Γράφει: Γεωργία Κακαρίκου.

Ο Μαγιάτικος αέρας μυρίζει αναμνήσεις, αναμνήσεις από τις ασβεστωμένες αυλές μας, αρώματα λουλουδιών και κυρίως την μυρωδιά του φρέσκου βασιλικού, ρούχα γιορτινά, πολλά γλυκά, φαγητά, χαμόγελα και ευχές, πολλές ευχές. Γιόρταζε και η εκκλησία του χωριού μας (μεγάλο πανηγύρι) όλο το χωριό ήταν στο δρόμο. Κάθε σπίτι και έναν ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ μια ΕΛΕΝΗ μια ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ, ΚΩΣΤΟΥΛΑ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΆ στο δικό μας σπίτι.. γιόρταζε η μαμά μου..(Ελένη) ήμασταν και μεγάλη οικογένεια, παππούδες, θείοι, ξαδέλφια, μεγάλη γιορτή. Στην γειτονιά ο μπάρμπα Κωνσταντής, η θεία Κωστούλα, η θεία Κωνσταντίνα, η κυρά Ντίνα. Όλη η γειτονιά στο πόδι από το πρωί έως την άλλη μέρα.

Θυμάμαι, όταν βγαίναμε έξω από την εκκλησία, βλέπαμε μικροπωλητές με παιχνιδάκια και λαμπερά στολίδια, εγώ ζητούσα πάντα, και μου αγόραζαν δαχτυλιδάκια για να παίζουμε "το δαχτυλίδι" . Είχε και παγωτατζήδες και τότε ήταν που δοκιμάζαμε τα πρώτα παγωτά μας.

Το πανηγύρι είναι τόπος συνάντησης και ανταμώματος των κατοίκων του χωριού μας, αλλά και με τους κατοίκους των γειτονικών χωριών που έρχονταν στο τοπικό μας πανηγύρι. Πάντα, του Αγίου Κωνσταντίνου μέχρι σήμερα εορτάζεται, με μεγαλοπρέπεια. Το βράδυ στον εσπερινό γίνεται η περιφορά της εικόνας. Το βράδυ της επομένης, δηλαδή ανήμερα, διασκεδάζουμε στην αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων με χορούς και τραγούδια.

Σήμερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, σε μια εποχή που τα πάντα τείνουν να ισοπεδωθούν, να αλλοιωθούν και να εξαφανιστούν η διατήρηση του πανηγυριού, του πανάρχαιου αυτού εθίμου που εμείς κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, είναι ένα στοίχημα για εμάς τους νεότερους. Στοίχημα που έχει στοιχεία πολιτισμού και κουλτούρας της πατρίδας μας και της περιοχής μας, ιστορικής συνέχειας και ιστορικής μνήμης, στοιχεία λειτουργίας σαν συνδετικός κρίκος για συναπαντήματα και κοινό αντάμωμα ανάμεσά μας, μιας και είμαστε όλοι μας διασκορπισμένοι δεξιά και αριστερά, μακριά από τη γ ε ν έ τ ε ι ρ α γη και τη γη των προγόνων μας. Αν ποτέ σταματήσει το πανηγύρι, ίσως τότε να έχει σταματήσει να υπάρχει και το χωριό. Τελειώνοντας θα έλεγα ότι από εμάς τους ίδιους εξαρτάται αν θα πετύχουμε ή θα αποτύχουμε σε αυτό το στοίχημα, αν δηλαδή θα εξακολουθήσει να γίνεται το πανηγύρι και να υπάρχει και το χωριό μας.