Εκεί που κάποτε  χτυπούσε η καρδιά του χωριού, εκεί που οι φωνές τα γέλια και βουή των μαθητών, έσειαν από άκρη σε άκρη όλο το χωριό, γεμίζοντας με αισιοδοξία και όνειρα τους κατοίκους, εκεί σε αυτό το μέρος, σήμερα επικρατεί απόλυτη σιωπή.

Δύσκολο να το πιστέψει κανείς !

Πάντως, οι ανθισμένες πασχαλιές, τα λευκά κρίνα και οι αγριοκαστανιές που φύτεψαν κάποτε τα παιδιά, προσπαθούν με την ομορφάδα τους να ευχαριστήσουν τον επισκέπτη, έστω τις λίγες στιγμές που θα περάσει εκεί, συλλογιζόμενος.

Το ίδιο κι ένας μικρός τσαλαπετεινός.

Με το που έτριξε η βαριά αυλόπορτα του Σχολείου, φτερούγισε από τη γης, τραμπαλίζοντας σαν πεταλούδα και στάθηκε στο κλαδί ενός πεύκου. Μας καλοκοίταξε και φτερουγίζοντας ξανά, χάθηκε προς τα Πετράλωνα, τιτιβίζοντας χαρούμενα …!

…φτερούγισε από τη γης, τραμπαλίζοντας σαν πεταλούδα και στάθηκε στο κλαδί ενός πεύκου. Μας καλοκοίταξε και φτερουγίζοντας ξανά,  χάθηκε προς τα Πετράλωνα, τιτιβίζοντας χαρούμενα …!

ΠΗΓΗ: agiasofiablog.gr