Ο Νικόλαος Χρήστου Μακρής πήγε στον μεγάλο πόλεμο 21 ετών. Ήταν ένας από τους 85 Ελαιοχωρίτες που είχαν πάει τότε να υπερασπιστούν τα σύνορα της πατρίδας.

Την άνοιξη του '41 ένας όλμος τού αφαίρεσε μερικά πλευρά και του σακάτεψε το ένα πνευμόνι. Μεταφέρθηκε όπως-όπως στην Αθήνα. Το μέτωπο είχε καταρρεύσει στο μεταξύ και αυτός νοσηλευόταν. Το τραύμα τεράστιο, τα μέσα της εποχής και λόγω κατάστασης ανεπαρκή. Αντιβίωση δεν υπήρχε, ο αριθμός των τραυματιών μεγάλος.

Ο φαντάρος εξαντλημένος άρχισε να πέφτει σε λήθαργο. Περνούσε ο καιρός, οι γιατροί και οι νοσοκόμες τον ξέγραψαν. Από/ σύμπτωση τον είδε ένας Ελαιοχωρίτης και βλέποντας την κατάστασή του αποφάσισε να μην αναφέρει τίποτα στους δικούς του –καλύτερα να τον θεωρούν αγνοούμενο σκέφτηκε.

Στους δύο μήνες μισοξυπνάει αδύναμος και βλέπει ότι η νοσοκόμα φέρνει φαγητό σε όλους, αλλά όχι σε αυτόν, είχε πολύ καιρό να του φέρει, ήταν σε κώμα.

«Εμένα δεν θα μου φέρεις;», της λέει.

Έκπληκτη η νοσοκόμα: «Πεινάς;».

«Αν πεινάω λέει!»

Ένα πιάτο φακές σήμανε την ανάστασή του. Πέρασε ο καιρός, έφτασε Αύγουστος, η πληγή είχε κλείσει, αλλά ο φαντάρος  δεν είχε συνέλθει ακόμη. Το νοσοκομείο τον έδιωξε, δεν είχε κάτι άλλο να του προσφέρει. Ειδοποιήθηκαν οι δικοί του, ο Νικόλας είναι καλά,  είναι λίγο αδύναμος θα έλθει με το τρένο στο Ελαιοχώρι.

Πήγε ο πατέρας του στο σταθμό με ένα ζώο να τον παραλάβει. Κατέβηκαν 5-6 από το τρένο. Ο πατέρας του τους ρώτησε όλους –και τον ίδιο- μήπως είδατε ένα φαντάρο; Ο λεβεντάνθρωπος, Μακρής όνομα και πράμα ήταν μόλις 33 οκάδες (42 κιλά), πού να τον γνωρίσει ο πατέρας του.

Ο Νικόλας έκανε οικογένεια, έζησε μία φυσιολογική ζωή. Έφυγε χθες στα 97 του, τελευταίος από τους 85 που πολέμησαν.

Ευχόμαστε όλοι καλό ταξίδι. Ευχόμαστε στα παιδιά του και τα εγγόνια του να πάρουν την αντοχή, τη δύναμη και τη θέλησή του. Ελπίζω ότι δεν θα στενοχωρήσω τα παιδιά του που δημοσίευσα αυτή την άγνωστη σε πολλούς ιστορία.

Λάμπρος Α. Ελαιοχώρι, 27.12.2016