Πλούσιο φωτογραφικό υλικό

Η παλιά Τρίπολη δεν υστερούσε ούτε στον τομέα της διασκέδασης που σχετιζόταν με την έβδομη τέχνη. Αντίθετα, το κοινό της πόλης καθώς και της ευρύτερης περιοχής ήρθε πολύ νωρίς σε επαφή με την κινηματογραφική μαγεία, με την πρώτη κινηματογραφική προβολή να εντοπίζεται χρονικά το 1900, στο Μεγάλο Καφενείο, όπου παίχτηκε βωβός κινηματογράφος που είχε φέρει ο Μιχάλης Αθανασόπουλος από την Αμερική.

Έπειτα τη μηχανή την έστησε στο πρώην Καποδιστριακό Σχολείο στη Παλιά Αγορά απέναντι όπου ο τότε Δήμαρχος Νίκος Λαγοπάτης το είχε μετατρέψει σε Δημοτικό Θέατρο. Από το 1910 η κινηματογραφική προβολή άρχισε να παίρνει ευρεία διάσταση. Υπήρχαν οι χειμερινοί που άρχιζαν την προβολή του το Σεπτέμβριο και τελείωναν τον Μάιο και οι καλοκαιρινοί άρχιζαν τον Ιούλιο έως τέλη Αυγούστου.

Ο πρώτος κινηματογράφος  - που λειτουργούσε ως αναψυκτήριο -ήταν ο «Κήπος του Ζαμπέλη» στην πλατεία Άρεως, στη θέση που εδρεύει σήμερα το ξενοδοχείο Μαίναλον- ο οδοντίατρος, ο Ζαμπέλης, με άγνωστη, για εμάς, καταγωγή…

Τη δεκαετία του ‘20  ο «Κήπος του Ζαμπέλη» μετονομάστηκε σε «ΑΘΗΝΑΙΟΝ», έπειτα σε «SPLENDID», και τελικά σε «ΚΑΠΙΤΟΛ» ονομασίες κλεμμένες εξ Αθηνών… Στον συγκεκριμένο κινηματογράφο πριν κάποια χρόνια το 1927 υπήρχε ο κινηματογράφος του «Μπρούκλη» ονομαζόμενος Βασίλειος Χριστόπουλος. Συνεργαζόταν με τον Μίμη Δαύρο σαν μηχανικός. Ακόμα είχαν συνεργαστεί οι Μάρκος Δημητρακόπουλος και ο Χρήστος Δημητρακόπουλος (ο Τσιγαράς).

Υπήρχαν επίσης, ο θερινός κινηματογράφος  «ΤΡΙΑΝΟΝ», στην πλατεία Άρεως (γωνία με τη οδό Μαντινείας) που είχε ο Γ. Χριστόπουλος για λίγα χρόνια, καθώς και ο κινηματογράφος «ΑΛΛΙΣΙΟΝ», (πολύ μετέπειτα Αελλώ),  στο κτήριο των Αφών Παναγιώταρου, επίσης του Γιώργη Χριστόπουλου στη συμβολή των  οδών Ανακτόρων και Οικονομίδου με μηχανικό τον Μήτσο Γεωργαντά.

Ο Γ. Χριστόπουλος κάποια χρόνια από το 1928 νοίκιασε ένα κομμάτι από το Δήμο Τρίπολης, ένα κομμάτι της Πλατείας Άρεως απέναντι από το σημερινό ξενοδοχείο Μαίναλον και έστησε ένα καλοκαίρι μια μεγάλη σκηνή με λινάτσες και δυο κολόνες και έκανε ένα υπαίθριο κινηματογράφο. Την επόμενη χρονιά νοίκιασε ένα χωράφι πίσω από την πλατεία Άρεως (πίσω από το Σαλέ) και έστησε ένα νέο υπαίθριο κινηματογράφο με μεγάλη επιτυχία. Μάλιστα είχε γεμίσει με φωτεινές γιρλάντες από τη πλατεία Άρεως. Τεχνικός ήταν ο Μήτσος Γεωργαντάς και ο Χρήστος Φωτόπουλος (Χούσος).

Ο Γ. Χριστόπουλος την επόμενη σεζόν πήρε το Κήπο του Ζαμπέλη αρχικά με το Στάμου Σταμέλο και έπειτα μόνος του έφτιαξε σύγχρονο κινηματοθέατρο και το ονόμασε «ΑΤΤΙΚΟΝ», με ταμία τη γνωστή Φωφώ (ο περίφημος Φώτης) και μηχανικό τον Γεώργιο Παρασκευόπουλο ή Κοκαντέν, ειδικό στα διαφημιστικά ταμπλό, από τον οποίο διδάχθηκαν πολλοί την τέχνη του επιγραφοποιού… Στο συγκεκριμένο κινηματογράφο απασχολήθηκαν, επίσης ο Τάσης Μπιρμπίλης (ως εμπειροτέχνης μηχανικός θεάτρων με ειδίκευση στο συμπληρωματικό στήσιμο σκηνικών των θεατρικών σχημάτων που έρχονταν, στην Τρίπολη, χωρίς προσωπικό δηλ. μαραγκούς, σκηνογράφους….), οι Μένιος Ασσιούρας, Πίπος Λαγομιτζής και Λαγοπάτης. Στο συγκεκριμένο χώρο έπαιξε κουκλοθέατρο του περίφημου Φασουλή.

Εκείνη την εποχή γίνεται ομιλών όχι όπως σήμερα αλλά λειτουργούσε με δίσκους που πολλές φορές η εικόνα δεν συμφωνούσε με τα λόγια που ακούγονταν... Στον «Κήπο του Ζαμπέλη», λίγο πριν από το 1940, παιζόταν και Καραγκιόζης…

Επίσης, στη συμβολή των  οδών Ανακτόρων και Δεληγιάννη,  κάτω από το ξενοδοχείο «Ανακτορικόν» ήταν το καφενείο του Κ. Ιατρού,  το γνωστό  «Αμερικάνικον» με συνεταίρους τον Γ. Μαρτιώνο και τον Δημητράκη Κολοβό, με το πίσω μέρος του να διαθέτει κινηματογραφική σκηνή με την ονομασία «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΝ» (αργότερα η χειμερινή «Αύρα»), χωρητικότητας 300 περίπου θέσεων, χωρίς εξώστη, με ξύλινο πάτωμα –και υπόγειο– και κάποιες σιδερένιες κολόνες, ενδιάμεσα, για να κρατούν το ξενοδοχείο... ενώ θερμαινόταν με σόμπα που έκαιγε κάρβουνα. Αρχικά ήταν βουβός και δίπλα στη σκηνή υπήρχε ένας πιανίστας που έκανε κατά τη διάρκεια του έργου τη μουσική υπόκρουση κάνοντας αυτοσχεδιασμούς ανάλογα τη σκηνή του έργου. Εδώ δούλεψαν, μεταπολεμικά – όπως και στη θερινή «ΑΥΡΑ», ως υπάλληλοι- γενικών καθηκόντων, οι Δημήτρης Ντέμος, Νίκος Ανδριανόπουλος, Μίμης Αναγνώστου, Νίκος Γαργαλιώνης…

Το κινηματογράφο «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΝ» τον παίρνει ο Γιώργης Χριστόπουλος με τον Κώστα Ιατρού και νοικιάζει τα μηχανήματα από τον Γλύτσο που έφευγε από την Τρίπολη. Μάλιστα ήταν και ως θέατρο φέρνοντας στις 23 Απριλίου τον υπνωτιστή Λαμπέρ κάνοντας πειράγματα υπνωτισμού, υποβολής, μεταβιβάσεως σκέψεως κ.λπ. Η επιχείρηση δεν πέτυχε διότι τα μηχανήματα δεν πήγαν καλά.

Το 1935 υπήρχε και ο κινηματογράφος ΑΤΤΙΚΟΝ». Στο κινηματογράφο «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΝ» αφού διαλύθηκε η επιχείρηση με τη αποχώρηση του Κώστα Ιατρού μπαίνουν συνεταίροι στο κινηματογράφο «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΝ» οι Αφοί Μαυρόγιαννη με τον Γιώργη Χριστόπουλο αλλά πάλι η προσπάθεια τους δεν ευδοκίμησε.

Χαρακτηριστική μορφή της κινηματογραφικής επιχειρηματικής δραστηριότητας της εποχής (1935) ήταν ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος ο επονομαζόμενος «Κύκλωπας» γιατί είχε καλυμμένο το ένα του μάτι), ο οποίος αρχικά έστησε μια μηχανή για δυο μήνες στο κινηματογράφο «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΝ» ώσπου νοίκιασε δικό του χώρο, που βρισκόταν λίγο μετά τον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ, δεξιά του δρόμου ονομάζοντάς τον «ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ» (1936) με μηχανικό τον Χρήστο Φωτόπουλο και βοηθό το Χρήστο Μουγκοπέτρο.

Τον χειμώνα 1936-37 οι Αφοί Μαυρόγιαννοι και ο Γιώργης Χριστόπουλος έδωσαν για εκμετάλλευση στο Αθηναίο επιχειρηματία Απόλλωνα Μαγκλή τους κινηματογράφους ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΝ και ΑΤΤΙΚΟΝ στη πλατεία Άρεως.
Το 1937 ο Απόλλωνας Μαγκλής το κινηματογράφο ΑΤΤΙΚΟΝ αλλάζει ονομασία σε ΑΠΟΛΛΩΝ  με διευθυντή τον Γ. Τσουκάτο (από την Αθήνα). Ο Γ. Τσουκάτος δημιούργησε καινοτομίες με συνεχείς παραστάσεις και ο θεατής μπορούσε να μπαίνει και να βγαίνει με το ίδιο εισιτήριο και παρακολουθεί το έργο όσες φορές ήθελε.

Μηχανικός ήταν ο Ηλίας Πετσάλης από τον Πειραιά και βοηθός ο Κ. Μπαϊρακτάρης από τον Πειραιά και αργότερα ο Χ. Μουγκοπέτρος (όταν έφυγε την επόμενη σαιζόν ο Κώστας Μπαϊρακτάρης) που επιμελούνταν και τη διαφήμιση δίνοντας τη ψυχή του στο επάγγελμα από 19 χρονών παιδί. Εκείνη τη εποχή τους υπότιτλους κατά τη διάρκεια του έργου κάτω από τη εικόνα μέχρι το 1955 ο βοηθός ρύθμιζε τους υπότιτλους κατά τη διάρκεια του έργου και ονομαζόταν ΤΙΤΛΕΡ. Πολλές φορές υπήρχαν ανωμαλίες στο συγχρονισμό και οι υπότιτλοι είτε αργούσαν και παίζονταν πριν τη σκηνή είτε μετά τη σκηνή με αποτέλεσμα οι θεατές να φωνάζουν «Γράμματα χασάπη…». Αυτή την εποχή μπαίνει νέο αίμα στο επάγγελμα οι Κώστας Αγγελόπουλος, Βαγγέλης Μοθωνιός, Γιάννης Ποντίκης, Ηλίας Αντωνόπουλος, Θεόδωρος Γαληνός. 
    
Το 1938, λειτούργησε ως κινηματογράφος και το Μαλλιαροπούλειο θέατρο με πρώτο επιχειρηματία τον Λυκούργο Μαλλίρη και έπειτα το πήρε ο Γιώργος Χριστόπουλος όπου και το ανακαίνισε με πολλές θέσεις από 132 σε 400.
Την ιδία χρονιά γκρεμίζονται ο κινηματογράφος «ΑΤΤΙΚΟΝ» και η οικία του Ζαμπέλη, δίνοντας τη θέση τους στο ξενοδοχείο Μαίναλον  και στον κινηματογράφο «ΑΥΡΑ» (με ένα δρόμο να τους χωρίζει) με ιδιόκτητη τον Γ. Χριστόπουλο και μηχανικούς το Μίμη Δαύρο, Μάρκο Δημητρακόπουλο και Χρήστο Δημητρακόπουλο, την επόμενη σεζόν η «ΑΥΡΑ» ήρθε στα χέρια των Κ. Ταμπακόπουλου, Β. Αγγελίδη και Ευάγγ. Πετρόπουλο, με νέους ιδιοκτήτες έπειτα από χρόνια τους Αφούς Χρήστο και Κώστα Μαυρόγιαννη.

Στη καλοκαιρινή ΑΥΡΑ» έρχεται ο ομιλών κινηματογράφος «ΜΟΥΒΙΤΟΝ» και οι Αφοί Χρήστος και Κώστας Μαυρόγιαννη δίνουν τον κινηματογράφο σε έναν επιχειρηματία ονομαζόμενο Γλύτσο από το Πασαλιμάνι. Φέρνει καινούργια μηχανήματα από τον κινηματογράφο ΚΑΠΙΤΟΛ του Πειραιά.

Την ίδια επίσης χρονιά λειτούργησε ο θερινός κινηματογράφος «ΑΠΟΛΛΩΝ», επίσης ιδιοκτησίας του Γ. Χριστόπουλου (αφού γκρεμίστηκε ο κινηματογράφος ΑΤΤΙΚΟΝ και φτιάχτηκε στη θέση του το ξενοδοχείο Μαίναλον) του επονομαζόμενου «Απατεώνα» -στη συμβολή των οδών Μαντινείας (Κένεντι) και Δεληγιάννη που ήταν παλιό χάνι, με μηχανικό τον Χρήστο Μουγκοπέτρο.

Ο Χριστόπουλος διόλου ήταν απατεώνας αλλά το παρατσούκλι βγήκε από μια ταινία που είχε φέρει να παίξει και είχε πει ότι θα ήταν με υπότιτλους αλλά ήταν χωρίς υπότιτλους, και ο κόσμος χαριτολογώντας τον είπε «ρε τον απατεώνα μας κορόιδεψε…». Αντιθέτως στη ζωή του ήταν πολύ φιλάνθρωπος).

Το 1939 , η καλοκαιρινή «ΑΥΡΑ» που βρισκόταν στην πλατεία Άρεως και χειμερινό ΑΝΑΚΤΟΡΙΚΟ που το ονόμασαν σε ΑΥΡΑ που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Κωνσταντίνου ΙΒ’ και Δεληγιάννη, ενώθηκαν κάτω από την κοινή επιχειρηματική «στέγη» των Αφών Μαυρόγιαννη  και Αφοί Χωματά.
Στη χειμερινή ΑΥΡΑ δούλεψαν ως μηχανικοί ο μαστρο-Μιχάλης από την Αιδηψό με βοηθό τον Γιώργο Ρέκκα και ο αδερφός του Σταύρος ως διευθυντής και οικονομικός διαχειριστής, ακόμα πέρασαν ο Γιώργος Παρασκευόπουλος ή Κοκαντέν, Γιάννης Ποντίκης και Μίμης Αναγνώστου.

Στα πλαίσια των επιχειρηματικών συνενώσεων, το 1940 συνεταιρίζονται  οι Γεώργιος Χριστόπουλος και Σπύρος Μαλλίρης όσον αφορά  στους κινηματογράφους «ΜΑΛΛΙΑΡΟΠΟΥΛΕΙΟ» και «ΑΠΟΛΛΩΝ», με το Γεώργιο Χριστόπουλο, να παραμένει μερικά χρόνια αργότερα ο μοναδικός τους ιδιοκτήτης. Το Μαλλιαροπούλειο θερμαινόταν με δύο μεγάλες ξυλόσομπες ή με κάρβουνα δεξιά και αριστερά κοντά στα θεωρεία. Ήταν 130 θέσεων αλλά γύρω στο 195; ο Γεώργιος Χριστόπουλος τοποθέτησε καθίσματα περισσότερα ώστε να κάθονται γύρω στους 180-200. Οι τουαλέτες ήταν εξωτερικά σε ένα κουβούκλιο αριστερά του κτηρίου.

Τη εποχή του πολέμου το ΜΑΛΛΙΑΡΟΠΟΥΛΕΙΟ το επίταξαν τα στρατεύματα κατοχής και τη ΑΥΡΑ επίσης και η πελατεία ήταν από Ιταλούς και Γερμανούς.
Μεταπολεμικά έως το 1950 παίζονταν ασπρόμαυρες ταινίες και αργότερα ήρθαν οι έγχρωμες.

Το 1945 στο οικόπεδο του δικηγόρου Δηγενόπουλου λειτούργησε  ο κινηματογράφος «ΕΣΠΕΡΟΣ» (πριν γυμναστήριο του συλλόγου ΕΝΩΣΙΣ) παίζοντας και θεατρικέ παραστάσεις, ιδιοκτησίας  του Σπύρου Μαλλίρη και Καλοδήμου (έπειτα το κράτησε ο Μαλλίρης), που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Μαντινείας (Κένεντι ) και Δημητρακοπούλου στην πλατεία Άρεως απέναντι από το σημερινό ξενοδοχείο «Άρτεμις» - πολυκατοικία Δαβλάντη,  με μηχανικό τον Βαγγέλη Μοθωνιό, βοηθό του τον Θεόδωρο Γαληνό (έκανε και χρέη διαφημιστή) και κατά καιρούς τον Τάκη Δεμερούκα. Επίσης, τη δεκαετία του ‘50 λειτούργησε ο κινηματογραφική λέσχη νέων «ΠΑΝΘΕΟΝ», στη θέση του σημερινού ξενοδοχείου «Άρτεμις».

Τη ίδια εποχή ο Γ. Χριστόπουλος ανακαινίζει τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ με μηχανικούς τον Ηλία Πετσάλη και τους Χρήστο Μουγκοπέτρο και Κώστα Αγγελόπουλο και τη αξέχαστη Φωφό Ραζοπούλου (ο αξέχαστος Φώτης). Ο Κώστας Αγγελόπουλος στη επιλογή του έργου ο Χρήστος Μουγκοπέτρος στη καλλιτεχνική δραστηριότητα ως ντεκορατέρ και η Φωφό στα εισιτήρια και ταξιθέτρια. Με τη ανακαίνιση γίνεται μεγάλος προθάλαμος και τοποθετούνται μεγάλες διαφημιστικές ταμπέλες που κατασκεύαζε ο Χρήστος Μουγκοπέτρος αλλάζοντας ριζικά την διαφημιστική παρουσίαση των έργων. Το 1948 πεθαίνει ο Ηλίας Πετσάλης και αναλαμβάνει μηχανικός ο Χρήστος Μουγκοπέτρος με βοηθούς κατά καιρούς οι νέοι Βαγγέλη Μοθωνιό, Νίκος Ξελισιαχτής, Βασίλης Μπινιάρης, Τάκη Δεμερούκα, Σπύρος Τζήλιος κατά καιρούς ο Κώστας Αγγελόπουλος που εκτός από την επιλογή του έργου ήταν και σαν βοηθός.

Είναι η εποχή που μπαίνει νέο αίμα στον κινηματογράφο οι νέοι Νίκος Ξελισιαχτής, Βασίλης Μπινιάρης, Σπύρος Τζήλιος στον Απόλλωνα, κατά καιρούς ο Κώστας Αγγελόπουλος και Φώτης Γεωργακόπουλος στη ΑΥΡΑ.  
Η ΑΥΡΑ λειτουργεί με τους Αφούς Σταύρο και Γιώργος Ρέκα και Γεώργιο Παρασκευόπουλο ή Κοκαντέν. Είχαν εργαστεί οι Γιάννης Ποντίκης, Μίμης Αναγνωστόπουλος και Φώτης Γεωργακόπουλος.

Το πνεύμα της εποχής όσον αφορά στην κινηματογραφική λειτουργία, ήταν ανάγλυφο στα διαλείμματα των προβολών, με διάφορους παλαιστικούς αγώνες ή τραγουδιστές της εποχής να συμμετέχουν στο ψυχαγωγικό πρόγραμμα του κοινού, με σημαντικά μάλιστα ονόματα να αποτελούν μέρος αυτής της διαδικασίας, όπως η Σωτηρία Μπέλλου, η Μπέμπα Μπλανς κ.ά. Επίσης, λειτουργούσαν ζωντανές ορχήστρες, και στις Καραγκιοζοπαραστάσεις, όπως αυτή του Θ. Σπυρόπουλου, ο οποίος, για μια 10ετ'οα, εμφανιζόταν στου Παραλά – ως Καραγκιοζοπαίχτης μετά το ’50 - απέναντι από την ταβέρνα του Πιτερού… ενώ τη δεκαετία του 80΄ το θέαμα εμπλουτίστηκε με θέατρο σκιών, το γνωστό σε όλους μας καραγκιόζη.

Το 1954 βγαίνει σε δημοπρασία το Μαλλιαροπούλειο θέατρο και το παίρνει ο Σπύρος Μαλλίρης μηχανικούς τους Βασίλη Μπινιάρη και Μίμη Αναγνώστου.
Το 1954(;) οι Γιώργης Χριστόπουλος και Αφοί Μαυρόγιαννη και Αφους Χωματά έκανα εταιρεία και πήραν τους κινηματογράφους ΑΥΡΑ και θερινό ΑΠΟΛΛΩΝ. Στην καλοκαιρινή ΑΥΡΑ εμφανίζεται το καινούργιο σύστημα ΣΙΝΕΜΑΣΚΟΠ.

Το 1956 ξεκίνησαν οι εργασίες ανακαίνισης του κινηματογράφου (αλλαγή σκεπής) πρώην ΑΛΛΙΣΙΟΝ από το Γιώργη Χριστόπουλο με σκοπό να φτιάξει νέο σύγχρονο κινηματογράφο, αλλά εξαιτίας οικονομικών δυσχερειών, άλλαξε ιδιοκτησία και οι εργασίες ολοκληρώθηκαν υπό νέα ιδιοκτησία, των Σικώκη, Γιαννόπουλου και Γιαμαλίδη, λειτουργώντας την επόμενη σεζόν με τη ονομασία «ΑΕΛΛΩ», με πρώτο διευθυντή το Σπύρο Καρβούνη και μηχανικούς τους Βασίλη Μπινιάρη, Φώτη Γεωργακόπουλο και αργότερα το Σπύρο Τζήλιο. Ήταν μια ψηλοτάβανη αίθουσα 400 άνετων καθισμάτων (ξύλινα μα κόκκινο βελούδο ύφασμα), θερμαινόμενη με καλοριφέρ και οι τουαλέτες μεγάλες και πολλές με είσοδο δίπλα στη σκηνή. Κάθε Κυριακή έκαναν παράσταση για μικρά παιδία και για γυμνασιόπαιδα 11-1 ώρα και το έλεγαν «Σινεάκ» παίζονταν Μίκι Μάους, Σαρλό, Τρίο Στούτζες κ.ά. Το 1958 το πήρε ο Μίμη Σούντρης για λίγο.

Το καλοκαίρι του 1959, ο κινηματογράφος «ΕΣΠΕΡΟΣ» αγοράστηκε από τους Βασίλη Μπινιάρη και Μίμη Σούντρη, οι οποίοι τον μετονόμασαν σε «REX»,  με νέο μηχανικό το Σπύρο Τζήλιο. Στο συγκεκριμένο, μάλιστα, κινηματογράφο είχαν έρθει να τραγουδήσουν οι τότε νέοι και άσημοι Μανώλης Χιώτης και Μαίρη Λίντα. Τη ίδια εποχή εμφανίζεται ο Πάνος Παραλά όπου είχε το θερινό κινηματογράφο ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ και αργότερα έπαιζε Καραγκιόζη.

Το 1961, λειτουργούσε ο «ΑΡΙΩΝ» του Σταύρου Ρέκκα, ο οποίος βρισκόταν πίσω από την εκκλησία Αγίου Βασιλείου, στη συμβολή των οδών Χατζηχρήστου (Κύπρου ) και Χρυσοστόμου Σμύρνης, με τον αδερφό του Σταύρου, Γιώργο Ρέκκα να συνεχίζει τη λειτουργία του, μετά το θάνατο του πρώτου. Ήταν ένα κτήριο ισόγειο με μακρόστενη αίθουσα, κεραμοσκεπής εκεί που ήταν πριν το ξυλάδικο του Καράμπελα και αργότερα Γαργαλιώνη. Μηχανικοί δούλεψαν οι Φώτης Γεωργακόπουλος, Τάκης Δεμερούκας και Κανέλλος Καμαριώτης.

Το 1961 η ΑΕΛΛΩ αγοράστηκε από τους Θάνο Μάμαλη, Δημήτριο Σούντρη και Τάκη Θεοδωσόπουλο, οι οποίοι είχαν την εμπορική εκμετάλλευση και άλλων κινηματογράφων (ανάμεσά τους ήταν οι ΑΥΡΑ, REX και ΑΣΤΕΡΙΑ - στον ίδιο χώρο πριν, ήταν ο Καραγκιόζης του Παραλά).

Η θερινή «ΑΥΡΑ» από το 1962 και μετά, λειτούργησε με  τον ιδιοκτήτη του, ομογενή Τεγεάτη Δημήτριο Καρκαζή, ο οποίος τη μετονόμασε σε «Αλέα» και λειτούργησε υπό τη διεύθυνση του Κώστα Αγγελόπουλου.

Το 1962, συναντάμε τον κινηματογράφο «ΑΡΚΑΔΙΑ», λειτουργώντας χειμερινός και θερινός, ιδιοκτησίας Κώστα Φ. Σιάννη, στην οδό Δεληγιάννη (σημερινός πεζόδρομος, είσοδο κολλητά με το ξενοδοχείο Ανακτορικόν ), με μηχανικό και διαφημιστή τον Μίμη Αναγνώστου με βοηθό τον Γιώργο Μπακατσέλο, ο οποίος κινηματογράφος, λειτούργησε, ως χειμερινός, στο ίδιο οικόπεδο που λειτουργούσε  παλιότερα, ο θερινός ΑΠΟΛΛΩΝ. Ήταν ένας τεράστιος κινηματογράφος 1.000 θέσεων, με σύγχρονο εξοπλισμό και μόνιμο μπαρ.

Το 1962 η Καλοκαιρινή ΑΥΡΑ ως το 1982 νοίκιασε ο Κώστας Αγγελόπουλος από το Δημήτριο Καρκαζή.

Το 1964 λειτουργούσαν τα «ΑΣΤΕΡΙΑ», ιδιοκτησίας Μίμη Σούντρη, Τάκη Θεοδωσόπουλου και Θάνου Μάμαλη,  στην οδό Καλαβρύτων απέναντι από του Πιτερού, με ιδιοκτήτη του για την περίοδο 1969 – 1975  τον Σπύρο Τζήλιο.
Από το 1965, τη χειμερινή ΑΥΡΑ λειτούργησαν ως επιχειρηματίες κατά σειρά οι, Βασίλης Μπινιάρης και Κώστα Αγγελόπουλος.

Η αλλαγή ιδιοκτησίας της ΑΕΛΛΩ συνεχίστηκε, με το Σπύρο Τζήλιο να είναι ο ιδιοκτήτης για την περίοδο 1976-1996, ενώ το 1998 λειτούργησε με επιχειρηματία τον ιδιοκτήτη του ακινήτου Τέλη Παναγιώταρο, διευθυντή τον Κώστα Τζήλιο και μηχανικό τον Γιώργο Μπακατσέλο ο οποίος, πολλά χρόνια, δούλεψε ως βοηθός μηχανικός σε διάφορα σινεμά της πόλης…

Οι μέρες που παίζονταν τα έργα ήταν Δευτέρα-Τρίτη, Τετάρτη-Πέμπτη και Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή. Οι ώρες προβολών ήταν 5.30-7.30, 7.30-9.30, 9.30-11.30 με μικρά διαλείμματα ανάμεσα για να αλλάζουν το έργο και μικρά διαλλέιματα ανάμεσα στις ταινίες για να αλλάζει η μπομπίνα του έργου.
Ο κάθε κινηματογράφος στη πρόσοψη του είχε τεράστιες ταμπέλες 2Χ3 με το έργο που παιζόταν με τα ονόματα των ηθοποιών και μικρή περίληψη του έργου και στο πλάι δεξιά και αριστερά είχε μικρότερες λέξεις με τα διακριτικά Αύριον, Μεθαύριον, Προσεχώς, Λίαν Προσεχώς έργα… Στα έργα ερχόταν και ο χωροφύλακας για δει στο έργο που ήταν Ακατάλληλο κάτω των 16 ετών αν έμπαιναν μικρά παιδιά και ένας εφοριακός για να ελέγχει αν κόβονται τα εισιτήρια. Υπήρχαν στα διαλλείματα στα ακατάλληλα έργα και μίνι προβολές σεξουαλικού περιεχομένου. Τις πετούσαν στην ώρα του διαλλείματος γι’ αυτό βγήκε η λέξη τσόντα (επειδή ήταν μικρή προβολή και την έβαζαν τσόντα στο έργο). Οι κινηματογράφοι είχαν ο κάθε ένας τη δικιά του εταιρεία διανομής ταινιών όπως η ΑΕΛΛΩ ήταν οι Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης και Φίνος Φιλμ , η ΑΡΚΑΔΙΑ Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης, Σπέντζος Φιλμ, η ΑΥΡΑ Σκούρας Φιλμ και Ανζέρβος.

Οι θερινοί κινηματογράφοι αρχικά είχαν ψάθινες καρέκλες και αργότερα είχαν πάνινες καρέκλες σκηνοθέτη. Το έδαφος ήταν χωμάτινο (έπειτα ήταν γαρμπίλι) και γύρω από τον τοίχο (ασβεστωμένος πάντα) ήταν γεμάτο τριανταφυλλιές, τσιμισίρια, περιμετρικά  κισσούς, και περικοκλάδες πάνω στο τοίχο. Στο διάλλειμα το ενδιαφέρον μονοπωλούσαν οι γκαζόζες «Καλοδήμος – Μαλλίρης» αλλά και Χριστόπουλος ήταν μέσα σε μια βούτα – καζάνι με πάγο για να είναι δροσερά, ο πασατέμπος, φιστίκια… δίνοντας ένα ξεχωριστό άρωμα παράδοσης.

Η τεχνολογία της εποχής περιελάμβανε κινηματογραφικές μηχανές (μάρκας Cinemecanica και Piopion Ιταλικές, Phillips Ολλανδική, ως επί το πλείστον) που αρχικά λειτουργούσαν με κάρβουνο το λεγόμενο βολταϊκό τόξο και έπειτα με λάμπα, με τις μηχανές όμως αυτού του είδους να παρουσιάζουν σημαντικό μειονέκτημα λόγω σύντομης διάρκειας ζωής της λάμπας, αντίθετα με το κάρβουνο, το οποίο όμως απαιτούσε περισσότερο χρόνο και κόπο από τον εκάστοτε μηχανικό για την αλλαγή του. Το κάρβουνο έδινε περισσότερο φως  και ήταν καλύτερο να δεις μια ταινία, όμως είχε ένα σοβαρό πρόβλημα. Δημιουργούσε μεγάλη θερμότητα και οι ταινίες οι παλιές ήταν από εύφλεκτο υλικό και αν έπαιζαν πολύ ώρα ζεσταίνονταν και έπιαναν φωτιά με αποτέλεσμα να κινδυνεύει ο μηχανικός και ο κόσμος.

Η τεχνογνωσία μεταβιβαζόταν από τους παλιούς στους νέους μηχανικούς, με τη νέα γενιά να αποτελείται από τους Νίκο Ξελισιαχτή, Βασίλης Μπινίαρης (Μαλλιαροπούλειο και Αελλώ), Σπύρο Τζήλιος (ΑΠΟΛΛΩΝ , Μαλλιαροπούλειο και ΑΕΛΛΩ), ο Γ. Ρέκας (Αύρα και Αρίων), Φώτη Γεωργακόπουλο  (ΑΥΡΑ, RΕΧ, ΑΠΟΛΛΩΝ και ΑΡΙΩΝ), Μίμη Αναγνώστου (Αρκαδία) και Γ. Μπακατσέλο (Αρκαδία και ΑΕΛΛΩ).

Κάποιες από τις γιγαντοαφίσες φιλοτεχνούσε ο, τότε, στις αρχές, μεγάλος ζωγράφος Αντώνης Γκλίνος, επίσης οι Χρήστος Μουγκοπέτρος, Νίκος Μπίσιας, Απόστολος (Λούλης) Ευδαίμων, Νίκος Ξενάκης, Γιώργος Παρασκευόπουλος ή Κοκαντέν και ο Μίμης Αναγνώστου. Μια χαρακτηριστική ομολογουμένως προσωπικότητα των Τριπολιτσιώτικων κινηματογράφων ήταν η Φωφώ Ραζοπούλου ή Φώτης, Μικρασιάτισσα που εργάσθηκε τόσο ως ταμίας όσο και ως ταξιθέτρια στους περισσότερους από τους κινηματογράφους (Απόλλων, Μαλλιαροπούλειο, Αελλώ, Αστέρια και ΡΕΧ). Οι κινηματογράφοι άρχισαν να ερημώνουν λόγω της τηλεόρασης και του βίντεο αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να το αντικαταστήσουν αυτό το ωραίο  θέαμα ου λέγεται κινηματογράφος.

Σήμερα στην Τρίπολη, ακολουθώντας τις επιταγές των καιρών, λειτουργεί κινηματογράφος, ο «Cine – Ville» με τρεις κινηματογραφικές αίθουσες, ιδιοκτησίας του μακαρίτη Κώστα Λουκαΐτη (κληρονόμοι τα παιδιά του Γιάννης και Μαριλένα) που βρίσκεται στο παλιό εργοστάσιο χρωμάτων Λουκαΐτη, επί της οδού 28ης Οκτωβρίου και Δημητρακοπούλου…