Τάσος Μήτσιος: ο δημιουργός του μονοπατιού της Βλαχοκερασιάς

Τάσος Μήτσιος: ο δημιουργός του μονοπατιού της Βλαχοκερασιάς

Μάρτιος 11, 2014 - 17:44
4 σχόλια

της Αγγελικής Κατσαφάνα - Μπρούσαλη

Παιδί αγροτικής οικογένειας, γεννημένο στη Βλαχοκερασιά από το Σταμάτη Μήτσιο και τη Βέρα Γιάννακα, έζησε από μικρός κοντά στη φύση, την αφουγκράστηκε και επηρέασε βαθιά την ψυχή του και την πορεία του. «Από πιτσιρίκος πήγαινα στα πρόβατα- στα Σπληθάρια, ζούσα στα μαντριά, μου άρεσε η ζωή στο βουνό, οι καταιγίδες, τα πουλιά, η ηρεμία… Αλλά και αργότερα που έφυγα από το χωριό, όταν ξαναρχόμουν εξαφανιζόμουνα στα βουνά, μάζευα λάχανα, σαλιγκάρια, πήγαινα στα ποτάμια, τα χαιρόμουν».

Φοίτησε στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο της Βλαχοκερασιάς, τελείωσε την τεχνική σχολή εργοδηγών στην Τρίπολη και σπούδασε σε ΤΕΙ τεχνολόγος- ηλεκτρονικός. Εργάζεται στην ΕΥΔΑΠ και έχει αναπτύξει στον πολιτιστικό της σύλλογο πλούσιο έργο. Είναι αρχηγός του ορειβατικού τμήματός της από το 1990 και διοργανωτής ορειβατικών και πεζοπορικών διαδρομών σε όλη την Ελλάδα. Πριν το 1990 συμμετείχε σε άλλους ορειβατικούς συλλόγους και βλέποντας διάφορα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, ηγήθηκε με οραματισμό του ορειβατικού τμήματος της ΕΥΔΑΠ, ανοίγοντας νέες προοπτικές για την ορειβασία μακριά από την εμπορευματοποίηση. Αφιλοκερδώς με τους ανθρώπους που αγαπούν τη φύση πατάει τα βουνά της Ελλάδας, ανεβαίνει στις ψηλότερες κορφές τους και κοιμάται στην αγκαλιά τους με όλες τις συνθήκες: κρύο, ζέστη, χιόνι. Και όχι μόνο τους οδηγεί μέσα στα μονοπάτια κάθε δεκαπέντε μέρες αλλά τους ενημερώνει και για την ιστορία του κάθε τόπου, τη μυθολογία, τις δυσκολίες της πορείας. Για όλες τις διαδρομές μοιράζει φυλλάδια, για να γνωρίζουν οι συνοδοιπόροι του τον τόπο. Μαζί με άλλους ορειβάτες, μαθαίνει και τα παιδιά αναρρίχηση, κατασκηνώνουν στα βουνά και τα μαθαίνουν ν’ αγαπούν τη φύση. Ανοίγει  και καινούρια περάσματα στα βουνά. Έχει διανοίξει και με τη βοήθεια άλλων ορειβατών 30 μονοπάτια στην Ελλάδα. « Τελευταία ανοίξαμε  καινούριες διαδρομές στα άγνωστα Φρούσια όρη ή Κοκκινόλακα στα Τζουμέρκα, κοντά στη Μεσούντα και συνδέσαμε τις φυσικές ομορφιές με την ιστορία του τόπου. Αναδείξαμε το βουνό, το μονή του Σέλτσου, το φαράγγι του Φάγκου».

Συνεργάζεται  αφιλοκερδώς με το ορειβατικό περιοδικό «Ανεβαίνοντας τα βουνά του κόσμου». Περιγράφει τις διαδρομές, αφού τις έχει μελετήσει και περπατήσει και δημοσιεύει χάρτες διαδρομών. Πολλοί χάρτες ανάβασης φέρουν το όνομά του, αφού έχουν εκπονηθεί από τον ίδιο με τις βιωματικές του εμπειρίες και μελετώντας και τους χάρτες του στρατού.

Περπατώντας τα βουνά της Ελλάδας  Άγραφα, Τζουμέρκα, Όλυμπο, Ροδόπη …  του γεννήθηκε η επιθυμία να ανοίξει ένα μονοπάτι και στον τόπο μας και πράγματι το πραγματοποίησε μόνος του (το χωριό δεν ήταν εξοικειωμένο με την ορειβατική φιλοσοφία). «Με βάση την ορειβατική  μου εμπειρία ήθελα να χαράξω ένα μονοπάτι να περνάμε από όλα τα σημεία που έχουν ιστορία και παράλληλα να απολαμβάνουμε την ομορφιά κατά μήκος του ποταμού. Η πορεία να είναι κυκλική- ελκυστική και όχι πληκτική. Έτσι σχεδίασα στο μυαλό μου 4 τμήματα για το μονοπάτι:   η περιοχή του δάσους, το κομμάτι του ποταμού το οποίο τροφοδοτεί τις πηγές του Ευρώτα και στο οποίο βρίσκονται οι μύλοι: Παπαφιλίππου, Μιχαλέικος, Μπικουλέικοι Τζαβελέικοι, νεροτριβή Χριστόπουλου…,το τμήμα που διασχίζει το Μελίσσι (ανείπωτης ομορφιάς με τα καταρρακτάκια που κατεβαίνουν) και το τμήμα δυτικά του χωριού από τον Άγιο- Λια, με εξαίρετη θέα στον Ταΰγετο – Πάρνωνα.
To 2007, αφού έψαξα τη νομοθεσία, άρχισα να ψάχνω τη διαδρομή. Πήγα στο Μελίσσι, ο τόπος αδιάβατος, γεμάτος βάτα, έφτασα στη Λαγκάδα, με μεγάλη δυσκολία βγήκα στο ποτάμι στο φράγμα, προχώρησα στους Μπικουλέικους μύλους που στα  παιδικά μου χρόνια έκανα μπάνιο, χάθηκα όλη μέρα ( οι δικοί μου ανησύχησαν). Όπου πέρναγα , άπλωνα κόκκινη κορδέλα, για να δουλέψω αργότερα. Ήθελα στη διαδρομή να περάσω και από τη βρύση του Ράμμου, ιστορική βρύση, από εκεί έπιναν νερό όσοι δούλευαν στο δάσος και εκεί γινόντουσαν και οι εκδρομές του σχολείου και μαζεύαμε κουκουνάρια αλλά δεν την έβρισκα στο ρουμάνι. Δύο απόπειρες με τον πατέρα μου να τη βρούμε, απέβησαν άκαρπες. Στο τέλος με καθοδήγησε ο Παναγιώτης Γκουμένης, που εκεί κυνήγαγε κοτσύφια και γνώριζε το μέρος, βέβαια νερό δεν υπήρχε, το ρούφαγαν τα μεγάλα δέντρα που ήταν τριγύρω».

Με πολλές δυσκολίες και μεγάλη κούραση σε διάστημα 3 χρόνων άνοιξε ο Τάσος το μονοπάτι 14,5  χιλιομέτρων. «Κατάμαυρος γύριζα το βράδυ από τις σκόνες από τα ρείκια». Άνοιξε το μονοπάτι χωρίς να κόψει ούτε ένα δέντρο, με βαθύ σεβασμό στη φύση. Όπου συναντούσε το μονοπάτι δέντρα, τα παράκαμπτε, μόνο κλάδευε και έκοβε ρείκια και αφάνες. Κάθε δέκα μέτρα χρειαζόταν μια ώρα. Κάποιοι ορειβάτες που είχαν έλθει να δουν την εργασία του βλέποντας το δύσβατο της τοποθεσίας «θα πεθάνεις εδώ!» του είπαν. Δεν το έβαλε κάτω, έφτασε στο τέλος και ένωσε όλα τα σημεία του σχεδιασμού του. Αναβίωσε παλιά αυλάκια που τροφοδοτούσαν γούρνες και αυτές  στην συνέχεια  περιβόλια, αυλάκια νερόμυλων και νεροτριβών, εγκαταλελειμμένα χωράφια,  τοπία που είχαν να πατηθούν από άνθρωπο πάνω από 50 χρόνια αλλά και περιοχές που δεν αποτελούσαν πέρασμα ποτέ από άνθρωπο. Στα δύσκολα μέρη, στους γκρεμούς, έβαλε σκοινιά να πιάνονται οι πεζοπόροι. Στα κομμένα όχτια έσκαψε σκαλοπάτια να κατεβαίνουν, στην αρχή του ποταμού  μετά το μύλο του Παπαφιλίππου έφτιαξε γεφυράκι με κορμούς. Επίσης σηματοδότησε την περιοχή βάφοντας διάφορα σημεία με κόκκινο χρώμα και κρεμώντας βαμμένα κεραμίδια που πήρε από τους γκρεμισμένους  μύλους.

Ψάχνοντας στα ρουμάνια βρήκε και σε δυο σημεία νερό και ανέδειξε δύο πηγές. Η μια στο δάσος πριν κατέβουμε στο ποτάμι και την ονόμασε «Πηγή του Δάσους» και η άλλη στην όχθη του ποταμιού που την ονόμασε «Πηγή του Κώστα», το όνομα του γιου του, που πολλές φορές τον συνόδευε στη διάνοιξη κάνοντάς του παρέα. Έτσι οι ορειβάτες χαίρονται το νερό από τις πηγές καθώς και το νερό από τη βρύση στο Μελίσσι, που δεν παραλείπει κάθε χρόνο να την καθαρίσει . Χαίρονται βέβαια και πολλοί από αυτούς και το μπάνιο στις γούρνες στο ποτάμι, εμπειρία που πολλοί Βλαχοκερασιώτες έχουν απ’ όταν ήταν μικροί.
Άνοιξε ο Τάσος το μονοπάτι και φιλοξενεί τους φίλους της φύσης . Κάθε χρόνο όμως χρειάζεται συντήρηση. «Όταν  έρχομαι στο χωριό, πάντα πάω στο μονοπάτι και δουλεύω, γιατί  είναι τόσο ζωντανό, πέφτουν δέντρα, αναπτύσσονται θάμνοι που το κλείνουν... Πρόβλημα υπάρχει και με τα σκουπίδια στο Καμίνι, στον Άγιο-Λια… Πηγαίνω, τα μαζεύω, για να είναι ο χώρος φιλόξενος και να μην πάρει και καμιά φωτιά το δάσος».
Σπουδαίο μονοπάτι για τους περιηγητές, μοναδικής ομορφιάς. «Δε μοιάζει με τα μονοπάτια του εξωτερικού. Στο εξωτερικό τα έχουν αναδείξει με δάπεδα κτλ. Εδώ η άγρια φύση, τα νερά, τα φυλλοβόλα δέντρα, τα οπωροφόρα, η σκιά, η βλάστηση, η ζούγκλα, που ξεφεύγει ο άνθρωπος από τα προβλήματα. Και πάντα η φύση στη διαδρομή κάτι μας φιλεύει: κεράσι, σταφύλι, μήλο που βρίσκεται σε παρατημένα χωράφια».

Το μονοπάτι της Βλαχοκερασιάς έχει γίνει πόλος έλξης επισκεπτών για την περιοχή μας. Έχει αναδειχθεί ιδιαίτερα στα περιοδικά  καθώς και με το διαδίκτυο στοYouTube όπου υπάρχει χάρτης και φωτογραφικό υλικό. Στους επισκέπτες αρέσει, ενθουσιάζονται πολύ και ο ένας με τον άλλο το διαφημίζουν. Όλοι οι ορειβατικοί σύλλογοι το έχουν βάλει στο πρόγραμμά τους αλλά και ξένοι από το εξωτερικό ( Άγγλοι, Ελβετοί) κανονίζουν με πρακτορεία να το περιηγηθούν. Ο ίδιος  έρχεται μία φορά το χρόνο με τους ορειβάτες του και τους οδηγεί. Κουβαλάει μαζί και τον αντίστοιχο εξοπλισμό, για να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε πρόβλημα.

Ο Τάσος διαβλέπει και παραπέρα  ανάπτυξη της περιοχής. «Έχουν ανοιχθεί και προοπτικές για μανιταρογνωσία  καθώς και για ποδηλασία στους αγροτικούς δρόμους του δάσους. θα μπορούσε  να αξιοποιηθεί και ο μύλος του Παπαφιλίππου και με την υπερχείλιση του υδραγωγείου να γίνει και μουσείο υδροκίνησης. Οι άλλοι μύλοι δεν μπορούν να αξιοποιηθούν, γιατί θα γίνουν μεγάλες παρεμβάσεις στη φύση. Μόνο οι άκρως αναγκαίες παρεμβάσεις πρέπει να γίνονται. Δεν μπορούν να ανοίγονται δρόμοι παντού».

Προσέλκυση πεζοπορικού τουρισμού δημιούργησε ο Τάσος για το χωριό.  Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο έρχονται με λεωφορεία πεζοπόροι. Στις 29 Σεπτέμβρη 4 λεωφορεία με εκδρομείς από Συλλόγους ορειβατών από Τρίπολη, Κόρινθο και Αθήνα επισκέφτηκαν το χωριό, για να περπατήσουν στο δάσος και  στο μονοπάτι, στις 9 Νοέμβρη  άλλα 2…. Αφού περπάτησαν, έφαγαν το απόγευμα  στην ταβέρνα του Παντελή Μητρόπουλου και της Μαρίας Μπιστόλα εκλεκτά εδέσματα, ήπιαν και τον καφέ τους στα καφενεία του Χρήστου Μάνδρου  και του Σπύρου Πέτρου, ψώνισαν και στο περίπτερο, κινήθηκαν τα μαγαζιά. Πέρασαν ωραία, ενθουσιάστηκαν. Μόνο βρύσες δε βρήκαν στο κέντρο του χωριού. «Οι βρύσες για τους επισκέπτες είναι πόλος έλξης. Την έλλειψη εντοπίζουν οι ορειβάτες. Ας γίνει μια πέτρινη βρύση στην πλατεία και μία στην είσοδο του  μονοπατιού ή ας λειτουργήσει αυτή που είναι απέναντι από το περίπτερο».

Το μονοπάτι απευθύνεται σε όλους. Έχει άριστη σηματοδότηση. «Απευθύνομαι σε όλο τον κόσμο. Είναι εύκολο και ανοιχτό και στους πρωτάρηδες, τους «εκκολαπτόμενους» ορειβάτες, φιλόξενο, κοντά στην Αθήνα. Έχει μια μοναδικότητα με έντονη παρουσία νερού και εναλλαγές εικόνων, είναι ζωντανό».
Πινελιές στο έργο του βάζει και ο γιoς του ο Σταμάτης,o οποίος σπουδάζει «τέχνη του δρόμου». Στη δεξαμενή στο Καμίνι έχει ζωγραφίσει ένα παιδί που κοιτάζει το δάσος.

Ό,τι και να πούμε για το έργο του Τάσου είναι λίγο. Τα έργα του μιλάνε μόνα τους.. Και βέβαια δεν ξαφνιαζόμαστε, γιατί αυτός που πάτησε την πιο ψηλή κορφή των Άλπεων το mont blanc 4.088 .μ  και  την κορυφή  huauna potosi   στις Άνδεις σε υψόμετρο 6.088 μέτρων και έστησε εκεί την ελληνική σημαία , θα έγραφε ιστορία και για το χωριό του ανοίγοντας το μονοπάτι σε όλους μας και   στον τουρισμό.
Ας  περπατήσουμε το μονοπάτι,  το δικό μας μονοπάτι, να γευτούμε την ομορφιά του και να ανατροφοδοτήσουμε την ψυχή μας  στην αγκαλιά της μάνας γης.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Η Φωνή της Βλαχοκερασιάς»   


4 Σχόλια

Πολλά μπράβο, αξιέπαινη από κάθε άποψη προσπάθεια. Της αξίζει μεγαλύτερη προβολή, μήπως και προβληματιστούμε λίγο, μήπως και διορθώσουμε, έστω και τώρα, την πορεία μας. Παρά την ηλικία μου θα προσπαθήσω να το περπατήσω το μονοπάτι του Τάσου. Του εύχομαι υγεία και πάντα ΄΄ψηλότερα΄΄.

αυτό σημαίνει ανιδιοτέλεια που έκανε ο Μήτσιος μπράβο

Μπράβο στον Τάσο Μήτσιο! Τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται ο τόπος για να πάει μπροστά, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν. Σε μια εποχή που η διαφθορά θριαμβεύει, ένας άνθρωπος προσφέρει εθελοντικά στον τόπο του χωρίς να φείδεται ούτε κόπου ούτε χρόνου ούτε, πιθανόν, και χρημάτων. Οι συμπατριώτες του θα πρέπει να είναι πολύ υπερήφανοι γι' αυτόν!