Τον μακαριστό Μητροπολίτη Θεόφιλο τον  είχαμε 35 χρόνια μαζί μας, 
με όλη την έννοια της λέξεως. Όλα αυτά τα χρόνια βρίσκαμε πάντοτε ανοιχτή την πόρτα του γραφείου του, για να του πούμε τον πόνο μας, τις αγωνίες μας,
να πάρουμε δύναμη για να συνεχίσουμε τον σκληρό της ζωής αγώνα …

Κι΄ εκείνος ήταν  πάντοτε κοντά  μας. Κοντά σε μας τους μικρούς και τους 
απλούς ανθρώπους, που δεν έχουμε τα  μεγάλα φτερά των πελαργών για να πετάξουμε ψηλά, πολύ περισσότερο για  να καλύψουμε τον ουρανό …Εκείνος βέβαια διαθέτατε αυτά τα φτερά των πελαργών και μπορούσε να πετάξει πολύ ψηλά, όμως προτιμούσε τα φτερά των μικρών πουλιών της καστανιάς, «που τραγουδούν όμορφα, μαγευτικά, με το χάρισμα που τα έχει προικίσει ο Θεός …»

Ήταν ο κληρικός που πίστευε,  πως είναι ευκολότερο να ανάψεις ένα κερί , παρά να καταριέσαι το σκοτάδι. Απ΄ εκείνους τους ανθρώπους που είχαν ξεφύγει από τα δεσμά της ύλης και τους νόμους της βαρύτητας, από τις ασχολίες της καθημερινότητας με τις ανασφάλειες και τις ανάγκες της

Η πορεία της ζωής του γνωστή. Πορεία ενός φτωχού παιδιού, που πέρασε όλες τις αγωνίες και πίκρες της ζωής και που όμως η Θεία Χάρις το αξίωσε να υπηρετήσει, επί πολλά χρόνια την Εκκλησία με μια ταπείνωση που σπάνια κανείς συναντά σε ανώτερους κληρικούς. Και η ταπείνωσή του αυτή φαίνεται και από το γεγονός ότι είχε τα χέρια του υψωμένα προς τον Θεό, προσευχόμενος να αναδείξει για τούτη την μικρή, αλλά ανεπανάληπτη σε ιστορία και προσφορά προς το Έθνος 
των Ελλήνων, Ιερή Μητρόπολη Γόρτυνος & Μεγαλοπόλεως, ένας καλύτερός του, που θα αγαπούσε τον ευλογημένο μας τόπο και θα πραγματοποιούσε αυτά που εκείνος δεν μπόρεσε, όπως, ταπεινά, έλεγε. Και η προσευχή του αυτή εισακούστηκε και ο Κύριος μας έστειλε τον διακονούντα σήμερα Μητροπολίτη κ.κ. Ιερεμία.

Είχαμε την ευλογία, ένεκα της παρουσίας μας στο ιερό βήμα του αναλογίου της Αγίας Κυριακής, αλλά και της δεκαεπτάχρονης υπευθυνότητας  της εκδόσεως της εφημερίδας της Αδελφότητας Δημητσανιτών, «Δημητσάνα», να τον γνωρίσουμε από κοντά, να περπατήσουμε στους δρόμους της άγιας πόλης μας, να ταξιδεύσουμε  σε κάποιο απομεμακρυσμένο χωριό, για να  τελέσει στην εκκλησιά του  το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας,  ακόμα και την δυνατότητα να καθίσουμε δίπλα του στο καφενείο  της πατρίδας μας, κι΄ εκεί να ακούσουμε πράγματα ανθρώπινα, αλλά με  πολύ βάθος.

Στο πρόσωπό του βρίσκαμε τον ταπεινό, τον συνετό, τον ακούραστο άγγελο της Εκκλησίας του Χριστού. Τον χαρισματικό στην ταπείνωση και αφοπλιστικό στην απλότητα  Μητροπολίτη. Τον κληρικό με το μαύρο ράσο και τον απέριττο μοναχικό σκούφο σε ένα ισχνό κορμί, που δεν έβλεπε την θέση του σαν «καθέδρα πλουτισμού» Έναν ιερωμένο που είχε διαλέξει μόνος του το δύσκολο δρόμο της Αρετής, το δρόμο της Αγιότητας. Τον Κληρικό  που εύρισκε δικαίωση ο λόγος της Γραφής : «Διέσωσα γαρ πτωχόν εκ χειρός δυνάστου και ορφανώ ω ουκ ην βοηθός, εβοήθησα… Οφθαλμός ήμην τυφλών, πους δε χωλών» (Ιώβ, κθ,12-15).

Ήταν ένας κλητός άγιος !

Το αναγνώρισαν όσοι τον συναναστράφηκαν, όσοι τον γνώρισαν...Τον θαύμασαν όσοι είχαν την ευκαιρία να δουν κοντά την αυστηρή ασκητική ζωή του ως επισκόπου. Να σέβονται την προσωπικότητά του και οι αντιτιθέμενοι στα ιδανικά του. Αυτή είναι η αγιότητα. Επιβάλλεται σε όλους, είτε θέλουμε είτε όχι. 

Σ΄ αυτόν αρμόζουν  τα λόγια του Σεραφείμ Σαρώφ, του Άγιου της Ορθοδοξίας μας, που συχνά μας επαναλάμβανε:

«Η ζωή του ανθρώπου μοιάζει με το κερί που λειώνει.
Αν το κερί είναι κακής ποιότητας αφήνει πίσω του μουτζούρα.
Αν, όμως, είναι καλό, τότε αρωματίζει.
Αφήνει δηλαδή αυτός που φεύγει το άρωμα της ζωής του».

Και o Δεσπότης Θεόφιλος μας άφησε το άρωμα της αγάπης, της αδελφοσύνης,
της ενότητας, της σύμπνοιας, της χαράς, της τιμής και της υπερηφάνειας.

Ευλογητός ο Θεός που μας τον χάρισε !
Αιώνιο το Μνημόσυνό του !

Βασίλειος Σκολαρίκος