυτών και επενδύσεων, συρρίκνωση παραγωγής, μεγάλος πληθωρισμός, κατάρρευση του χρηματιστηρίου και της αγοράς ακινήτων.
3. Οι πολίτες: μείωση των αποταμιεύσεων, ανεργία, απώλεια όλων των παροχών του κράτους στην Υγεία, στην Παιδεία. 

Πιο λιανά: 
- το Δημόσιο δε θα πληρώνει μισθούς και συντάξεις
- θα κλείσουν χιλιάδες επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα μείνουν άνεργοι 
- δεν θα υπάρχουν καύσιμα στη χώρα καθώς δε θα μπορούν να γίνουν εισαγωγές
- θα κλείσουν νοσοκομεία και σχολεία 
- θα δεσμευτούν οι τραπεζικές καταθέσεις των πολιτών.
Ακόμη, αξίζει να σημειωθεί ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας ενός κράτους, παρά το γεγονός ότι θα λαμβάνουμε, όσοι θα λαμβάνουμε ακόμα, μειωμένο μισθό, το ποσόν του δανείου μας, για παράδειγμα, ή του χρέους μας θα παραμείνει το ίδιο.
Οι τράπεζες θα προχωρήσουν σε ρυθμίσεις, αναπόφευκτα, και θα μειώσουν το ύψος της μηνιαίας δόσης, ωστόσο το ύψος του δανείου δεν θα αλλάξει. Και, φυσικά, αν αλλάξει το νόμισμα και το νέο εθνικό νόμισμα υποτιμηθεί, τότε θα χρωστάμε τα ίδια χρήματα επί δύο ή επί τρία, ανάλογα την υποτίμηση.

ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ:

Υπάρχουν δείκτες μέτρησης του κινδύνου της χρεοκοπίας ενός κράτους. Η «καθαρή» θέση της (η αξία δηλαδή των περιουσιακών στοιχείων της που απομένει, εάν αφαιρέσουμε τις υποχρεώσεις της.
Για παράδειγμα, η Γερμανία μετρά την καθαρή θέση της καθώς την υποχρεώνει το Σύνταγμά της, καθώς και η Αυστρία, αν και κινδυνεύει, και μόνο η Ελβετία έχει ένα «φρένο δανεισμού», που εμποδίζει την υπερχρέωση της χώρας.

Ποιος έβαλε φρένο στην Ελλάδα, όταν δανειζόταν απανωτά; Κανείς. Ούτε μέσα, ούτε από τη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Δανειστήκαμε για να μπούμε στη νομισματική ένωση, όταν δεν θα έπρεπε καν να έχουμε μπει με τόσα χρέη που είχαμε. Βάλαμε το ΔΝΤ δερβέναγα, όταν το ΔΝΤ, όπου κι αν πρόστρεξε να βοηθήσει, ακολούθησε πτώχευση, βλ. Αργεντινή, Ουκρανία.
Ένας δεύτερος δείκτης είναι η πορεία και το ύψος των επιτοκίων που πληρώνει μια χώρα για τα δάνεια που λαμβάνει. Όταν δεν ξεπερνούν πολύ το επιτόκιο μίας ισχυρής Οικονομίας (στην Ε.Ε. η Γερμανία με 3%), θεωρείται ότι δεν «υποδηλώνουν» κίνδυνο χρεοκοπίας.