Σαν μεγάλο χωριό, τα Τρόπαια ήταν προορισμός και στόχος για κάθε είδους διασκεδαστές. Παραστάσεις Καραγκιόζη και κουκλοθέατρου δίνονταν στο σχολείο, με εισιτήριο μία δραχμή για τους μεγάλους και ένα πενηνταράκι για τους μαθητές. Ταχυδακτυλουργοί όπως ο Τριπολιτσιώτης «μάγος» με το ιταλοπρεπές όνομα Αntoni και υπεράνθρωποι όπως ο Τζίμης ο Τίγρης και ο Σαμψών έδιναν υπαίθριες παραστάσεις στην κεντρική πλατεία. Θυμάμαι τον Τίγρη να εξιτάρει το κοινό με το πιο επικίνδυνο κόλπο του, το σπάσιμο με βαριά ενός αγκωναριού που το τοποθετούσε πάνω στο κεφάλι του. Το κόλπο το έφερε σε πέρας με επιτυχία χάρη και στο νεαρό Μήτσιο του Σταυρέα, που τον διάλεξε για χειριστή της βαριάς, απορρίπτοντας προηγουμένως δυο εθελοντές που του φάνηκαν πιωμένοι.

Στο καφενείο του Κωστή, περιοδεύοντες θίασοι, τα γνωστά μπουλούκια, έδιναν παραστάσεις με έργα ηρωικά, αλλά κυρίως με παρωδίες και φτηνές απομιμήσεις των αθηναϊκών επιθεωρήσεων. Η πιο σταθερή όμως και συνηθισμένη διασκέδαση της «αστικής» τάξης του χωριού ήταν ο σινεμάς.

Είναι Κυριακή, νωρίς το απόγευμα, έχει φύγει και το τελευταίο λεωφορείο για την Πέρα Μεριά, ο κόσμος έχει αραιώσει, ο καφετζής φωνάζει δυο-τρία παιδιά, ανάμεσά τους κι εμένα, και αρχίζουμε τη δουλειά. Μαζεύουμε τα τραπέζια στον τοίχο προς τα ΚΤΕΛ, από πάνω βάζουμε ένα μεγάλο λευκό πανί και τοποθετούμε τις καρέκλες σε οριζόντιες σειρές παράλληλα με την αυτοσχέδια οθόνη. Στο τέλος ντύνουμε την τζαμαρία με μπλε χαρτί, όπως αυτό που ντύναμε τα τετράδια του σχολείου. Κάναμε δηλαδή συσκότιση κι εμποδίζαμε τους τζαμπατζήδες να βλέπουν από έξω.

Εν τω μεταξύ είχε φτάσει ο Παναγιώτης από τη Δημητσάνα, που έφερνε κάθε Κυριακή το σινεμά στο χωριό. Πρώτη του δουλειά ήταν να τοποθετήσει το δίφυλλο σταντ με τις χιλιοτρυπημένες από τις πινέζες φωτογραφίες του έργου μπροστά στην πόρτα του καφενείου. Ύστερα ξανάμπαινε στο αγροτο-κινηματογραφικόν βανάκι του και κάνοντας μια γύρα μέχρι την Κουκούλα ανάγγελλε με το μεγάφωνο στη διαπασών: «Σήμερον στο καφενείον του Κωστή θα προβληθεί το εκλεκτόν έργον του Αλέκου Σακελλάριου Η κυρά μας η μαμή, με τον Ορέστη Μακρή και τη Γεωργία Βασιλειάδου. Μαζί τους πλειάδα γνωστών ηθοποιών και ο μικρός Βασιλάκης Καΐλας». Στη συνέχεια επέστρεφε στοκαφενείο, κατέβαζε τα ξύλινα κιβώτια με τον εξοπλισμό, μοντάριζε τον ογκώδη και θορυβώδη προβολέα του κι άρχιζε τις δοκιμές.
Όταν όλα ήταν έτοιμα, ο Κωστής έδινε από ένα γλυκό «Λούσιος» σ’ εμάς τους βοηθούς και μας έβγαζε όλους έξω. Εμένα, που ήμουν από τους κύριους βοηθούς του, μου έλεγε: «Λάκη, εσύ ξέρεις, μόλις σβήσω τα φώτα, έλα στο παραθυράκι της κουζίνας».

Περίμενα με μεγάλη αγωνία πότε θα γεμίσει η αίθουσα και θα έρθει η στιγμή που θ’ ανοίξει το παράθυρο. Πάντα συνεπής ο Κωστής, μου άνοιγε, ενώ μου γέμιζε και την τσέπη με πασατέμπο και στραγάλια. Πλήρες μενού.
Με προφύλαξη, να μη με δει ο σινεματζής, και σκυφτός, για να μη φανεί το κεφάλι μου στην οθόνη, έτρεχα και καθόμουν σταυροπόδι κατάχαμα, μπροστά από την πρώτη σειρά των καθισμάτων.

Όμως η αποστολή μου δεν είχε τελειώσει. Όλο και κάποιος φίλος θα είχε μείνει απέξω, ο Τάκης, ο Βαγγέλης, κάτι έπρεπε να κάνω. Πήγαινα λοιπόν με τρόπο στο παράθυρο, όπως είχαμε συμφωνήσει από πριν, και άνοιγα δυο τρυπούλες στο χαρτί. Μερικές φορές αργούσε να γίνει αυτό, γιατί δεν μπορούσα να φτάσω στο παράθυρο και το έκανα με τρόπο μες στη σύγχυση που δημιουργούνταν τις φορές που κοβόταν η χιλιοπαιγμένη κόπια της ταινίας, ή στο διάλειμμα, οπότε είχαμε γκρίνια μετά.

Ωραίες εποχές, με καλό ελληνικό σινεμά, με την Αστέρω, την Γκόλφω, τους υπέροχους κωμικούς, αλλά και πολύ κλάμα με τον Νίκο Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση. Μια ευκαιρία για την «καλή» κοινωνία των Τροπαίων να φορέσουν τα καλά τους, να πιούνε την πορτοκαλάδα, να φάνε το υποβρύχιο, το γλυκό του κουταλιού ή το παγωτό τους στο καφενείο του Σαρρή και να συνεχίσουν τη διασκέδαση με μια ταινία 5ης προβολής.

Υ.Γ. Υπήρχε όμως κι ένας επιπλέον κίνδυνος σ’ αυτές τις κυριακάτικες προβολές: να σε δει ο δάσκαλος και να σε κατσαδιάσει την άλλη μέρα στο σχολείο...

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Όμορφα Χρόνια» του Θεόδωρου Νίτσου)