Οι οικογενειακές χριστουγεννιάτικες στιγμές  για κάποιους είναι αυτονόητες, ίσως τετριμμένες και βαρετές. Με θείους, θείες και αδιάφορους καλεσμένους που δεν έχουν κάτι να πουν.  

Για κάποιους άλλους,  οι μέρες αυτές περιλαμβάνουν ένα γιορτινό τραπέζι με καθισμένα όλα τα αγαπημένα τους πρόσωπα,  που εύχονται χρόνια πολλά, μετρούν αντίστροφα για την αλλαγή του χρόνου, ανταλλάσσουν δώρα, τραγουδούν, γελάνε δυνατά και ύστερα να συνεχίζουν τη διασκέδασή τους έως το πρωί, σε κάποιο νυχτερινό κέντρο.

Για κάποιους, όμως, οι στιγμές αυτές είναι άγνωστες και μακρινές, είναι εικόνες που κρατούν μέσα τους, αφού οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις δεν τους επιτρέπουν πάντα να τις βιώσουν.

Το μεροκάματο εκείνη την ημέρα είναι διπλό, αλλά σίγουρα πιο δύσκολο και οι ώρες κυλούν βασανιστικά αργά. Αν και οι αποδοχές είναι μεγαλύτερες αυτές τις μέρες, δεν είναι αρκετές να καλύψουν το κενό που αφήνουν οι μοναχικές στιγμές σκληρής δουλειάς τις μέρες των Χριστουγέννων.

Χιλιάδες συμπολίτες μας τις ημέρες των Χριστουγέννων και τις Πρωτοχρονιάς τις πέρασαν μαζί με τους συναδέλφους, μαζί με τους πελάτες, μαζί με τους ασθενείς τους.

Γιατροί και νοσοκόμοι, οδηγοί ασθενοφόρων υπάλληλοι της ΔΕΗ, πυροσβέστες, αστυνομικοί, σώματα ασφαλείας όλοι που ήταν σε υπηρεσία. Υπάλληλοι σε επιχειρήσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος, σερβιτόροι, υπάλληλοι στην κουζίνα, καλλιτέχνες, μουσικοί, οδηγοί ταξί και λεωφορείων, υπάλληλοι σε ζαχαροπλαστεία και ανθοπωλεία, υπάλληλοι που βρίσκονται σε επιφυλακή, δημοσιογράφοι  είναι μόνο μερικοί συμπολίτες μας που εργάζονταν τις μέρες αυτές.

Οι αφανείς αυτοί ήρωες έβαλαν πλάτη για να κυλήσουν όλα ομαλά τις μέρες των εορτών. Προσπάθησαν να μας εξυπηρετήσουν και να κάνουν τις γιορτές αυτές μέρες ακόμα καλύτερες. Έμειναν μακριά από τα παιδιά τους, από τους φίλους και την οικογένειά τους, για να μας σερβίρουν, για να μας μαγειρέψουν, για να μας διασκεδάσουν και να μας ενημερώσουν. Έκαναν αλλαγή του χρόνο στα χειρουργεία και στα αστυνομικά τμήματα, στα λιγνιτωρυχεία και στα τηλεφωνικά κέντρα.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν φορούσαν κόκκινη φορεσιά και δεν είχαν λευκή γενειάδα, αλλά με τον τρόπο τους πραγματοποίησαν τις δικές σας ευχές. Σας μοίρασαν χαμόγελα και ευχές.

Μπορεί οι ίδιοι να μην αντάλλαξαν ευχές με την οικογένειά τους, σίγουρα δεν μέτρησαν αντίστροφα, δεν αντάλλαξαν δώρα, αφού δεν υπήρχε χρόνος για αυτό, δεν υπήρχε χρόνος για τίποτα άλλο πέρα από τη δουλειά. Το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν ήταν να δώσουν το 100%, να είναι στην πρώτη γραμμή, πιστοί στρατιώτες του καθήκοντος, προκειμένου να είναι τυπικοί στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις.

Οι γιορτές και οι αργίες για αυτούς δεν είναι μέρες χαλάρωσης, δεν είναι μέρες για διακοπές, και όμορφες ανέμελες οικογενειακές στιγμές, είναι μέρες που απαιτούν μεγαλύτερο φόρτο εργασίας, είναι μέρες που επιζητούν την αμέριστη προσοχή τους, είναι μέρες μοναχικές μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των εορτών προσπαθούν  να αδράξουν την όποια ευκαιρία τους δοθεί για οικογενειακές στιγμές, εκτιμούν αυτά που τους δίνονται και  με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,  χρωματίζουν τις στιγμές των εορτών που τους βρίσκουν μακριά από την οικογένειά τους.

Οι αφανείς ήρωες χρήζουν σεβασμού, έτσι ας μην ξεχνάμε να τους χαρίσουμε ένα χαμόγελο και μία ευχή τις μέρες αυτές. Μην ξεχνάμε ότι για κάποιους οι οικογενειακές στιγμές, που ίσως να σνομπάρουν μερικοί, για κάποιους άλλους είναι θείο δώρο. 

Ας τους πούμε ένα «ευχαριστώ».

Έφη Καστραντά