Πάνω από  έναν αιώνα στη Βλαχοκερασιά ο Δημήτριος Σώτος

O μπάρμπα- Μήτσος Σώτος (Τράκας) γεννήθηκε στη Βλαχοκερασιά το 1916, ένα από τα έξι παιδιά του Κωνσταντίνου Σώτου και της Παναγιώτας   Αποστολοπούλου. Ήδη το Δεκέμβρη του 2016 έκλεισε100 χρόνια ζωής και πέρασε στη σφαίρα των υπεραιωνόβιων. Και το σημαντικό είναι που διατηρεί σε άριστη κατάσταση τη μνήμη του ,το χιούμορ του, κάνει τις βόλτες του, οδηγεί αυτοκίνητο, πρωί-πρωί χειμώνα καλοκαίρι πίνει το καφεδάκι του στην καφετέρια και διαβάζει τα νέα στις εφημερίδες.100 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο χωριό, πολλά είδε, έζησε, δημιούργησε ,αποτελώντας ένα κομμάτι της Ιστορίας του τόπου.

     Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, γεμάτα στερήσεις. Ο γιος του Χρήστος, που ζει στο Σικάγο και το Φλεβάρη –Μάρτη επισκέφτηκε  τους γονείς του, θυμάται τις περιγραφές της γιαγιάς του: «Μου έλεγε η γιαγιά μου ότι κοιμόντουσαν στην καμάρα πάνω στο χώμα και το ψωμί ήταν λιγοστό. Για να ξεγελάσει την πείνα των παιδιών της το βράδυ έβαζε στη χόβολη του τζακιού μια πέτρινη πλάκα δήθεν ότι ήταν μπουγάτσα ώστε με την αναμονή του ψησίματος να αποκοιμηθούν τα παιδιά, ενώ την μπουγάτσα την έφτιαχνε το πρωί να φάνε, να πάνε στο σχολείο και να ξελημερίσουν».

   Σε ηλικία 17 χρονών  ο μπάρμπα- Μήτσος πήγε στη Σπάρτη στο Χάνι του Μαγκαλούση και έμαθε την τέχνη του σαμαρτζή.  «Στο Χάνι ξύπνησα, έμαθα  πολλά, πέρναγε κόσμος, γινόντουσαν και εμπορικές δραστηριότητες εκεί. Την τέχνη του σαμαρτζή την εξάσκησα, όταν γύρισα στο χωριό για κάμποσο καιρό. Μετά κηρύχτηκε ο πόλεμος», λέει ο ίδιος .

   Το 1940 μαζί με άλλους συγχωριανούς θα συμμετάσχει στην εποποιία της Αλβανίας και στη δίνη των γεγονότων που ακολούθησαν. «Πολέμησα στο Τεπελένι, στο Καλπάκι, μέσα από τις τάξεις του  Ιππικού, με αξιωματικό τον Κατσιώτα. Τραυματίστηκα στο χωριό του ευεργέτη Ζάππα στη Λάμποβα (Β.Ήπειρο) από όλμο στο πόδι και με μετέφεραν στο Μεσολόγγι στο νοσοκομείο. Για καλή μου τύχη εκεί ήταν αρχίατρος ο συγχωριανός μας ο Δημοσθένης ο Ηλιόπουλος και με βοήθησε πολύ. Στην Κατοχή για ένα διάστημα βοηθούσα στην ΕΤΑ (Επιμελητεία του Αντάρτη). Μαζεύαμε γάλατα και φτιάχναμε τυριά. Στον Εμφύλιο επιστρατεύτηκα στον Εθνικό στρατό. Ήμουν πριν κηρυχθεί ο πόλεμος το1938 και σκοπός στον άγνωστο στρατιώτη στο Σύνταγμα ,όταν παντρευόταν ο βασιλιάς Παύλος» μας αφηγείται συνοπτικά.

     Το 1949 ο μπάρμπα- Μήτσος ρίχτηκε με μεγάλη εργατικότητα στο εμπόριο διαθέτοντας μεγάλη διορατικότητα και αποφασιστικότητα. «Είχαμε μαγαζί γενικού εμπορίου και πουλούσαμε τα πάντα: τρόφιμα, κατεψυγμένα ψάρια, παπούτσια, γαλότσες, μαντίλια, πέταλα για τα ζώα, βαφές, φτιάχναμε οι ίδιοι και λαδομπογιές, κόβαμε τζάμια, είχαμε τσιμέντα, σίδερα, τούβλα, ασβέστη από την Καστάνιτσα και ξυλεία. Οι μαραγκοί της περιοχής από μας αγόραζαν τα ξύλα. Είχαμε και τις αντιπροσωπείες της Πετρογκάζ και των τσιγάρων. Διοχετεύαμε τσιγάρα στα περίπτερα αλλά και στη γύρω περιοχή. Το 1962 ανοίξαμε το ξενοδοχείο «Αύρα» που ερχόταν αρκετός κόσμος, γιατί το χωριό ήταν ζωντανό. Ερχόντουσαν δικαστικοί, δικηγόροι (λειτουργούσε δικαστήριο στο χωριό),υπεύθυνοι του δασαρχείου ( γινόταν τότε η αναδάσωση),παραθεριστές από το Άργος και την Αθήνα. Για κάποια χρόνια ερχόταν και ένας μάγειρας του Λευκού Οίκου ονόματι Σκοπετέας, που καταγόταν από την Καρδαμύλη και του άρεσε η Βλαχοκερασιά. Παράλληλα με τις άλλες δραστηριότητες  λειτουργούσαμε κρεοπωλείο και ταβέρνα. Πουλούσα πολλά  κρέατα,  πήγαινα και στη Νεάπολη και έφερνα σφαχτά, όταν αγόρασα δικό μου αυτοκίνητο. Πριν τις μεταφορές των εμπορευμάτων τις έκανε ο Βαρουξής ,ο Παρπάρας και ο Μήτσος  ο Μπόμπος (Σκούρχος). Στο φορτηγό μου είχα βάλει και ντεπόζιτο και μετέφερα νερό από την Τρίπολη για τις ανάγκες του ξενοδοχείου γιατί δεν με άφηναν από την κοινότητα να παίρνω από τη βρύση όσο ήθελα. Σε όλες τις δραστηριότητες το χωριό μάς στήριζε αλλά κι εγώ το εξυπηρετούσα, πούλαγα με πίστωση, έχω κρατήσει το βιβλίο με τα βερεσέδια, έχω καταγράψει πολλά, ίδια τιμή είχε το λάδι με το κρέας το 1950.Παντού βέβαια, θέλω να τονίσω ,στυλοβάτης ήταν η σύζυγός μου Ουρανία με πολλή δουλειά  και φυσικά βοηθούσαν και τα παιδιά πολύ, προσθέτει ο μπάρμπα Μήτσος».  «Η ταβέρνα γέμιζε, το καλοκαίρι βγάζαμε τα τραπεζάκια έξω. Έφτιαχνα ωραίους μεζέδες, παϊδάκια, συκωταριές, πατσιές, ενώ το βραστό έβραζε σε μόνιμη βάση σε ένα μικρό καζάνι. Ο κόσμος ξέσκαγε, τραγούδαγε, είχαμε και γραμμόφωνο με δίσκους και το μεγάφωνο πάνω στην καρυδιά του Αγιώργη ,διασκέδαζε όλο το χωριό», συμπληρώνει η θεία Ουρανία.

  Ο μπάρμπα- Μήτσος είχε και τη φιλοσοφία της ζωής, όπως αποκαλύπτεται: «Είχα υψηλό ηθικό. Αντιμετώπιζα τις καταστάσεις  με αισιοδοξία σε όλη μου τη ζωή και με μέτρο στενοχωριόμουν. Αφού έγινε κάτι και δεν μπορούσα να το αλλάξω ,τι να κάνω; Αφού έγινε, έγινε έλεγα, και πήγαινα παρακάτω. Ίσως και αυτά με βοήθησαν να ζήσω πολλά χρόνια, βέβαια δεν κάπνιζα και είχα και καλά γονίδια, γιατί και ο πατέρας μου και τα αδέλφια μου πέθαναν σε μεγάλες ηλικίες».

    Το 1967 και το 1971 τα δυο παιδιά του, ο Χρήστος και μετά  ο Κώστας έφυγαν για το εξωτερικό χωρίς να ξεχάσουν ποτέ την Ελλάδα που την επισκέπτονται συχνά και αγωνιούν για την τύχη της. Σε ερώτησή μου στο Χρήστο γιατί έφυγε από το χωριό, ενώ θα μπορούσε να ζήσει καλά κι εδώ με τις επιχειρήσεις τους μου απάντησε: «Στην Ελλάδα είχε επιβληθεί η χούντα το 67 που έφυγα κι ένας λόγος που βάρυνε στο να πάρω την απόφαση  μου ήταν και η κακή πολιτική κατάσταση. Διάβαζα τότε το βιβλίο: «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ  που αναφέρεται στον Ισπανικό εμφύλιο και με αναστάτωσε. Τα φορτηγά που μάζευαν  την 21 Απριλίου αντίθετους με τη Χούντα τα συσχέτισα με τα Ισπανικά καμιόνια που μάζευαν τους Ισπανούς αντιφρονούντες και φοβήθηκα για όσα θα επακολουθούσαν».

   Μακρύς ο δρόμος του μπαρμπα- Μήτσου για τη Ιθάκη, όπως λέει ο Καβάφης,  «πλούσιος, γεμάτος ποικιλότροπες εμπειρίες και περιπέτειες». Ας του ευχηθούμε να απολαμβάνει τη ζωή με τη συντρόφισσά του Ουρανία, τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα δισέγγονά του, να είναι δραστήριος και να ζήσει πολλά ακόμα χρόνια να μας πλουτίζει με το χιούμορ του, την κριτική του και τις διηγήσεις του.

Από συζήτηση στις 10 Μάρτη  2017 με τον Δημήτρη Σώτο, τη σύζυγό του Ουρανία και τον γιο του Χρήστο.

Αγγελική Κατσαφάνα