Τα παλιά  χρόνια, στο Στρατό, στην ερώτηση  του Λοχαγού, προς το στρατιώτη, «από πού 'σαι, παιδί μου»... το στραβάδι, ο  Πάνος, από τη Γορτυνία, δεν ανάφερε  τ’ όνομα, του χωριού του, Παραλογγούς -ούτε καν τη Γορτυνία-, με το σκεπτικό, πού να ξέρει ο Λοχαγός, ‘δω πάνω στο Δοξάτο που υπηρετώ, πού είναι οι Παραλογγοί, ας του 'πω..., κι έτσι, ο Πάνος, απαντούσε «απ’ την Τρίπολη, Λοχαγέ μου» θεωρώντας, Τρίπολη είν’ αυτή, Τριπολιτσά ειν’ αυτή, και δεν υπάρχει Έλληνας που να μην τη γνωρίζει ότ' είναι πρωτεύουσα της Αρκαδίας...

Βέβαια, ο Λοχαγός “παλιά καραβάνα” ήξερε τις κουτοπονηριές..., επέμενε με το “μέσα από την Τρίπολη, παιδί μου;”... οπότε έβγαζε “οφσάιτ” τον Πανούλη..., και τον περιέλουζε με τα “ρε, ντρέπεσαι να 'πεις το χωριό σου; δε ντρέπεσαι ν' απαρνιέσαι τον τόπο καταγωγής σου;...”. Στην περίπτωση, του Γιάννη Μπέζου, αναμφίβολα, δε συμβαίνει το ίδιο, αφού επαίρεται για τον τόπο καταγωγής του, που είναι το Κεραστάρι –γενέτειρα του πατέρα του– του τ. Δήμου Βαλτετσίου και, σήμερα, Τρίπολης, κι ενθουσιάζεται να δηλώνει, Αρκάς!  Όχι, μόνο, για τον, χαμηλών τόνων και ταπεινόφρονα, Γιάννη, δεν υπάρχει πρόβλημα για το χωριό του –ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα– αλλά και για όλους μας δεν πρέπει να υπάρχει πρόβλημα, αφού, όλοι από χωριά είμαστε και είμαστε περήφανοι για τον τόπο καταγωγής μας... -χαριτολογώντας διατυπώσαμε τα παραπάνω...

Από τα πρώτα χρόνια, της επιτυχούς Υποκριτικής  καριέρας του, γνώριζα ότι, ο Γιάννης  Μπέζος, είναι Αρκάς και, μάλιστα, από το Κεραστάρι αφού, το δικό μου  χωριό, η Δάφνη (Κουτρουμπούχι), είναι απέναντι από το Κεραστάρι -μας χωρίζει η παλιά αμαξιτή οδός, Τρίπολης-Μεγαλόπολης... Το Κεραστάρι, που, ενώ, μέχρι πρότινος, ήταν γνωστό –στην περιοχή μας- από τον Τάσο Μπαρδαβίλια, τον πρώτο Έλληνα πιλότο που έπεσε στα Γιάννενα, το 1940, ναι, εδώ και 20 και πλέον χρόνια, είναι  γνωστό και για τον, Γιάννη Μπέζο, τον εξαιρετικό πρωτοκλασάτο ηθοποιό, του θεάτρου και της τηλεόρασης, τον σοβαρό και αξιοπρεπή, τόσο στο ελληνικό φιλότεχνο κοινό όσο και ανάμεσα στους συναδέλφους του, Γιάννη Μπέζο, το σύζυγο της Ναταλίας Τσαλίκη, μιας εξίσου άψογης, στο χαρακτήρα και στην τέχνη, ηθοποιού, ένα  ζευγάρι που συνεχίζει να διαπρέπει, στο γυαλί και στο σανίδι, πάντα μ΄ επιτυχία χωρίς να δίνει δικαιώματα –τις γνωστές φτηνιάρικες τσιριμόνιες για τα ΜΜΕ...

Το μεγάλο προσόν, του Γιάννη, εκτός του  υποκριτικού ταλέντου του και  του, καθόλα, ντόμπρου χαρακτήρα του, είναι η φωνή του! Ποτέ ένας ηθοποιός, όσο και άριστος να είναι στο  θέμα της υποκριτικής, ποτέ, δεν μπορεί  να πάρει 10 εάν δεν τραγουδάει κι αν δεν “ποστάρει” σωστά τη φωνή του! Ο Γιάννης Μπέζος, τα έχει και τα δύο και, μάλιστα, στον υπερθετικό βαθμό γι' αυτό και βαθμολογείται, ως Ηθοποιός, με Άριστα! Άριστα, χωρίς δόση υπερβολής, παίρνει και στο τραγούδι, αφού διαθέτει μια φωνή και μια ερμηνεία... πανομοιότυπη αυτής της «ξύλινης» -κατά το Μίκη– φωνής, του Μπιθικότση! Αρκετό ταλέντο έχει και στη σκηνοθεσία το οποίο, δεν το κρύβει, αλλά το καταθέτει, τακτικά, τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση!

Ανεπανάληπτες θα μείνουν οι τηλεοπτικές σειρές που, όσο και αν τις βλέπεις, ουδέποτε τις βαριέσαι: «Οι Απαράδεκτοι», «Της Ελλάδος τα παιδιά», «Εκείνες κι Εγώ»... «Ρεσιτάλ Ηθοποιίας» έκανε στους «Απαράδεκτους» ενσαρκώνοντας το ρόλο του ομοφυλόφιλου, άκρως παρακινδυνευμένος ρόλος που, μπορεί, έναν ηθοποιό να το στραγγαλίσει εφ΄ όρου ζωής! Κι όμως, ο Γιάννης, όχι μόνο κατάφερε να περάσει «άβρεχτος» αλλά, τουναντίον, να δημιουργήσει έναν ανεπανάληπτο ρόλο και, από τότε, να καθιερωθεί, ως ο μεγάλος ηθοποιός, στο φιλότεχνο κοινό της Χώρας!

Ανέκαθεν, προσπαθούσα να 'βρώ, εύκαιρο, τον ωραίο ηθοποιό (αυτό πρέπει να τονισθεί, ότι συνεχίζει να διαθέτει ένα ελκυστικό πρόσωπο κι ένα λεπτό σώμα... όταν άλλοι συνάδελφοί του, προ πολλού έχουν ξαλέσει αφού γίνονται έρμαια του φαγητού και του ποτού... Ανέκαθεν, προσπαθούσα «να τον στριμώξω» για μια συνέντευξη... εκμεταλλευόμενος και μια συγγένεια –είναι εξάδελφος, της δικής μου, εξαδέλφης, της Λέλας, κόρης του Νίκου και της Ευαγγελίας Μπέζου· της Ευαγγελίας, αδελφής του πατέρα μου...

Η συζήτησή μας κλείστηκε, κι έγινε, στην «Κιβωτό», στο θέατρο της οδού Πειραιώς 115, στο οποίο, ο Γιάννης, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο έργο, του Γ. Τζαβέλλα, «Η γυνή να φοβείται τον άνδρα»... Απομονωθήκαμε στο καμαρίνι του και...:

Το όνομα, Μπέζος, παραπέμπει στο Κεραστάρι...
Ναι, έτσι είναι· η καταγωγή μου είναι το Κεραστάρι. Στο Κεραστάρι γεννήθηκε ο πατέρας μου· ο πατέρας μου, ο Αριστείδης, που πήγε γυμνάσιο στην Τρίπολη και που, μετά, στην Αθήνα φοίτησε στη Γυμναστική Ακαδημία. Συνέχισε, ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής. Ήτανε σπουδαίος άνθρωπος και του είχα μεγάλη εκτίμηση.

- Είχε  άλλα αδέρφια ο πατέρας;

Άλλα τρία· μακαρίτες, πλέον: το Γιώργο που ήταν στον Καναδά, τη Χριστίνα, και τη Μαρία που ήταν παντρεμένη στο Μανιάτι με το Θανάση Δημόπουλο. Πρώτα μου εξαδέλφια τα παιδιά τους: ο Μίμης, ο Βαγγέλης που πέθανε, και η Γεωργία.

Η Γεωργία, που έχει παντρευτεί τον Κώστα  Παπαδόγιαννη· τον καλλίτερο  άνθρωπο, θα  'λεγα, χωρίς υπερβολή.
Τους ξέρεις;

- Πολύ  καλά. Το χωριό μου, η Δάφνη  όπως το λένε τώρα, με το  Μανιάτι, ήταν μια κοινότητα,  είχαν μια εκκλησία κι ένα σχολείο... Μάλιστα, η εξαδέλφη σου έχει δύο πολύ καλά παιδιά, τον Ηλία και την Κατερίνα.

- Χαίρομαι  πολύ, γι΄ αυτά που μου λες·  χαίρομαι ν΄ ακούω τόσο καλά  λόγια για τους συγγενείς μου.

- Μπαίνοντας  κάποιος στο Κεραστάρι αντικρίζει  τον ξενώνα, προσφορά ξενιτεμένου τέκνου του Κερασταρίου, στον Καναδά, και, μάλιστα, Μπέζου· υπάρχει συγγένεια;

- Ναι·  ο Φώτης Μπέζος, θείος του πατέρα  μου. Εγώ τον γνώρισα τη δεκαετία  του ΄60· ήταν πολύ διαφορετικός  απ΄ ό,τι νόμιζα· τέλειος αμερικάνος, αλλά με αγάπη για το χωριό.

      -

- Το  όνομα, Νίκος Μπέζος, με ταβέρνα,  χρόνια πολλά πριν, στην Αθήνα,  στο Παγκράτι, σου λέει τίποτα;

- Βέβαια·  ήταν συγγενής· Μπεζονίκο τον  έλεγε ο  πατέρας μου. Η  ταβέρνα του ήταν σημείο αναφοράς  όλων των Μπεζαίων· κυρίως  των φοιτητών.

- Εδώ,  αγαπητέ Γιάννη, συμπεθεριέψαμε  αφού, ο Μπεζονίκος, είχε παντρευτεί  αδελφή του πατέρα μου, τη  Βαγγελιώ. Με τον Ηρακλή Μπέζο;

- Είναι  εξάδελφος μου, όχι κοντινός, τρίτος.

- Αρκετά, όμως, τα του χωριού... Ο Γιάννης  Μπέζος γεννήθηκε στην Αθήνα.

- Ναι·  περιοχή Φιλοπάππου. Εκεί μεγάλωσα, εκεί πήγα σχολείο.

- Αδέρφια  υπάρχουν;

- Έχω  έναν αδερφό, τον Κώστα· είναι  αρχιτέκτονας και μεγαλύτερος  από εμένα, κατά δύο χρόνια.

- Ποιο  ήταν το ερέθισμα να γίνεις  ηθοποιός;

- Αυτό  είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα· το ερέθισμα είναι κάτι γενικότερο· μπορεί να  σ΄ ερεθίσει το άγνωστο του πράγματος, ακόμη και μια παράσταση που θα δεις, δηλαδή τι κρύβεται πίσω από τη σκηνή, και αυτό που μαγεύει τους ανθρώπους που πάνε να δουν θέατρο. Άλλωστε, αυτό είναι προσωπική υπόθεση του καθενός· δεν μπορεί ν΄ απαντήσεις, γενικά. Το δικό μου ερέθισμα ήταν το μαγικό του πράγματος.

- Από  το σπίτι υπήρξαν αντιδράσεις;

- Δεν  θα 'λεγα, ότι υπήρξαν ιδιαίτερες  αντιδράσεις· απλά, ήταν λίγο  μουδιασμένο το κλίμα, λόγω  του αγνώστου του πράγματος· μετά ήρθαν όλα  φυσιολογικά.

- Από  σπουδές; Το επαγγελματικό ξεκίνημα;

- Τελείωσα  τη Δραματική Σχολή του Κωνσταντινίδη.  Μετά την αποφοίτησή μου από  τη Σχολή πήγα στρατιώτης και  μετά βγήκα στη δουλειά. Δουλεύω  τριάντα χρόνια, θέατρο, τηλεόραση  και κινηματογράφο· κυρίως, όμως, θέατρο.

- Μέσα  από την τηλεόραση, ο Γιάννης  Μπέζος, μπήκε σ΄ όλα τα σπίτια  και ο κόσμος τον έχει αγκαλιάσει  με την αγάπη του· αισθάνεσαι  γι΄ αυτό μεγαλύτερη ευθύνη;

- Ναι·  πάντα είναι μεγάλη η ευθύνη, γιατί απευθύνεσαι σε εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν είναι μόνο ο πληθυσμός της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου και, βέβαια, να μην ξεχνάμε και την ομογένεια, Αμερική, Αυστραλία, ακόμη και Αφρική.

- Όλοι, όσοι παρακολουθούν τα δρώμενα  στο χώρο της τέχνης, ξέρουν, πολύ  καλά ότι, ο Γιάννης Μπέζος, δεν είναι μόνο καλός ηθοποιός αλλά και πολύ καλός τραγουδιστής. Θα θυμίσω, στους αναγνώστες, την παράσταση «Μίκης Θεοδωράκης» και την άλλη με τα τραγούδια του Νίκου Γκάτσου.  Τι έχεις, να 'πεις, γι΄ αυτή την πλευρά της τέχνης που υπηρετείς, δηλαδή για το τραγούδι;

- Το  τραγούδι είναι μια παράπλευρη  ασχολία, να το πω έτσι· δεν  διεκδικώ επαγγελματικές δάφνες  σαν τραγουδιστής, χωρίς αυτό  να σημαίνει ότι υποτιμώ τον  εαυτό μου στο τραγούδι· αλλά  δεν είναι αυτή καθαυτή η  δουλειά μου· το κάνω μόνο  σε ό,τι έχει να κάνει με το θέατρο· ακόμη και αυτό, στο «Μίκης Θεοδωράκης» ήταν ενταγμένο σε μια θεατρική παράσταση. Το αφιέρωμα, στον Γκάτσο, ήταν μια επιθυμία μου αφού, ο Γκάτσος, ήταν μια πολύ μεγάλη φυσιογνωμία. Αρκαδική φυσιογνωμία από τη γειτονική, προς το Κεραστάρι, Ασέα, η οποία σφράγισε τον αιώνα. Δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, ο Γκάτσος. Έτσι ένοιωσα υποχρέωσή μου ν΄ ασχοληθώ μ΄ αυτόν τον πολύ μεγάλο πνευματικό άνθρωπο.

- Δηλαδή, ο Γιάννης Μπέζος, είναι ένας  ηθοποιός που τραγουδάει;

- Ακριβώς.

- Η Ελένη Κοκίδου, με την οποία παρουσιάσατε μαζί τα τραγούδια του Νίκου Γκάτσου, ξέρεις ότι είναι από την Αρκαδία και, μάλιστα, Δημο-Βαλτετσιώτισσα;

- Το  ξέρω· είναι από  την Αραχαμήτα.

- Ο Γιώργος  Μιχαλακόπουλος, στη συζήτηση μας,  μου είχε 'πεί ότι, «μπορεί να μην γεννήθηκα στην  Αρκαδία, αλλά παντού λέω ότι είμαι Αρκάς και τακτικά επισκέπτομαι το χωριό του παππού μου το Βαλτεσινίκο»· ο Γιάννης Μπέζος πόσο Αρκάς αισθάνεται;

- Δεν  θέλω να 'πω ψέματα και υπερβολές·  είναι γεγονός πως έχω μια  αγάπη για την Αρκαδία· η Αρκαδία έχει κάτι, δεν θα 'λεγα μοναδικό, να μην πω μεγάλη κουβέντα· είναι η ιστορία της πολύ βαριά, είναι αυτό το ορεινό, το βραχώδες και ξερό έδαφος.

- Γι΄  αυτό έγινε και ιδεολόγημα  το et in arcadia ego.

- Ακριβώς· το οποίο, αυτό έδαφος, δεν κράτησε τους ανθρώπους κοντά· δεν μπορούσε άλλωστε να τους κρατήσει για λόγους οικονομικούς· αλλά έδρεψε άλλα πράγματα από αυτούς τους ανθρώπους που διέπρεψαν όπου κι αν πήγαν, και ανεδείχθησαν πολύ μεγάλες φυσιογνωμίες, στην πολιτική, στην τέχνη, στην επιστήμη, στην έρευνα... Θεωρώ, βέβαια, τον εαυτό μου Αρκά, και όπου βρεθώ και αναφέρω τον τόπο της καταγωγής μου, όπου ειπώ Τρίπολη, Αρκαδία εισπράττω ένα επιφώνημα «α! από την Αρκαδία» και αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο.

- Παραστάσεις  έχεις δώσει στην Αρκαδία;

- Ναι, στην Τρίπολη και στη Μεγαλόπολη. Η Τρίπολη έχει ένα πολύ ωραίο θερινό θέατρο, στον Άη-Γιώργη. Αλήθεια, το Μαλλιαροπούλειο τελείωσε;

- Είναι  μια πονεμένη ιστορία. Τελείωσε, έγιναν εγκαίνια πριν ξεψυχήσει  το 2010, αλλά ηθοποιός δεν πάτησε  ακόμη στο σανίδι του.

- Τότε, τι εγκαίνια έγιναν;

- Το  θέατρο το τελείωσε η προηγούμενη  δημοτική αρχή πλην, όμως, υπήρξε  μια καθυστέρηση ηλεκτροδότησης  από πλευράς ΔΕΗ και χρειαζόταν  υποσταθμός· αυτός ήταν ο λόγος  που τα εγκαίνια δεν ήταν  αυτά που περιμέναμε και αυτά  που αρμόζανε σ΄ αυτό το θέατρο. Έτσι, λοιπόν, η απερχόμενη δημοτική αρχή εγκαινίασε, “θρησκευτικά”, το θέατρο και το παρέδωσε έτοιμο στη νέα. Ας ελπίσουμε, ο νέος δήμαρχος θα φροντίσει για την έναρξη λειτουργίας του Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου με την επισημότητα που του πρέπει.

- Εύχομαι  να γίνει κάτι τέτοιο γιατί,  η έναρξη λειτουργίας του Μαλλιαροπουλείου  θεάτρου, δεν πρέπει να μείνει  στα στενά όρια της Τρίπολης  αλλά να γίνει γνωστό σε  όλη την Ελλάδα.

- Μια  παράσταση που «έδενε» στην  έναρξη λειτουργίας του Μαλλιαροπουλείου είναι η δική σου με τα τραγούδια του Νίκου Γκάτσου...

Με μεγάλη μου χαρά. Το μόνο που δεν μπορώ να ξέρω είναι να μην συμπίπτει η ημέρα αυτή με τις υποχρεώσεις μου στην Αθήνα.

- Θα  το θέσω αυτό υπ΄ όψιν της  δημοτικής αρχής. Και μια αδιάκριτη  ερώτηση· πέραν της φιλοξενίας σας, το ύψος της αμοιβής ποιο θα είναι;

Ποιος μίλησε για αμοιβή· η παράσταση χρησιμοποιεί μόνο έναν πιανίστα, την αμοιβή του πιανίστα την οποία θα αναλάβει ο δήμος. Για μας είναι μεγάλη τιμή να πατήσουμε το σανίδι αυτού του ιστορικού θεάτρου.

- Να  σ' ευχαριστήσω, και προσωπικά,  αλλά και εκ μέρους του λαού  της Τρίπολης γι΄ αυτή την  ευγενική σου χειρονομία. Πριν  ενημερώσω τους υπεύθυνους του  Δήμου, θα έχουν ήδη διαβάσει  στην εφημερίδα. Όμως, ας φύγουμε  από το Μαλλιαροπούλειο. Γνωρίζεις Αρκάδες καλλιτέχνες εκτός της Ελένης Κοκίδου που μιλήσαμε;

Ξέρω πολλούς καλλιτέχνες αλλά δεν ξέρω ποιοι είναι Αρκάδες. Θα σου πω μόνο τον συνάδελφό μου Κώστα Τριανταφυλλόπουλο από το Αθήναιο· πηγαίναμε μαζί στη δραματική σχολή. Ξέρω όμως πολλούς Αρκάδες από άλλους χώρους όπως από την πολιτική· όπως τον Δημήτρη Ρέππα· ήταν οδοντίατρος του πατέρα μου· τον Δημήτρη Αβραμόπουλο από το Ελληνικό, τον Τάκη Βίγλα...

- Ποια  η οικογένεια σου;

Είμαι παντρεμένος με την ηθοποιό Ναταλία Τσαλίκη και έχουμε μια κόρη την Ηρώ-Ελένη.

- Ποια  είναι η καλλιτεχνική πορεία  του Γιάννη Μπέζου αυτά τα  τριάντα  χρόνια

- Από Παραστάσεις:

«Κουραμπιέδες» (Γ. Χασάπογλου),  «Εβίτα» (Α.Λ. Γουέμπερ), «Εύθυμη Χήρα» (Φ. Λέχαρ), «Μαντάμ  Ορτάνς» (Καμπάνη-Μακρίδη), «Η κωμωδία  μια τράπεζας» (Φ. Ντύρεμματ), «Ορφέας και Ευρυδίκη» (Πλέσσα-Κινδύνη), «Ο Άσωτος» (Α. Σούτσου), «Σκουπίδια» (Γ. Ξανθούλη), «Καινούργια Σελίδα» (Ν. Σάιμον), «Στο Τσακ» (Τσάπμαν-Κούνεϊ), «Η κυρία δεν με μέλλει» (Β. Σαρντού), «Δεν τρέχει τίποτα» (Δ. Παπαδοπούλου), «Δάφνες και Πικροδάφνες» (Κεχαϊδή-Χαβιαρά), «Σεξ το επιούσιον» (Ντ. Μάμετ), «Φούλ της ντάμας» (Μ. Καμολεττί), «Λοκαντιέρα» (Κ. Γκολντόνι), «Βίρα τις Άγκυρες» (Ρέππα-Παπαθανασίου) στο Εθνικό Θέατρο, «Βάτραχοι» (Αριστοφάνη) στο Εθνικό Θέατρο, «Ούτε κρύο-ούτε ζέστη» (Φ.Ξ. Κρετς), «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» (Σακελλάριου), «Ο Ταρτούφος» (Μολιέρος), «Το Ημέρωμα της Στρίγκλας» (Σαίξπηρ), «Ο Θείος Βάνιας» (Τσέχωφ), «Η γυναίκα που μαγείρεψε τον άντρα της» (Ντ. Ίσσιτ), «Δις Τζούλια» (Α. Στρίνμπεργκ), «Ο Αρχοντοχωριάτης» (Μολιέρος) στο Φεστιβάλ Αθηνών, «Η όπερα της πεντάρας» (Μπ. Μπρεχτ), «Όρνιθες» (Αριστοφάνης), «Λυσιστράτη» (Αριστοφάνης) στο Φεστιβάλ Αθηνών, «Τα παντρολογήματα» (Ν. Γκόγκολ) στο Θέατρο Τέχνης, «Ξενοδοχείο ο Παράδεισος» (Φεντώ), «Το κλουβί με τις  τρελές» (Θέατρο Παλλάς), «Η εκατομμυριούχος» (Τζ. Μπ. Σω) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, «Δον Ζουάν» (Μολιέρος) στο Εθνικό Θέατρο, « Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (Μολιέρος) στο Φεστιβάλ Αθηνών, «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» (Γ. Τζαβέλλα).

Σκηνοθέτησα τις παραστάσεις:

«Σκουπίδια», «Δεν τρέχει τίποτα», «Η γυναίκα που  μαγείρεψε τον άντρα της», «Το  ημέρωμα της στρίγγλας», «Ο θείος  Βάνιας», «Τα παντρολογήματα», «Ξενοδοχείον ο Παράδεισος», «Ο κατά φαντασίαν  ασθενής», «Η γυνή να φοβήται τον  άνδρα».

Έπαιξα  στη μουσική παράσταση: «Μίκης Θεοδωράκης».

Από Επιθεωρήσεις:

«Γελάς-Ελλάς-Αγελάς», «Ο χορός του Οζάλ...όγγου», «Για ψήφου  πήδημα», «Και Νου Δυο και Λάιτ», «Πόθεν Αίσχος»

Από Τηλεόραση:

«Απαράδεκτοι» (MEGA), «Θα μιλήσεις με τον δικηγόρο μου» (ANTENNA), «Της Ελλάδος τα παιδιά» (ANTENNA), «Απών» (MEGA), «Εκείνες κι εγώ» (ANTENNA), «Βίος Ανθόσπαρτος» (MEGA), «Αριστοτέλης ο Άριστος» (MEGA), «Άκρως Οικογενειακόν» (ANTENNA), «Τα χαϊδεμένα παιδιά» (NET), «Τα μαχαιρώματα» (ANTENNA), «Λίστα Γάμου» (ΝΕΤ), «Ήρθε κι έδεσε» (MEGA), «Ευτυχισμένοι μαζί» (MEGA).

Στον  Κινηματογράφο:

«Η γυναίκα  που έβλεπε τα όνειρα» (Νίκος Παναγιωτόπουλος), «Πάμπτωχοι Α.Ε.» (Αντώνης Κόκκινος), «ΙΛΟΥΣΤΡΑΣΙΟΝ» (Χαριτόπουλος)

Έχω συνεργαστεί με τους μουσικούς:

Μίκη  Θεοδωράκη, Μίμη Πλέσσα, Νότη Μαυρουδή, Θάνο Μικρούτσικο, Γιώργο Χατζηνάσιο, Τόλη Κετσελίδη

Ασχολούμαι  με τη θεατρική εκπαίδευση στην Δραματική  Σχολή «Πράξη 7» του Θεόδωρου Γράμψα και έχω πολλές συμμετοχές σε ραδιοφωνικές εκπομπές θεατρικού και σατυρικού  περιεχομένου.

- Κάποιο  μήνυμα για τους Αρκάδες;

Νομίζω, η Τρίπολη και η Αρκαδία, επειδή είναι στο κέντρο της Πελοποννήσου, είναι η καρδιά της και δεν πρέπει  να ξεχνάμε ότι ο Μοριάς σκλαβώθηκε τελευταίος και απελευθερώθηκε πρώτος· ήτανε και η καρδιά της νεώτερης Ελλάδας αφού η σκέψη των μεγάλων δυνάμεων ήταν να ελευθερωθεί μόνο η Πελοπόννησος. Εφ΄ όσον, λοιπόν, η Πελοπόννησος είναι η μήτρα της νεώτερης Ελλάδας και επειδή η Τρίπολη και η Αρκαδία είναι η καρδιά της Πελοποννήσου, δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανένα μήνυμα· αυτό δημιουργεί από μόνο του μια ευθύνη. Η πόλη της Τρίπολης θα πρέπει να τονιστεί περισσότερο, να τονιστεί η μεγάλη ιστορικότητά της. Η άλωση της Τρίπολης με τον Κολοκοτρώνη υπήρξε το οξυγόνο της Επανάστασης.

- Στο   Κεραστάρι, ασφαλώς, έχεις πάει.

Πολλές φορές· μ΄ έχουν δε και τιμήσει. Αυτό όμως που πρέπει να 'πω, το Κεραστάρι έχει αλλάξει· θυμάμαι, παλιά πήγαινα στο Κεραστάρι και έβλεπα πρόβατα, γίδια, γαϊδούρια. Τώρα δεν υπάρχουν· έχουν, βέβαια, καλλίτερα σπίτια αλλά εγώ νοσταλγώ εκείνο το χωριό.

- Εκτός  από το εξάδελφο, Ηρακλή Μπέζο,  γνωρίζεις άλλους Κερασταραίους;

- Πολλούς·  θα σου πω μόνο δύο που  πρέπει να ξέρεις, τον Κώστα  Αλήμπεη και τον Γιώργη Γούλα  που έχει το μαγαζάκι.

- Αγαπητέ  Γιάννη, ευχαριστώ για το χρόνο  και την ενδιαφέρουσα κουβέντα·  νομίζω, τώρα, ότι η αναγνώστες  της Εφημερίδας αλλά και οι Αρκάδες γενικότερα θα αισθάνονται περήφανοι γιατί ένας καταξιωμένος άνθρωπος της τέχνης είναι πατριώτης τους, συντοπίτης τους· είναι Αρκάς, είναι δικός τους άνθρωπος. Και πριν κλείσουμε να κάνω μια πρόταση: Όταν οι επαγγελματικές συνθήκες σου το επιτρέψουν, θα τηλεφωνήσω στην εξαδέλφη, Γεωργία, στο Μανιάτι, να φτιάξει έναν κόκορα με χυλοπίτες και να πάμε.

- Πολύ  το θέλω κάτι τέτοιο· θα  είναι και μια ευκαιρία να  βρεθώ κοντά στους συγγενείς  μου. Λοιπόν, Σούλη, να είμαστε  σε επικοινωνία και να το κανονίσεις.

Πηγή:Οδός Αρκαδίας