Ο Παναρκαδικός βρίσκεται σε αδιέξοδο ως προς τη συμμετοχή του στο νέο πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής κατηγορίας για την αγωνιστική σεζόν 2018-2019 να κρίνεται αμφίβολη.

Από τις 25 Ιουνίου το Τριφύλλι προσπαθεί να εκλέξει νέα διοίκηση και να βρει τους απαιτούμενους οικονομικούς πόρους ώστε να δει πού και πώς μπορεί να πορευθεί, ωστόσο όλες οι προσπάθειες των τριών Γενικών Συνελεύσεων έχουν αποβεί άκαρπες ως προς τη βάση των παραπάνω.

Με τον χρόνο πια στην κλεψύδρα να κυλά εις βάρος της ιστορικής ομάδας της Τρίπολης, όλα πλέον βρίσκονται σε ένα τεντωμένο σχοινί και το μοναδικό δεδομένο είναι η ανησυχία για το ποια τελικά θα είναι η επόμενη μέρα.

Η μετά Αστέρα εποχή (απόφαση των κιτρινομπλέ το τέλος της επιτυχημένης τριετούς συνεργασίας) φέρνει και πάλι το Τριφύλλι στην αναζήτηση οικονομικών πόρων, όπως συνέβη και πριν από 4 χρόνια αλλά με άλλα κριτήρια και διαφορετικές συγκοιρίες από τότε αν λάβει κάποιος υπόψη του τις απαιτήσεις που καλλιέργησε και δημιούργησε η ομάδα (με την αξία της) αυτά τα τρία χρόνια.

Η αδυναμία εκλογής νέας διοίκησης είχε ως αποτέλεσμα, αναγκαστικά, τη συγκρότηση «επιτροπής σωτηρίας» η οποία δίνει πραγματική μάχη το τελευταίο διάστημα για να καταφέρει να βρει λύση έχοντας ξεκινήσει ένα μπαράζ επαφών με Δήμο Τρίπολης, Περιφέρεια Πελοποννήσου, Επιμελητήριο Αρκαδίας, βουλευτές και πολιτευτές και θεσμικούς παράγοντες της πόλης.

Μέχρι στιγμής ο Παναρκαδικός, όπως ενημέρωσε η «επιτροπή σωτηρίας», έχει πάρει μόνο διαβεβαιώσεις καλής διάθεσης και υποσχέσεις οικονομικής βοήθειας και συμπαράστασης, χωρίς όμως κάτι το συγκεκριμένο, γεγονός που διογκώνει το πρόβλημα, αφού το ρίσκο μιας νέας διοίκησης χωρίς σαφείς οικονομικές εγγυήσεις είναι τεράστιο για όλους.

Τη δεδομένη χρονική στιγμή και με βάση το πώς έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, το ρεαλιστικό σενάριο είναι πως για το Τριφύλλι το πρόβλημα είναι κάτι παραπάνω από τη συμμετοχή ή όχι της ομάδας στην Γ' Εθνική. Το πρόβλημα αποκτά πια υπαρξιακή διάσταση σχετικά με το αύριο του σωματείου.

Είναι αδιανόητο μια ολόκληρη πόλη όπως η Τρίπολη να μην μπορεί να κρατήσει μια ομάδα σαν Παναρκαδικό στην Γ' Εθνική κατηγορία. Είναι εκτός λογικής όλοι να μιλούν για το καλό και για τη σωτηρία του Παναρκαδικού μα ουδείς (πλην ελαχίστων) να ασχολείται κάνοντας μάλιστα κριτικές από καφενεία και καφετέριες σε αυτούς που τρέχουν για να μην βουλιάξει το καράβι. 

Δεν γίνεται σε αυτή την τόσο δύσκολη καμπή της ιστορίας της ομάδας να γίνονται τόσο κρίσιμες γενικές συνελεύσεις που αφορούν στο παρόν και στο άμεσο μέλλον αυτού του σωματείου και κάθε φορά η συμμετοχή να είναι αποκαρδιωτική και μικρότερη από την προηγούμενη (όπως δηλαδή συνέβη και την Τετάρτη 18 Ιουλίου), μετρώντας τους παρόντες στα δάχτυλα του ενός χεριού. 

Κάπως έτσι θα αναρωτηθεί κάποιος, και ποιοι είναι εκεί κάθε φορά; Είναι τα μέλη της «επιτροπής σωτηρίας» αυτοί δηλαδή που μπαίνουν μπροστά, χτυπούν πόρτες και αρνούνται να συμβιβαστούν με τη μη συμμετοχή της ομάδας στην Γ' Εθνική. Είναι κάποια μέλη της παρελθούσας διοίκησης που πριν 4 χρόνια μπήκαν και πάλι μπροστά, βαστώντας όρθια την ομάδα μαζί με την ηρωική στάση των Αρκάδων ποδοσφαιριστών τότε και σε αυτή την τριετία διαχειρίστηκαν μια ομάδα που δούλεψε σε επαγγελματικά πρότυπα βάζοντας και από την τσέπη τους για να είναι ταμειακώς εντάξει ο Παναρκαδικός και να μην χρωστάει πουθενά. Είναι και κάποια ακόμα απλά μέλη, λίγοι μεν αλλά πιστοί, που η καρδιά τους χτυπά κάθε φορά το ίδιο δυνατά για τον σύλλογο αυτόν και είναι πάντα εκεί όταν οι συνθήκες το απαιτούν.

Άξια αναφοράς, που προκαλεί αρνητική εντύπωση, είναι και η ηχηρή απουσία των παλαίμαχων οι οποίοι είναι απόντες από αυτή τη δύσκολη στιγμή της ομάδας, κάτι που σχολιάζεται και στις γενικές συνελεύσεις που έχουν πραγματοποιηθεί καθώς και οι ίδιοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι η παρουσία τους, η άποψή τους και η συμμετοχή τους στην προσπάθεια αυτή αποκτά μια άλλη αξία προς όλες τις κατευθύνσεις και έχει τη δική της σημασία σε αυτή την κίνηση να βγει από το οικονομικό τούνελ που βρίσκεται το σωματείο και να χαράξει μια νέα εποχή.

Τις ημέρες αυτές ο Παναρκαδικός έχει ανάγκη όσο ποτέ τους φίλους του, γιατί αυτοί θα είναι που θα γράψουν τη νέα σελίδα στο βιβλίο της ομάδας και το σωματείο αυτό έχει ανάγκη όλους έστω και την ύστατη στιγμή να δηλώσουν πως είναι έμπρακτα στο πλευρό αυτής της ομάδας αφού στη μεγάλη προσπάθεια που γίνεται δεν περισσεύει κανείς.

Θα πρέπει λοιπόν ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του γιατί αυτό επιτάσσουν η στιγμή και οι ειδικές συνθήκες που υπάρχουν. Θα πρέπει οι δεσμεύεις και οι υποσχέσεις από τα πλέον υπεύθυνα χείλη του νομού μας να γίνουν συγκεκριμένες και να υλοποιηθούν. Θα πρέπει οι άδειες καρέκλες των προηγούμενων Γενικών Συνελεύσεων να γεμίσουν αυτή τη φορά και όλοι μαζί να σηκώσουν μανίκια και να παλέψουν για την εύρεση λύσης.

Είναι η ώρα στη δύσκολη αυτή κατάσταση να γίνει το μέτρημα μπροστά στην 91χρονή ιστορία αυτού του σωματείου. Πόλη, φορείς και όλοι όσοι αγαπούν πραγματικά αυτή την ομάδα να δηλώσουν την παρουσία τους με πράξεις.

ΥΓ1.: Η ατάκα «εγώ θα περιμένω τον Παναρκαδικό» από τους ποδοσφαιριστές λέει πολλά και τιμά αυτά τα παιδιά για τη στάση που κρατούν, παρά το γεγονός ότι έχουν προτάσεις στα χέρια τους από άλλες ομάδες περιμένουν πρώτα τις εξελίξεις στη δική τους ομάδα.

ΥΓ.2: Σενάρια, φαντασιώσεις, κριτικές και θεωρίες συνωμοσίας συνήθως γίνονται από αυτούς που διαλέγουν να μένουν μακριά και να μην παίρνουν θέση επί της ουσίας. Το λες και άλλοθι...

ΥΓ.3: Η ανακοίνωση από τη «Συντονιστική Επιτροπή Για Την Διάσωση Του Παναρκαδικού» πατήστε ΕΔΩ περιγράφει με σαφήνεια την ωμή πραγματικότητα για το σημείο στο οποίο βρίσκεται το σωματείο.

Αντώνης Χρονάκης