Οι παλιοί ποδηλατάδες της Τρίπολης (photos)

Οι παλιοί ποδηλατάδες της Τρίπολης (photos)

Απρίλιος 15, 2014 - 12:04
5 σχόλια

Δείτε τις μοναδικές, ιστορικές φωτογραφίες

Το ποδήλατο δεν αποτελεί μόνο στις μέρες μας ένα δημοφιλές μέσο μεταφοράς. Αντίθετα, η αφετηρία του συγκεκριμένου επαγγέλματος εντοπίζεται στην περιοχή της Αρκαδίας στις αρχές του 20ου αιώνα, άμεση συνέπεια της ανάγκης εύκολης και γρήγορης μετακίνησης για την εποχή. Η κακή ποιότητα των δρόμων και ο μεγάλος αριθμός των ποδηλατών οδήγησε εύλογα στη γρήγορη εμφάνιση αλλά και άνθιση του επαγγέλματος του ποδηλατά. Άρχισαν να γίνονται απαραίτητα γιατί ήταν ένα μέσο μεταφοράς και το χρησιμοποιούσαν και στις δουλειές τους οι άνθρωποι είτε μεταφέρονταν στην δουλεία τους είτε έβαζαν καλάθι πίσω και μετέφεραν τα πράγματα τους.

Ως πρώτος αυτής της λίστας αναφέρεται ο Ευσταθίου  ή Μεγαλίος στον αριθμό 8 της οδού Δαρειώτου, διεύθυνση στην οποία εντοπίζεται μεταγενέστερα το εστιατόριο Φοίνικας.
Η λίστα συνεχίζεται με το Γιάννη Λουκαϊτη ο οποίος είχε αντιπροσωπείες διαφόρων ειδών όπως τα Γαλλικά μονοσκέλετα, τα Γερμανικά διπλοσκέλετα αλλά και Αγγλικά ποδήλατα, μια επιχείρηση η οποία προήλθε από τον αδερφό του Χρήστο, που διέθετε  αντιπροσωπεία αυτοκινήτων (Mercedes) αλλά και ποδηλάτων στην Αίγυπτο. Η πώληση των ποδηλάτων γινόταν με δώσεις των 5 δρχ. την ημέρα.
Για να γίνει αντιληπτό το πρωτόγονο στάδιο της επικρατούσας για την εποχή κατάστασης αρκεί να αναφερθεί πως κατά το γύρο της Αρκαδίας από τον προαναφερόμενο, οι χωρικοί τρόμαζαν και κάποιοι μάλιστα τον πετροβολούσαν γιατί νόμιζαν ότι πρόκειται για αερικό.

Το 1924 με τον Αθανάσιο Δ. Φαρφαρά στην πλατεία Άρεως, επί της οδού Ανακτόρων και Οικονομίδου (πίσω από το Δικαστήριο), επιχείρηση η οποία μεταφέρθηκε το 1931 στην ακριβώς απέναντι γωνία πίσω από το Δικαστήριο στη συμβολή των δρόμων Ανακτόρων και Δημητρακοπούλου στη θέση του σημερινού περιπτέρου ( υπήρχαν μαγαζάκια με ξύλινες παράγκες ). Εκεί παρέμεινε έως το 1933 όπου και μεταφέρθηκε εκ νέου απέναντι γωνία στο κτίριο Χωματά και μετέπειτα Οικονομόπουλου (γωνία Δημητρακοπούλου και Ανακτόρων, στη θέση του παλαιού Ταχυδρομείου.) Η επιχείρηση λαμβάνει οικογενειακό χαρακτήρα το 1952 με την είσοδο του υιού του Γιώργου, ο οποίος άνοιξε δεύτερο μαγαζί στην οδό Μαντινείας,  κάτω από το ξενοδοχείο «Άρης» (σημερινό ξενοδοχείο «Άρτεμης»).  Η συγκεκριμένη επιχείρηση λειτούργησε στο ίδιο σημείο μέχρι το 1968, όπου και μεταφέρθηκε στην οδό Δημητρακοπούλου ως το 1977 (δίπλα από το σημερινό φαρμακείο της κ. Μέγγου, στην οικία του δικηγόρου Κ. Μπουλουγούρη). Το 1977 και έπειτα μεταφέρθηκε στη οδό Δημητρακοπούλου.

Η επαγγελματική αυτή λίστα εμπλουτίζεται το 1928 από τον Αριστείδη Φαρφαρά με το κατάστημά του επί της οδού Βασ. Όλγας, σημερινό μαγαζί οι κουβέρτες Παράσχου (με υπαλλήλους τους Γ. Κατσαρό, Θ. Τσαρούχη και Π. Καπόγιαννη).

Στο χώρο της ενοικίασης ποδηλάτων εντοπίζουμε τη δεκαετία του 40’ τους ενοικιαστές ποδηλάτων H. Πριόβολο – H. Μιγγόπουλο στην αρχή της οδού Κύπρου απέναντι από τον Άγιο Βασίλειο ( σημερινό φαρμακείο Ευσεβείας Σαβάκη ), το Ν. Σταθόπουλο ή Κοντούλα στην οδό Ανακτόρων πίσω από το Δικαστήριο και απέναντι από τον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ (αργότερα το κατάστημα μεταφέρθηκε στη συμβολή των οδών Καλαμών και Τρικόρφων στο σπίτι του Καφέ ), το Γιώργη Αργειτάκη ή Γεωργαλή στην οδό Μαντινείας δίπλα από τον Άγιο Παύλο (ακολούθως μεταφέρθηκε αρχικά στη συμβολή των οδών Βασ. Όλγας, Ταξιαρχών και Νικηταρά, στη συνέχεια  στην οδό Ανακτόρων και τέλος πίσω από το πατρικό του ιδιοκτήτη στην οδό Παπαρηγοπούλου), καθώς και το Χαρ. Τσαρούχη το 1942 στη Βασ. Όλγας ( Σπάρτης ) και το Δ. Χρυσικό στη συμβολή των οδών Καρακάλου και Καλαμών ( μετέπειτα μπακάλικο Γιαλή ).

Τα καταστήματα αυτού του είδους είχαν ως αντικείμενο την πώληση, την κατασκευή αλλά και την ενοικίαση ποδηλάτων. Χαρακτηριστική εικόνα αποτελούσε η γεμάτη σειρές από ποδήλατα αλάνα με ένα χάλασμα στη μέση απέναντι από το ποδηλατάδικο του Χαρ. Τσαρούχη (κατάστημα Κατσιαμπή), που προτιμούσαν οι Τεγεάτες κατά την επίσκεψή τους στην Τρίπολη. Το μεσημέρι που τέλειωναν τις δουλείες τους έπαιρναν το ποδήλατο τους και έφευγαν για τα χωριά τους.

Η μορφή των πρώτων ποδηλάτων διακρινόταν από το μασίφ σκελετό (μονοσκέλετα και διπλοσκέλετα - το λεγόμενο Χάρο), τα συμπαγή λάστιχα (τα οποία αντικαταστάθηκαν αργότερα από λάστιχα με σαμπρέλα), το φως με καύσιμο μίγμα ασετιλίνης και νερού ( πιο πολύ για να φαίνεται το ποδήλατο παρά να φωτίζει ) και τις γνωστές καραμούζες που έπαιζαν το ρόλο του κουδουνιού. Η κατασκευή των λάστιχων γινόταν από τους ίδιους τους ποδηλατάδες, ήταν δε μια επίπονη διαδικασία. Έβαζαν σε μια σγροβιά (ροδέλα) την οποία χτυπούσαν με σφυρί στη σαμπρέλα του αυτοκινήτου ( κόβονταν μικρές ροδέλες από καουτσούκ ), στη συνέχεια ακόμα μία επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία 200 με 300 φορές φτιάχνοντας χοντρές ροδέλες από καουτσούκ. Ακολούθως, έκαναν μια τρύπα στις ροδέλες και πέρναγαν από μέσα ένα σύρμα ή αλυσίδα, το οποίο τύλιγαν γύρω από τη ζάντα της ρόδας και το τέζαραν στην διάλεκτο τους δηλαδή το έσφιγγαν. Τα ανταλλακτικά για την επισκευή των ποδηλάτων τα έφερναν από την Αθήνα.

Οι μάρκες των ποδηλάτων που υπήρχαν τότε ήταν από τη Γερμανία τα Bismarck, Scantia και Gorik, από το Βέλγιο τα Flantria και από την Αγγλία  τα Ralley, Hercules και Philips.
Από το 1952, τα καταστήματα ποδηλάτων δεν πωλούσαν μόνο ποδήλατα αλλά και μηχανάκια, με γνωστότερες μάρκες τις Zach’s, Zudap, HMV, Rex, Kreidler, Floreta και Ilo, ενώ ως ενδιάμεσο προϊόν υπήρχαν τα μηχανοκίνητα ποδήλατα τα οποία προέρχονταν από την προσθήκη μια μικρής μηχανής μάρκας VAP ή REX στον πίσω τροχό ενός ποδηλάτου. Οι αντιπροσωπείες ήταν αποκλειστικές, με τους H. Μιγκόπουλο και H. Πριόβολο να πουλούν τις HMV και Zudap, τον Αθ. Φαρφαρά τις Kreidler και Floreta, τους Θεόδωρο, Χαρίλαο Τσαρούχη και Γεώργιο Κατσαρό την Zach’s με πέντε ταχύτητες. 

Η ανοδική πορεία αυτής της επιχειρηματικής δράσης συνεχίστηκε και μετά τον πόλεμο με αρκετούς να ασχολούνται με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Ανάμεσά τους συναντάμε τους Δημήτρη και Βασίλειο Σπυρόπουλο στην πλατεία Κολοκοτρώνη (αργότερα στο σημείο αυτό συναντάμε το ηλεκτρολογείο Λίγκρη), τον Ηλία Μιγκόπουλο ( διέλυσαν την συνεργασία τους με τον Ηλία Πριόβολο ) στην Πλατεία Κολοκοτρώνη δίπλα από την εκκλησία Ευαγγελίστρια, τον Ηλία Πριόβολο με το αδερφό του Γιάννη στην οδό Δαρειώτου 14 με υπάλληλο τον Γ. Γαλάνη και από το 1956 ( πλέον μόνος του ) στην οδό Κύπρου απέναντι από τον κινηματογράφο Αρίων (αργότερα στο σημείο αυτό συναντάμε το καφενείο Κωστόπουλου και το φαρμακείο Χαρώνη), το Νίκο Κουλαρμάνη στη Βασ. Όλγας απέναντι από το σημερινό ζαχαροπλαστείο του Λάκη αλλά και με δεύτερο μαγαζί στη συμβολή των οδών Ναυπλίου και Ζαλόγγου ( σημερινό τόρνο του Κούβελη ), τον Παναγιώτη Καπόγιαννη με το Βασίλειο Φαρφαρά το 1947; ( με τη βοήθεια του Αριστείδη Φαρφαρά ) στην οδό Γορτυνίας (στη θέση που βρίσκεται το εμπορικό Μπένου), στη συνέχεια στο κτίριο Σιαμαντούρου δίπλα από το ηλεκτρικά είδη του Β. Σαλτάρη και τέλος μόνος του πλέον ο Παναγιώτης Καπόγιαννης στην οδό Νικηταρά ( κάτω από το παλιό ταχυδρομείο ), το Δημήτριο Ταλαγάνη με τον αδερφό του Κώστα ή Τσάγια στην Πάνω Αγορά στη συμβολή των οδών Καλαμών και Τρικόρφων, το Χαρίλαο Τσαρούχη το 1942-48 στην οδό Κύπρου και έπειτα στη οδό Πετροπούλου πίσω από το ζαχαροπλαστείο Παπαγεωργάκη, το Θεόδωρο Τσαρούχη στην οδό Φιλελλήνων αρχικά δίπλα από ξενοδοχείο «Βύρων» και στη συνέχεια  στην οδό Παλαντίου ( στο μπακάλικο του Μοντέλου ) για λίγο συνεταιρίστηκε με το αδερφό του πίσω από το ζαχαροπλαστείο Παπαγεωργάκη και έπειτα άνοιξε δικό του το 1958 στη οδό Ναυπλίου, το Γ. Κατσαρό (ο οποίος απέκτησε σχετική εμπειρία εργαζόμενος στον Αριστείδη Φαρφαρά) στην αρχή της οδού Καρακάλου απέναντι από το εμπορικό Γιαννιά, το Μιχάλη Γαρντίκα αρχικά στο στρατόπεδο μαζί με τον αδερφό του Τάση, στη συνέχεια στην οδό Γορτυνίας (Εθνομαρτύρων) υπόγειο δίπλα από το σημερινό σούπερ μάρκετ Μαρινόπουλου και τελικά στην πλατεία Ανεξαρτησίας.

Επίσης, συναντάμε το 1970 τον Αποστόλη Δημόπουλο στην οδό Κύπρου ( σημερινό χρυσοχοείο Χρόνη ), το Γιάννη Τσίτσα στη συμβολή των οδών Μαντινείας και Νεομάρτυρα Παύλου δίπλα από του Σόσολη, το Χρυσόστομο Γιαννιτόπουλο αρχικά για λίγα χρόνια μαζί με τη Αγγελική Σπυροπούλου στην οδό Δεληγιάννη στην Κάτω Αγορά, έπειτα μόνος στην οδό Νεομάρτυρα Δημητρίου κάτω από την οικία Αρσενόπουλου και στη συνέχεια στην οδό Ναυπλίου (στην παλιά ΔΕΗ), το Μπάμπη τον Κολινιάτη αρχικά στην Ναυπλίου και μετέπειτα στην Κάτω Αγορά μαζί με τον Νέστωρα Κανέλλο, ο οποίος το 1965 δραστηριοποιήθηκε στο χώρο μόνος του στην Παλιά Αγορά επί της οδού Μαλλιαροπούλου.

Έπειτα δούλεψε για λίγο με τον Β. Φαρφαρά το 1965 άνοιξε στην οδό Μαντινείας μετέπειτα ποδηλατάδικο του Γ. Γαλάνη έπειτα στην Γρηγορίου Ε’ απέναντι από το σημερινό μαγαζί του Ξένου και τέλος στην πλατεία Άρεως στο οίκημα Κ. Μπάρλα δίπλα από το Δικαστήριο.

Ο Νέστωρας Κανέλλος άνοιξε μόνος του στη Παλιά Αγορά επί της οδού Μαλλιαροπούλου,
Ο Ν. Κυρίμης στην οδό Δημητρακοπούλου δίπλα από το χάνι του Μαζωμένου, το Γιάννη Τσαγκαρέλη αρχικά στην οδό ΣΟΣ Δεληγιάννη δίπλα από το χάνι των αδελφών Ζαχαρόπουλων ή Γρηγορίου Ε’ και μετέπειτα δίπλα από τον κινηματογράφο Αελλώ, το Σάββα Φαρφαρά στην οδό Γορτυνίας ( πρώιν μαγαζί Καπόγιαννη ) στο σημερινό εμπορικό κατάστημα Μπένου, το 1960 τους Μιχάλη Χαρίτο και Βαγγέλη Μπουρτζουκλή στους Στρατώνες, το Σταύρο Γεωργακόπουλο ή Χλάπ το 1965; στη συμβολή των οδών Ναυπλίου και Ομήρου, το Νίκο Τσότσο στην οδό Καρακάλου, έπειτα στην οδό Κύπρου ( σημερινό μαγαζί Ασβού ) και τέλος στο συνοικισμό Κολοκοτρώνη, το Ζέφυρο Μέλιο στην οδό Μαντινείας (Κένεντη) δίπλα από τον Άγιο Παύλο κάτω από την οικία Αλιμήση και μετέπειτα στην οδό Ναυπλίου, το Γεώργιο Γαλάνη το 1966; αρχικά στην οδό Μαντινείας κάτω από το σπίτι του Αλιμίση ( κολλητά με το ποδηλατάδικο του Ζέφυρου Μέλιου ) και μετέπειτα κάτω από τον κινηματογράφο Αλέα και τέλος τους Κ. Νικολόπουλο και Κ. Σελίμο στην πλατεία Άρεως κολλητά στο λούνα πάρκ, με τη συγκεκριμένη πλατεία να αποτελεί συνηθισμένη καλοκαιρινή ανάμνηση, γεμάτη από βόλτες μέχρι και τον Αϊ Γιώργη και ποδήλατα προς ενοικίαση,  ποδήλατα με βοηθητικές ρόδες, δίτροχα, τρίτροχα, κουρσάκια για μικρά παιδιά αλλά και ποδήλατα πολλών θέσεων με μια χαρακτηριστική τέντα (τις λεγόμενες άμαξες).

Η οργάνωση όλων των παραπάνω επιχειρηματιών είχε επιτευχθεί μέσω του συλλόγου «Ερμής», με τη δράση του συλλόγου να κορυφώνεται στο μεγάλο γλέντι ανήμερα της Αγίας Κυριακής στο ομώνυμο εξωκλήσι στη ΒΙΠΕ.

Σήμερα οι εναπομείναντες ποδηλατάδες, με το επάγγελμα να γνωρίζει μια εκ νέου άνθηση εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης και της υψηλής τιμής των συμβατικών καυσίμων, είναι ο Αντώνης Φαρφαράς (3ης γενιάς), ο Γιώργος Μέλιος (2η γενιάς), Θεόδωρος και ο γιος του Κώστας Τσαρούχης και ο Γιάννης Μάγκλαρης.

ΧΡΗΣΤΟΣ Η. ΜΗΤΣΙΑΣ


5 Σχόλια

Τέλειο άρθρο! Μου θύμισε τα καλοκαίρια ενοικίαση ποδηλάτου στην πλατεία Άρεως εποχή λούνα παρκ, κτλ κτλ. Όποιος έχει κάποιο "Χαρο" και σκέφτεται να το πουλήσει ας μου στείλει ένα εμαιλ στο alexvhdl@gmail.com Ευχαριστώ.

ΣΥΓXΑΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΑΡΘΡΟ ΣΑΣ. ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΩΡΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΚΑΤΕhΙΑ 50΄. ΝΟΣΤΑΛΓΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΓΛΥΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΒΓΑΖΑΝ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΟΥ ΠΑΡΕΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΙΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟ. ΣΥΓΧΑΡΙΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΡΚΑΔΙΑ ΠΟΡΤΑΛ.

ΦΙΛΕ ΧΡΗΣΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΣΟΥ ΑΚΡΩΣ ΚΑΤΑΤΟΠΙΣΤΙΚΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΕΥΣΤΟΧΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ ΜΙΑ ΠΟΛΗΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΜΕΤΕΤΡΕΨΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΤΣΙΜΕΝΤΟΥΠΟΛΗ ΔΙΧΩΣ ΧΡΩΜΑ ΔΙΧΩΣ ΖΩΗ.......Η ΠΟΛΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑ!!!!!

Γιά άλλη μία φορά μας εντυπωσίασες Χρήστο !!Τόσες και τόσες θύμησες απο τα παιδικά μας χρόνια!!!Η βόλτα στην πλατεία με τον μπαμπά,να είναι δίπλα για να δώσει οδηγίες στην πρώτη βόλτα,και μετά καθε Κυριακή για όλο το καλοκαίρι. Να είσαι καλά που μας τα θυμίζεις Χρήστο !! Κάνεις καλή δουλειά,μπράβο!!!Τι άλλο θα μα δείξεις;Περιμένουμε !!