Ο Γιώργος Παπανδρέου ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που όταν βάζουν έναν στόχο, τον πετυχαίνουν. Και ο πρώην πρωθυπουργός επιτυγχάνει απόλυτα τον μόνο στόχο που έχει στη ζωή του: να μας επιβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι ακριβώς όλα αυτά που πιστεύουμε ότι είναι. Δειλός, άβουλος, μοιραίος και ανόητος. 

Έχει ένα μοναδικό ταλέντο να ρίχνει την ευθύνη στο κεφάλι οποιουδήποτε, αρκεί να μην βαρύνει την «έκπλαγλο, λιπότριχο κεφαλήν του» (στίχος από ένα μεσαιωνικό ποίημα που υμνεί τη φαλάκρα ως δίοδο φώτισης και σοφίας) και τελικά να επιβεβαιώνει τα λόγια του Επίτιμου: «Δεν κάνει το παιδί». Ναι, οπωσδήποτε το παιδί δεν κάνει, αλλά στη χώρα της ιδιότυπης δημοκρατίας όπου τα κόμματα πάνε από τον μπαμπά στον γιο, ο πρίγκιψ κληρονόμησε το ΠαΣοΚ (να θυμήσω εδώ και τα λόγια της μητρός Μαργαρίτας: «Ήμουν νύφη πρωθυπουργού, ήμουν σύζυγος πρωθυπουργού, θα είμαι και μητέρα πρωθυπουργού», είχε πει όταν ο Γιωργάκης της πρωτομπήκε τον ναό της κληρονομικής μας δημοκρατίας).

Προσκεκλημένος στις «Ιστορίες» του τηλεοπτικού Σκάι, ξεδίπλωσε όλο το ιστορικό των γεγονότων όπως τα έζησε ο ίδιος. Και ο ίδιος τα έζησε σαν να ήταν κάπου στη γωνία, σαν να ήταν ο μεταφραστής του πρωθυπουργού, σαν να ήταν ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, σαν να ήταν ο καφετζής του γραφείου του, πάντως όχι ως πρωθυπουργός. Ένιψε τόσο πολύ τας χείρας του για άλλη μία φορά, που φαντάζομαι στο τέλος της εκπομπής θα πίστεψε και ο ίδιος ότι είναι πεντακάθαρες. Ούτε λίγο ούτε πολύ, δεν ανέλαβε καμία ευθύνη, δήλωσε πλήρη άγνοια για την τραγική κατάσταση στην οποία είχε περιπέσει η χώρα ήδη από το 2005, τα έριξε όλα στον Καραμανλή και στη Γερμανία και είπε πάνω από είκοσι φορές ότι ο ίδιος δεν ήξερε τίποτα. Ούτε για το πραγματικό έλλειμμα ούτε για το χρέος, ούτε για το αν ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή.

«Δεν το γνώριζα. Ουδείς γνώριζε αυτή την κατάσταση, όπως τουλάχιστον διαμορφώθηκε. Ξέραμε ότι υπήρχαν προβλήματα αλλά όλος αυτός ο μύθος ότι εμείς γνωρίζαμε κλπ. είναι απλώς ένας μύθος», είπε. Μύθος;.. Ξέραμε ότι υπήρχαν προβλήματα;.. Και τι, δηλαδή, κάνει ένας πρωθυπουργός όταν είναι πρωθυπουργός, αν δεν ξέρει πού βαδίζει η χώρα που κυβερνά; Η μόνη του φροντίδα ήταν να παίρνουν κονδύλια οι ΜΚΟ της μαμάς Μαργαρίτας, μην τυχόν και πεινάσει η όψιμη συγγραφεύς που τώρα στα 92 της τα βγάζει όλα στη φόρα;

Δεν ήξερα, δεν ήμουν εγώ, δεν ήθελα εγώ. Ο διάβολος με έκανε να το κάνω.

Δυστυχώς ο Γιωργάκης αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του Έλληνα πολιτικού. Ο Έλληνας πολιτικός δεν ξέρει ποτέ τι συμβαίνει, δεν απολογείται ποτέ για τα λάθη του και τις παραλείψεις του, δεν στέκεται ακόμα και ύστερα από έξι χρόνια κρίσης έστω με κάποιο αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πολίτες της χώρας του. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα μας έκανε μεγάλη χάρη αν καθόταν στη γωνιά του, επιτέλους, όπως ακόμα μεγαλύτερη χάρη θα μας έκαναν οι μεγαλοδημοσιογράφοι αν τον ξεχνούσαν. Δεν έχει -δεν είχε ποτέ, έτσι κι αλλιώς αυτός ο Βασιλάκης Καΐλας της πολιτικής- να προσφέρει τίποτα. Και εδώ έγκειται η ανοησία του: δεν έχει καν την αίσθηση ότι όσο περισσότερο μιλάει τόσο πιο πολύ επιβαρύνει τη θέση του.

Ας τον αφήσουμε, λοιπόν, εκεί να παίζει με το ΚΙΔΗΣΟ του, να ζητάει από τη Φώφη να τον χρίσει αρχηγό στο ΠαΣοΚ της, ας αφήσουμε και τους χειροκροτητές και θαυμαστές που κληρονόμησε από τον Ανδρέα να ανοητεύουν μαζί του και να ελπίζουν ακόμα σε κάποιο ρουσφέτι. Και, φυσικά, να μοιράζει τη «σοφία» του από τις έδρες των διάφορων μεγάλων πανεπιστημίων όπου διδάσκει τους μελλοντικούς πολίτες πώς να βγαίνουν πάντα λάδι.

Γαλανιάδη Εύα