Η κορυφαία διαδικασία της ελληνικής Βουλής απαιτεί συναίνεση, συνεννόηση και την εμπεδωμένη από όλα τα κόμματα πίστη ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος, του καταστατικού χάρτη της χώρας, είναι μια πολύ-πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν σηκώνει παιχνίδια και προεκλογικά τερτίπια.

Ωστόσο, η πρόσφατη εμπειρία του Μακεδονικού και όλα όσα έγιναν με τη διάλυση τριών κομμάτων, τις απειλές του Καμμένου, τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις του Πρωθυπουργού για την αλλαγή του Κανονισμού της Βουλής και μετά την υπαναχώρησή του αφού οτυ έβγαιναν τα κουκιά, τα «σήμερα-αύριο παραιτούμαι» του Παπαχριστόπουλου και όλα τα ντροπιαστικά για την πολιτική μας ζωή που έλαβαν χώρα στην αίθουσα της Ολομέλειας, δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια για να πιστέψουμε ότι η συνταγματική αναθεώρηση θα περπατήσει ομαλά και ότι δεν θα εξελιχθεί σε μια κακοπαιγμένη επιθεώρηση που αφήνει τους θεατές παγωμένους στη θέση τους να αναρωτιούνται τι είδαν.

Την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου ξεκίνησε η διαδικασία στη Βουλή. Όπως προβλέπει το Σύνταγμα, κατά τη διαδικασία όσα άρθρα συγκεντρώσουν 151 ψήφους στην επόμενη Βουλή θα χρειαστεί να ψηφιστούν από 180 βουλευτές, ενώ όσα στη σημερινή Βουλή λάβουν 180 ψήφους, στην επόμενη θα χρειαστούν 151 για να έχουν ισχύ.

Καθαρά και ξάστερα πράγματα. Έλα μου, όμως, που...

Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διατυπώσει την εξής διαφορετική άποψη: η σημερινή πλειοψηφία να καθορίσει όχι μόνο τα άρθρα που θα αναθεωρηθούν αλλά και το περιεχόμενό τους. Αυτό, για να δεσμεύσει την επόμενη Βουλή. Η αντιπολίτευση, όμως, αντίθετα υποστηρίζει ότι η πλειοψηφία της επόμενης Βουλής θα αποφασίσει για το περιεχόμενο των νέων διατάξεων, κάτι που υποστηρίζουν και όλοι οι συνταγματολόγοι.

Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει και έχει ήδη αρνηθεί να συζητήσει τις προτάσεις της ΝΔ και του Κινήματος Αλλαγής. Διαφωνεί κάθετα και οριζόντια με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, για παράδειγμα.

Συναίνεση με άρνηση διαλόγου δεν γίνεται. Κοίτα να δεις, όμως, που τα δύο κόμματα συναινούν και τα βρίσκουν για την ανάγκη αναθεώρησης των διατάξεων για την βουλευτική ασυλία, την αποσύνδεση της διάλυσης της Βουλής με την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, την ποινική ευθύνη υπουργών.

Κάτι είναι κι αυτό.

Ως προς την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και τη διάλυση της Βουλής, σήμερα προβλέπεται με το άρθρο 32 ότι αν δεν επιτευχθεί εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με 180 στην τρίτη ψηφοφορία, τότε διαλύεται η Βουλή και γίνονται εκλογές ώστε ο ΠτΔ να εκλεγεί και με 151 από τη νέα Ολομέλεια που θα προκύψει. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Κίνημα Αλλαγής και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης συμφωνούν ότι πρέπει να αποδεσμευτεί η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την πρόωρη διάλυση της Βουλής. Ωστόσο, διαφωνούν ως προς τον τρόπο που θα γίνει αυτό.

Η κυβερνητική πλειοψηφία, πάντως, παραμένει εύθραυστη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 145 βουλευτές και ενδεχομένως τις ψήφους των έξι ανεξάρτητων ή προερχόμενων από άλλα κόμματα που τον στηρίζουν.

Με ενδιαφέρον αναμένονται οι συζητήσεις στη Βουλή όπως και η ψηφοφορία, δηλαδή οι ψηφοφορίες, αφού είναι περισσότερες από 100 οι προτάσεις για άρθρα ή παραγράφους άρθρων που τίθενται προς έγκριση ή απόρριψη. Και πώς θα γίνουν αυτές; Ηλεκτρονικά, ονομαστικά;.. Ουδείς γνωρίζει ακόμα.

Γαλανιάδη Εύα