Το έργο του Αυστραλού Mathew Halpin «Tsipras as Kolokotronis» («Ο Τσίπρας ως Κολοκοτρώνης») εκτίθεται σε γκαλερί στο Ηράκλειο της Κρήτης και έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια τόσο στους καλλιτεχνικούς κύκλους της εξαιρετικά δραστήριας ως προς τα πολιτιστικά πόλης όσο και στο κοινό. Κάποιοι ενοχλούνται, κάποιοι βρίσκουν το έργο ευρηματικό, κάποιοι κάνουν λόγο για ύβρι απέναντι στο πρόσωπο του Στρατηγού που απελευθέρωσε τη χώρα.

Διότι ο καλλιτέχνης έχει πάρει από τη μια τα χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας που απελευθέρωσε τα ελληνικά εδάφη από τον τουρκικό ζυγό και τα έχει αναμείξει με το πρόσωπο ενός ανθρώπου που έκανε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που έλεγε ότι πρέσβευε.

Και, για να μην παρεξηγηθούμε, όχι μόνον ο κ. Τσίπρας αλλά κανείς πολιτικός της τελευταίας δεκαετίας δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε στο ελάχιστο με τον Γέρο του Μοριά.

Στη σελίδα cretapost.gr όπου διαβάσαμε την είδηση, διαβάζουμε: «Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε το 2015, σε μια χρονική συγκυρία, όπου η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων επιθυμούσε διακαώς μια δραματική αλλαγή στα πολιτικά πράγματα του τόπου. Ίσως οι συγκυρίες αυτές να έδωσαν και το έναυσμα στον Mathew Halpin να εμπνευστεί τον παραλληλισμό ανάμεσα στα δύο πρόσωπα. Υπενθυμίζεται πάντως, πως την ίδια ακριβώς περίοδο, ο νεοελληνιστής Ρόντρικ Μπίτον, διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Kings College του Λονδίνου, είχε υποστηρίξει με γνώμονα τον επαναστατικό χαρακτήρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και την επιφυλακτικότητά του απέναντι στις Μεγάλες Δυνάμεις, πως αν ο Γέρος του Μοριά ζούσε στις μέρες μας θα ήταν αντιμνημονιακός!».

Επομένως, το πραγματικά προκλητικό γεγονός είναι το ότι ο πίνακας εκτίθεται σε μια συγκυρία κατά την οποία ο κ. Τσίπρας έχει μεταστραφεί και από αντιμνημονιακός που δήλωνε, υπέγραψε κι αυτός ένα-δυο μνημόνια. Διότι το 2015, όταν ο καλλιτέχνης ανακοίνωνε το έργο, δεν υπήρξαν αρνητικές αντιδράσεις. Σήμερα, όμως, υπό το φως της μεταστροφής του κ. Τσίπρα, τα πράγματα λαμβάνουν άλλη τροπή. Καθώς ο Κολοκοτρώνης δεν έκανε βήμα πίσω σε σχέση με εκείνα που πίστευε.

Να, λοιπόν, που ο Αυστραλός καλλιτέχνης μάς έδωσε ένα έργο που μπορεί να κριθεί -σε ένα επίπεδο τουλάχιστον- βάσει ιστορικής συγκυρίας, και μάλιστα μέσα σε διάστημα μόλις δύο ετών.

Ενδιαφέρουσες οι αντιδράσεις, λοιπόν, υπό αυτό το πρίσμα.