Ισχυρότατους κλυδωνισμούς στα ελληνικά πολιτικά κόμματα προκάλεσε η συμφωνία η οποία υπεγράφη στις Πρέσπες το περασμένο Σάββατο και που -αν δεν λύνει, καθώς πολλά πρέπει να γίνουν ακόμα- θέτει τις βάσεις για μια λύση σε ένα πρόβλημα το οποίο, όπως έκριναν οι εταίροι μας αλλά και γενικώς όπως αποφάσισε ο διεθνής παράγων, υπό το βάρος των γεωπολιτικών συνθηκών έτσι όπως διαμορφώνονται, και υπό τη σκιά της συνήθους ελληνικής αναβλητικότητας που είχε αφήσει αυτόν τον γόρδιο δεσμό να «κοιμάται», έπρεπε να αντιμετωπιστεί εδώ και τώρα.
(Αφήνουμε εκτός, προς το παρόν, τη διατύπωση οποιασδήποτε κρίσης επί της ουσίας του θέματος. Αυτά, σε επόμενο άρθρο.)

Ασχολούμαστε πρωτίστως με τα κόμματα, λοιπόν, επειδή και τα ίδια τα κόμματα εν πολλοίς και στο ζήτημα του Μακεδονικού έδρασαν κυρίως με γνώμονα το δικό τους συμφέρον. Όχι μόνο σήμερα, αλλά και τριάντα χρόνια νωρίτερα. Οι πατριωτικές κορόνες και το πολιτικό κόστος, η ατολμία αλλά και η αδράνεια σε καιρούς που έπρεπε να δράσουν τα πολιτικά πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σε προηγούμενες δεκαετίες, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να φθάσουν τα πράγματα εδώ που έφθασαν. Η κυβέρνηση δε, για ένα τόσο σημαντικό θέμα, δεν ενημέρωνε όλον αυτόν τον καιρό της αντιπολίτευση, ποντάροντας, προφανώς, στο γεγονός ότι αυτό θα λειτουργούσε υπέρ της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον αρκετά ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Πρώτον, κατόρθωσε να συσπειρώσει τα μέλη του, καθώς το ονοματολογικό ήταν από τα ζητήματα που το κόμμα ήθελε να λυθεί, ακόμα και με χρήση ενός σκέτου «Μακεδονία». Όμως, οι αντιδράσεις στη Βόρεια Ελλάδα είναι μεγάλες. Μόλις χθες προπηλακίστηκε άγρια ο Σταύρος Κοντονής στα Γιαννιτσά. Και μπορεί τους προπηλακισμούς να τους έκαναν ακραία στοιχεία, αλλά μια «βόλτα» στα προφίλ των χρηστών των κοινωνικών δικτύων αλλά και στα σχόλια των άρθρων στον ηλεκτρονικό Τύπο αρκεί για να αντιληφθεί κάποιος το μέγεθος της δυσαρέσκειεας.

Όλοι εκείνοι δεν είναι ούτε «εθνίκια» ούτε φασίστες.

Ως προς τους ΑΝΕΛ (πριν από τα μνημόνια, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ή ΝΔ - ΠαΣοΚ...) και τον Πάνο Καμμένο, κάθε σχόλιο είναι περιττό. Οι Πελοποννήσιοι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», πάντως, εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία εξέφρασαν την πλήρη στήριξή τους στον υπουργό Άμυνας, πράξη πέρα από κάθε λογική και φαντασία για κάθε νοήμονα πολίτη που είδε τον υπουργό Άμυνας και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να εξευτελίζει έτσι τον ίδιο, το κόμμα του, την κυβέρνηση και τους ψηφοφόρους του. Το κόμμα συρρικνώνεται και, αφού εξυπηρέτησε τα μέγιστα τον σκοπό του, θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.

Στη Νέα Δημοκρατία, η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν η αφορμή για να συσπειρωθούν (ή, τουλάχιστον, να φανούν ενωμένοι) Μπακογιάννη, Σαμαράς, Καραμανλής (ακόμα και εκείνος ψέλλισε δυο λέξεις, περιμέναμε κάτι παραπάνω, βέβαια...) και Μητσοτάκης, όλοι ενωμένοι μπροστά σε ένα ζήτημα που η παράταξη είχε την ευκαιρία να λύσει και όμως δεν το έλυσε. Ίσα-ίσα, ο Σαμαράς ήταν εκείνος που ως υπουργός Εξωτερικών, έβαλε την υπογραφή του το 1991 στον «Κανονισμό 3567/91» του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της ΕΟΚ, σύμφωνα με τον οποίο η νεότευκτη Δημοκρατία των Σκοπίων αναγνωρίστηκε ως «Μακεδονία».

Όσο για το Κίνημα Αλλαγής, το «διαζύγιο» ανάμεσα σε Γεννηματά και Θεοδωράκη είναι προ των πυλών (χθες αποχώρησε ο Γρηγόρης Ψαριανός), ενώ είναι ουσιαστικές οι διαφορές και οι διαφωνίες των «προοδευτικών» (Θεοδωράκης, Παπανδρέου) με την αρχηγό του Κινήματος η οποία, η αλήθεια είναι, έκανε ό,τι μπορούσε για να εδραιώσει τη θέση της -τους κέρδισε όλους «στα ίσα» στις εσωκομματικές- αλλά αυτό δεν φτάνει, όπως αποδεικνύεται. Το ζήτημα είναι ότι η κυρία Γεννηματά και η πιο συντηρητική τάση που η ίδια εκπροσωπεί, θέλει να επιστρέψουν στο κόμμα οι «παραδοσιακοί» ψηφοφόροι. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, χάνει τους πιο «προοδευτικούς», οι οποίοι βλέπουν, ανάμεσα στα άλλα, και τον ΣΥΡΙΖΑ από αριστερό κόμμα να μεταλλάσσεται σε σοσιαλδημοκρατικό και εκεί ίσως βρουν τη θέση τους.

Καθώς οι διαδικασίες προχωρούν για το «τέλος των μνημονίων», καθώς θα υπογράφονται τα επόμενα (και διόλου τελευταία, όπως φαίνεται) μέτρα από τον Τσακαλώτο, καθώς θα ολοκληρώνεται η συζήτηση για το χρέος, θα ξεκαθαρίσει η εικόνα και μέσα στα κόμματα.

Εξάλλου, εκλογές έρχονται. Και όλοι θα χρειαστούν ένα... αφήγημα.

Γαλανιάδη Εύα