Το Σουλάρι είναι ένα ορεινό μικρό χωριό της Φαλαισίας της επαρχίας Μεγαλόπολης χτισμένο σε υψόμετρο 540 μ. Βρίσκεται μεταξύ Λεονταρίου και Βουτσαρά στον επαρχιακό δρόμο Λεονταρίου-Σπάρτης. Κρατά ελάχιστους κατοίκους που ασχολούνται με τη γεωργία. Κατά την απογραφή του 1991 απογράφησαν 61 κάτοικοι. Κοντά του είναι το χωριό Φαλαισία και η Μονή Μπούρα.

Τα γάργαρα νερά των γειτονικών πηγών, του Κεφαλόβρυσου και της Κολοκύθας, είναι εκείνα που χάρισαν το όνομά του στο Σουλάρι, που βρίσκεται 7 χιλ. ανατολικά του Λεονταρίου. Η τουρκική λέξη sular που σημαίνει νερά σε συνδυασμό με την παράδοση που θέλει τους Τούρκους να «βαφτίζουν» τον τόπο, αποκλείουν την υποψία σλαβικής προέλευσης του ονόματος του χωριού.

Ριζωμένο λοιπόν πλάι στις πηγές που από την αρχαιότητα κιόλας τροφοδοτούσαν ολοχρονίς έναν από τους βασικότερους παραποτάμους του Αλφειού, τον Θειούντα (γνωστός σήμερα ως Κουτουφαρίνα), το Σουλάρι κάνει την πρώτη του εμφάνιση με την συγκεκριμένη ονομασία στην εποχή του κρητικού πολέμου (1658-1669) μεταξύ Τούρκων και Ενετών, για τον έλεγχο της Μεσογείου. Εξαρχής με έντονη παρουσία στα ιστορικά πράγματα, το Σουλάρι συμμετείχε στις επαναστατικές κινήσεις που οργάνωσαν οι Ενετοί στη βόρεια πλευρά του Ταϋγέτου με σκοπό να αποσπάσουν την προσοχή των Τούρκων και να αποτρέψουν την αποστολή ενισχύσεων στην Κρήτη. 

Τα χωριά που συμμετείχαν στον ξεσηκωμό ήταν το Σουλάρι, η Πετρίνα, το Δυρράχι, ο Άκοβος, το Λεπτίνι, ο Σκορτσινός καθώς και αρκετά από την Λακωνία. Ο Μοροζίνι όμως φεύγει για τη Μήλο και εγκαταλείπει τα χωριά στο έλεος του κατακτητή. Επίσης κατά την επανάσταση του 1821 φαίνεται στα αρχεία του κράτους ότι το Σουλάρι προσέφερε τις υπηρεσίες του προς την απελευθέρωση της πατρίδος και συγκεκριμένα αναφέρονται οι εξής αγωνιστές: Παναγιώτης Μπαρουτάς (Πενήνταρχος), Αθανάσιος Κουμπαρόπουλος και Νικόλαος Σακούλας (Στρατιώτες). Ίσως να συνέβαλαν και άλλοι τους οποίους δεν γνωρίζουμε.

Αρχικά το Σουλάρι πρέπει να αποτελούσε περιφέρεια χωριών, όπως αποκαλύπτει σχετικό έγγραφο που βρίσκεται στα αρχεία της Βενετίας που ομιλεί για «χωριά του Σουλαρίου». Ένα από τα χωριά αυτά πρέπει να ταυτίζεται με το σημερινό Σουλάρι, ενώ τα υπόλοιπα τοποθετούνται σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων ανατολικότερα, στην θέση Παλαιό Σουλάρι όπου υπήρχαν και οι εξής ναοί που δυστυχώς σήμερα δεν διασώζονται: Του Τιμίου Σταυρού (στη θέση ανάμεσα παλαιοχώρι και παλαιό Σουλάρι) και Αγία Κυριακή. Οι υπόλοιποι Ναοί όπως ο Προφήτης Ηλίας, ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Αθανάσιος σώζονται μέχρι τις μέρες μας. Επίσης ο υπάρχον Ναός των Αγίων Θεοδώρων κατασκευάστηκε αργότερα, από τον Αργύριο Δήμου Βαρουτά (εγγονό του Παναγιώτη Μπαρουτά) στον οποίο η τοποθεσία υποδείχθηκε ύστερα από όραμα.

Στην τοποθεσία Παλαιό Σουλάρι βρισκόταν και ο αρχαίος αγροτικός οικισμός της Παλιοδραμπάλας, που θεωρείται σημαντικός καθώς από εκεί περνούσε και ο σπουδαιότερος δευτερεύων οδικός άξονας της ανατολικής Φαλαισίας, εκείνος που οδηγούσε από την Μεσσηνία προς το Ορεσθάσιο μέσω Πολιανής- Καμάρας- Φαλαισίας. Γειτονικός οικισμός του Σουλαρίου, ήταν και το Κληματερό που βρισκόταν μεταξύ Σουλαρίου και Λεονταρίου και οφείλει το όνομά του στα αμπέλια της περιοχής, όπως άλλωστε και το Αμπελόρρεμα που ρέει στο ίδιο μέρος, Εμφανίζεται για πρώτη φορά στον χάρτη περί το 1700 και φέρεται, σύμφωνα με τις ενετικές απογραφές, να έχει πέντε εκκλησιές, που καταστράφηκαν όμως από τους Τούρκους. Τρεις από αυτές _ της Παναγίας, του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Δημητρίου, σώζονται και σήμερα ως ξωκλήσια, που ανήκουν αντιστοίχως στο Σουλάρι, στη Φαλαισία - Μπούρα και στο Λεοντάρι. Μπορεί βεβαίως με την συγκεκριμένη ονομασία το Κληματερό να εμφανίζεται περί το 1700, φαίνεται όμως πως είχε αποτελέσει φιλόξενο καταφύγιο για τον άνθρωπο από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια. Τα ίχνη του ωστόσο σβήνουν στα μεταεπαναστατικά χρόνια και ειδικότερα στη δεκαετία του 1850 οπότε και συνενώνεται σταδιακά με το Σουλάρι. Κάποιες οικογένειές του όμως, μετεγκαταστάθηκαν στο Λεοντάρι και λέγεται πως από αυτές καταγόταν ο και προστάτης της περιοχής, Άγιος Γεράσιμος.

(ΠΗΓΗ: soulari.weebly.com, arcadia.ceid.upatras.gr)