Δεν πιστεύω στον όρο «διαφορετικότητα» και σε αυτό το πλανητικό «όλοι διαφορετικοί - όλοι ίσοι». Είμαστε αυτοί που είμαστε και δεν υπάρχει τρόπος να ορίσεις το «διαφορετικό» ή τη «διαφορετικότητα» με τρόπο ίσο. Υπάρχει τρόπος, ασφαλώς, να είσαι δίκαιος με το «διαφορετικό», σε σημείο που αυτό να μην υπάρχει ως εμπόδιο στη ζωή των ατόμων. Διότι η πολυδιαφημιζόμενη ισότητα είναι δυσκολοκατάκτητη, ίσως και ουτοπική, ενώ η δικαιοσύνη είναι δυνατόν να θεσπιστεί και κάποτε να φέρει την ισότητα.

(Ποιος έμπορος, όμως, στην πραγματικότητα και στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας θέλει να εξαλειφθεί η «διαφορετικότητα» με τρόπο δίκαιο; Ουδείς. Διότι το ζητούμενο είναι να υπάρχει η «διαφορετικότητα» επειδή αυτή πουλάει με πλείστους όσους τρόπους, και όχι μόνον οικονομικά.)

Πανηγύρισαν οι εκπρόσωποι των «διαφορετικοτήτων» τη νίκη της στρουμπουλής Ισραηλινής στη Eurovision έναντι της «θεάς» Ελένης Φουρέιρα.

Γιατί; Η Ελένη Φουρέιρα είναι ο μέσος όρος; Η Ελένη Φουρέιρα είναι ο συνήθης τύπος γυναίκας που κυκλοφορεί παγκοσμίως; Γυμνασμένη, καλλίγραμμη, υπέρκομψη και υπέρλαμπρη; Η Ελένη Φουρέιρα είναι το σύνηθες, η νόρμα, το καθεστώς και το κατεστημένο;

Ή μήπως η εμφάνιση της Νέτα (εμένα μου θύμισε όχι γιαπωνέζικο μανγκά, γενικά και αόριστα, αλλά την Πούκα, δημοφιλέστατη κούκλα και brand name) ως κούκλας-παιχνιδιού δεν ερχόταν σε κόντρα με το όλο τραγούδι - ο Θεός να το κάνει, τραγουδι- «δεν είμαι το παιχνίδι σου, αγόρι»...

Απλώς η Ελένη Φουρέιρα είναι το όνειρο γυναικών και ανδρών, αυτό που θες να φτάσεις και που πουλάει. Και η Νέτα δεν είναι το όνειρο κανενός. Και θεωρήθηκε μεγάλη γροθιά στο στομάχι των παραγωγών που ποντάρουν στην εμπορευσιμότητα του γυναικείου κορμιού το γεγονός ότι κέρδισε η στρουμπουλή από το Ισραήλ.

Ωστόσο -και ιδού η καλοστημενη παγίδα για να νομίσουμε όλοι ότι ψηφίζοντας την Ισραηλινή γίναμε προοδευτικοί!- η Νέτα και η κάθε Νέτα αποτελούν ένα τεράστιο μερίδιο της αγοράς με δύο τρόπους: Πρώτον: καταναλώνουν τα προϊόντα που θα τις κάνουν να νομίσουν ότι θα γίνουν η Καρντάσιαν, η Φουρέιρα κ.ά. γυναίκες των περιοδικών. Και, δεύτερον, κυρίως ανήκουν στο αγοραστικό κοινό που θα καταναλώσει ρούχα γαι υπέρβαρους και για παχύσαρκους που εμφανίστηκαν στο εμπόριο και άρχισαν να πουλάνε σαν τρελά όταν οι μόδιστροι της υψηλής ραπτικής άρχισαν να ανεβάζουν στις πασαρέλες τους μοντέλα με καμπύλες όχι επειδή πείστηκαν για τη «διαφορετικότητα» και άλλες μπούρδες που μας σερβίρουν, αλλά επειδή αναγκάστηκαν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, που ξεκίνησε τις ποινικές διώξεις εναντίον τους, αφού είναι έγκλημα να λιμοκτονούν τα κορίτσια για να βρουν μια δουλειά στο μόντελινγκ!

Κανείς δεν έχει πείσει τους υψηλούς ράπτες αυτού του κόσμου ότι τα μοντέλα που δεν ανήκουν στο size zero είναι πρότυπα ομορφιάς. Απλώς... αναγκάστηκαν. Και μαζί με αυτούς, άνοιξε η αγορά για ανθρώπους που κουβαλάνε αρκετά κιλά παραπάνω.

Και αυτό, φίλοι μου, δεν χάλασε κανέναν.

Το καθεστώς και το κατεστημένο, από την άλλη, είναι γυναίκες στρουμπουλές -σε πολλές χώρες, δε, παχύσαρκες. Οι Αμερικανοί, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2017, είναι παχύσαρκοι σε ποσοστό 33%. Επομένως, για ποια «διαφορετικότητα» μιλάμε σε ετούτον τον διαγωνισμό ως προς την εμφάνιση, τουλάχιστον;

Κάνοντας λόγο δε για τα βραβεία της Eurovision συνολικά, η αδικία περισσεύει. Πρώτον, επειδή το τραγούδι που βραβεύτηκε εφέτος δεν είναι καν τραγούδι -είναι διασκευή, το έγραψε ο Γιάννης Πετρίδης που ξέρει, δεν το λέω εγώ, μιας ηλεκτρονικής χαζομάρας με ένα κοτόπουλο. Και, δεύτερον, συμπάσχω ασφαλώς ως συνάνθρωπος με τον Ισπανό περυσινό νικητή του διαγωνισμού, αλλά και εκείνος νίκησε επειδή η υγεία του κρεμόταν -ή κρέμεται, δεν γνωρίζω- από μια κλωστή και όχι επειδή το τραγούδι του άξιζε πραγματικά να βραβευτεί.

Είναι αυτοί λόγοι για να κερδίσει μια χώρα έναν διαγωνισμό τραγουδιού; Λόγοι υγείας και λόγοι «διαφορετικότητας»;

Το 2014, η Κοντσίτα, η γυναίκα με το μούσι, όπως εντελώς υποτιμητικά έμεινε γνωστή αυτή η drag queen, κέρδισε τον διαγωνισμό της Eurovision. Κλαπ-κλαπ στο διαφορετικό, τι ωραίοι και προοδευτικοί που είμαστε στην ήπειρό μας, μπράβο μας!

«Μπράβο μας» που μετατρέπουμε διαγωνισμούς τραγουδιού σε «σόου τεράτων» για να εμπεδώνεται, τελικά, όχι μόνο η κυρίαρχη τάξη, όχι μόνο ο συντηριτισμός, αλλά και κάτι χειρότερο: Έγιναν «καλύτεροι» οι Αυστριακοί με την Κοντσίτα, ή μήπως όταν έσβησαν τα φώτα για εκείνη γύρισαν πλευρό;

Το ποσοστό της ακροδεξιάς στην Αυστρία έχει αυξηθεί δραματικά, και κανένα βραβείο σε «στημένους», όπως φαίνεται, διαγωνισμούς δεν σώζει την παρτίδα.

Επιεδή η «διαφορετικότητα» πουλάει απλώς. Η προβολή της δεν βελτιώνει τη ζωή κανενός «διαφορετικού». Αντιθέτως: εκθέτει, ταπεινώνει, μηδενίζει, τελικά, την ίδια τη δικαιοσύνη που θα έπρεπε να πασχίζουμε καθημερινά για να κατακτήσουμε ως κοινωνία μακριά από το φαίνεσθαι και με οδηγό το είναι.

Γαλανιάδη Εύα