Εδώ στην Ελλάδα, όπως και παντού στην Ευρώπη και στον δυτικό κόσμο, πέσαμε με τα μούτρα στις εκλογές της Γαλλίας. Έχουμε όλοι μαζί, συλλογικά, τον φόβο της Λεπέν. «Οι πιο σημαντικές εκλογές των τελευταίων χρόνων», «Κρίνεται το μέλλον της Ευρώπης», «Jamais ξανά φασισμός στην Ευρώπη».

Η αλήθεια είναι ότι η ψήφος των Γάλλων είναι πολύ σημαντική κυρίως σε συμβολικό επίπεδο για ολόκληρη την ΕΕ.

Το χρηματιστήριο περίμενε επίσης με αγωνία το πώς θα κινούνταν οι Γάλλοι, επί το ακροδεξιόν ή επί το ακροαριστερόν. Και, τελικώς, όταν κινήθηκαν προς τον σοσιαλ-φιλελευθερισμό του outsider Μακρόν, οι χρηματιστηριακοί δείκτες παρουσίασαν μιαν άνοδο. Ταυτόχρονα, οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν σαρωτική νίκη του Μακρόν με 62% κόντρα στη Λεπέν βγήκαν από τα συρτάρια ζεστές-ζεστές και όλοι βαυκαλιζόμαστε ότι επειδή στον πρώτο γύρο των εκλογών νίκησε ο Μακρόν, νίκησε η Δημοκρατία, με το δέλτα το κεφαλαίο.

Αλλά περίπου ένα 22% ψήφισε την Ακροδεξιά στη Γαλλία και αυτό δεν είναι αμελητέο. Ο Μελανσόν, η λατρεία του Αλέξη και του ΣΥΡΙΖΑ, ένιψε τας χείρας του και είπε, σε ελεύθερη απόδοση, «α, οι δικοί μου ψηφοφόροι ας στηρίξουν όποιον θέλουν στον δεύτερο γύρο, δεν πα να βγει όποιος να ΄ναι..».

(Μηδένα προ του τέλους.)

Και, μέσα σε όλα αυτά, και ενώ ασχολούμαστε με τις γαλλικές εκλογές, στη δημοσκόπηση της Κάπα Research για «Το Βήμα της Κυριακής» αποτυπώθηκε το εξής σχιζοφρενικό: Οι πολίτες που κλήθηκαν να αποτιμήσουν την ψήφο τους στις τέσσερις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν την «παράδοση» της χώρας στο ΔΝΤ από τον Γιωργάκη του Αντρέα με τη μοβ γραβάτα στο Καστελλόριζο, απάντησαν «Ψήφισα σωστά» σε ποσοστό 68,5%, ενώ οι περισσότεροι θεωρούν ότι το σύνολο του εκλογικού σώματος στις αντίστοιχες αναμετρήσεις «Ψήφισε λάθος» (60,5% - 72,5%). 

(Εγώ σωστά ψήφισα, οι άλλοι ψήφισαν λάθος.)

Και ακόμα: Η κοινωνία ξόδευε περισσότερα από όσα μπορούσε να παραγάγει, δηλώνει το 72%. Αλλά όταν η ερώτηση αφορά προσωπικά τους ερωτηθέντες, η απάντηση «ξόδευα όσα έπρεπε» συγκεντρώνει το 75,5%.

(Εγώ ήμουν οικονόμος, οι άλλοι ήταν σπάταλοι.)

Βλέπω ειδήσεις αυτή την ώρα. Στα δελτία, όλοι ασχολούνται με τον Μακρόν. Περίπου, δηλαδή. Κυρίως ασχολούνται με τη σύζυγό του που είναι κατά 25 χρόνια μεγαλύτερή του. Τον συγκρίνουν με τον Ομπάμα και ακούγονται πολλά γραφικά για τη ζωή του, αφού το κοινό θέλει παραμύθια, αταίριαστους έρωτες να κρατούν για πάντα και πολιτικούς που μπαίνουν στα περιοδικά ποικίλης ύλης.

Βλέπω έναν νεαρό Γάλλο, ψηφοφόρο του Μακρόν, να λέει: «Θέλω η Γαλλία να γίνει μια σύγχρονη χώρα».

(Αν η Γαλλία πρέπει να γίνει σύγχρονη χώρα, εμείς τι πρέπει να πούμε;)

Διαβάζω για ένα επεισόδιο στην πρεμιέρα του Σφακιανάκη στη Θεσσαλονίκη, όταν μια παρέα σήκωσε τη σημαία της χούντας στο μαγαζί, ξέρετε, αυτή με το πουλί.

Στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή θα έλεγαν οι Έλληνες: «Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισα σωστά. Βγήκε ΣΥΡΙΖΑ, δεν ψήφισαν οι άλλοι σωστά».

Και από το παρελθόν ξεπηδά η αφίσα του ΠαΣοΚ: Ψηφίζω ΠαΣοΚ για ακόμα καλύτερες μέρες. Οι μέρες ήταν ήδη καλές και το Κίνημα μπορούσε να υποσχεθεί ακόμα καλύτερες! Κι εμείς τότε ψηφίζαμε σωστά...

Στο σήμερα: Η Γαλλία πρέπει να εκσυγχρονιστεί(;) και εμείς να μάθουμε, για την επόμενη φορά, ότι η ψήφος μας μετράει, προτού κατηγορήσουμε τους άλλους επειδή κι εκείνοι ψήφισαν ό,τι και εμείς.

Γαλανιάδη Εύα